Once upon a time

Κάποτε υπήρχε ένα site που λεγόταν Blaze.gr. Τότε ο υποφαινόμενος είχε γράψει κάποια (όχι πολλά) άρθρα. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι λοιπόν, τα εν λόγω άρθρα μπορείτε να τα βρείτε στα παρακάτω links.

A Maiden Story
Commune...
Rockwave Festival: The Metal Days Part I and II
Final Countdown
Στο βασίλειο της Δανμαρκίας όλα βαίνουν καλώς
Τρομοκράτες ή Επαναστάτες
Σκοτεινό Xωριό
LOTD – The true story Part I and II
Είσαι Έλληνας όταν...
TV Crimes
N.I.B. (=Nativity In Blaze?)
ΕΣ=?

The Darkness - One Way Ticket to Hell ...and Back

Οι κριτικές στο blog έχουν άλλη παρουσία από αυτή στο Blaze.gr. Τότε απευθυνόταν σε περισσότερο κόσμο, κόσμο που ψάχνοντας στο νετ έβρισκε την αναφορά στον εκάστοτε δίσκο. Σήμερα αποτελούν απλά μια κατάθεση πως μου φάνηκε ένας δίσκος που κάθησα και ασχολήθηκα μαζί του. (Μάλλον μόνο τον Radikal θα αφορούν :P) Ακόμη ιδιαίτερης σημασίας αποτελούσε τότε και ο χρόνος της δισκοκριτικής καθώς συνήθως επρόκειτο για αναφορές σε δίσκους που θα κυκλοφορούσαν καιρό αργότερα (πχ Nevermore, Stratovarius, Judas Priest).
Εγκαινιάζοντας την blog εποχή θα αραδιάσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις για ένα δίσκο τους τέλους του 2005. The Darkness το συγκρότημα, One Way Ticket to Hell ...and Back o τίτλος του δίσκου. Χαβαλετζίδικο γκρουπ κατά βάση, όχι για να μη λένε ότι ασχολούμε μόνο να ψαγμένα και έχω υφάκι κλπ Περιέργως το γκρουπ έχει κάνει αίσθηση στην Αγγλία. Και λέω περιέργως γιατί ο ήχος του δεν έχει καμιά σχέση με την britpop σαβούρα και ότι υπαγορεύει ο σχετικός τύπος. Hard rock, glam rock με πολλές στιγμές Queen. Δεν μπορεί να πει κανείς ούτε φυσικά ότι πρωτοπορούν, ούτε ότι αποτελούν το μέλλον του ήχου. Έχουν όμως το στυλάκι τους, τα πιασάρικα και εύθυμα τραγούδια τους που τους κάνουν αν μη τι άλλο, ένα ευχάριστο άκουσμα.
"Δεν αρκούν αυτά για να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον" θα πει κάποιος που προτιμά πιο σκληρά και δύσκολα ακούσματα. "Είναι παρωχημένοι" θα πει κάποιος που θεωρεί ντεμοντέ όσους έχουν μαλλί πιο μακρύ από το καρέ. Και οι δυο τους μπορεί να χουν δίκιο. Αλλά μη ξεχνάμε την ουσία που είναι η ψυχαγωγία, η ευχαρίστηση που μας προσφέρει η μουσική που ακούμε. Πάω να ακούσω για μια ακόμα φορά το ομώνυμο τραγούδι, το Bald (Queen still rocks!), το English Country Garden και να περάσω καλά.

I 'm a blogger now, why don' t you kill me

Σιγά σιγά αρχίζω να ασχολούμαι περισσότερο με το blog. Νομίζω ότι όπως και στο Blaze.gr, το κλειδί είναι να μπεις στο tripακι. Να γίνει δικό σου κομματι. Και ίσως αυτή η μορφή έκφρασης είναι πιο πρόσφορη γιατί πρόκειται για κάτι εντελώς προσωπικό, χωρίς κανένα περιορισμό. Αυτό με κάνει και αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνουν blog oι περισσότεροι. Δεν έχουν να κάνουν καποιο σχόλιο για το περιβάλλον που ζουν, δεν τους έρχεται να βγάλουν κάτι που τους απασχολεί, δεν έχουν την επιθυμία να μιλήσουν για κάτι που τους αρέσει; Μάλλον έχουν συνήθησει στη λογική του φραπέ: μαζευόμαστε από συνήθεια και σπάνια θα πούμε κάτι που μας προβληματίζει, κάτι περά από τα τετριμμένα και το χαβαλέ. Θα θελα να σχηματίζαμε μια κοινότητα, τουλάχιστον όπως του Blaze αλλά δε βλέπω να ακολουθούν όλοι. Πχ Katsiba, mousel, Bloody Angel. Και μη μου πείτε ότι δεν προλαβαίνετε γιατί ο γράφοντας είναι στρατευμένος και βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί! (δε θέλω σχόλια για το τι σόι θητεία κάνω!)

ΥΓ Αν κάποιος κατεβάζει παράνομα δίσκους από το internet είναι απατεώνας ε; Αν υπάρχει κάποιος που παίρνει δίσκους από αυτόν και τους κάνει κριτική χωρίς να τον ρωτήσει, τότε αυτός τι είναι;! :P

Συναυλίες...

Αν έχετε διαβάσει κάποιο review για συναυλία ή καλύτερα αν έχετε πάει, θα διαπιστώσετε ότι όλες (το 90% για να μην είμαστε απόλυτοι) έχουν ένα κοινό στοιχείο: την κακή διοργάνωση. Μετά από δεκαετίες χωρίς σημαντικά συναυλιακά γεγονότα, τα τελευταία χρόνια έχουμε δει πολλά μεγάλα ονόματα. Αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό και ως σήμερα επισκιάζει όλα τα άλλα. Τα "άλλα" όμως παραμένουν και γίνονται εκνευριστικά. Από την καθυστέρηση στο άνοιγμα της πόρτας για να μπει ο κόσμος και τους μη κατάλληλους για συναυλία χώρους μέχρι τη μόνιμα άθλια ηχοληψία και το στοίβαγμα του κοινού, οι έλληνες διοργανωτές δεν έχουν σημειώσει ιδαίτερη πρόοδο. Αλλά ως επιχειρηματίες κοιτάνε το κέρδος και μετά όλα τα άλλα.

Μέχρι πότε όμως θα περνάει αυτό; Επειδή το να ευχηθούμε να βελτιωθούν από μόνοι τους ή να πάρουν το μάθημα τους από ενδεχόμενη αποχή του κοινού είναι ανεδαφικό, αυτό που μπορεί να γίνει είναι να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να μείνουν λίγοι αλλά υπεύθυνοι promoter. Μέχρι τότε θα ξεροσταλιάζουμε μες στο χιονόνερο, θα βγαίνουμε έξω μετά το πρώτο τέταρτο για να πάρουμε αέρα και θα ρωτάμε ποιο τραγούδι είναι αυτή η βαβούρα.

