Το Κόκκινο Τανγκό

Καλοκαιριάτικα βιβλίο για την πιο δύσκολη περίοδο της ιστορίας του τόπου; Δεν είχε πολύ ζέστη φέτος και είπα να ανεβάσω τη θερμοκρασία ;) Καλή η ενασχόληση με τη μεσαιωνική ιστορία του τόπου αλλά μια η αρχαία τραγωδία που με πήγε σε κεινη την εποχή, μια το συγκεκριμένο βιβλίο, έκανα το ταξίδι με τη χρονομηχανή.
Με κεντρικό χαρακτήρα τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, μια σημαντική και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, μπαίνουμε στην περίοδο 1945 και φτάνουμε με άλματα ως το θάνατο του. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν αγωνιστές, προδότες, δυνατοί και αδύνατοι. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που σε εισάγει στην πολυπλοκότητα της εποχής, όταν τη μια στιγμή ήσουν ήρωας και την άλλη θεωρούσαν χαφιές από την ίδια την παράταξη σου. Τυχεροί που δεν τα ζήσαμε. Ευνοημένοι που γνωρίζουμε τις καταστάσεις και μπορούμε να διδαχθούμε από την ιστορία.
Άνοιξα μεγάλο κεφάλαιο και θα προχωρήσω σε κάποια φάση άλλα όχι με στείρες αναφορές από τις δυο πλευρές αλλά αν βρω κάτι παρόμοια αντικειμενικό.

ΥΓ Είμαι στη σελίδα 224 και ξαφνικά πάει στην 241! Ωραία σελιδοποίηση, αναγκάστηκα να πάω στον Ιανό να διαβάσω τις 17 σελίδες που έλειπαν για να συνεχίσω
ΥΓ 2 Ένα πρωί διάβαζα στο μπαλκόνι και είδε το βιβλίο μια ξαδέρφη που έμενε δίπλα. Τελικά για κάποιους ακόμα υπάρχει ο διχασμός...

1988 revisited

Τι κόλλημα αυτός ο άνθρωπος με το 1988, θα πει κάποιος. Πριν χρόνια είχα κάνει αναφορά στους σπουδαίους δίσκους που είχαν βγει εκείνη τη χρονιά. Λες και ήταν όλοι συνεννοημένοι και κυκλοφόρησαν μουσική. Το Metal Hammer κατάλαβε τη σημασία εκείνης της χρονιάς και έβγαλε συλλεκτικό αφιέρωμα. Είναι τόσες οι πληροφορίες και οι μουσικές που ξεφεύγουν από τους σημαντικούς δίσκους που είχα αναφέρει τότε.
Η ανάγνωση του τεύχους είναι αργή και ιεροτελεστική με συνεχή αναζήτηση τραγουδιών από τις κυκλοφορίες εκείνης της χρονιάς. Έτσι το απολαμβάνεις και ανακαλύπτεις πολλά άγνωστα. Άσε που ούτε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρα το περιοδικό. Έτσι σα να τσουλάει πιο ανεπαίσθητα το τέλος του καλοκαιριού. Η φυγή σε παλιές ημερομηνίες είναι ένας τρόπος να μην είναι το μυαλό συνέχεια στο στρεσογόνο σήμερα. Ξεχνιέται και αντιμετωπίζει τα πράγματα σαν παραμύθια.

ΥΓ Τυχαίο που τα χρώματα του τεύχους είναι κιτρινόμαυρα; Γιατί τότε ήταν το peak με τη συμμετοχή στο Final Four της Γάνδης και τον Γκάλη σε τρελή φόρμα.

Nightwish - Once

Πέρασε σχεδόν μια γενιά από τότε που οι Nightwish στο peak της δημοτικότητας τους κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους τους. Μετά ο ήχος έγινε πιο κινηματογραφικός και η Tarja δε γύρισε ποτέ. Αν τους ακούμε ακόμα όμως, είναι γιατί τότε μεγαλουργούσαν.
Καταρχάς ο ήχος που πέτυχαν ήταν ο ιδανικός συνδυασμός δυναμικότητας, οπερατικότητας και δεν έγερνε προς τον εντυπωσιασμό. Ο αέρας του συγκροτήματος με γυναικεία φωνητικά έπαιζε ρόλο εκείνη την εποχή και τους εκτόξευσε. Το σημαντικότερο όμως είναι οι συνθέσεις. Ξεκινώντας από το τέλος, το πανέμορφο και επικό Ghost Love Score είναι προμήνυμα για τη συνέχεια της μπάντας. Τα Romanticide και Dead Gardens κρατάνε τη metal πλευρά τους ψηλά. Το Siren είναι η επιτομή του ήχου τους. Planet Hell και Nemo είναι χαρακτηριστικά του τότε ήχου τους. Και πάμε στο χιτάκι Wish I Had an Angel που χρειαζόταν για να τους διαδώσει παντού. Σε μια από τις καλύτερες συνθέσεις τους, το Dark Chest of Wonders σε ταξιδεύει και καταλαβαίνεις ότι δίσκοι σαν κι αυτόν βγαίνουν μια φορά (Once).

Λευκή Καραϊβική

Χρόνια εχω να γράψω για βιβλίο αν και δεν έχω χρόνια να διαβάσω. Ίσως το ξεχνάω να τα αναφέρω, ίσως ξεχνάω να διαβάσω...
Ένα βιβλίο που σε πηγαίνει σε μέρη που δεν έχεις σκεφθεί να επισκεφθείς, τη μακρινή Γουαδελούπη. Διαδραματίζεται 40 χρόνια πριν και σε μεταφέρει σε ένα σκηνικό που δεν κυριαρχούν οι λευκές παραλίες των Αντιλλών αλλά μια κοινωνία που η αποικιοκρατία ρίχνει βαριά τη σκιά της (sic).
Πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα που έχει βάθος και καλή γραφή. Δε το λες βιβλίο για παραλία αλλά είναι για καλοκαίρι. Φταίει και το περιβάλλον που εξελίσσονται οι φόνοι και ο πρώην αστυνομικός Πάκο, προσπαθεί να βγάλει άκρη ποιος ευθύνεται. Δεν έχει ίσως τη λεπτομέρεια και την επεξεργασία του Nesbo αλλά δεν υστερεί σε ενδιαφέρον. Καλός ο κύριος Maurice Attia λοιπόν.