Thank God (for the bomb)

Μπαίνουμε στον Αύγουστο. Μήνας διακοπών που διαρκεί φέτος μέχρι τις 18. Η λεγόμενη μεσημεριανή ραστώνη, σα να γίνεται ολοήμερη ραστώνη για πολλούς. Έχουν κατεβάσει ταχύτητες εδώ και καιρό μου φαίνεται. Εμείς πάλι εδώ και καιρό είμαστε τσίτα τα γκάζια. Πέρα από το κάθε-μέρα-έξω που είναι μέσα στο DNA, τα γεγονότα είναι αρκετά. Είτε αφορούν επαφές, νέες γνωριμίες, συναναστροφή με νέα άτομα είτε εξορμήσεις σε συναυλίες, παραλίες, προβολές, ψώνια. Ακόμα και εσωτερικές ανακατατάξεις. Το θέμα είναι όμως ότι δεν είμαστε πρωταγωνιστές σε κάποια σαπουνόπερα που βρίσκονται συνέχεια εν τω μέσω εξελίξεων. Άνθρωποι είμαστε και αν δε κατεβάσουμε ρυθμούς και λίγο, θα το κάψουμε. Όπως πάει όμως με βλέπω να αργώ να κατεβάσω ρυθμούς. Και όποιος αντέξει.

The chase is better

Με αφορμή την θρυλική πλέον :P εκδρομή στη Βουλγαρία για τους Metallica :P σκεφτόμουν ότι εκείνος ο τίτλος τραγουδιού των Motorhead που συχνά χρησιμοποιώ σαν μότο (The chase is better than the catch ντε) ισχύει σε πολλές περιπτώσεις και όχι μόνο στην προφανή ;) Για παράδειγμα την ίδια αξία θα χε να πήγαινα στο προαναφερθέν live αν γινόταν στη Θεσσαλονίκη; Όπως και με τη μουσική γενικότερα. Την ίδια γλύκα έχει να κατεβάσει κάποιος όλη την δισκογραφία ενός συγκροτήματος σε μια ώρα από το ίντερνετ με το να προσπαθεί να βρει άτομα να του γράψουν κασέτες με έναν-έναν δίσκο του γκρουπ; Η αναζήτηση προσδίδει ενδιαφέρον, προσμονή, χαρά όταν εκπληρώνεις το στόχο. Άρα από το να κάθεσαι και να τα περιμένεις όλα έτοιμα και εύκολα, είναι πιο ωραίο να ταλαιπωρηθείς για να τα αποκτήσεις. Όχι και μεγάλη ταλαιπωρία όμως γιατί δεν αντέχουμε πολλά τρεξίματα πλέον :)

One Way Ticket to Bulgaria... and Back

Το πέρασμα στη Βουλγαρία ήταν και η πρώτη φορά που βγήκα εκτός Ελλάδας. Ούτε ο Βελόπουλος να ήμουνα τόση αγάπη για την πατρίδα :@
Όσο μπόρεσα να καταλάβω πρόκειται για μια χώρα με πολύ πράσινο. Καθόλη τη διαδρομή από τον Προμαχώνα μέχρι τη Σόφια ήταν λες και διασχίζεις τα Τέμπη. Αλλά και μέσα στην πρωτεύουσα υπήρχε πολύ πράσινο, με πυκνή βλάστηση μάλιστα. Από κει και πέρα όμως διέκρινα πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια, πολλά που θυμίζουν άλλες εποχές ενώ γενικά η παραμέληση ήταν κανόνας. Οι δρόμοι φθαρμένοι, τα κτίρια με πεσμένους σοβάδες, τα πάρκα ατημέλητα. Το πρόβλημα φυσικά δεν οφείλεται στην ακαταστασία των Βουλγάρων αλλά στο ότι δεν περισσεύουν τα χρήματα. Κρίμα γιατί αν τα σουλουπώνανε λίγο, η χώρα τους θα μπορούσε να γίνει τουριστικός προορισμός. Αλλά τότε θα πρεπε να μάθουν και λίγα περισσότερα Αγγλικά :P
Μπαίνοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι καλή ευκαιρία να τα καταφέρουν και τα δύο. Κονδύλια θα πάρουν, αν τα αξιοποιήσουν καλύτερα από μας, θα ναι ακόμα μια χώρα που θα μας ξεπεράσει. Αλλά όσο έχουμε τους Βελόπουλους δε φοβάμαι. Θα τα καταφέρουν.