ΥΓ. 55 € για Manowar και Rhapsody; Βρε ουστ

Top of the Rocks 2005

Μας άφησε το 2005 αλλά πέρα από τα γεγονότα και όλα τα άλλα, μας άφησε και κάποιους δίσκους που πιθανόν να ανατρέχουμε και κάποια χρόνια αργότερα. Έτσι κι αλλιώς η διαχρονικότητα είναι κύριο στοιχείο της αξίας ενός έργου. Ο Seventh Son άκουσε αρκετούς δίσκους φέτος (μιλάμε πάντα για rock/metal) και έγραψε γι αυτούς στο θρυλικό Blaze.gr. Οι δέκα καλύτεροι αλλά και οι τρεις πιο απογοητευτικοί ακολουθούν παρακάτω με αποσπάσματα από τις τότε κριτικές.


10. Gotthard – Lipservice
Όποιος γουστάρει καλό hard rock, με hit άλλων εποχών (Lift you up) και καθόλου παρωχημένο ήχο μπορεί να επενδύσει στους Gotthard και δε θα χάσει. Δεν πρόκειται για τους νέους Bon Jovi φυσικά, αλλά είναι ένας δίσκος που ακούγεται πολύ ευχάριστα και σφύζει από καλές ιδέες και μελωδίες. Βέβαια μην περιμένετε στίχους τύπου Nevermore αλλά και το rock δεν είναι μόνο για προβληματισμό αλλά και για διασκέδαση. I wanna rock till the morning down, I wanna lift you up!


9. Spiritual Beggars - Demons
Ο Michael Amott και η παρέα του είναι σε μεγάλα κέφια. Κι αυτό φαίνεται τόσο από την ποιότητα των τραγουδιών αλλά και από ένα γενικά εύθυμο κλίμα. Και λέω «εύθυμο» γιατί αν συγκρίνεις το Demons με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, παρατηρείς ότι το μουντό ύφος έχει υποχωρήσει . Τα πλήκτρα έχουν (σχεδόν) εξαφανιστεί ενώ και η ψυχεδελική διάθεση έχει δώσει την θέση της στην ευθύτητα. Γενικά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο δίσκος είναι η εξέλιξη των προσπαθειών του γκρουπ, δυο βήματα παραπέρα από το On Fire. Πολλοί, θεωρώντας το Ad Astra ως την καλύτερη στιγμή τους, περιμένουν ανάλογες κυκλοφορίες. Όχι ότι ο ήχος τους έχει διαφοροποιηθεί τόσο πολύ στο Demons αλλά είναι σαφώς διαφοροποιημένος ως προς το ύφος του. Στα δικά μου αυτιά ακούγεται ως η καλώς εννοούμενη εξέλιξη. Δεν ξέρω στα δικά σας…

8. Bruce Dickinson - Tyranny of Souls
Μετά την πρώτη ακρόαση του Tyranny of Souls η απορία γιγαντώνεται. Ένας δίσκος ηχητικά ανάμεσα στο Accident και το Chemical, χωρίς κάποια τραγουδάρα, Η φωνή του Bruce στα ίδια υψηλά επίπεδα. Υψηλά μεν αλλά ίδια. Πειραματισμοί ή κάτι διαφορετικό από ότι ξέρουμε τόσα χρόνια, δεν υπάρχει. Με προσεκτικότερα ακούσματα όμως, ανακαλύπτεις την αξία αυτού του δίσκου. Ανακαλύπτεις όμορφα και δυνατά τραγούδια, καθαρά heavy metal. Μερικά στοιχεία από τον προηγούμενο δίσκο είναι ακόμα παρόντα, ενώ την όλη ατμόσφαιρα ενισχύουν οι πάντα εύγλωττοι στίχοι του Bruce καθώς και το ενδιαφέρον εξώφυλλο (παρμένο από πίνακα). Δύσκολα μπορείς να βρεις μια στιγμή που ο δίσκος κάνει κοιλιά, που είναι μέτρια. Πραγματικά όλα τα τραγούδια έχουν κάτι να πουν με τον ρυθμό και τη μελωδία που τα διακρίνε

7. Demons & Wizards - Touched by the Crimson King
Από τη μια ήταν αναπάντεχη κυκλοφορία αλλά ταυτόχρονα και καλοδεχούμενη. Ο ήχος γέρνει καθαρά προς τους Earth με τη ρυθμική του Schaffer να είναι παρούσα αλλά και τα φωνητικά του Kursch να χρωματίζουν ιδιαίτερα τον ήχο. Έναν ήχο που δεν μπορείς να πεις ότι διαφέρει πολύ από το ντεπούτο τους. Οι πιο "ήσυχες" στιγμές είναι και εδώ αρκετές και είναι σαφώς προτιμότερες από ένα ανελέητο κοπάνημα χωρίς νόημα. Ποιοτικά πιστεύω ότι το Touched by the Crimson King είναι ανώτερο του πρώτου δίσκου: πιο συμπαγής ήχος, καλύτερες συνθέσεις και δομές τραγουδιών. Οι δύο φίλοι φαίνεται ότι συνεργάζονται καλύτερα πλέον με θετικότερα αποτελέσματα.

6. Black Label Society - Mafia
Μπορεί να ο Zakk Wylde να μην είναι ο πιο συμπαθητικός τύπος αλλά η μπάντα του έχει αποκτήσει πλεόν το προσωπικό της στυλ σε εντυπωσιακό βαθμό. Δεν είναι πια μόνο ο χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας του αλλά και οι πολύ μεστές συνθέσεις. Δύναμη, μελωδία, riff, riff και ξανά riff. Δε είναι ο δίσκος που θα αλλάξει το metal αλλά αυτός που τους παγιώνει ως μια σημαντική δύναμη και όχι απλά μια ακόμα one man band.


5. Rammstein - Rosenrot
Έβαλα να ακούσω το τελευταίο πόνημα των Γερμανών μήπως ξεχωρίσω κάποιο νέο hitάκι. Η ακρόαση όμως επιμηκύνθηκε καθώς το Rosenrot δεν περιορίζεται στα πλαίσια της μονολιθικότητας που διακρίνει των ήχο της μπάντας. Δυνατά τραγούδια με καλά refrain, μελωδία σε πολλά σημεία και όχι «βαράμε για να είμαστε μοντέρνοι». Και κυρίως ποικιλία: αγγλικός και ισπανικός στίχος, ήχοι από Μέση Ανατολή, λυρικότητα, φωνητικά από τα γνωστά ως και στυλ Nosferatu (!)

4. Judas Priest - Angel of Retribution
Ο δίσκος είναι καλός, πολύ καλός. Ή καλύτερα είναι Priest ;) Τόσο καλός ώστε θα προτιμούσα στην περιοδεία τους να έπαιζαν όλο το δίσκο παρά ακόμα μια best of setlist. Τα φωνητικά του Halford άψογα. Ο ήχος γεμάτος, μεστός, όπως τον θες. Μελωδίες που σου μένουν, δυναμικός αλλά και με πιο «χαλαρές» στιγμές ήχος. Το εκτίμησα ότι δεν έγραψαν 12-13 τραγούδια για να είναι εντός μόδας. 10 και αν σας αρέσει! Judas Rising: πολύ καλό εισαγωγικό, με τον τίτλο να τα λέει όλα. Deal with the Devil: πιασάρικο, το σιγοτραγουδάς από την αρχή. Revolution: στο ίδιο ύφος. Priest ρε! Worth Fighting for: μ’ άρεσε πολύ ο ήχος του. Από τα αγαπημένα μου. Demonizer και Hellrider: τα πιο Painkillerίστικα του δίσκου. Lochness: Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι που έχουν γράψει οι Priest και πραγματικά ενδιαφέρον.

