Οι Whitesnake μόνο άγνωστη μπάντα δεν είναι.Από τα τέλη της δεκαετίας του 70 και με σκαμπανεβάσματα εξαιτίας του ιδρυτή-mainman-φωνάρα David Coverdale έφτασαν το 1997 να κυκλοφορούν το Restless Heart. Εκείνη τη χρονιά απορώ αν κάποιος ασχολιόταν με hard rock. Επομένως και κάτι τρομερό να κυκλοφορούσε χαμπάρι δεν θα έδινε ο τύπος.
Το Restless Heart επομένως δεν είναι εμπορικός δίσκος. Ούτε ο καλύτερος του συγκροτήματος. Απλά είναι αναπάντεχα καλός γιατί κανείς δεν υπολόγιζε τότε ότι η μπάντα μπορεί ακόμα να βγάλει κάτι αξιόλογο. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος το Don't Fade Away είναι ένα μαγευτικό τραγούδι. Το ομώνυμο ξεσπάει. Το Crying παραπέμπει στο Mistreated των Deep Purple. Από κει και μετά γυρνάμε στα γνωστά αγαπησιάρικα λημέρια του γκρουπ και κυρίως σε blues νόρμες. Όποιος περιμένει hard rock ύμνους όπως στο 1987 θα προσπεράσει. Όποιος βαδίζει στη σκιά των blues (όπως τραγούδησε κάποτε ο Coverdale) θα γουστάρει.
13 Νοεμβρίου 2008
Whitesnake - Restless Heart
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Εσύ το λες blues, εγώ πάλι το λέω υποτονικό και ανέμπνευστο. Mεγάλη απογοήτευση. Ειδικά οι στίχοι είναι ένα μάτσο χάλια, κλάψα επιπέδου Πέγκυ Ζήνα. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι οι υγρές μπούκλες και το πολλά υποσχόμενο βλέμμα του Coverdale στο εξώφυλλο. Στα μείον του δίσκου το γεγονός ότι ξαναγύρισε στο φυσικό του χρώμα. Οι ξανθές ανταύγειες του πάνε περισσότερο! :p
Ότι ο Coverdale είναι κλαψομ****ς είναι γνωστό. Αλλά δεν είναι και για πέταμα οι στίχοι του!
I have painted many portraits,
Memories of love and pain,
Though cut down by life's deceptions
I found the strength to start again...
Και μη μου πεις ότι δε σ άρεσαν τα κομμάτια που ανέφερα! Εκτός και αν ακούς μόνο grind :P
αυτός ο δίσκος ειναι η απάντηση γιατί γουστάρεις τον πλουταρχο....
Πωπω, τι θα μου κάνεις τώρα. Θα με αναγκάσεις να ξανακούσω το δίσκο και δεν ξέρω αν θα το αντέξω. Τον έχω θάψει κάπου στην δισκοθήκη. Κι οχι τίποτα, είχα πάρει και το γνήσιο cd, μετά την ακρόαση το πώς τα έκλαιγα τα λεφτουδάκια μου...
Συγνώμη, τον στίχο που παραθέτεις, τον παραθέτεις για καλό; Να τον μεταφράσω; "Ζωγράφισα πολλές εικόνες, αναμνήσεις αγάπης και πόνου. Αν και με έριξαν τα ψέματα της ζωής, βρήκα τη δύναμη να ξαναρχίσω". Συγνώμη, σε τι είναι αυτός ο στίχος καλύτερος από το άσμα "Άντεξα,κομμάτια κι όνειρα μάζεψα, άντεξα, την μοναξιά μου την έκανα φίλη καλή. Αντεξα να αρνηθώ ότι λάτρεψα, φύγε πια απ' τη ζωή μου δεν έχω για σένα ζωή" του Ρουβά; Τα ίδια λένε. Όσο για το ποιους στίχους προτιμώ. Δεν ακούω grind, ούτε έχω κανένα κόλλημα με σκληροπυρηνικούς στίχους του στιλ "Να σας κόψουμε τα κεφάλια και να φτύσουμε στους λαιμούς σας". Μου αρέσουν πολύ οι στίχοι του Dio, ειδικά παθαίνω κάτι με το στίχο από το Heaven and Hell "They say that life's a carousel spinning fast you 've got to ride it well". Πού τα βρίσκει ο άτιμος; Αγαπώ πολύ τους στίχους από τα Ξύλινα Σπαθιά που άκουγα στην εφηβεία μου, παθαίνω όταν η Λιβανέζα Fairuz τραγουδάει για τη Βυρητό "καλημερίζω τη θάλασσά της και τα σπίτια της, ένα βράχο που μοιάζει με το σκληρό πρόσωπο των ναυτικών. Είναι φτιαγμένη από την ψυχή των ανθρώπων, από κρασί και γιασεμιά". Αλλά σε παρακαλώ μην μου παρουσιάζεις τα καψουροτράγουδα του Coverdale ως υψηλή ποίηση.
Υ.Γ. Συγνώμη για την κατάχρηση χώρου.
:) Ευπρόσδεκτες τέτοιες καταχρήσεις αν και μου την μπαίνεις λιγάκι.
Κανείς δεν είπε ότι οι στίχοι ενός hard rock συγκροτήματος για την αγάπη είναι οι καλύτεροι. Άλλωστε την έχουν τραγουδήσει όλοι, που το θέμα είναι ο ορισμός της σούπας. (παρεμπιπτόντως με εντυπωσιάζουν οι γνώσεις σου στο Ρουβά :P)Από τη στιγμή που οι στίχοι δεν ενοχλούν την αισθητική μου και συνδυάζονται με όμορφη μουσική τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Το αντίθετο μάλιστα.
Έχω ξαναπει για τη δημοκρατικότητα αυτού του μπλογκ (αν και κάποιος κακοπροαίρετος με αποκάλεσε φυτιλιάστρα!:) Επί της ουσίας: συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Εσύ θεωρείς ότι οι εν λόγω στίχοι είναι καλοί, εγώ όχι. Δεν λέω ότι ένα ροκ κομμάτι πρέπει να διεκδικεί Nobel λογοτεχνίας στους στίχους, αλλά να μην βουλιάζει και στην κοινοτοπία. Να μην είναι οι στίχοι παραγέμισμα στη μελωδία. Και σε αυτό το cd δυστυχώς είναι παραγέμισμα και αναμάσημα παλαιότερων επιτυχιών και το γαμώτο έιναι ότι η μουσική είναι μίζερη. Κι εμένα μου αρέσουν τα τραγούδια που έβγαζε στα 80's o Coverdale, για αυτό άλλωστε και θέλησα να το έχω στη δισκοθήκη μου (εντάξει, και η φωτογράφια του εξώφυλλου έπαιξε κάποιο ρόλο :p).
Υ. Γ. Θα έπρεπε να έχεις καταλάβει από το πρώτο ήδη post ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε μελαχροινούς βάρδους του έρωτα. Μη με πιέζεις, θα επανέλθω με τους στίχους του τελευταίου του σουξέ του Σάκη...
δημοκρατικότητα ????
αυτό το μπλογκ εχουμε ξαναπεί ειναι εγωκεντρικό.
το "ρουλάκι"λέει για ντίο και ξύλινα.
ο εβδομος και κοβερντεηλ και χαρντ μεταλ
εγω για πλουταρχο...
να το αφήσουμε στον χατζηγιάννη/?
οι στίχοι είναι όπως κι η μουσική αλληλεπίδραση με του καθενος το μυαλο.
Δημοσίευση σχολίου