Decade of Aggression

Το προηγούμενο post ήταν καλή πάσα για να να γράψω για κάτι που είχα στο μυαλό μου από καιρό. Αναμνήσεις από την δεκάχρονη σχέση μου… με το metal.

Take my hand I ‘ll lead you to the promised land


The beginning:
Αν θυμάμαι καλά όλα ξεκίνησαν κάπου στα τέλη του 1996 ή αρχές του 1997. Μέχρι τότε η μουσική ήταν κάτι που δε με πολυαπασχολούσε και η επαφή με το rock και το metal κάτι Gun n’ Roses στο Δημοτικό και τίποτα video clip τυχαία στην τηλεόραση. Έτυχε λοιπόν στο Λύκειο να κάθομαι με ένα παλικάρι που είχε γέλιο αλλά από μαθήματα ήταν σκράπας. Το όνομα του ήταν Λουκάς και ενώ η μάνα του ήταν τραγουδίστρια σε σκυλάδικο αυτός άκουγε Iron Maiden. Με έπρηζε να ακούσω και με το ζόρι μου έδωσε μια κασέτα τους. Για να είμαι ειλικρινής τα πρώτα ακούσματα δε μου έλεγαν τίποτα αλλά σιγά σιγά άρχισα να ξεχωρίζω τις αρετές αυτής της μουσικής. Έτσι του ζήτησα και άλλες κασέτες και λίγο αργότερα από τον Αλέξη που είχε περισσότερα ακούσματα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Επιρροές από: Λουκά, Αλέξη

Επιρροές σε: ας σηκώσουν το χέρι τους

Πρώτη αγάπη (και παντοτινή): Iron Maiden

Συναυλίες-σταθμοί: Iron Maiden (Θέατρο Δάσους 1998), Saxon, Rockwave ’04 (1η μέρα), Rockwave ’05 (Black Sabbath)

Φετίχ: κασέτες, αφίσες, μπλούζες

Στέκια: Harley, Cult (παλιό), Empire (παλιά), Texas Αθήνα

Ενημέρωση: Metal Hammer και νετ

Καλύτερες στιγμές:
Προσωπικά ο πρώτος καιρός που κάθε μέρα μου κολλούσε και άλλο τραγούδι
Γενικά τα τραγούδια που σφύζουν από έμπνευση

Χειρότερες στιγμές:
Προσωπικά ο κορεσμός, μια αγκωνιά στο σαγόνι σε live που δεν μπορούσα να μασήσω 2 μέρες
Γενικά η εμπορευματοποίηση

Μου λείπει: οι ατέρμονες συζητήσεις για τα συγκροτήματα, τα άλμπουμ και την ίδια τη μουσική

Συμπερασματικά metal = ανεξάντλητη πηγή για τίτλους στα post :), soundtrack για τις όμορφες και άσχημες στιγμές, κομμάτι της ζωής μου

5 minutes alone

Να γράψω λοιπόν και γω πέντε πράγματα για μένα. Δε μου ρχεται τι να γράψω (ή τι να πρωτογράψω;)
1. Πιστεύω ότι είμαι σχετικά pollitically correct αν και δεν είμαι σίγουρος γι αυτό αλλά αν όντως ισχύει δε μου πολυαρέσει. (Σας μπέρδεψα ε;)
2. Το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι όλο και περισσότερο με τα επαγγελματικά μου. Ίσως γιατί έχουν περισσότερη κινητικότητα από τα προσωπικά (και όχι γιατί βγάζω πολλά όπως λένε οι κακές γλώσσες)
3. Είμαι άτομο που αν και φαινομικά δεν δείχνει να επηρεάζεται πολύ από την ψυχολογία του ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή δε θα με δείτε να είμαι αχ και βαχ αλλά όταν είμαι down κάνω καιρό να γίνω up (sic).
4. Είμαι άνθρωπος που του αρέσει το καινούργιο και το δημιουργικό. Δηλαδή βαριέμαι τα ίδια και όταν κάνω κάτι από μόνος μου τότε το απολαμβάνω.
5. Τέλος, τι μουσική ακούω το ξέρετε αν κοιτάξετε μες το blog. Ίσως δεν ξέρετε ότι η αυτή μουσική για μένα δεν είναι ένα background όταν πίνω καφέ ή όταν τρώω αλλά μια καλή συντροφιά εδώ και 10 χρόνια.

