Bravo 90s

Ένα από τα θέματα που απασχολεί την επικαιρότητα με σκωπτικό τρόπο, είναι η επανεμφάνιση της Ρούλας Κορομηλά με το Bravo. Τι δουλειά έχουν τα 90s στο σήμερα; Τι έχει να πει στο τώρα ένα κακό χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής; Σκέψεις, αναλύσεις, ατάκες επί του θέματος. Αλλά ρε παιδιά κοιτάξτε δίπλα σας,, κοιτάξτε μέσα σας: τα 90s ζουν.

Για κάποιους υπάρχουν γιατί λειτουργούν ακόμα όπως λειτουργούσαν όταν ήταν μαθητές (δεν το αναλύω για διάφορους λόγους). Για άλλους γιατί λειτουργούν όπως τα ζευγάρια εκείνης της εποχής. Όπως τα ζούσαμε από τους μεγαλύτερους μας ή μας τα έδειχνε η τηλεόραση. Τα προβλήματα τότε ήταν τι αμάξι θα πάρουμε και που κανόνισαν τα φιλικά ζευγάρια μας να πάμε για ΣΚ με τα παιδιά μας μετά από 2 βδομάδες. Είμαστε μοντέρνοι στα ρούχα και στα πράγματα στο σπίτι μας αλλά όπως οι γονείς μας θα παντρευτούμε και θα κάνουμε δύο παιδιά. Και θα δώσουμε τα ονόματα που πρέπει. Και θα κάνουμε πολιτικές/κομματικές συζητήσεις. Και θα υποστηρίζουμε τις ίδιες ομάδες.

Μόνο που τότε ρε παιδιά ακόμα η κοινωνία ωρίμαζε. Που ο κόσμος ήταν στα τελευταία της πόλωσης και στην αρχή της συνειδητοποίησης τι συμβαίνει. Που οι ομάδες είχαν μεγάλους παίκτες, με επιτυχίες. Που η Ρούλα ήταν νέα... 

Όσοι λοιπόν λειτουργούν με εκείνο τον τρόπο, αποτελούν ένα κακέκτυπο του τότε. Δυστυχώς

ΜΠΑΟΚ

Ως Αρειανός, με ευκολία θα έκανα πικάρισμα στον συμπολίτη. Αλλά επειδή η αρειανοσύνη μου κινείται στα χαμηλά επίπεδα που κινείται η ομάδα, το συγκεκριμένο post δεν έχει σκοπό την καζούρα.

Με αφορμή την εκδήλωση για τα γενέθλια του ΠΑΟΚ, έγινε εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής. Γεγονός που αποτέλεσε τη χαρά του κάθε Παοκτσή. Αλλά όχι για το λόγο που φαντάζεται κάποιος λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος. Οι περισσότεροι γκρίνιαξαν για τα πάντα (αυτοί που λένε ότι οι γυναίκες είναι γκρινιάρες): για τα άτομα που βραβεύτηκαν, για τη μουσική, για την καθυστέρηση κλπ. Το συγκεκριμένο αποτελεί απλά χαρακτηριστικό της καθημερινότητας. Παλαιότερα υπήρχε για να ασχοληθούν η αντιπαλότητα με τον Άρη αλλά τώρα Άρης δεν υπάρχει. Η κόντρα με τον Ολυμπιακό είναι στη φαντασία κάποιων "Μακεδονομάχων" καθώς ο Ολυμπιακός είναι 40 πρωταθλήματα και 40 εκατομμύρια ευρώ μπροστά. Τρόπαια δεν υπάρχουν εδώ και 15 χρόνια άρα πως θα συντηρηθεί στην καθημερινότητα; Με τεχνητά θέματα από τα πολλά αθλητικά ραδιόφωνα και τους δημοσιογράφους/παραγωγούς. Τρώνε πολλοί από την ομάδα άμεσα και έμμεσα. 

Αν υπάρχει καλό σε αυτή την ιστορία είναι ότι αυτή η γκρίνια είναι εκ του ασφαλούς. Γιατί ο ιδιοκτήτης έχει λεφτά και δεν θα φύγει εύκολα. Είναι αντίστοιχη των καλεσμένων ενός γάμου που κάτι δε θα τους αρέσει. Ίσως η λύση θα ήταν ο Σαββίδης μέρος από τις 300.000€ που έδωσε για την εκδήλωση να τις έδινε για να ταΐσει τους παραγωγούς και τους επαγγελματίες οπαδούς. Δύσκολα πρόκειται να θεραπευτεί. 

ΥΓ Το βρίσκω τραγικό να συνδέουν τα μωράκια με τις κωλοομάδες. Επειδή εσύ είσαι σε φάση Μπάμπη Σουγιά, δε σου φταίει το παιδάκι να το χαρακτηρίζεις Παοκτσή, Αρειανό κλπ ενώ ακόμα βυζαίνει.

The demon in your mind will rape you in your bed at night

Σε όλους έχει συμβεί σε κάποια φάση εκεί που κοιμούνται ωραία και καλά, να λαγοκοιμούνται το υπόλοιπο της νύχτας. Κι αυτό γιατί διάφορες σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό. Ο καθένας έχει τα δικά του και συνήθως πρόκειται για πράγματα που δεν ελέγχεις και σου δημιουργούν υποσυνείδητο άγχος. Και ιδιαίτερα εκείνη την ώρα είσαι αρκετά ευάλωτος και οι σκέψεις αυτές μεγεθύνονται καθώς η λογική κοιμάται. Αλλά η ισχύ τους είναι αντίστοιχη ενός δαίμονα, όπως λέει και ο στίχος του τίτλου. Το θέμα είναι όταν ξυπνάς να τις αντιμετωπίσεις.
Tο σκοτεινό του θέματος έρχεται σε αντίθεση με το ηλιόλουστο των ημερών. Δύσκολα πλέον θα περάσει μια μέρα τελείως "ηλιόλουστη". Ίσως γιατί μπλεκόμαστε με πολλά και πολλούς και δε γίνεται να είναι όλα ρόδινα. Αλλά έτσι είναι η ζωή και η παιδική ηλικία έχει περάσει προ πολλού. 

