2008

Το 2008 ήταν πολύ γεμάτη και πολύ καλή χρονιά για μένα. Χωρίς υπερβολή, μακάρι να πάνε έτσι και οι επόμενες. Και στα προσωπικά και στα επαγγελματικά και με τους φίλους και στην υγεία. Από εκδρομές και ταξίδια, από νέες εμπειρίες τι να πρωτοθυμηθώ. Αν και όπως έγραφα οι ζυγές χρονιές μου πάνε καλά και οι μονές όχι τόσο. Ας ζούμε το σήμερα και ας κάνουμε κανένα βηματάκι για το αύριο. Καλή χρονιά και καλές new year resolutions!

Seven Top

To 2008 ήταν μια χρονιά με κυκλοφορίες σχεδόν από τους πάντες. Χορτάσαμε από ποσότητα, από ποιότητα είναι υποκειμενικό. Προσωπικά έμεινα ικανοποιημένος καθώς ήταν καλύτερη χρονιά συγκριτικά με πέρυσι ενώ στους 7 (+1) δίσκους που ξεχώρισα υπάρχει παρουσία τόσο από τα μεγαθήρια όσο και από νεότερες μπάντες.

AC/DC - Black Ice
Τα είπαμε πολλάκις. Άργησαν αλλά έβγαλαν έναν από τους καλύτερους δίσκους τους και για μένα τον καλύτερο της χρονιάς. Από τη φωνή του Brian Johnson μέχρι το μπάσο του Cliff Williams (ναι δεν είναι μύθος, υπάρχει :P) οι γερόλυκοι της rock είναι στα καλύτερα τους.
Amon Amarth - Twilight of the Thunder God
Είχα να ασχοληθώ μαζί τους από το ντεμπούτο τους το 1998. Βέβαια έχουν προοδεύσει αρκετά από τότε αλλά πάντα παραμένουν στο epic death metal. Ο πρόσφατος δίσκος τους είναι πολύ σφιχτοδεμένος και με πολλά καλά τραγούδια, που σου κολλάνε στο μυαλό (όχι χαρακτηριστικό του ιδιώματος!)
The Cavalera Conspiracy - Inflikted
Οι μπάντα που είναι πιο κοντά στους Sepultura που όλοι αγαπήσαμε είναι πλέον οι CC. Ούτε οι σημερινοί Seps, ούτε οι Soulfly. Και όχι μόνο γιατί την αποτελούν τα αδέρφια Cavalera αλλά και κυρίως ηχητικά. Στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτικός αλλά τραγούδια σαν το ομώνυμο, το Sanctuary, το Dark Ark και το Heart of Darkness κερδίζουν την εμπιστοσύνη σου. Το θέμα είναι να μην μείνουν project όμως.
Judas Priest - Nostradamus
Μετά από 34 χρόνια δισκογραφίας είχαν κάνει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα γιατί έλειπε ένας concept δίσκος. Θεματολογικά δεν αποτελούσαν ποτέ κάτι τρομερό αλλά ηχητικά είναι διαχρονική αξία. Το επιχείρησαν και τους βγήκε. Και στην ατμόσφαιρα και στα περάσματα αλλά και στα τραγούδια καθεαυτά. Οι Priest ήταν πάντα μια μπάντα που τολμούσε και αυτή ήταν από τις φορές που τους βγήκε.
Metallica - Death Magnetic
Αν τύχεις σε συζήτηση μεταλλάδων και δεν ακούσεις για τις επιλογές των Metallica τότε κάτι πάει στραβά στον κόσμο :P Ότι το γύρισαν στο metal μετά από χρόνια είναι θετικό. Οι λόγοι που το γύρισαν αποτελούν θέμα των συζητήσεων που λέγαμε. Ότι μπορείς να βρεις ένα σωρό ψεγάδια είναι αδιαμφισβήτητο. Αλλά όπως και να χει ο δίσκος έχει καλά τραγούδια. Στα οποία επανέρχομαι συχνά-πυκνά από τη στιγμή της κυκλοφορίας του. Δεν είναι αυτό δείγμα της αξίας του; Motorhead - Motorizer
Οι Motorhead λατρεύονται από τους μεταλλάδες και αν όχι θα ναι επειδή είναι πολύ μικροί και δεν τους ξέρουν. Είναι σαν τις κατσαρίδες, δεν πεθαίνουν με τίποτα. Τα χουν όλα γραμμένα, είναι γεννημένοι ρεμάλια και το αλητήριο πνεύμα τους βγαίνει και σε αυτό το δίσκο τους. Ούτε κουρασμένοι ακούγονται, ούτε αναμασήματα ακούμε. Αυτό τους βγήκε στο στούντιο εκείνη τη στιγμή, αυτό ηχογράφησαν. Άντε και από τα μέρη μας! Warrel Dane - Praises To The War Machine
Ο Dane είπε να βγάλει κι αυτός ένα προσωπικό δίσκο. Από τη στιγμή που δεν είναι Nevermore No 2 τότε έχει λόγο ύπαρξης. Και από τη στιγμή που έχει πολύ δυνατά τραγούδια τότε να το ξανακάνει. Εγώ παραμένω κολλημένος με τη διασκευή στο Lucretia My Reflection. I hear the sons of the city and dispossessed
Firewind - The Premonition
Κανονικά 7 δίσκους επιβάλλει η παράδοση αλλά επειδή δεν ήθελα να αδικήσω κάποιον (και επειδή το 8 ήταν καλή χρονιά) κάνω την εξαίρεση. Τα πατριωτάκια μας βγάλαν ασπροπρόσωπους. Heavy metal αξιώσεων, φρέσκο, δυναμικό, φχαριστιέσαι να το ακούς. Αδημονούμε να τους ξαναδούμε από κοντά στις 10 του Γενάρη.

