Η ρουτίνα

Έχω την εντύπωση ότι γράφω με μεγαλύτερη συχνότητα όταν είμαι οργισμένος παρά όταν τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους. Αλλά τι εννοούμε όταν λέμε παίρνουν το δρόμο τους; Μήπως ότι πετύχαμε να μπούμε σε μια ρουτίνα; Από τι μια όλοι απεύχονται να γίνει η ζωή τους ρουτίνα και από την άλλη πασχίζουν να κάνουν μια δουλειά με νορμάλ ωράριο, σχετικά σταθερή που μετά θα τη βαριούνται και θα ψάχνουν είτε να κάνουν κάτι περισσότερο είτε κάτι καλύτερο. Η ρουτίνα συμπληρώνεται και με το χρόνο εκτός δουλειάς, τον οποίο ενώ τον θεωρούμε τόσο σημαντικό συχνά δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε. Καφέδες που σκοτώνουμε την ώρα μας, οι ίδιοι τρόποι διασκέδασης, τα ίδια άτομα, όλα επαναλαμβάνονται γιατί δε μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε κάτι ή γιατί δεν έχουμε εναλλακτικές. Απ’ το ολότελα θα πει κανείς. Ένας καλός τρόπος για να διαπιστώσουμε ότι όντως αυτά που κάνουμε είναι έστω και λίγο αξιοσημείωτα είναι να σκεφτούμε τι κάναμε τις τελευταίες βδομάδες. Για θυμηθείτε…