Dokken, Firewind, Γάκης and the Troublemakers, W.A.N.T.E.D

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά οι Dokken ήρθαν στη Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά όμως δε θα τους έχανα. Την προηγούμενη δεν είχα ακούσει πολλά από αυτούς με αποτέλεσμα να τους θεωρώ όπως μερικοί άλλοι (ονόματα δε λέμε) μια ακόμη poser μπάντα των 80s. Όσοι πιστοί διαβάστε το οδοιπορικό και τα της συναυλίας γιατί ένα hard rock/metal live δεν είναι ποτέ ένα τυπικό live.
Βασικά επρόκειτο για ένα mini festival καθώς μαζί με τους Dokken έπαιζαν άλλες τρεις μπάντες: οι Firewind, ο Γάκης με τους Troublemakers και οι W.A.N.T.E.D. Ως παλιά καραβάνα (sic) αποφάσισα να μην πάω από τις 8 που ξεκινούσε το πρώτο γκρουπ αλλά λίγο πιο μετά για να δω και τον Γάκη με την μπάντα του που ποτέ δεν έχει τύχει να δω ζωντανά. Δεν ήταν γραφτό όμως ούτε και αυτή τη φορά γιατί συνέβησαν μερικά «ωραία» γεγονότα. Καταρχήν δεν έστριψα εκεί που έπρεπε με αποτέλεσμα να βρεθώ στου διαόλου τη μάνα και μετά από περιπλάνηση να φτάσω στο Μύλο κατά τις 9 παρά. Δε βαριέσαι κάτι θα προλάβω σκέφτηκα. Πάω και στέκομαι στην ουρά μαζί με αρκετό κόσμο, μικρότερης ηλικίας. Θα σκέφτηκαν όλοι όπως και γω είπα. Να που βλέπω στην ουρά και μια σειρά μου, το μεγαλύτερο αρχίδι που έχω γνωρίσει στον ΕΣ. Ούτε γεια δεν είπαμε. Τι να θέλει αυτός εδώ, αφού δεν έχει καμιά σχέση με τέτοια ακούσματα; Τέλος πάντων. Φτάνω στην πόρτα και διαπιστώνω ότι περίμενα σε λάθος μέρος: εκεί γινόταν ένα event hip hop. Ω ρε γλέντια!
Κατά τις 9+ έφτασα στο Ξυλουργείο του Μύλου όπου γινόταν το festival. Μικρός χώρος, πιο μικρός και από το club του Μύλου αλλά γεμάτος. Εκείνη την ώρα έπαιζαν οι Firewind. Το γκρουπ του Gus G. που μαζί με άλλους δυο Έλληνες (ανάμεσα τους και ο Μπομπ ο Μάστορας :P) και δυο ξένους παίζουν power metal. Τους είχα ξαναδεί στο Rockwave του 2004 αλλά τώρα τους άκουσα περισσότερο. Οι εντυπώσεις θετικές και τα σχόλια από τριγύρω θερμά. Έχουν επαγγελματικά χαρακτηριστικά ενώ και η μουσική τους αν και δεν είναι κάτι φοβερό τουλάχιστον δεν είναι μια από τα ίδια. Ιδιαίτερα οι κιθάρες τους ήταν πολύ καλές, ελέω Gus G. προφανώς. Ανέβασαν στη σκηνή και μια σουηδέζα τραγουδίστρια (όχι δεν ήταν ξανθιά, 1,80 με γαλανά μάτια!) η οποία περισσότερο νιαούριζε παρά τραγουδούσε.
Μετά από τους Firewind αναμονή για τους headliners υπό τους ήχους black metal. Ναι σωστά διαβάσατε o dj φαίνεται ήταν κανένας κάφρος και έχωσε Rotting Christ, Dimmu Borgir κλπ. Όχι ότι μας χάλασε.
Σκάνε μύτη επιτέλους και οι εκ Los Angeles ορμώμενοι Dokken, με τον Don Dokken να είναι ολίγον τι σαν ντουλάπα και με μαύρο γυαλί. Unchain the Night το πρώτο τραγούδι και θερμή υποδοχή από το κοινό. Ιnto the fire για τη συνέχεια και αρχίζουμε αν γουστάρουμε. Με καλό ήχο σχεδόν καθόλη τη διάρκεια και ένα setlist που βασίστηκε στην αγία τριάδα τους Under Lock and Key, Back for the Attack, Tooth and Nail ικανοποίησαν το κοινό γιατί αυτά θέλαμε να ακούσουμε! Κάτι μαλακίες με το μικρόφωνο και το drum set παίχτηκαν στην αρχή αλλά ξεπεράστηκαν χάρη στο χιούμορ του Don, που με κάθε ευκαιρία έπινε, κάπνιζε και μιλούσε. Από το πώς γράψανε κάποιο τραγούδι μέχρι και για τον Blackie Lawless. Mεγάλη μορφή ήταν ο ντράμερ Nick Brown. Με κόμη τέλη δεκαετίας 80, βαρεών βαρών και φωνή Μάκη Μανάβη αποτελεί το alter ego του Don εδώ και 27 χρόνια. Καλή διάθεση, πλακίτσες και ωραία τραγούδια μπορώ να πω ότι το διασκεδάσαμε. Δεν έπαιξαν encore αλλά ποιο άλλο τραγούδι να έπαιζαν; Τα είχαν παίξει όλα! Άσε που ο χώρος δεν είχε backstage!
Μια ευχάριστη βραδιά που τα απρόοπτα δε σε χαλάνε αλλά αντιθέτως σε διασκεδάζουν έλαβε τέλος. Παράπονα για τη διοργάνωση σίγουρα υπάρχουν αλλά ποιος ασχολείται. The night is all that we need

ΥΓ Όταν γύρισα σπίτι έκανα την τραγική διαπίστωση πως είχα να πάω σε live από το Rockwave του 2005 :S