Wien

Πέντε μέρες στη Βιέννη είναι λίγες και περνάνε πολύ γρήγορα. Το να περιγράψεις την πόλη, τα αξιοθέατα, την εντύπωση που σου έκανε είναι πολύ δύσκολο μέσα από ένα κείμενο. Από κοντά και αν... Επομένως θα αναφερθώ πολύ περιληπτικά στην κάθε μέρα.

24 Dezember: Η πρώτη μέρα περιελάμβανε το ταξίδι και μια πρώτη επαφή με την πόλη. Μένεις έκθαμβος (μην χρησιμοποιήσω την άλλη λέξη) με την αρχιτεκτονική τους. Όλη η πόλη ένα μουσείο. Όμορφα, στολισμένα, ψηλά και σκαλισμένα κτίρια άλλων εποχών αλλά και τωρινών. Πλάκα είχαν και οι χριστουγεννιάτικες αγορές που παίρνεις το Punch σου και χαζεύεις τα σπιτάκια.
25 Dezember: Χριστούγεννα και ξεκινήσαμε από το παλάτι Schonbrunn. Ο ορισμός της χλιδής. Το κακό για τους αυτοκράτορες θα ήταν ο ποδαρόδρομος να πάνε από το πρώτο δωμάτιο μέχρι το χιλιοτετρακοσιοστοτεσσαρακοστό :@ Μέσα στους κήπους είναι και ο ζωολογικός κήπος. Τα ζώα που βλέπετε στα ντοκυμαντέρ μπορείς εδώ να τα δεις από κοντα: πάντα, κοάλα, κροκόδειλοι, πιγκουίνοι, ρινόκεροι κλπ. Σειρά είχε η Karlskirche. Αν αυτό είναι εκκλησία τότε τι είναι τα παλάτια; Μια ξενάγηση στην Staatsoper για να εγκλιματιστούμε με την όπερα και μετά στην Kapuzinerkirche όπου βρίσκονται οι σαρκοφάγοι των μεγαλομανών Αψβούργων αυτοκρατόρων. Η συνέχεια της περιήγησης (και ενώ είχαμε ξεπαγιάσει) περιελάμβανε τον αγαπημένο μου γοτθικό Stephansdom και στη συνέχεια την μπαρόκ Jesuitenkirche. Λες και ανταγωνίζονταν ποια εκκλησία ήταν πιο πλούσια!
26 Dezember: Σήμερα το πρόγραμμα είχε εκδρομή στο Salzburg. Χαζέψαμε τις Άλπεις και μετά από μια στάση σε ένα γραφικό χωριό φτάσαμε στην πόλη. Πανέμορφη η γέφυρα της ενώ δεν έλειπε και από δω παλάτι. Το μεσαιωνικό της κάστρο είχε μια ολόκληρη πολιτεία μέσα του ενώ η θέα του ήταν εκπληκτική. Το μουσείο του κάστρου είχε εκθέματα από το Μεσαίωνα ως τον Α΄Παγκόσμιο.
