The one I love to hate

Το χω ξαναγράψει και όσοι με γνωρίζουν το ξέρουν: δε γουστάρω ιδιαίτερα την τηλεόραση. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ΟΛΗ μέρα σπίτι είναι ανοιχτή, καθώς αποτελεί τρόπο διασκέδασης των υπολοίπων. Έτσι έχω μια άλφα ενημέρωση τι παίζει και δεν τη βρίζω χωρίς λόγο.
Από την εποχή των Ευαγγελάτων πoυ το έπαιζαν διαμεσολαβητές σε περιπτώσεις ομηρίας και τον έρωτα ενός τρανσέξουαλ με έναν εισαγγελέα, σήμερα έχουμε περάσει σε πιο καθημερινές καταστάσεις. Τα λεγόμενα reality (ή πως ακριβώς είναι η ονομασία τους) με κλασσικά ψώνια να εκμεταλλεύονται τα 15' δημοσιότητας που τους αναλογούν. Ειδικά ο Alpha (με τους τεχνοκράτες Γερμανούς στο τιμόνι :@) έχει φτιάξει 3-4, με έναν από μηχανής θεό που κατά περίπτωση σώζει εστιατόρια, περιουσίες, σπιτικά κλπ. Όσοι τα βλέπουν, ξέρω γελάνε μαζί τους. Όπως και αυτοί που βλέπουν τα κουτσομπολίστικα. Έμμεσα όμως εξοικειώνεσαι και ο κάγκουρας που συμμετέχει δε σου φαίνεται τόσο κάγκουρας.
Αυτό που έχει διατηρηθεί από παλιά είναι οι σαπουνόπερες τύπου Φώσκολου. Η μόνη αλλαγή είναι ότι η Ακρίτα (και οι όμοιοι της) που τα γράφουν, το παίζουν intellectual. Βρε ουστ