Iron Maiden - The X Factor

Αν ξεκίνησα να βάζω σε αυτή την κατηγορία δίσκους των Maiden, τότε θα πρέπει να γράψω για μια ντουζίνα ακόμα. Τελευταία μου έχει κολλήσει και με έκανε να θυμηθώ πως ήμουν όταν τον πρωτοάκουσα: δεν είχα σχέση με το metal και μου τον είχαν δώσει γραμμένο σε μια πλευρά κασέτας χωρίς τα ονόματα των τραγουδιών. Με ακουστικά τον άκουγα σαν ιεροτελεστία, χωρίς να έχουν ιδέα οι δικοί μου γιατί τότε ο χώρος φαινόταν αρκετά άγριος.
Η επιβλητική εισαγωγή του Sign of the Cross ακολουθούνταν από το έπος που στη φαντασία μου επενδυόταν με εικόνες από την άλωση της Πόλης. To Falling Down (όπως καταλάβαινα το Man on the Edge) μαζί με το Lord of the Flies σε βάζει να θυμάσαι στίχους. Τα mid tempo τραγούδια δημιουργούν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα της μουσικής μας. Τα riff τη ραχοκοκκαλιά της.
Μέχρι σήμερα ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί έναν παράγοντα Χ για μένα. Ήταν ουσιαστικά η αρχή και τότε πάντα υπάρχει μια ομίχλη. Μουσικά ο Bayley ήταν ανεκτά/συμπαθητικά λίγος, ο δίσκος την εποχή που βγήκε είχε αποκηρυχτεί ακόμα και από αυτούς που άκουγαν metal (ξεπερασμένοι Maiden, θαμμένες κιθάρες, για πολλούς ο χειρότερος τους). Αντικειμενικά χάλια πωλήσεις και για να μη πολυλογούμε δεν υπήρχε metal το 1995.
Δύσκολη αρχή. Με μυστηριακό τρόπο για τα εφηβικά μου αυτιά. Το σκοτάδι, το άγνωστο, το υποτιμημένο, το σκληρό, το επικό είναι όλα χαρακτηριστικά αυτής της μουσικής. Και για μένα αυτός ο δίσκος θα είναι πάντα κάτι περισσότερο από ένας δίσκο. Είναι η δύσκολη πρώτη φορά που ορίζει τις επόμενες.

Monster Magnet in Principal

Ήρθαν και έπαιξαν ένα σφιχτοδεμένο setlist με όλα τα παλιά καλά. Αυτό που θέλει ο Έλληνας οπαδός. Σε ένα συναυλιακό χώρο με αραιό κόσμο, σκηνικό που με τα φωτάκια του άγγιζε την ψυχεδέλεια και τα μέλη του γκρουπ να αλλάζουν συνέχεια όργανα. Επαγγελματικό live με τον Wyndorf να είναι ο space lord motherfucker. Έτσι απλά. Δεν απογειωθήκαμε αλλά νομίζω οι Monster Magnet, αυτό το καταφέρνουν με άλλους τρόπους. Δεν ξέρω αν με μυρίζετε, πιάνετε ήθελα να πω...

Αλκίνοος Ιωαννίδης vs Μπίγαλης/Πωλίνα/Χαριτοδιπλωμένος

Τον Αλκίνοο Ιωαννίδη πάντα τον θεωρούσα πολύ soft και από πάντα η Αγορά του αλ Χαλίλι μου την έσπαγε λίγο. Πριν κάποια χρόνια τον είχα δει σε μια συναυλία για κοινωνικό σκοπό και μου είχε κάνει καλή εντύπωση ιδιαίτερα που έπαιξε και το Νεοέλληνα.

Με κερδισμένες προσκλήσεις, έφτασε η στιγμή να τoν δω σε ένα πλήρες live με ορχήστρα από έγχορδα. Σίγουρα τα ντραμς και ο ηλεκτρικός ήχος θα του έδινε μια δυναμική αλλά η προσέγγιση του ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Το σετ ήταν καλοστημένο και δουλεμένο, κάνοντας και τους μη γνώστες της μουσικής του, να περάσουν πολύ όμορφα. Στιγμές με γέλιο που δείχνουν ότι έχει το χιούμορ του και στιγμές με συγκίνηση όταν τραγούδησε α καπέλα. Με μια λέξη καλλιτέχνης.

Στροφή 180 μοιρών και στο κατάμεστο 8ball για cult στιγμές. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και με διάθεση για κέφι. Όταν μεγαλώναμε τα ποπ τραγούδια τους παιζόταν παντού και για κείνη την ηλικία φάση είχαν. Για 4 ώρες τα θυμηθήκαμε όλα με τον Μπίγαλη να έχει τα πιο χαρακτηριστικά, την Πωλίνα να έχει ακόμα φωνή ενώ τον Χαριτοδιπλωμένο αντάξιο του χαριτοεπιθέτου του.