Το βραδάκι τιμήσαμε τη νυχτερινή ζωή της Βιέννης σε ένα πολύ καλό και ζωντανό μπαράκι (Kaktus).
27 Dezember: Η μέρα ξεκίνησε με επίσκεψη στην γοτθική Votivkirche και πέρασμα από το πανεπιστήμιο. Πώς είναι το ΑΠΘ; Καμιά σχέση! Δύο μουσεία είχε το πρόγραμμα: το Φυσικής ιστορίας, το οποίο ήταν καλό αλλά και λίγο κουραστικό και το Kunsthistorisches με εκθέματα από την Αίγυπτο των Φαραώ, ελληνορωμαϊκά και κλασσικούς πίνακες. Για μεσημέρι επισκεφθήκαμε ένα πάρα πολύ όμορφο κελάρι με παραδοσιακά αυστριακά πιάτα (Zwolf Apotelkeller). Αξίζει.
Η χαλαρή μέρα :Ρ συνεχίστηκε με Όπερα: η Tosca του Puccini στην Volksoper. Καλή εμπειρία αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Στην επιστροφή ήπιαμε τον πρώτο μας βιεννέζικο καφέ και δοκιμάσαμε τα περίφημα γλυκά τους (Sacherorte). Παρόλη την εξάντληση μια παραδοσιακή μπύρα στα μπαράκια ήταν απαραίτητη.
28 Dezember: Η τελευταία μέρα δεν ήταν η παραδοσιακή χαλαρή. Κάθε άλλο. Επισκέφθηκα δύο παλάτια (Belvedere και Hofbrug) με το δεύτερο να είναι ίσως το καλύτερο από όλα όσα έχω δει. Ρίξαμε μια ματιά στα δωμάτια της Σίσσυς (μας έπρηξαν) αλλά όλα τα λεφτά ήταν οι θησαυροί των Αψβούργων. Εκθέματα από τον 10 μέχρι τον 19 αιώνα με τόσο χρυσάφι και πολίτιμους λίθους που με ένα απο αυτά θα καθόμασταν όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Πήραμε και τα αναμνηστικά μας, μια βολτίτσα στην Michaelkirche, και το πρόγραμμα περιελάμβανε πέρασμα από την αυστριακή επαρχεία. Παραδοσιακά σπίτια, σαν κουκλόσπιτα. Φτώχια :P Καταλήξαμε στο Baden, όπου ούτε το καζίνο προτιμήσαμε αλλά και για φαγητό δε μας έκατσε.
Ίσως κουραστήκατε να διαβάζετε μέρη αλλά ανέφερα τα πιο βασικά και υπήρχαν και πολλά που άξιζαν και δεν βόλεψε να πάμε. Ίσως είναι λίγο ακριβή σαν πόλη αλλά γι αυτά που σου προσφέρει και λίγα είναι. Και για να κλείνω κάποια στιγμή, αν τη χαρακτήριζα με μια λέξη θα ήταν αυτοκρατορική.

