Έχω μερικά φιλαράκια και γω. Τους ξεχέζω κατά καιρούς, όπως λέει ο Ράδικαλ, αλλά τους εκτιμάω και να πω την αλήθεια θα θελα να μασταν και πιο δεμένοι. Αλλά δε θα μιλήσω γι αυτό (μήπως συγκινηθείτε και δεν το θέλω) αλλά για την περίεργη φάση που είμαι εδώ και καιρό. Σα να βρίσκομαι μεταξύ σφύρας και άκμονος. Υπάρχουν δηλαδή οι μεν που είναι φανατικοί πολέμιοι του δημοσίου και των υπαλλήλων του και υπάρχουν και οι δε που το δημόσιο είναι το παν γι αυτούς. Την έχω πει την άποψη μου περί δημοσίου απλά να τους/σας σημειώσω τα εξής:
Από τους δε με ενοχλεί ότι τα πάντα περιστρέφονται γυρω από αυτό. Αν χωθείς είσαι θεός, αν όχι, ακόμα και 1700 το μήνα να βγάζεις, δε λέει τίποτα. Άσε τους βολεμένους που τους ξεφεύγει καμιά φορά κανένα επιφώνημα κούρασης :P
Από τους μεν ότι μέχρι και την τρύπα του όζοντος στους δημόσιους υπάλληλους την καταλογίζουν! Δυστυχώς οι κοινωνικές αδικίες διαιωνίζονται και μην περιμένετε να αποτελεί εξαίρεση το Ελλάντα.
Συμπέρασμα; Ας κάνουμε εμείς τη δουλειά και τη ζωή μας και ας μην ασχολούμαστε συνέχεια με το διπλανό. Και αν έρθει κάποια στιγμή και κανένας διορισμός καλώς. Δεν θα πεθάνουμε χωρίς αυτόν.
ΥΓ Αφού μέχρι και ο Superman είναι δημόσιος υπαλληλος, δε μας σώζει τίποτα
15 Οκτωβρίου 2007
Between the Hammer and the Anvil
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Καταρχήν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν αυτοκίνητο. Η πρώτη κίνηση ενός νέο-διορισθέντα είναι να αγοράσει αυτοκίνητο. Αρά ναι, συνεισφέρουν στο φαινόμενο του Θερμοκηπίου!
Αυτό με του Σούπερμαν είχε πολύ γέλιο! :p
οι συμβασιούχοι το εχουν στην πυλωτή χωρίς πινακίδες περιμένοντας την υπογραφή του υπουργού,φίλε βρες τι θες να κάνεις στην ζωή σου,κοίτα μπροστά κι πέρνα καλά με φαν κι γέλιο
Δημοσίευση σχολίου