They 'll never walk alone

Φέτος λόγω φίλων-συναδέλφων είδα αρκετά ματς της Liverpool και μάλιστα στο σύνδεσμο. Δεν είμαι οπαδός της όπως σιγά σιγά δεν είμαι οπαδός καμιάς ομάδας ουσιαστικά. Αλλά ο τρόπος παιχνιδιού και το ήθος της ομάδας σε κερδίζουν.
Στον τελικό που τελείωσε πριν λίγο, συνέβη ό,τι στραβό μπορούσε να συμβεί και έχασε το τρόπαιο. They 'll never walk alone όμως, όπως τραγουδάνε οι φίλαθλοι της. Αντίπαλος της η πιο πλούσια ομάδα του κόσμου που επιβραβεύεται με τίτλους. Οι Beatles (από το Λίβερπουλ) τραγουδούσαν money can 't buy me love αλλά οι οπαδοί της Ρεάλ μπορούν να τραγουδάνε money can buy me cups. Ο τρόπος που εξελίχθηκε το παιχνίδι είναι αυτό που με χαλάει περισσότερο στο άθλημα. Αθλητές εκατομμυρίων έχουν την ανάγκη να φερθούν πρόστυχα και πούστικα για να μπορέσουν να επικρατήσουν. Ίσως αυτό με χαλάει γιατί έτσι συμβαίνει και στη ζωή: οι ανήθικες συμπεριφορές εξασφαλίζουν καριέρες και το μέλλον. Ποιος θα θυμάται ότι διορίστηκες με βύσμα; Ότι έφαγες τη θέση κάποιου που άξιζε περισσότερο από σένα; Αλλά έτσι θα κερδίσεις γιατί ακόμα και ικανότητες να έχεις δε φτάνουν αν πας με το σταυρό στο χέρι.
Αυτό το κόμπλεξ το κουβαλάω και δε μπορώ να ανεχτώ αυτούς τους ανθρώπους. Πολύ ευαίσθητος είσαι, θα μου πεις. Μέχρι σήμερα, ναι. Να ευχηθώ κάποια μέρα να μην είναι; Μπα...