Children of Men

Σαν το V for Vendetta έτσι και γι αυτή την ταινία, κάθομαι και γράφω μερικά λεπτά αφότου την έχω δει. Με μια λέξη θα την χαρακτήριζα σκληρή. Όχι όμως όπως μια ταινία για ποπ κορν με πιστολίδια και βία χωρίς λόγο και αιτία. Αιματοβαμμένη, ωμή, με έμφαση όμως στις ανθρώπινες σχέσεις και τον ανθρώπινο παράγοντα. Ενός παράγοντα που ενώ μας μαθαίνανε στο σχολείο ότι είναι το δημιούργημα του Θεού, στην πράξη βλέπουμε ότι έχει βάλει το χεράκι του και κάποιος άλλος…Η ταινία μας μεταφέρει 21 χρόνια μετά σε ένα δυσοίωνο μέλλον. Και ενώ όλοι προσβλέπουμε σε κάτι καλύτερο μελλοντικά, αν το σκεφτούμε παραπέρα θα δούμε ότι μάλλον θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Πάντα όμως υπάρχει η ελπίδα της νέας γενιάς. Το 2027 όμως δεν υπάρχει ούτε αυτή. Ένα 2027 που μοιάζει πολύ με το σήμερα, με την άσχημη πλευρά του σήμερα που απλώνεται παντού.
Μπορεί η αφετηρία να είναι η αποδοχή της μη αναπαραγωγής του ανθρώπινου γένους, όμως η ταινία δε μένει εκεί. Παρουσιάζει καταστάσεις που υπήρχαν και που θα ξαναυπάρξουν. Αυτό τρομάζει και την καθιστά ρεαλιστική. Στην ταινία δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι ή άγιοι που θα σώσουν τον κόσμο αλλά άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας. Ελευθερωτές που γίνονται φονιάδες, στρατιώτες που η εξουσία τους κάνει τέρατα, εξαθλιωμένοι, ηλικιωμένοι, αμόρφωτοι, άρχουσα τάξη, ένας πρώην ακτιβιστής. Όσο και αν η μαυρίλα έχει κατακλείσει τα πάντα, κάποιος θα έχει μέσα του κάτι καλό.