Metallica & Down - Live in Sofia

Πρωί Παρασκευής ξεκίνησα μόνος, για να δω την μόνη από τις τέσσερις μεγάλες μπάντες του metal που δεν είχα δει. Μετά από 6,5 ώρες διαδρομή, 8 στάσεις(!), metal στη διαπασών, πολύ χαβαλέ και καλή παρέα φτάσαμε στη Σόφια (ή Σοφία;). Ωραία και ήσυχη πόλη αλλά βρίσκεται αρκετά χρόνια πίσω. Μόνο τα λεωφορεία να δεις καταλαβαίνει. Τα πριν της συναυλίας όμως καλύτερα να τα αφήσουμε..
Φτάνοντας στο στάδιο Levski κατά τις 7 και μας υποδέχθηκαν οι Down. Τι έγιναν οι Sword; Μάλλον τους έφαγαν οι βόλτες μας στην πόλη :S Αν και γουστάρω πολύ τη μπάντα του Anselmo, δε μπορώ να σταθώ πολύ σ' αυτή, γιατί ο ρόλος της περιορίστηκε καθαρά στα πλαίσια του support. Τίποτα περισσότερο.
Ο ήλιος έδυσε και οι πάνω από 40.000 (!!!) οπαδοί των Metallica άρχισαν τις επευφημίες. Μπορεί οι Βούλγαροι να μην είναι τόσο πορωμένοι όσο εμείς αλλά σίγουρα είναι πιο ενθουσιώδεις (πχ φωνάζουν για να βγει η μπάντα για encore), πιο πολιτισμένοι (τις καφρίλες τις έκανε το δικό μας λεωφορείο) και πιο πολλοί! Τον κόσμο που μαζεύτηκε στο στάδιο δεν πρόκειται να τον δούμε ποτέ στην Ελλάδα σε metal συναυλία.
Με μια τεράστια γιγαντοοθόνη, δύο μικρότερες στο πλάι, μια σκηνή τόσο μεγάλη που δεν έχω ξαναδεί και πυροτεχνήματα μιλάμε για ακριβή παραγωγή. Μας τα χάλασε λίγο ο ήχος που πηγαινοερχόταν κατά διαστήματα. Δε μας τα χάλασαν όμως οι ίδιοι οι Metallica και ειδικά ο Hetfield, που είχαν κέφια, έπαιζαν με το κοινό, έδειχναν ενθουσιασμένοι από την υποδοχή και μας τίμησαν με ένα show που ξεπέρασε τις 2 ώρες! Αναπάντεχες στιγμές: Fuel, Leper Messiah, Sanitarium, Stone Cold Crazy. Κορυφαίες στιγμές: Master of Puppets (σείστηκε το στάδιο στην ιαχή Master), Fade to Black (το αγαπημένο μου), Nothing Else Matters (ανατριχίλα). Ελλείψεις: Harvester of Sorrow, Four Horsemen, Whiplash.
Στο τέλος της συναυλίας ο Ulrich υποσχέθηκε ότι θα ξανάρθουν. Εγώ θα ευχηθώ η φρεσκάδα που έδειξαν να αποτυπωθεί στο νέο δίσκο για να κάνουμε πάλι τα χιλιόμετρα να τους τιμήσουμε.

ΥΓ Έχει πλάκα που έναν φίλο από το Λύκειο τον συναντώ συνέχεια και αποκλειστικά σε συναυλίες. Αλλά και στη Σόφια;!
ΥΓ 2. Να δώσω και τα εύσημα στο bar Roquer που οργάνωσε την εκδρομή.