Gourmet revisited

Τα Χριστούγεννα είναι συνυφασμένα με το φαΐ. Το πολύ φαΐ όμως. Ως γνωστόν (;) εγώ θα τα περάσω στην κλασσική Βιέννη. Δεν ξέρω πόσο πολύ θα φάω εκεί αλλά όσο ήμουν Θεσσαλονίκη του έδωσα και κατάλαβε!
Yasasu: Στο κινέζικο στην Πλατεία Ελευθερίας έχω πάει πολλές φορές. Εκεί έχει μπουφέ και διαλέγεις. Το Yasasu είναι πιο κλασσικό και βρίσκεται στη Ναυαρίνου. Ο χώρος δε μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση ενώ και με το φαγητο δεν ενθουσιάστηκα αλλά ούτε και χαλάστηκα κιόλας. Οι τιμές καλές. Χλιαρά τα πράγματα εν ολίγοις.
Από δυο χωριά: Πάλι στη Ναυαρίνου είναι ένα μεζεδοπωλείο με γεύσεις από Κρήτη και Πόντο. Ενδιαφέρουσες αν μη τι άλλο, με αρκετη ποικιλία. Είναι ελαφρώς τσιμπημένο αλλά αξίζει τα λεφτά του.
Λαδόκολλα στην πλατεία: Μαντέψτε που βρίσκεται! Παραγγέλνεις με το τεμάχιο και κινείται στις κλασσικές επιλογές. Σχετικά μικρός ο χώρος αλλά δεν σε εμποδίζει να καθήσεις με τις ώρες!
Πανελλήνιον: Στα Λαδάδικα (κοντά στον Κρικέλα). Ωραία διακόσμηση, καλή εξυπηρέτηση, κάποια διαφορετικότητα στα πιάτα. Η τηγανιά ήταν εθιστική!
Κατ' ευθείαν στο ψητό: Στο Πανόραμα με ωραία θέα. Το καλοκαίρι θα προσφέρετε περισσότερο. Μεγάλοι χώροι, κλασσικά πιάτα, οικογενειακές καταστάσεις. Μου έκανε άσχημη εντύπωση που μας χρέωσαν παραπάνω και δε ζήτησαν ούτε ένα συγνώμη. Προσπεράστε.
Για περισσότερες γευσιγνωσίες επισκεφθείτε αυτό το σύνδεσμο. Όλη η πόλη μια ταβέρνα :P

ΥΓ Τα λέμε τη Δευτέρα 29. Καλά και ξένοιαστα Χριστούγεννα σε όλους!

Cine Time

Τελειώνει η χρονιά και μαζί της η παρακολούθηση ταινιών. H τελευταία φουρνιά είχε πολλές καλές όπως θα διαβάσετε παρακάτω.

• Die Welle
  Όποιον και να ακούσεις θα σου πει καλά λόγια γι αυτή την ταινία. Αν σου άρεσε το Das Experiment θα λατρέψεις το Die Welle. Πολλά νοήματα, καλά δοσμένα. Να προσέχουν οι εκπαιδευτικοί!
  
• RocknRolla
  Γούσταρα τις Καπνισμένες Κάνες, δε μ' άρεσε η Αρπαχτή. Αυτή η ταινία του Guy Ritchie βρίσκεται κάπου στη μέση. Καταιγιστική δράση, καλή πλοκή. I 'm a man!
  
• Hallam Foe
  Η ελληνική μετάφραση είναι η "Το ημερολόγιο ενός ηδονοβλεψία". Ενός νεαρού που έχοντας δύσκολη εφηβεία φεύγει από το σπίτι του να ζήσει μόνος. Χμμ..
  
• Venkovský Učitel
  Τσέχικη ταινία που πραγματεύεται τη ζωή ενός δάσκαλου στην επαρχία. Εξ αρχής ακούγεται βαρετό αλλά στις κοντά 2 ώρες που διαρκεί κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον της. Τόσο αληθινή που σε κερδίζει.
• Akires to kame
  Ο σκηνοθέτης της ταινίας είναι και ο δημιουργός του "Κάστρου του Takeshi". Αν και αναγνωρισμένος διεθνώς εμένα μου έκανε τόση αίσθηση όσο το τηλεπαιχνίδι του Σκάι.
  
