2

Είχα στο μυαλό δυο θέματα με σοβαρό περιεχόμενο για να τα ανεβάσω. Να όμως που ως συνήθως άλλα πράγματα σου αποσπούν την προσοχή και τρώνε τον χρόνο σου. Το ένα είναι ότι από το πουθενά και για γελοίο λόγο μπορείς να τραβιέσαι στο στρατό και να φας κράτηση. Ας φάω και γω, δεν θα πάθω τίποτα. Άλλο είναι το θέμα. Ότι μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια μονάδα, που όσο να ναι έχεις κάνει αρκετή δουλεία (σωστά τον έβαλα τον τόνο) από το πόστο σου, όχι μόνο δεν σου έχει αναγνωρισθεί ποτέ αλλά είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη να στη ρίξουν. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Ευκαιρία να αλλάξω εντελώς τη στάση μου, να κινηθώ λιγάκι και να ανταποδώσω τις «καλοσύνες». Μέχρι στιγμής αυτό είναι το νόημα του στρατού στον οποίο υπηρετώ εγώ: να σε προετοιμάσει (άθελα του) για τις μαλακίες του έξω και να σε σκληραίνει, αν όχι σωματικά τότε σίγουρα ψυχικά.
Το άλλο αφορά συμπεριφορές οι οποίες αν και ενοχλητικές (τουλάχιστον), δεν μπορείς να τις αποφύγεις τελικά. Νομίζεις ότι αν μιλήσεις με επιχειρήματα σε κάποιον, πόσο μάλλον σε κάποιον δικό σου άνθρωπο, μπορείς να του δώσεις να καταλάβει ότι κάποιες συμπεριφορές του σε ενοχλούν. Ότι αποτελούν τροχοπέδη για την επαφή σας, ίσως και παράγοντα που θα οδηγήσει σε άσχημα μονοπάτια. Διαπιστώνεις όμως ότι όσες φορές και με όσα επιχειρήματα και να το διατυπώσεις αυτό συνεχίζεται. Ίσως φταίει ο ανθρώπινος εγωισμός, ίσως περισσότερο τα βιώματα που έχει ο καθένας και είναι διαφορετικά. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο. Αν δεν μπορείς να τις αγνοήσεις ή να προσαρμοστείς και σε αυτές, τότε υπάρχει πρόβλημα. Για αυτό καλό είναι να βλέπουμε πάντα τα πράγματα και από την άλλη πλευρά.

ΥΓ. Ήμαρτον παίδες με τα καθηγητικά σας.