Free Speech for the Dumb

Υπάρχουν χιλιάδες ελληνικά blog και σίγουρα κάποια από αυτά θα μου φαινόταν ενδιαφέροντα, αλλά ποιος ψάχνει και πως ψάχνει. Όποιος έχει να προτείνει κάτι είναι ευπρόσδεκτος.
Όσον αφορά το δικό μου, η θεματολογία είναι ευρεία αλλά ταυτόχρονα και μέσα σε όρια. Δηλαδή μπορεί να γράψω ότι μου κατέβει και μου περνάει από το μυαλό. Επειδή όμως πολλοί αναγνώστες είναι και γνωστοί ίσως δεν μπορώ να πω τι ακριβώς σκέφτομαι. Πχ αν πεις κάτι οξύ για το είδος της φιλίας που λαμβάνεις, θα σου ορμήξουν. Αν πας σε πιο βαθιά προσωπικά θέματα είναι σα να εκθέτεις τον εαυτό σου. Αν πας σε συναισθηματικά θέματα μπορεί να παρεξηγηθείς από το σήμερα ή το χθες. Μια λύση είναι να γίνει το blog πιο χαλαρό. Μια άλλη να υπάρξει και ένα (κρυφό) δεύτερο. Ανάλογα τις προθέσεις και τις ανάγκες του ιδιοκτήτή του. Για την ώρα μας καλύπτει η τωρινή μορφή του, για τη συνέχεια θα δείξει.

"Ήμαρτον ρε"

Εδώ και χρόνια έχει παραγίνει το κακό με τα παραθλητικά. Άντε και στην Αθήνα κάνουν και πρωταθλητισμό και είναι λογικό να ασχολούνται, αλλά στη Θεσσαλονίκη; Φαίνεται δεν έχει ο κόσμος καλύτερα ενδιαφέροντα. Με το Αθλητικό Metropolis να είναι στα πρώτα ραδιόφωνα σε ακροαματικότητα δεν είναι να απορεί κανείς γιατί όταν πας σε μια παραλία βλέπεις παλικαράκια με πετσέτες ΠΑΟΚ ή ομπρέλες Άρη. Γιατί διαβάζουν με ευλάβεια τα 12σέλιδα ρεπορτάζ από την προετοιμασία των ομάδων. Γιατί όπου και να γυρίσεις μιλάνε για τις μετεγγραφές και ξέρουν μέχρι και τι σαμπουάν χρησιμοποιούν στα αποδυτήρια! Γιατί βγαίνουν 2 η ώρα το βράδυ στα ραδιόφωνα και λένε ποια από τις δύο είναι καλύτερη ομάδα. Ήμαρτον ρε που λέει και ο Γεωργίου.

ΣΚ στη Χαλκιδική

Σαββατοκύριακα όλοι οι Θεσσαλονικείς πεταγόμαστε για ένα μπανάκι στη Χαλκιδική. Αν καθήσεις όμως περισσότερο είναι αλλιώς τα πράγματα. Πέρα από τα αναμενόμενα παρατήρησα 2-3 πραγματάκια:

• Περιέργως στις παραλίες της Καλλιθέας δεν γίνεται ο γνωστός πανικός. Άσε που η Τρύπα δε λειτουργεί.
• Για να βρεις ξαπλώστρα στη Σάνη ή σε γνωστά beach bar πρέπει να χεις μπάρμπα στη Κορώνη. Ούτε στην Κυανή Ακτή.
• Οι βουλευτές-υπουργοί-πατέρες του έθνους το ρίξαν στα μπάνια.
• Στην επιστροφή το πρόβλημα δεν είναι στον μεγάλο όγκο αυτοκινήτων αλλά σε αυτούς που σταματάνε στα δεξιά. Άλλοι γιατί τράκαραν άλλοι γιατί άναψε η μηχανή άλλοι για να τα ξήσουν.

Κατά τα άλλα καλοκαιράκι είναι, καλά περνάμε, το ίδιο επιθυμώ και δι υσάς

Καλοκαίρι: δεν έχουμε λεφτά

Η ατάκα ανήκει στον πρόεδρο του ΙΕΚ αλλά τελικά (και φυσικά) ισχύει. Εδώ έμαθα την αναφώνησαν ο φτωχός Κούδης και το ακόμα πιο φτωχό Panda Α, τι να πούμε εμείς; Πέρα από τα πάγια έξοδα λοιπόν, προέκυψαν και τα έξοδα προς παραλίες, ρούχα λόγω εκπτώσεων, έξοδο στον Γιαννάκη, εκδρομή στους Metallica, κεράσματα, δώρα. Που να πάμε και διακοπές! Καλοκαίρι: δεν έχουμε λεφτά.

