Τζεγκα, Πλατ, Μπουρουσαγκα, Σίφο: χαρτάκια στο άλμπουμ του Μουντιάλ του 1990, του πρώτου που θυμάμαι καλά. Μπορεί αντικειμενικά να μην ήταν από τα καλύτερα αλλά στη μνήμη μου ήταν κάτι το πολύ σημαντικό. Που ντοκιμαντέρ σαν αυτά που δείχνει η τηλεόραση το κάνουν σχεδόν επικό. Και μετά το 1994 να αγοράζω κάθε μέρα παγωτά για να τύχω τα σήματα των ομάδων. Πανηγύρι η φάση της παρουσίας της Ελλάδας με τη μασκότ και τα τραγούδια. Αλλά μέχρι εκεί: στις ΗΠΑ γινόταν άρα κάπου χανόταν το ποδοσφαιρικό στοιχείο.
Όλα αυτά σε μακριά, σε βαρετά στιγμές-στιγμές καλοκαίρια. Πλέον δε φαίνονται μεγάλα και στο μέλλον ακόμα λιγότερο. Πέρα από τον ήλιο που μας τύφλωνε το 94 ας κρατάμε και τη σημαντικότητα τους όπως τότε το 90.
