Casa de Papel

Μεγάλος ντόρος για τη συγκεκριμένη σειρά. Ψάχνουμε να βρούμε καμιά της προκοπής και είμαστε από τους λίγους που συνεχίζουν το Homeland (αξίζει). Έτσι είδαμε την ισπανική αυτή παραγωγή.
Ως γνωστόν πρόκειται για μια ομάδα ληστών που καταλαμβάνει το Νομισματοκοπείο κρατώντας ομήρους και ξεκινώντας να κόβει χρήμα. Μέσα στα 15 επεισόδια της πρώτης σεζόν (λένε θα χει και δεύτερη) παρακολουθούμαι τα γεγονότα με βάση τους ληστές, άντε και την επιθεωρήτρια από την άλλη πλευρά. Αποτέλεσμα να τους συμπαθήσεις και να θες να κάνουν τη μεγάλη μπάζα. Καλογυρισμένο σε κρατάει και θες να δεις τη συνέχεια.
Από την άλλη έχει άκυρες στιγμές καθώς και πινελιές σαπουνόπερας. Δεν καταστρέφουν το σύνολο αλλά του στερούν τη δυνατότητα να είναι μια από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων χρόνων. Αντισυστημικό μήνυμα δεν περνάει, όπως είχε αναφερθεί, ενώ και κάποιοι χαρακτήρες είναι προς το κόμικ.
Όβεραλ, που λένε και στο χωριό μου, είναι καλή επιλογή για να σαι μέσα στα πράγματα χωρίς να χάσεις κομμάτι από τη ζωή σου.

ΥΓ. Κολλητικό το Bella Ciao

Το Μυστικό της Μπλε Πολυκατοικίας

Για την Ακρίτα έχω καλή άποψη όσον αφορά την κοφτερή της σκέψη ενώ για τις σαπουνόπερες που έγραφε δε θα έλεγα το ίδιο. Έτσι με το που ξεκινάω την ανάγνωση και βλέπω όνομα Ρεγγίνα, λέω "ωχ, Βέρα στο Δεξί κλπ".
Μπορείς να βρεις αρκετά κλισέ και να σε πάει προς τα τηλεοπτικά σενάρια. Αλλά αν θεωρήσεις ότι η εν λόγω δημοσιογράφος κάποια σχέση έχει με αυτούς τους κύκλους τότε ίσως μιλάμε για πραγματικότητα. Η δράση διαδραματίζεται στα Εξάρχεια και επειδή πριν 2 μήνες ήμουν εκεί μου κέντρισε λίγο περισσότερο το ενδιαφέρον. Τους χαρακτήρες τους βρήκα περισσότερο ή λιγότερο ρεαλιστικούς και σίγουρα όχι γραφικούς. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ωραία γραφή και την έξυπνη κεντρική ιδέα, με έκαναν να το τελειώσω σε λίγες μέρες.
Δε μιλάμε για ένα αστυνομικό θρίλερ επιπέδου Nesbo αλλά ούτε και μια ανάλαφρη περιπέτεια. Αξίζει και αν πέσει στα χέρια σας, δοκιμάστε το.