Το Ρετιρέ

Πιο πιθανό είναι να μην έρθει το καλοκαίρι παρά να μην παιχτεί το Ρετιρέ από το Mega :@ Και επειδή ότι και να πω θα είναι λίγο μπροστά στο κολοσσιαίο άρθρο της Φρικηπαιδείας, σας παραπέμπω σε επιλεγμένα σημεία του:
Τι εστί
Το χρονικό της δημιουργίας του
Το μοναδικό επεισόδιο
Ούρμπαν Λέτζεντς
Κορυφαία ατάκα: "Η χρήση του κάθε καλοκαίρι ανελλιπώς, επί μια 15ετία και βάλε, έχει σώσει αναρίθμητες ζωές από τον καύσωνα - αν και το να βλέπεις το "Ρετιρέ" δεν θα 'πρεπε να αποκαλείται ζωή.."

Ρεαλιστικός κινηματογράφος

Το καλοκαίρι δεν είναι για πολλές ταινίες, άντε σε κανένα θερινό σινεμά το πολύ-πολύ. Ούτε για νοσταλγίες και αδράνειες είναι... Στο θέμα μας. Μετά από θέαση τόσων ταινιών έχω καταλήξει ότι τελικά αρέσκομαι στις ταινίες που έχουν έντονο το ρεαλιστικό στοιχείο. Τι εννοώ; Αν μια ταινία έχει να κάνει με την πραγματικότητα, με κάτι που όντως μπορεί να συμβεί τότε όσο να ναι σου κάνει περισσότερη αίσθηση. Πόσο μάλλον όταν σου φέρνει αναμνήσεις ή κάνεις συνδέσεις. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που μιλάμε για ταινία φαντασίας, αν καταφέρει να ορίσει το σύμπαν και τους κανόνές της, τότε δημιουργεί τη δική της πραγματικότητα. Για παράδειγμα το Lord of the Rings. Στον αντίποδα το Narnia. Ή οι κλασσικές ταινίες δράσης, που ξαφνικά μπορεί ένας άσχετος να τρέχει με 200 πάνω σε μια μηχανή ή να πετάει :P

ΥΓ Για καλοκαιρινή ταινία προτείνω το Mamma Mia. Θα ξυπνήσει και το καταπιεσμένο ενδιαφέρον σας για τους Abba

Born in the 10th of July

Περίεργη ιστορία με τα γενέθλια. Όταν ήμασταν μικροί τη θεωρούσαμε πιο ασήμαντη γιορτή από την ονομαστική μας εορτή, φυσικά όμως τη γιορτάζαμε. Τώρα που μεγαλώσαμε περισσότερο είναι μια αφορμή να κεράσουμε παρά να γιορτάσουμε. Ορισμένοι πάλι βρίσκουν αφορμή να κάνουν μια ανασκόπηση στη ζωή τους ή καλύτερα να απογοητευτούνε και να χαλαστούνε με όσα άσχημα τους συνέβησαν και όσα δεν έχουν κάνει. Αυτός είναι ο αμερικάνικος τρόπος εορτασμού. Σε μεγαλύτερες ηλικίες αποφεύγουν να τη θυμούνται καν.
Για να πω την αλήθεια για μένα είναι ένα καμπανάκι και ανήκω στην κατηγορία "αφορμή να κεράσουμε παρά να γιορτάσουμε". Άντε όσοι προλάβετε :)

Ο Σταμάτης και ο ...

Αυτό το πειραχτικό post είναι αφιερωμένο στα φιλαράκιά μου που είναι φαν του προέδρου, του ενός, του υπέρτατου, του uber alles.Αν δεν καταλάβατε τους συνειρμούς (οι φαν του), οι διευκρινήσεις από κοντά.

