Αθλητικά

Θεωρώ ότι η ενασχόληση με κάτι σε υπερβολικό βαθμό και για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι λάθος. Ακόμα και αν αυτό το κάτι μας αρέσει πολύ. Από την άλλη το πότε η απλή ενασχόληση γίνεται υπερβολή και κόλλημα είναι λίγο δύσκολο να το προσδιορίσεις καθώς τα στάνταρντ του καθενός είναι διαφορετικά.
Μετά από αυτόν τον ολίγον τι «φιλοσοφικό» πρόλογο να πάμε στο κυρίως το θέμα, το οποίο είναι τα αθλητικά. Τα αθλητικά είναι μια κλασσική περίπτωση που πολλοί αποκτούν ψύχωση και δεν μιλάω για τους κάφρους των γηπέδων αλλά για νορμάλ και μορφωμένα άτομα. Η δίψα για άχρηστες πληροφορίες κάθε λογής, η ενασχόληση σε κάθε περίσταση με την αθλητική επικαιρότητα καθώς και η παθιασμένη αναφορά υπέρ της ομάδας είναι προσδιοριστικά της υπερβολής, ίσως και του λάθους προσανατολισμού. Η ανάλαφρη αναφορά και η λεγόμενη καζούρα πιστεύω ότι είναι αυτά που ταιριάζουν περισσότερο σε θέματα με την βαρύτητα των αθλητικών.
Να κλείσω με κάτι σχετικό. Ο παραγοντισμός στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού και ιδίως του ποδοσφαίρου είναι μια μαύρη τρύπα. Και πόσα δεν είναι στραβά στον τομέα της οργάνωσης και της σωστής διαχείρισης στον ελληνικό χώρο θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα. Έτσι όταν κάτι πάει προς την άλλη κατεύθυνση τραβάει την προσοχή. Θέλω να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει με την περίπτωση του ποδοσφαιρικού Άρη. Και για να προλάβω μανιασμένες επιθέσεις να διευκρινίσω ότι μιλάω για το μοντέλο διοίκησης, το οποίο δεν βασίζεται στην κλασσική μέθοδο «ας καταχρεωθεί η ομάδα, εγώ κάνω το κομμάτι μου». Μια που δεν υπάρχει το χρήμα ακολουθείται μια διαφορετική προσέγγιση με απόκτηση παικτών από Ισπανία ή Λατινική Αμερική με συμφωνίες που δεν χρεώνουν την ομάδα. Έτσι δείχνει να είναι η πολιτική μέχρι τώρα και το καλό είναι ότι δημιουργείται ένα κλίμα εμπιστοσύνης καθώς μια ομάδα μη χρεωμένη και με έξυπνες κινήσεις μπορεί να επιπλεύσει στο βούρκο του ελληνικού πρωταθλήματος.