3. Nevermore - This Godless Endeavour
Εν έτη 2005 ο Warell Dane και η παρέα του συνεχίζουν το δρόμο που έχουν χαράξει παρόλα τα προβλήματα που είχαν με την εταιρία τους στον προηγούμενο δίσκο τους (Enemies of Reality) και με ένα συμβόλαιο αντάξιο τους. Ο καλός στίχος, ο συμπαγής και δυνατός ήχος, όλα τα Nevermore στοιχεία είναι εδώ. Αν και ηχητικά είναι πιο κοντά στο Politics of Ecstasy και το Dreaming Neon Black, δεν θα συναντήσουμε τις καταιγιστικές στιγμές του δεύτερου, ούτε τους ύμνους του Dead Heart, το οποίο και περιλαμβάνει την κορυφαία διασκευή όλων των εποχών, στο Love Bites των Judas Priest (δεν κρατήθηκα, το είπα!). Δύσκολα ένα τραγούδι μπορεί να ξεχωρίσει από τα άλλα. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει καλή μουσική στο Godless Endeavour, αλλά γιατί κάθε τραγούδι έχει τόσο πολύπλοκή δομή με περάσματα, αλλαγές ύφους και συναισθημάτων (progressive δε λέγετε αυτό;…) που δύσκολα το ξεχωρίζεις από το σύνολο. Γκρουπ με ειλικρίνεια σαν κι αυτούς αποτελούν σταθερή εγγύηση για τον ακροατή που δεν αρέσκεται σε πιασάρικα ακούσματα ούτε και θαμπώνεται από εφήμερους rock star.

2. Candlemass - Candlemass
Βασισμένοι στα riff του Edling και τη φωνή του Marcolin, οι Candlemass δίνουν βροντερό παρόν. Όχι απλά παρόν αλλά ταρακουνάνε τα νερά με έναν δίσκο αντάξιο των καλύτερων στιγμών τους. Σπάνια ένας δίσκος επανένωσης στέκεται δίπλα στις κορυφαίες στιγμές ενός γκρουπ, να όμως που αυτό συμβαίνει με τους Candlemass. Από το καταιγιστικό Black Dwarf ως το υπέροχο ορχηστρικό The Man who Fell from the Sky και το The Day and the Night ο δίσκος είναι heavy όσο δεν πάει. Πρόσφατα ο Ozzy δήλωσε (μας έχει πρήξει με τις δηλώσεις :@) ότι οι Sabbath δεν κυκλοφόρησαν δίσκο αφού ήθελαν τα κομμάτια τους να είναι αντάξια του παρελθόντος. Σεβαστό. Από τη μεριά τους οι Candlemass νομίζω πως έκαναν το καλύτερο τους για να καλύψουν μέρος αυτού του κενού.

1. Kamelot - Black Halo
(by Radikal) Από το πρώτο κομμάτι μέχρι και το τέλος, κάθε τραγούδι είναι ένα ακόμη βήμα, μια ακόμη σελίδα στη ψυχή του πρωταγωνιστή. Ντυμένα με φανταστικές, πολύπλοκες μελωδίες, προσεγμένους μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια στίχους και μαγευτικά φωνητικά. Στα οποία συμμετέχουν και ο Sagrath των Dimmu Borgir ως Mephisto και η Simone των Epica, που με τη μελωδική φωνή της δίνει ακόμη πλουσιότερη χροιά και συναισθηματική ένταση στα τραγούδια που συμμετέχει.
Mουσικά ο δίσκος είναι ένα σκληρό διαμάντι. Οι Kamelot έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο όπου μπορούν να δένουν βαριά riff, πλήκτρα, γρήγορο ρυθμικό τμήμα και μελωδίες σε ένα πραγματικά μεγαλειώδες σύνολο. Το εντυπωσιακό είναι ότι το concept του άλμπουμ δεν περιορίζεται στους στίχους. Αντίθετα η μουσική είναι γραμμένη σαν συνέχεια, σαν μια μεγάλη ενορχήστρωση. Κάθε τραγούδι δένει με το άλλο και κυρίως με την συναισθηματική κατάσταση του ήρωα. O δίσκος είναι μια ολοκληρωμένη οντότητα. Καθόλου filler, καθόλου μετριότητες, καθόλου προχειρότητες.

Και οι απογοητεύσεις...

3. Hammerfall - Chapter V
Αυτός ο δίσκος δεν είναι απογοήτευση ακριβώς. Ούτε προκαλεί έκπληξη το κιτσ που διακρίνει την μπάντα. Δεν θα πω τίποτα. Απλά ακούστε τον τύπο που ζορίζεται στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου (ναι ξέρω ποιος είναι, και;).

2. Iron Maiden - Death on the Road
Ζωντανά ηχογραφημές τραγουδάρες, πολύ καλή παραγωγή, εξαίσιες ερμηνείες και τραγούδια που δεν έχουν κυκλοφορήσει σε live εκτελέσεις. Όλα αυτά από την κορυφαία μπάντα. Αυτά είναι τα συν που είναι που τον κάνουν έναν καλό live δίσκο. Ποιο το νόημα όμως της κυκλοφορίας; Δεν έχει περάσει καλά καλά ένας δίσκος από το προηγούμενο live (Rock in Rio). Για να ακούσουμε τα κομματια του Dance of Death; Χμμ δεν αρκεί. Μήπως γιατί γλυκάθηκε ο κύριος Smallwood με την επιτυχία των Maiden; Μάλλον. Αναμενόμενο setlist, άθλιο εξώφυλλο (που είσαι ρε Riggs), τίποτα αξιοσημείωτο, τίποτα ουσιαστικό που να δικαιολογεί την κυκλοφορία ακόμα ενός live δίσκου. Το αναμενόμενο DVD αρκούσε. Και μην ακούσω ανάλογες δικαιολογίες με την κυκλοφορία του Best of Edward the Great. Αν κάποιος θέλει να είναι μεγάλος, είναι μεγάλος σε όλα.