My Movielist

Αν είστε λίγο παρατηριτικοί (όσοι καμιά φορά μπαίνετε σε αυτό το blog) θα παρατηρήσατε μια νέα στήλη στα δεξιά με τον τίτλο My Movielist. Επειδή τον τελευταίο καιρό έχω βρει (Radikal μη μιλήσεις) πολλές ταινίες που από καιρό ήθελα να δω, ξεκίνησα να τις βλέπω τα βράδυα. Μια καλή ταινία είναι χίλιες φορές καλύτερη από μια ανούσια έξοδο. Ένα σύντομο σχόλιο για τις τελευταίες τέσσερις που είδα για όποιον ενδιαφέρεται να τις δει.

* Το Taxi Driver ωραία ταινία και ειδικά για την εποχή του (1977) πιστεύω ότι ήταν μπροστά.
* Η Πολίτικη Κουζίνα είναι από τις ταινίες που δεν είχα δει γιατί μου την έσπαγε που πήγαιναν όλοι. Πρέπει να παραδεχθώ ότι είναι μια ταινία που σου δημιουργεί όμορφα συναισθήματα, ίσως και σε συγκινεί.
* Το Mr & Mrs Smith τώρα δεν ήταν εντελώς για πέταμα αλλά χωρίς τα λαμπερά ονόματα των πρωταγωνιστών του δεν θα το έβλεπε κανείς. Δείτε το με το ζευγάρι σας
* Το Almost Famous το είδα γιατί είχα διαβάσει ότι είχε να κάνει με περιοδεία των Black Sabbath (αμ δε). Είχε ένα σχετικό ενδιαφέρον δεν μπορώ να πω, αλλά ο πρωταγωνιστής παραήταν ξενέρωτος και είχε και κάτι κλισέ που δεν καθόταν καλά

Αν έχει κανείς να προτείνει καμια ταινία που είδε και είτε είχε κάτι να πει είτε πέρασε ωραία, εδώ είμαστε.

Power

Καιρό έχω να αναφερθώ σε κυκλοφορίες καινούργιων δίσκων. Όσοι γουστάρουν πιο power ακούσματα από το χώρο του metal θα βρουν ενδιαφέρουν στα παρακάτω. Οι λοιποί είτε ας προσπεράσουν είτε καιρός να δοκιμάσουν.
Ας ξεκινήσω από το δίσκο των βετεράνων Saxon που θα κυκλοφορήσει στις 5/3. Ο τίτλος του είναι Inner Sanctum και μια ματιά στο εξώφυλλο αρκεί να καταλάβει κανείς με τι ασχολούνται και αυτή τη φορά. Τώρα από μουσικής άποψης ο δίσκος έχει τα στάνταρ των βρετανών αλλά δεν φτάνει στα επίπεδα προηγούμενων κυκλοφοριών (και δε μιλάω φυσικά για τους κλασσικούς δίσκους τους της δεκαετίας του 80). Σα να μου ακούγονται λίγο κουρασμένοι ενώ και η φωνή του Bif δυσκολεύεται να βγει.
Παμε και στην τρίτη προσπάθεια των Masterplan που κυκλοφορεί στις 26/2. ΜΚ ΙΙ ο τίτλος για να σηματοδοτήσει το δεύτερο line up του γκρουπ. Έφυγε ο Jorn Lande αλλά και ο νέος τραγουδιστής ακούγεται καλός. Από τους Riot πέρασε άλλωστε. Ο ήχος του γκρουπ που τους έκανε αγαπητούς και κυρίως του ξεχώρισε από την power σαβούρα είναι παρόν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο credit του δίσκου. Τώρα από συνθέσεις κινείται στα επίπεδα του προηγούμενου δίσκου (ίσως ένα κλικ πιο κάτω), γεγονός που σημαίνει ότι ακούγεται ευχάριστα χωρίς όμως να φτάνει στα επίπεδα της πρώτης κυκλοφορίας τους.
Από τους Masterplan ο Jorn αυτή τη στιγμή ακολουθεί solo καριέρα. Στα πλαίσια της έβγαλε ένα δίσκο με τραγούδια που είχε ηχογραφήσει παλιότερα. Σαν best ένα πράγμα αλλά όχι best. Το Gathering έχει στιγμές από την μέχρι τώρα πορεία του και σίγουρα αξίζουν προσοχής. Άλλωστε είναι από τις καλύτερες φωνές του χώρου. Τσεκάρετε το.

ΥΓ Άντε άρχισε να πραγματοποιείται το 5ο από εκείνο το post του Σεπτέμβρη. Πάμε και για το 2ο.

