Το παλεύω

Μια φίλη μου είπε προχθές ότι έχω καιρό να γράψω. Όντως. Πάλι καλά που δεν έχει ίντερνετ στη Σαμοθράκη :P γιατί ο Radi θα γκρίνιαζε. Και δίκιο θα χε. Ενώ μπορείς να γράψεις πολλά και καθένας έχει πολλά σημαντικά στη ζωή του, τελικά σε αποσπούν τα ασήμαντα. Να προλάβεις να μπεις στην ώρα σου στο στρδο για να μη φας κράτηση, γιατί δεν έχει παρκάρισμα στην πόλη, πως οδηγεί ο κάθε ελληνάρας, με ποιον θα πας για καφέ, τι διαφορετικό να κάνεις απόψε που δεν το έχεις κάνει ήδη, σε ποιο μέρος να πας που δεν έχεις πάει τόσα χρόνια, λες να χει τίποτα η tv απόψε που να αξίζει κλπ Μερικά χρόνια αργότερα ίσως σε απασχολούν ακόμα ποιο βαρετά πράγματα: δόσεις, λογαριασμοί, ψώνια, σούπερ μάρκετ κλπ. Τα πράγματα σου φαίνονται τόσο προβλέψιμα ακόμα και στα περισσότερα τραγούδια που ακούς (για τα ελληνικά δεν το συζητάω καν). Αγχώνεσαι να βρεις δουλειά, λεφτά, ελεύθερο χρόνο για να μην τα αξιοποιείς στη συνέχεια. Ενθουσιάζει κανένα να βάλει τη ζωή του σε μια τόσο προβλέψιμη ροή; Δεν είναι ήδη σήμερα τόσο προβλέψιμη; Το περιβάλλον που ζούμε μας βάζει σε τέτοιες νόρμες αλλά εμείς χωνόμαστε ακόμα πιο βαθιά. Λίγη καθαρή σκέψη, λίγος ενθουσιασμός και μπορεί ο καθένας να βγει από αυτή τη λούμπα. Το παλεύω..

ΥΓ Οι διακοπές στον ΕΣ συνεχίζονται
ΥΓ 2. Ένας φίλος υπηρετεί στη Σαμοθράκη και ένας άλλος στην Καλαμάτα. Είπαμε ρε παίδες να φύγεται αλλά πιο χαλαρά.