1. System of a Down - Mesmerize
Παραθέτω το private message που έστειλα στον Radi για τον εν λόγω δίσκο:
Περί SOAD ο λόγος ξανά. Το άκουσα λίγο, πρόσεξα-έψαξα τους στίχους. (...) Μερικά τραγούδια μουσικά είναι καλούτσικα και κάποια άλλα έχουν καλές στιγμές. Για μένα οι SOAD δεν είναι η γκρουπάρα που περιμένω τα πάντα απ αυτούς αλλά για να σχολούμαστε μαζί τους κάτι περιμένουμε!
Τα δύο κύρια αρνητικά είναι οι στίχοι και τα φωνητικά. Το Cigaro τελικά δεν λέει για ***** ρε, αλλά για *****s :P Τρισμέγιστη μαλακία. Πρέπει να κάνουν βίντεο με βυζαρούδες γκόμενες, φεράρι και να φοράνε καδένες. Στο ίδιο αδιάφορο στυλ κινούνται και τα holywood, radio/video, violent pornography κλπ
Για τα φωνητικά ο Malakian το έχει γαμήσει. Ο Serj έχει καλή φωνή αλλά δεν τον πολυακούμε στον δίσκο. Λες και είναι δυο οι τραγουδιστές! Το lost in hollywood μάλιστα το τραγουδάει μόνος του. Και έχει και σκατοφωνή. Για λίγο καλούτσικος είναι αλλά το παράχεσε. Την ψώνισε το παλικάρι. Φαίνεται σκέφτηκε "αφού γράφω τα πάντα, πάιζω κιθάρα, δεν τραγουδάω κιόλας;"

Άντε και του χρόνου!

Album & Live Reviews

Σχόλια και κριτικές για δίσκους και ζωντανές εμφανίσεις συγκροτημάτων κυρίως του σκληρού (εώς πολλλλύ σκληρού ήχου ;) )

Rock On!

Κατάλογος

A

Amorphis - Eclipse

B

Bruce Dickinson - Tyranny of Souls

C

Candlemass - Candlemass

D

The Darkness - One Way Ticket to Hell ...And Back

Demons & Wizards - Touched by the Crimson King

Dio - Master of the Moon

Dream Theater - Octavarium

Dokken live

E

Edguy - Rocket Ride

F

Firewind live

G

Gotthard - Lipservice

H

Helloween - Keeper of the Seven Keys-The Legacy

I

J

Judas Priest - Angel of Retribution

K

Kreator - Enemy of God

L

M

Motorhead - Inferno

Masterplan - Aeronautics

N

Nevermore - This Godless Endeavour

O

P

Q

R

Rammstein - Rosenrot

Rockwave 2004 Part I

Rockwave 2004 Part II

Rockwave 2005 ή Sabbath at Last

S

Saxon - Lionheart

Scorpions live

Seps in Salonica

Spiritual Beggars - Demons

Stratovarius - Stratovarius

T

U

U2 - How To Dismantle an Atomic Bomb

W

Whitesnake live

Within Temptation - Silent Force

X

Y

Z

Rockwave 2005 ή Sabbath at Last

Έφτασε λοιπόν η μεγάλη μέρα. Σάββατο 25 Ιουνίου και πρωί-πρωί ξεκινάμε το ταξίδι προς τη Μαλακάσα και το Terra Vibe όπου θα διεξαχθεί η δεύτερη μέρα του φετινού Rockwave. Η προσμονή μεγάλη, κυρίως για τους headliners Black Sabbath και οι προβλέψεις για την παρουσία του κόσμου ανάλογες. Χρειάστηκαν να περάσουν 35 χρόνια από την πρώτη περιοδεία τους και 8 μετά την επανένωση τους για να μας τιμήσουν με την παρουσία τους. Βέβαια δεν φταίνε αυτοί αλλά η ανύπαρκτη, μέχρι πρότινος, συναυλιακά Ελλάδα.

Μια που αρχίσαμε τα παράπονα, να τα πούμε μαζεμένα και να αναφερθούμε στην «άρτια» οργανωμένη εκδρομή γνωστού ραδιοφωνικού σταθμού της Θεσσαλονίκης. Ενώ οι άλλες εκδρομές ήταν έτοιμες για να ξεκινήσουν εμείς ακόμα ψαχνόμασταν. Σε μια προσπάθεια «οργάνωσης» γίνεται η κορυφαία ερώτηση από μια του σταθμού: ποιοι είναι παρέες; Απάντηση του γράφοντος: όλοι! Μετά το σχετικό χαμό, μπαίνουμε στα λεωφορεία, που μόλις είχαν έρθει, χωρίς κανέναν έλεγχο (τζάμπα τα 30 ευρώ).

Για κακή μας τύχη, το πρωινό εκείνο είχε σημειωθεί ατύχημα στο Μαλλιακό με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε σαν κότες και να ακούγονται φωνές του στυλ «κάρβουνο καίει;» :P Στην επιστροφή δε, έγινε το κορυφαίο να μαζευόμαστε κατά λάθος, καθώς δεν υπήρχε σημείο συνάντησης :@ και να ψάχνουμε κάποιον υπεύθυνο. Καταλήγουμε να περπατήσουμε 1,5 χιλιόμετρο για να βρούμε τα λεωφορεία, όπου μπαίνει ο όποιος να ναι και ξεκινάμε χωρίς καλά-καλά να έχουμε συμπληρώσει τις θέσεις! Ελέγχεται η πληροφορία για εκδρομείς που βρίσκονται εκτός του συναυλιακού χώρου και αναζητούν ακόμα τα λεωφορεία :P Στις 5 παρά φτάνουμε επιτέλους, με παρκαρισμένα 1,5 χιλιόμετρο μακριά και πλανόδιους διάσπαρτους παντού.

Στα γρήγορα, δηλαδή κλέβοντας σειρές (εκείνη τη μέρα έκλεψα τόσες σειρές όσες δεν έχω κλέψει στη ζωή μου :P), μπαίνουμε μέσα χωρίς να σταματήσουμε σε κάποιο από τα stand, τα οποία βρισκόταν εκεί που πέρυσι ήταν η σκηνή. Από μακριά καλά φαινόταν :o Και είμαστε μπροστά στο συναυλιακό χώρο. Πολύ μεγαλύτερος, με μια τεράστια σκηνή και δύο οθόνες δεξιά και αριστερά της. Πραγματικά οι διοργανωτές έχουν κάνει πολλά βήματα προόδου και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Συνωστισμός υπήρχε πχ για το φαΐ αλλά όταν μιλάμε για πολλές χιλιάδες κόσμου δεν μπορείς να περιμένεις πολλά. Και ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς. Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε συναυλία και ούτε πρόκειται μάλλον. Αν η χωρητικότητα του χώρου είναι 25000 τότε την ώρα που εμφανίστηκαν οι Sabbath πρέπει να είχαμε υπερβεί αυτόν τον αριθμό!

Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι έλληνες Wastefall. Για να μαι ειλικρινής δεν είχα ακούσει κάποιο τραγούδι τους, ούτε και θυμόμουν τι έπαιζαν. Πρόκειται για μια αθηναική μπάντα με έξι μελη (2 κιθάρες, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα και βιολί), η οποία ανήκει στον progressive χώρο, ενώ ο ήχος τους σε στιγμές φέρνει σε Dream Theater. Και τι μας τα λες ρε φίλε θα πείτε και θα χετε δίκιο. Απλά μου έκαναν πολύ θετική εντύπωση, τόσο μουσικά όσο και σκηνικά. Δεν κόμπλαραν μπροστά σε τόσο κόσμο, αντίθετα έδειξαν άνεση και αποφασιστικότητα. Οι περίπου 15 χιλιάδες που βρισκόταν από κάτω, τους ενίσχυσαν και τους επευφήμησαν, δείγμα ότι δεν υπάρχει τόση ξενομανία πια. Αν βελτιώσουν λίγο το image τους (παραείναι casual) και φυσικά προχωρήσουν μουσικά σε ένα δύσκολο χώρο, τότε θα τους ξανακούσουμε γρήγορα.