Όπως πάντα σχεδόν

Έκατσα, όπως πάντα σχεδόν, να δω το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης ανάμεσα στον Άρη και τον ΠΑΟΚ. Από άποψη θεάματος το παχνίδι ήταν ένα μαύρο χάλι, όπως πάντα σχεδόν. Γυρνώντας έβαλα να ακούσω ράδιο και οι αρμόδιοι εντός ή εκτός εισαγωγικών (δημοσιογράφοι και προπονητές αντίστοιχα) μου φάνηκαν ευχαριστημένοι. Σαν άτομα που πληρώνονται από αυτό, καλά κάνουν και είναι ικανοποιημένοι γιατί το μεροκάματο βγάζουν. Μεροκάματο παχυλό βεβαίως βεβαίως.
Τώρα να πω και μια γνώμη για το καθαρά αγωνιστικό. Ο Άρης παρουσιάστηκε πολύ χάλια. Ούτε μια φάση της προκοπής δεν έκανε, ούτε ανάπτυξη είχε, ούτε καμιά φοβερή αγωνιστικότητα έδειξε. Ευθύνη μεγάλη φέρουν οι παίικτες με τον Χαλκιά που έπνιξε το γκολ (πρώτο λάθος στο πρωτάθλημα έκανε, συγχωρείται) και τον Παπαδόπουλο (το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού) να είναι οι αρνητικοί πρωταγωνιστές. Βασικά το ματς το έχασε ο προπονητής. Κατέβασε την ομάδα όπως στο προηγούμενο ματς, που είχε κάνει το χειρότερο παιχνίδι. Που πας ρε θείο...
Συγχαρητήρια στον ΠΑΟΚ για τη νίκη αλλά σαν εμφάνιση ήταν μέτρια. Προχωράει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα η ομάδα. Αν της μείνει κάτι από αυτή τη χρονιά θετικό θα είναι.

ΥΓ Λέω να ανεβάζω και πιο χαλαρά post, όπως αυτό, από δω και πέρα.

Αθλητικά

Θεωρώ ότι η ενασχόληση με κάτι σε υπερβολικό βαθμό και για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι λάθος. Ακόμα και αν αυτό το κάτι μας αρέσει πολύ. Από την άλλη το πότε η απλή ενασχόληση γίνεται υπερβολή και κόλλημα είναι λίγο δύσκολο να το προσδιορίσεις καθώς τα στάνταρντ του καθενός είναι διαφορετικά.
Μετά από αυτόν τον ολίγον τι «φιλοσοφικό» πρόλογο να πάμε στο κυρίως το θέμα, το οποίο είναι τα αθλητικά. Τα αθλητικά είναι μια κλασσική περίπτωση που πολλοί αποκτούν ψύχωση και δεν μιλάω για τους κάφρους των γηπέδων αλλά για νορμάλ και μορφωμένα άτομα. Η δίψα για άχρηστες πληροφορίες κάθε λογής, η ενασχόληση σε κάθε περίσταση με την αθλητική επικαιρότητα καθώς και η παθιασμένη αναφορά υπέρ της ομάδας είναι προσδιοριστικά της υπερβολής, ίσως και του λάθους προσανατολισμού. Η ανάλαφρη αναφορά και η λεγόμενη καζούρα πιστεύω ότι είναι αυτά που ταιριάζουν περισσότερο σε θέματα με την βαρύτητα των αθλητικών.
Να κλείσω με κάτι σχετικό. Ο παραγοντισμός στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού και ιδίως του ποδοσφαίρου είναι μια μαύρη τρύπα. Και πόσα δεν είναι στραβά στον τομέα της οργάνωσης και της σωστής διαχείρισης στον ελληνικό χώρο θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα. Έτσι όταν κάτι πάει προς την άλλη κατεύθυνση τραβάει την προσοχή. Θέλω να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει με την περίπτωση του ποδοσφαιρικού Άρη. Και για να προλάβω μανιασμένες επιθέσεις να διευκρινίσω ότι μιλάω για το μοντέλο διοίκησης, το οποίο δεν βασίζεται στην κλασσική μέθοδο «ας καταχρεωθεί η ομάδα, εγώ κάνω το κομμάτι μου». Μια που δεν υπάρχει το χρήμα ακολουθείται μια διαφορετική προσέγγιση με απόκτηση παικτών από Ισπανία ή Λατινική Αμερική με συμφωνίες που δεν χρεώνουν την ομάδα. Έτσι δείχνει να είναι η πολιτική μέχρι τώρα και το καλό είναι ότι δημιουργείται ένα κλίμα εμπιστοσύνης καθώς μια ομάδα μη χρεωμένη και με έξυπνες κινήσεις μπορεί να επιπλεύσει στο βούρκο του ελληνικού πρωταθλήματος.