• The Wrestler
  Ο Aronofsky είναι ένας σκηνοθέτης που έχει δώσει το δικό του στίγμα. Ένας παλαίμαχος παλαιστής του κατς συνεχίζει στο σήμερα κουβαλώντας το χθες. Απολαυστικές οι στιγμές με υπόκρουση Motley Crue και λοιπούς εκείνης της περιόδου.
  
• A Good Year
  Το κλίμα μου φάνηκε σαν ένα υποδεέστερο Beautiful Mind. Η υπόθεση έχει να κάνει με έναν Άγγλο χρηματιστή που επιστρέφει στο αρχοντικό της παιδικής του ηλικίας
  
• Tropic Thunder
  O Ben Stiller αν και το είδος του είναι οι φαρσοκωμωδίες συνήθως διασώζεται. Σε αυτή εδώ όμως δεν τα καταφέρνει. Μαζί του παίρνει και άλλους γνωστούς ηθοποιούς (Jack Black, Nick Nolte)
  
• Happy Feet
  Την είδα περιμένοντας κάτι στο στυλ του Nemo, Ratatoullie κλπ. Τελικά παραήταν παιδική και ανιαρή.
  
• Capote
  Παρόμοια περίπτωση με το There Will Be Blood. Δηλαδή τίποτα ιδιαίτερο σαν υπόθεση, αμερικανοκετντρική με μια πολύ καλή ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή που του έδωσε και το Oscar.
  
• 9½ Weeks
  Η κλασσική και πασίγνωστη ταινία με την Κιμ και το Μίκι :P Τότε ήμουν μικρός για να τη δω, τώρα έφτασε η ώρα. Βλέπεται αλλά μην περιμένετε τίποτα τρομερό με τις βάτες των 80s να κλέβουν την παράσταση.
  
• Vicky Cristina Barcelona
  Ερωτικό τρίο και δεν θα χει ενδιαφέρον; Το καλό όμως είναι ότι δε μένει εκεί, ούτε καν στους λαμπερούς πρωταγωνιστές, αν και η ερμηνεία της Cruz είναι αναπάντεχη. Αξίζει.
  
• Wall-e
  Από τις ταινίες που καταφέρνουν να σου βγάλουν συναισθήματα. Τον έβαλα και avatar, τι άλλο να πω;!
  
• Dracula
  Κάτι αποσπάσματα είχα δει κατά καιρούς. Την έχετε δει όλοι, ο καλύτερος Δράκουλας στο σινεμά.

Highway to hell

Καθημερινά διανύω περίπου 180 km πάνε-έλα για να βγάλω τον επιούσιο (αυτό που λέμε ένα τσιγάρο δρόμος :P). Καμιά φορά γίνεται λίγο βαρετό ειδικά όταν οι συνάδελφοι, που πάμε παρέα, αναλώνονται σε τετριμμένα και υπηρεσιακά θέματα. Αν σκεφτείς όμως ότι κάποιοι κάνουν αυτή τη διαδρομή για χρόνια τότε πας πάσο. Τι μπορείς να κάνεις σε αυτά τα km λοιπόν;

• Να βελτιώσεις τις οδηγικές σου συμπεριφορές.
• Να παρατηρείς τις τιμές της βενζίνης ανά βενζινάδικο.
• Να σκεφτείς χωρίς να σου αποσπούν την προσοχή ένα σωρό πράγματα.
• Να προβληματιστείς με τα πολλά σκοτωμένα ζώα που υπάρχουν στο δρόμο.

Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα. Ίσως αν άλλαζε η παρέα, ίσως αν γίνεις πιο παρατηρητικός ή πιο εφευρετικός. Όπως και να χει προσοχή στους δρόμους!