Κόντευε 6 και ανεβαίνουν στη σκηνή οι Black Label Society. Μεγάλο μέρος του κοινού τους υποδέχθηκε με πολύ ενθουσιασμό (=δεν ήμουν εγώ μέσα σε αυτούς). Ο Zakk Wylde, mainman του γκρουπ, μπαίνει τελευταίος με ένα solo, ενώ και η συνέχεια χαρακτηρίστηκε από την πληθωρική παρουσία του. Εμφανισιακά την προσοχή τράβηξε το μακρύ μούσι του. Άντε και στους ZZ Top :P Καλός ο μπασίστας τους, ενώ ένα παλικάρι από τα πρώτα, μάλλον κολλητός του Wylde, που έκοβε βόλτες στη σκηνή πίνοντας μπύρα και κάνοντας μαλακίες δεν πολυκατάλαβα τι ρόλο βαρούσε :@ Ο ήχος των BLS είναι δυνατός και γεμάτος αλλά τα τραγούδια τους δεν είναι και τόσο ξεσηκωτικά, γεγονός που δεν πτόησε όμως πολλούς (=δεν ήμουν εγώ μέσα σε αυτούς). Κορυφαία στιγμή της εμφάνισης τους, το solo του Wylde πίσω από το κεφάλι αλλά και με τη γλώσσα! Χειρότερη στιγμή η αφιέρωση ενός τραγουδιού στους μαχητές ενάντια στην τρομοκρατία, όπου και εισέπραξε γιουχαρίσματα. Έφτασε και η στιγμή της αποχώρησης που συνοδεύτηκε από το γκρέμισμα των ενισχυτών και του drum kit από την μπάντα. Born to be Wylde!

Προσωρινή ξεκούραση για να αντέξουμε ως το τέλος και μετακίνηση στα πλάγια σε πιο πανοραμικό μέρος. Ώρα για τους Velvet Revolver, οι οποίοι αποτελούνται κυρίως από πρώην μέλη των Guns n Roses, μεταξύ των οποίων και ο πολύς Slash. Όχι αμελητέο μέρος των εκδρομέων είχε έρθει για αυτούς, καθώς δεν πρόκειται για tribute band των GNR (αν και κάποιοι είχαν την απαίτηση να παίξουν μισή ώρα GNR :o) αλλά για μια μπάντα που έφτασε στο No 1 της Αμερικής. Με ένα encore και κοντά μια ώρα set που κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ τους και με καναδυό πινελιές από Roses νομίζω ότι και αυτοί ικανοποίησαν. Αυτός που τράβηξε την περισσότερη προσοχή μάλλον αρνητικά, ήταν ο τραγουδιστής τους, Weiland για τις φωνητικές του ικανότητες αλλά κυρίως για τη σκηνική του παρουσία. Ο Weiland ήταν εξαιρετικός στις κινήσεις του, μόνο που αυτές δεν ήταν μπορούμε και πολύ αντρικές. Ενώ είχε προηγηθεί ο πολλά βαρύς Wylde τώρα o frontman παρέπεμπε περισσότερο σε Janes Addiction, ίσως και punk. Τέλος πάντων, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αλλά ήταν κάτι που σχολιάστηκε.

Ήγγικεν η ώρα. Μετά κόπων και βασάνων πλησίασα στα 20 με 30 μέτρα από τη σκηνή. Ο κόσμος είχε πυκνώσει πάρα πολύ, ενώ στις οθόνες εμφανιζόταν συνέχεια μηνύματα για να μη σπρωχνόμαστε. Μια κουβέντα είναι! Όπου και να κοιτούσες έβλεπες ανθρώπους, με το χώρο να φαντάζει μικρός για να φιλοξενήσει τέτοιο πλήθος. Ακόμα και στα δέντρα είχαν σκαρφαλώσει κάποιοι για να παρακολουθήσουν τη συνέχεια. Τα φώτα έσβησαν και η αδημονία έφτασε στο κατά κόρυφο… Σκέφτηκα αν θα έπρεπε να περιγράψω τι έγινε στη συνέχεια καθώς είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρεις αυτό που έβγαζαν 25000 κόσμος. Ειδικά σε κάποιους που δεν έχουν παραβρεθεί ποτέ σε μεγάλη συναυλία. Όμως αποφάσισα να τα γράψω έτσι ώστε να τα θυμάμαι και γω πιο καλά μετά από χρόνια.

Μες το σκοτάδι ακούστηκε η φωνή του Ozzy που μας καλούσε να φωνάξουμε. Όλοι προσπαθούσαμε να τον δούμε αλλά μάταια καθώς δεν ήταν πάνω στη σκηνή. Αλλά αυτό από μόνο του προκάλεσε ένα κύμα ενθουσιασμού. Και τότε ανεβαίνουν στη σκηνή οι Black Sabbath. Οι νότες του Ν.Ι.Β ακούγονται και 15000 κόσμος χοροπηδάει στο ρυθμό του. Ήταν εκπληκτικό. Ήταν απίστευτο. Δεν πιστεύω ότι θα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο και ούτε καταλάβαινες τι γινόταν. Ο Ozzy ανέβηκε ενθουσιασμένος, με τους υπόλοιπους Black Sabbath να βρίσκονται στα γνωστά τους standard. Δεν υπήρχε κανένα ιδιαίτερο stage show, δεν έτρεχαν πάνω-κάτω, δε έπαιξαν κανένα εκπληκτικό solo. Είναι όμως η πιο επιδραστική μπάντα και μία από τις μεγαλύτερες που έχουν περάσει από τον πλανήτη. Είναι ένας θρύλος και αυτό εκστασίασε τους πάντες, μικρότερους ή μεγαλύτερους. Η μία κορυφαία στιγμή διαδεχόταν την άλλη ενώ ο Ozzy έκανε ό,τι ήθελε: πείραζε τον Iommi και τον Butler, πετούσε συνέχεια κουβάδες με νερό στον κόσμο, δεν μας άφηνε σε ησυχία ενώ μας έδειξε και τα οπίσθια του! :o Απολαυστικός ο madman ήταν η ψυχή της μπάντας, ενώ στο Wizard έδειξε και τα προσόντα του στην φυσαρμόνικα (τυχερός όποιος την έπιασε).