July morning

Σε προηγούμενα post έγραφα ότι δεν υπάρχει διάθεση για δουλειά. Όπως και να χει όμως αν δεν έχεις κάτι συγκεκριμένο να ασχολείσαι και ειδικά αν αυτό το κάτι σ αρέσει, τότε λογικό είναι να φτάνεις σε σημείο να νοιώθεις σα θαλαμοφύλακας στο στρατό. Έτσι ήταν σχεδόν αναζωογονητικό που ξεκίνησα πάλι τμήμα στο φροντιστήριο.
Μου είπαν για το προηγούμενο post (κατ ιδίαν και όχι διαδικτυακά) ότι παραήταν μαύρο. Κάποιες σκέψεις και πιστεύω είναι που ίσως δε κολλάνε με το λεγόμενο καλοκαιρινό vibe αλλά αν τριγυρίζουν στο μυαλό σου, να μην τα γράψεις; Ίσως λειτουργούν κα σαν κάθαρση στην τελική.
Πείραξα δυο πραγματάκια στο blog όπως ίσως παρατηρήσατε. Καταρχήν έβγαλα το βιβλίο από το banner. Και γιατί δε θέλω να γίνονται συνερμοί ότι ξεχειλίζω από σοφία :P αλλά και γιατί βιβλίο έχω να διαβάσω από το 2005! Μετά έβαλα στο κάτω δεξιά μέρος τα πρόσφατα σχόλια γιατί διαπίστωσα ότι πολλοί δεν παρακολουθείτε τα σχόλια, τα οποία συχνά έχουν πολύ ενδιαφέρον. Τέλος, νομίζω ότι το καλοκαιρινό slide show πάνω δεξιά, μας μεταφέρει έστω και νοητά κάπου στο Αιγαίο.

Καλό και όχι υποτονικό ΣΚ σε όλους.

Κακή ανατροφή Part IIΙ

Έβλεπα την ταινία The Notebook και βρήκα αφορμή για αυτό το post. Περιγράφει μια αληθινή, δυνατή, διαχρονική αγάπη ίσως υπερβολικά και εξιδανικευμένα. Αλλά κάπως έτσι μεγαλώσαμε, με τα παραμύθια, τα βιβλία και τις ταινίες να δημιουργούν την εντύπωση ότι υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις. Όπου ακούς πολλά κεράσια... Γι αυτό μ' αρέσει που η νέα γενιά αντιμετωπίζει τις σχέσεις πιο ρεαλιστικά (μερικές φορές και κυνικά). Αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Κακό του κεφαλιού όποιου δεν το αντιλαμβάνεται γρήγορα
ΥΓ Πολύ μαύρο μου βγήκε. Ο ορισμός του καλοκαιρινού post :Ο
YΓ Κι αυτός ο Πλούταρχος καλοκαιριάτικα βρήκε να βγάλει CD; :@

Vamos (a la playa)

Είπαμε να μην ασχολούμαστε με ποδόσφαιρο αλλά κάπου έχει ξεφύγει η κατάσταση.

• Έφυγε ο Χαλκιάς, δεν έγινε και τίποτα.
• Έφυγε ο Ίβιτς, σφιχτήκαμε γιατί ήταν βασικό γρανάζι της περσινής καλής ομάδας.
• Με τις μέχρι τώρα μετεγγραφές δε νομίζω να εντυπωσιάστηκε κανείς.
• Eδώ και ένα μήνα περιμένουμε να αποδεσμευτεί ο Amoroso αλλά αυτός πουλάει τρελίτσα.
• Έγινε η ιστορία με τον Παπαδόπουλο που χαμένοι βγαίνουν και οι δύο.
• Παραιτήθηκε και ο Bajevic.

Τι γίνεται ρε παιδιά; Πυρκαγιά στο Βικελίδης να χε πιάσει, λιγότερες καταστροφές θα χαμε!
Και επειδή το να απαριθμούμε τα γεγονότα είναι το ευκολότερο και χειρότερο μαζί, ας ψαχτούμε τι στράβωσε ξαφνικά. Κατά τη γνώμη μου αυτό που φταίει είναι κι αυτό που "έφταιξε" για την άνοδο μας: Η νοοτροπία-ξεροκεφαλιά της σουπεράδικης διοίκησης.