Round One

Φέτος δεν πολυασχολούμαι με το το πρωτάθλημα. Πάλι καλά που είναι οι μαθητές στο ΕΠΑΛ που με τσιγκλίζουν αλλιώς... Ίσως είναι επειδή χόρτασα από τις επιτυχίες :P, ίσως γιατί δεν μου μένει χρόνος με τα τόσα άλλα. O πρώτος γύρος σχεδόν τελείωσε και αυτά που κατάλαβα από το όσο ασχολούμαι είναι τα εξής:

• Ο Άρης δεν εμπνέει με την μπάλα που παίζει. Για παράδειγμα δεν θα βαζα ούτε ένα ευρώ στοίχημα ότι θα κερδίσει στο επόμενο παιχνίδι με τον Πανθρακικό.
• Ο Ηρακλής με τα αποτελέσματα που είχε είναι φαβορί για υποβιβασμό αλλά πήρε Κατσαβάκη. Τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα.
• Ο μΠΑΟΚ τα πάει καλύτερα από ότι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός του. Επειδή όμως οι άνθρωποι τη βρίσκουν με το να σχολιάζουν τα πάντα στην ομάδα, είναι αμήχανοι.

Τα άλλα όπως τα ξέρουμε: Ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα, ο Παναθηναϊκός την Ευρώπη, η ΑΕΚ το φάγωμα. Μπάλα δε βλέπουμε και φέτος αλλά αυτό δεν εμποδίζει την πόλωση και το φανατισμό.

ΥΓ Φάγαμε τη βροχή στο ματς (Άρης-ΑΕΚ) αλλα είχε τη φάση του. Αφού δεν πιάσαμε και κανένα κρύωμα καλά είμαστε.

Ζητείται δουλειά και σπίτι

Έχοντας μεγαλώσει σε ένα σπίτι με τον πατέρα να δουλεύει 7 μέρες τη βδομάδα και όχι να είναι είτε δημόσιος είτε αφεντικό (με την κακή έννοια) είναι λογικό να μου κακοφαίνεται που στο σχολείο μια δουλεύουμε - μια καθόμαστε. Ίσως βέβαια μες τη χρονιά αλλάξουν τα πράγματα αλλά μέχρι στιγμής και με όλες τις ανακατωσούρες στην παιδεία έτσι είναι. Από τη σχολή είτε δεν προκύπτει κάποιο τμήμα είτε δε με βολεύουν οι ώρες. Επομένως αν έχετε υπόψη καμιά απογευματινή δουλειά καλοδεχούμενη :@
Πας σπίτι μετά το σχολείο και θες να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι σου. Αντ΄αυτού κάποιος έβαλε πλυντήριο, ακούγονται τα μεσημεριανά από την τιβί, δίπλα σου μιλάνε στο τηλ. Άλλοι ρυθμοί που δε συμβαδίζουν με τους δικούς σου. Τότε περνάει απ' το μυαλό η κλασσική σκέψη να νοικιάσεις διαμέρισμα. Αλλά όπως είναι τα οικονομικά σήμερα θες και συγκάτοικο. άντε να βρεις έναν που να βγάζεις και άκρη μαζί του. Κάτι έχω στο μυαλό αλλά θέλει μηχανοραφίες :P

Funeral Hymn

Υπάρχει τόση υπερπληροφόρηση για τα τελευταία γεγονότα που κλασσικά οδηγεί στη μη πληροφόρηση. Προσωπικά ότι μαθαίνω από το ιντερνέτ. Σε κατ΄ιδίαν συζητήσεις λοιπόν θα πω την άποψη μου. Εδώ απλά αναρωτιέμαι πόσο θα πάει αυτό. Είναι σα να έχουμε μια πολυήμερη 17 Νοέμβρη (τότε συνήθως έχουμε τέτοια σπασίματα). Γιατί όσο περνάει ο χρόνος χάνεται η σύνδεση του γεγονότος της δολοφονίας του μαθητή με τις καταστροφές στις περιουσίες δικαίων και αδίκων. Αφού δεν ακουμπάει εμάς δεν υπάρχει πρόβλημα. Και δεν είναι ωχαδερφιστικό αυτό που λέω. Απλά αυτό το show το χουμε ξαναδεί και "εξυπηρετεί" σχεδόν τους πάντες: πολιτικούς, αντιεξουσιαστές, μαθητές, δημοσιογράφους κλπ. Να δούμε πότε θα κουράσει τους πρωταγωνιστές του να επανέλθουμε στα γνωστά...ΥΓ Run to the hills!

Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης

Πραγματικά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα πάει θέατρο. Έλεγα πέρυσι να πάω στον Caveman αλλά δεν έκατσε. Φέτος η θεατρόφιλη συντροφιά μου με παρέσυρε και μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια αξιώθηκα να παρακολουθήσω το Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης.
Πρόκειται για μια παράσταση που παίζεται στο θέατρο Αμαλία (σε κείνη την περιοχή βρίσκεις να παρκάρεις μόνο Δεκαπενταύγουστο) για δεύτερη χρονιά. Το τελευταίο σε συνδυασμό με θετικές γνώμες από γνωστούς, όπως και ότι θέλει καμιά βδομάδα πιο πριν να κλείσεις ήταν θετικά σημάδια. Ξεκίνησε λοιπόν η παράσταση και αυτό που μου έκανε πραγματικά αίσθηση ήταν ότι πρόκειται για κάτι τόσο ζωντανό και άμεσο (λόγω ότι είμαι ασυνήθιστος στο θέατρο αλλά και ότι ήμασταν στην τρίτη σειρά). Έξυπνοι διάλογοι, καταιγιστικοί ρυθμοί γύρω από μια ελληνική οικογένεια. Όχι και την πιο τυπική αλλά ούτε και εξωγήινη. Στα "τεχνικά" το σκηνικό ήταν λιτό αλλά λειτουργικό, οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί με την πρωταγωνίστρια να ξεχωρίζει λίγο παραπάνω. Όσον αφορά την υπόθεση, ένας θεατρολόγος θα έκανε ενδελεχείς αναλύσεις. Εμένα μου φάνηκε σαν ένας καυτηριασμός της αγίας ελληνικής οικογένειας. Από όλες τις απόψεις.
Σαν άσχετος με το χώρο δεν θα πω αν είναι φοβερή ή όχι η παράσταση. Αυτό που θα πω είναι ότι σίγουρα άξιζε τα χρήματά της και κυρίως ότι μου άνοιξε την όρεξη για θέατρο!
ΥΓ Αν δεν παινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει όμως μια ημερήσια στα Άνω Πορρόια είναι ότι καλύτερο!

Marching on

Έφτασε Δεκέμβρης για να στρώσουν προγράμματα, μαθήματα και (λίγο) τα παιδιά στο σχολείο. Αυτό είναι το ένα που μου κάνει εντύπωση. Αυτοί που τα περνάνε κάθε χρόνο έχουν μάθει σε αυτή την κατάσταση. Το άλλο είναι η γκρίνια. Πηγαινοερχόμενος καθημερινά ακούς τη γκρίνια (κάποιων) συναδέλφων. Ναι ρε φίλε δίκιο έχεις αλλά και όπως ήθελες να ήταν πάλι δε θα γκρίνιαζες; Θέλει να αποτραβιέσαι από τις καταστάσεις σε κάποια φάση. Θυμίζει στρατό η φάση στο πιο καλό του και από την πλευρά των στελεχών :)
Το χρήμα του χρήματος δεν το χω δει ακόμα από το (ονειρικό για κάποιους) δημόσιο αλλά οι σπατάλες δεν σταματάνε και αυτή τη βδομάδα: Πέρα από τα καθιερωμένα έχουμε θέατρο, καμιά ημερήσια, διαδικτιακές κρατήσεις για τις χριστουγεννιάτικες εξορμήσεις, εισιτήριο για συναυλία. Τώρα που βγάλαμε και πιστωτική ποιος μας πιάνει :@ΥΓ Ένα καλό με τα μαθήματα στο σχολείο είναι ότι ασχολούμαι με hardware (παραπάνω) και Unix/Linux