War Pigs και να γίνεται ο πανικός από τα χέρια που υψώθηκαν στον αέρα και το τραγούδι του κόσμου. Fairies Wear Boots και ο ενθουσιασμός να ξεχειλίζει από την αρχή. Το medley από Symptom of the Universe, Sweat Leaf , Electric Funeral ταρακούνισε τους πάντες ενώ μας βγήκε η φωνή στο καρακλασσικό Iron Man. Λίγες στιγμές αργότερα ακούστηκε η προσευχή του metal, το ομώνυμο τραγούδι. Υπακούοντας στα κελεύσματα του Ozzy ο συναυλιακός χώρος μετατράπηκε σε θάλασσα φωτός από τους αναμμένους αναπτήρες. Από την αλλαγή στη μέση του τραγουδιού και σε όλο το υπόλοιπο της συναυλίας επικράτησε ένας πανζουρλισμός. The Wizard, εισαγωγή του Sabbath Bloody Sabbath και Paranoid. Όλοι ξέρουν αυτό το τραγούδι και όλοι μπορούν να καταλάβουν τι έγινε. Και όλοι όσοι ήταν εκεί χοροπήδηξαν στο άκουσμα του μέχρι τελικής πτώσεως. Μόνο που αυτή δεν είχε έρθει ακόμα καθώς η μπάντα βγήκε για encore με τον Ozzy να τραγουδάει με σπασμένη φωνή το Children of the Grave. Ένας madman που όσο περνούσε η ώρα είχε συνεπαρθεί από τις αντιδράσεις του κόσμου και στο τέλος φαινόταν εντελώς εκστασιασμένος. Ένας madman που υποκλίθηκε στον κόσμο αλλά περισσότερο εμείς σ’αυτόν.

Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κορυφαία στιγμή της εμφάνισης των Sabbath. Όσο καλές και να τανε οι μπάντες πριν από αυτούς, επισκιάστηκαν. Ίσως φανώ υπερβολικός αλλά θα πω ότι δύσκολα θα περάσει άλλη μπάντα που θα προκαλέσει το ντελίριο που προκάλεσαν οι Sabbath. Δεν πίστευα ότι κάποτε θα τους έβλεπα, να όμως που συνέβη. Ας ελπίσουμε ότι όταν αποχωρήσουν θα βρεθεί μια μπάντα που θα καλύψει το κενό τους, το κενό ενός θρύλου.

Sabbath bloody Sabbath
Nothing more to do
Living just for dying
Dying just for them...

Παραλειπόμενα
- Ατάκα που ακούστηκε προς μεταλλά γιατί καθόταν στη σκιά, ενώ περιμέναμε να επιβιβαστούμε το πρωί: "Εσύ φιλαράκι με την εκδρομή του Star FM είσαι;"
- Αφού περπατούσαμε για κανένα χιλιόμετρο για να βρουμε το λεωφορείο κάποιος είπε: "κουράγιο παιδιά, άλλα 400 έμειναν". Δεν τον εντοπίσαμε ακόμα.
- Εκτός από την πρώτη των Sabbath, έγινε και η πρωτη παρουσίαση της collection "Blaze καλοκαίρι '05" με το μοντελακι Seventh One να αλωνίζει το συναυλιακό χώρο.
- Κάποιος φώναζε στον Weiland αν πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τον Rob Halford.
- Η εμφάνιση φίλου από τα παλιά μετά της συμβίας του. Αλλά αυτό πάει για το forum Προφητείες..
- Απόσπασμα από τηλεφωνική συζήτηση στο συναυλιακό χώρο: Α:"Φίλε που κοντά είσαι;", Γ:"Κοντά στην κονσόλα", Α:"Και τι φοράς να σε βρω;", Γ:"Ένα μαύρο μπλουζάκι. Θα με βρεις σίγουρα"
- Στο λεωφορείο της επιστροφής ο οδηγός σοφά έκρινε ότι το μόνο κατάλληλο άκουσμα που μπορούσε να συνοδεύσει μια τέτοια βραδιά ήταν Άντζελα Δημητριου και "Φωτιά τα Σαββατόβραδα ή Sabbathόβραδα"

Σημείωση Το οδοιπορικό από την (οοο)όμορφη Θεσσαλονίκη στο χώρο του σημαντικότερου live της μεταλλικής κοινότητας

Gotthard - Lipservice

Όταν μεταξύ αστείου και σοβαρού λέω ότι γουστάρω καμιά poserια, άλλοι κοροϊδεύουν (οι νεότεροι στο χώρο συνήθως) και άλλοι θα εξομολογηθούν ότι γουστάρουν. Δικαιολογημένα το συγκεκριμένο ιδίωμα είναι παρεξηγημένο καθώς στο απόγειο του ήταν γεμάτο στη σαβούρα. Αλλά έτσι δε γίνεται πάντα; Μόλις γνωρίσει κάτι επιτυχία τρέχουν όλοι να το μιμηθούν για να επωφεληθούν από την πέραση που έχει. Σχετικά πρόσφατα ρίξαμε πολύ γέλιο με μερικούς συνBlazers, παρακολουθώντας video clip εκείνης της εποχής σε αφιέρωμα σε γνωστό μπαρ της Θεσσαλονίκης. Από την άλλη όμως γουστάραμε ακούγοντας κάποια πιασάρικα κομμάτια που αντέχουν ως σήμερα.

Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Γιατί οι Gotthard είναι ένα γκρουπ που ηχητικά βρίσκεται σε αυτό το χώρο αλλά που διαθέτει και την προσωπικότητα των σοβαρών εκπροσώπων του. Όσο σοβαρός μπορεί να είναι κάποιος όταν είναι poser! (Διάβασα δήλωση τους ότι το μπορούν να γίνουν τόσο γνωστοί όσο οι Bon Jovi…) Επειδή μάλλον κανείς δεν τους ξέρει, ούτε και γω μέχρι πρότινος, πρέπει να πω ότι πρόκειται για ένα γκρουπ που γνωρίζει επιτυχία στην πατρίδα του την Ελβετία και στις γύρω χώρες. Χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι αλλά μέσα σε αυτά τα γεωγραφικά όρια. Και όχι γιατί ο ήχος τους προορίζεται μόνο για κεντροευρωπαϊκές χώρες αλλά γιατί δεν είμαστε στα τέλη των 80s που οι εταιρίες προωθούσαν αυτόν τον ήχο.

Όποιος λοιπόν γουστάρει καλό hard rock, με hit άλλων εποχών (Lift you up) και καθόλου παρωχημένο ήχο μπορεί να επενδύσει στους Gotthard και δε θα χάσει. Δεν πρόκειται για τους νέους Bon Jovi φυσικά, αλλά είναι ένας δίσκος που ακούγεται πολύ ευχάριστα και σφύζει από καλές ιδέες και μελωδίες. Βέβαια μην περιμένετε στίχους τύπου Nevermore αλλά και το rock δεν είναι μόνο για προβληματισμό αλλά και για διασκέδαση. I wanna rock till the morning down, I wanna lift you up!

Rammstein - Rosenrot

Να ξεκινήσω αυτήν την, μετά από πολύ καιρό ελέω ΕΣ, αναφορά σε μια κυκλοφορία του σκληρού ήχου σημειώνοντας ότι δεν είχα εμβαθύνει στη μουσική του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Οι επαφές μου με τους Rammstein περιοριζόταν καταρχήν στο Du Hast και στη συνέχεια σε ραδιοφωνικά ακούσματα και στο Live aus Berlin. Η εντύπωση που αποκόμισα από αυτά ήταν ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή μπάντα (γερμανικός στίχος) με μεγάλο κοινό, το οποίο όμως δεν δικαιολογούταν από την ποιότητα της μουσικής του. Χαρακτηριστικός ο ήχος τους μεν, μονότονος και σε καμιά περίπτωση πρωτοποριακός. Έχοντας μόνο βαριές και μπουκωμένες κιθάρες και ψευτοεντυπωσιακά riffάκια, δεν καταξιώνεσαι στη συνείδηση του ακροατή που ψάχνεται.

Έπεσε λοιπόν στα χέρια μου το τελευταίο πόνημα των Γερμανών και έβαλα να ακούσω μήπως ξεχωρίσω κάποιο νέο hitάκι. Η ακρόαση όμως επιμηκύνθηκε καθώς το Rosenrot δεν περιορίζεται στα πλαίσια της μονολιθικότητας που διακρίνει των ήχο της μπάντας. Δυνατά τραγούδια με καλά refrain, μελωδία σε πολλά σημεία και όχι «βαράμε για να είμαστε μοντέρνοι». Και κυρίως ποικιλία: αγγλικός και ισπανικός στίχος, ήχοι από Μέση Ανατολή, λυρικότητα, φωνητικά από τα γνωστά ως και στυλ Nosferatu (!)

Δεν ξέρω αν το Rosenrot είναι ο καλύτερος δίσκος τους, πιθανόν όχι, αλλά είναι ένας δίσκος που μπορεί να σταθεί άνετα μουσικά και να μη χρειάζεται δεκανίκια τύπου «είναι φιλοναζιστές;», μπιμπλίκια στον ήχο κλπ. Άντε και από τα μέρη μας.

Nevermore - This Godless Endeavour

Οι Nevermore θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περιφραστικά ως η αγαπημένη μπάντα των κριτικών. Σχεδόν όλες οι μετά από ένα σημείο και μετά κυκλοφορίες τους εκθειάζονται ως ξεχωριστές, άρτιες και σημεία αναφοράς του μοντέρνου metal. Από την άλλη, οι ίδιοι δεν έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν ένα μεγάλο πυρήνα οπαδών, ούτε και να βρεθούν ανάμεσα στα πιο δημοφιλή συγκροτήματα. Ίσως αυτό εκ πρώτης όψεως να φαίνεται οξύμωρο, αλλά με μια δεύτερη ματιά μπορεί να διακρίνει κανείς ότι τα σημεία που τους ξεχωρίζουν δεν τους κάνουν απαραίτητα και «αγαπητούς»: η θεατρικότητα των φωνητικών του Warell Dane ακούγεται σε πολλούς ως υπερβολή και κατ’ επέκταση ως ενόχληση, τα κοφτά riff του Jeff Loomis αν και πάντα είναι τουλάχιστον αξιοπρόσεκτα, δεν είναι τόσο πιασάρικα κλπ.

Εν έτη 2005 ο Warell Dane και η παρέα του συνεχίζουν το δρόμο που έχουν χαράξει παρόλα τα προβλήματα που είχαν με την εταιρία τους στον προηγούμενο δίσκο τους (Enemies of Reality) και με ένα συμβόλαιο αντάξιο τους (έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται). Ένας προηγούμενος δίσκος που είχε και αυτός εκθειαστεί αλλά φέτος ξανακυκλοφόρησε με νέα μίξη λόγω της κακής αρχικής! Για εκείνους που περίμεναν τη συνέχεια του Dead Heart in a Dead World ήταν μια απογοήτευση καθώς ηχητικά ήταν πιο κοντά στους πρώτους δίσκους τους. Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι δεν ήταν καλός (με εξαίρεση την παραγωγή!). Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το This Godless Endeavour. Ο καλός στίχος, ο συμπαγής και δυνατός ήχος, όλα τα Nevermore στοιχεία είναι εδώ. Αν και ηχητικά είναι πιο κοντά στο Politics of Ecstasy και το Dreaming Neon Black, δεν θα συναντήσουμε τις καταιγιστικές στιγμές του δεύτερου, ούτε τους ύμνους του Dead Heart, το οποίο και περιλαμβάνει την κορυφαία διασκευή όλων των εποχών, στο Love Bites των Judas Priest (δεν κρατήθηκα, το είπα!). Δύσκολα ένα τραγούδι μπορεί να ξεχωρίσει από τα άλλα. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει καλή μουσική στο Godless Endeavour, αλλά γιατί κάθε τραγούδι έχει τόσο πολύπλοκή δομή με περάσματα, αλλαγές ύφους και συναισθημάτων (progressive δε λέγετε αυτό;…) που δύσκολα το ξεχωρίζεις από το σύνολο.

Συμπερασματικά, πιστεύω ότι οι Nevermore θα χαροποιήσουν αυτούς που τους γνωρίζουν χρόνια, δεν θα καταπλήξουν όμως όπως έκαναν με το Dreaming Neon Black και το Dead Heart, ούτε και θα ανοιχτούν στο πιο ευρύ metal κοινό καθώς ο ήχος τους παραμένει όχι τόσο «φιλικός». Γκρουπ με ειλικρίνεια σαν κι αυτούς αποτελούν σταθερή εγγύηση για τον ακροατή που δεν αρέσκεται σε πιασάρικα ακούσματα ούτε και θαμπώνεται από εφήμερους rock star.

Dream Theater - Octavarium

Έναν δίσκο μπορεί κάποιος να τον δει από 10 πλευρές: αν τον "τρελαίνει" ο ήχος του γκρουπ, αν περιμένει πολλά από αυτόν, αν προσπαθεί να καταλάβει τι στο διάολο έχει αυτό το συγκρότημα και το προσκυνάνε οι "κριτικοί" κλπ. Στην τελευταία κατηγορία νιώθω ότι ανήκω όταν ακούω μερικά συγκροτήματα του λεγόμενου progressive metal/rock. Από μόνος του ο όρος preogressive μπερδεύει τα πράγματα. Progressive δεν σημαίνει μόνο άρτια μουσική κατάρτιση. Έτσι όταν οι Dream Theater έβγαζαν κάποιους δίσκους στους οποίους επαναλαμβάνονται αλλά παίζουν "παπάδες" εγώ απορούσα για τους εκθειασμούς των πάντων.

Με αυτές τις σκέψεις και έχοντας ως πρόσφατο παράδειγμα το Train of Thought, το οποίο ήταν ένας δίσκος που βαρούσε(Hail!) αλλά χωρίς να σου αφήνει κάτι, ούτε και να είναι η κορυφαία δουλειά τους (ακούστηκε κι αυτό!) άκουσα το πρόσφατο πόνημα τους, ονόματι Octavarium*. Τίτλος σχετικός με τον αριθμό των δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει. Ο ήχος είναι Dream Theater. Δηλαδή πολύ καλός αλλά και αναμενόμενος. Αλλαγές, γέφυρες, καλό drumming και ένα σωρό άλλα στοιχεία που τους έχουν κάνει ότι είναι σήμερα. Από μόνο του αυτό το στοιχείο θα κάνει τους απανταχού λάτρεις αυτού του ήχου να τον αποκτήσουν. Και εγώ θα ήμουν μαζί τους αν έβγαινε αυτή η ταμπέλα του progressive γιατί ειλικρινά δε νομίζω ότι πάνε κάπου αλλού το metal. Κυριαρχούν στο βασίλειο τους. Όπως πχ το ίδιο κάνουν οι Maiden και δε με χαλαέι καθόλου. Υπό αυτή τη σκέψη μ'αρεσε και το I Walk Beside You, στο οποίο μερικοί "κριτικοί" έριξαν το ανάθεμα γιατί λεει είναι το πιο εμπορικό κομμάτι τους. Εγώ αυτό που άκουσα είναι ένα πολύ καλό τραγούδι, πιο απλό σε δομή (γιατί δεν χρειάζεται να παίζεις 11 νότες το δευτερόλεπτο για να είναι αξιόλογο ένα τραγούδι :@) που παραπέμπει και σε U2. Αυτό που κάνει αξιόλογο κάτι είναι η διαχρονικότητα του και όχι η δεξιοτεχνία. Βέβαια η δεξιοτεχνία σε πάει ένα βήμα πιο κοντά αλλά δεν αρκεί από μόνη της.

Από αναφορά σε ένα δίσκο, αυτό το review εξελίχθηκε σε σκέψεις πάνω στο progressive και την οπτική που βλέπει κάποιος την αξία ενός δίσκου. Το σίγουρο για τον συγκεκριμένο είναι ότι χρειάζεται να αφιερώσει κάποιος περισσότερα ακούσματα από το συνηθισμένο. Απόδειξη αποτελεί το εικοσάλεπτο (!) ομώνυμο τραγούδι, το οποίο κλείνει το δίσκο και ίσως το παίξουν όταν θα ρθουν και από τα μέρη μας. Be there

*Ο κορυφαίος δίσκος τους παραμένeι το Images and Words, το οποίο έδενε φοβερά τη λυρικότητα, τη μελωδεία, τη δύναμη, την τεχνική (ας με σταματήσει κάποιος!) και κυρίως όρισε το μετέπειτα progressive. Εκτός από το θετικό αντίκτυπο, έιχαμε και το αρνητικό, με όποιον το βλέπει Malmsteen να θεωρεί τον εαυτό του και ικανό να δημιουργήσει το διάδοχο του εν λόγω δισκου.

Stratovarius - Stratovarius

Η επιλογή των Stratovarius να αποτελέσει ο δίσκος αυτός και τον ομώνυμο του γκρουπ (τον τελευταίο καιρό πολλοί το έχουν κάνει αυτό, πχ Paradise Lost, Candlemass) έχει να κάνει περισσότερο με τις καταστασεις που πέρασαν πριν από κάποιο διάστημα. Τότε ο κιθαρίστας και mainman του γκρουπ, Timo Tolkki, ένας ακόμα ψωνισμένος (γέμισε ο τόπος), αποφάσισε να διώξει τους πάντες και να προσλάβει γυναίκα τραγουδίστρια. Λίγο πριν γίνει αυτό και κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιοδείας τους, συνέβησαν τραγελαφικά γεγονότα κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας τους στην Ισπανία. Όσο για την τραγουδίστρια, αν θυμαμαι καλά, αυτή δεν είχε εμφανιστεί ποτέ, μόνο ο Tolkki έλεγε ότι είναι η καλύτερη! Αν ήταν μόνο αυτές οι γραφικότητες της όλης ιστορίας θα μασταν καλά. Ο Tolkki μια μέρα "άκουσε" τον Ιησού να βγει φωτογραφία μες τα αίματα, τον μαχαίρωσε ένας άγνωστος στη Γρανάδα και κατέληξε στο νοσοκομείο. Κάποιες φωνές ακούστηκαν ότι όλα αυτά γινόταν για διασημότητα... Στο νοσοκομείο o "ήρωας" μας μετανόησε και ζήτησε από τα άλλα μέλη του γκρουπ συγγνώμη και μια καινούργια αρχή. Σε μια πολύ συγκινιτική ατμόσφαιρα :P τον συγχώρεσαν και προχώρησαν United. Μετά από λίγο καιρό καθησε και έγραψε όλο το δίσκο μόνος του, εμπνεόμενος σε μεγάλο βαθμό από αυτή την περιπέτεια, με αποτέλεσμα να του δώσει και το όνομα του συγκροτήματος και they just carried on. Rock ιστορίες...

Πάμε και στον δίσκο. Μετά από την ακρόαση του, δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη σας για τους Stratovarius. Βαδίζει στα χνάρια των προηγούμενων δουλειών τους χωρίς να επαναλαμβάνεται ενοχλητικά. Ούτε συμφωνικά σημεία όπως στα Elements αλλά ούτε και η σπαστική power δίκαση. Δεν μπορώ να πω ότι ξεχωρίζει κάποιο τραγούδι αλλά κάποιες ωραίες στιγμές σε πολλά από αυτά. Το Just Carry On, Back to Madness και το αναμενόμενο χιτάκι Maniac Dance (αν και σε καμιά περίπτωση επιπέδου Hunting High and Low) είναι αυτά που τραβούν την προσοχή από την αρχή. Αν μπορούσαν να λήψουν κάποια στιχουργικά κλισέ (land of ice and snow, in union we stand-divided we fall :@) θα μασταν καλύτερα. Οι fan τους μπορούν να αναμένουν με ενδιαφέρον ενώ οι υπόλοιποι σίγουρα θα βρούμε κάτι καλύτερο να κάνουμε.

ΥΓ Κυκλοφορεί στις 6 Σεπτεμβρίου

Demons & Wizards - Touched by the Crimson King

Πριν από μερικά χρόνια ο Jon Schaffer των Iced Earth και ο Hansi Kursch των Blind Guardian, όντας φίλοι (καλά υπάρχει άνθρωπος που να ανέχεται τον Schaffer :P) είπαν να κάνουν ένa project. Έδωσαν ένα όνομα που ταιριάζει πολύ με τα κανονικά γκρουπ τους (το Demons με τους Iced Earth και το Wizards με τους Blind Guardian) και κυκλοφόρησαν τον ομώνυμο δίσκο. Για κάποιον του χώρου αυτά είναι γνωστά καθώς ο δίσκος είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση. Κι αυτό κυρίως λόγω του ότι και τα δυο γκρουπ τότε είχαν βγάλει τις καλύτερες (μάλλον) δουλειές τους.

Φυσικό ήταν λοιπόν μια τέτοια κίνηση να τραβήξει τα ενδιαφέρον. Πέρα όμως από αυτό και το άλμπουμ καθε αυτό πήρε καλές κριτικές και είχε καλό αντίκτυπο. Σε μένα πάλι δεν πολυάρεσε. Ο ήχος του δεν ήταν τόσο μίξη Iced Earth με Blind Guardian αλλά Iced Earth με τον Kursch στα φωνητικά. Αλλά κι αυτό δε θα με χαλούσε αν τα τραγούδια ήταν επιπέδου Dark Saga και Somehing Wicked... το οποίο όμως προφανώς δεν ίσχυε.

Αφού λοιπόν αναφερθήκαμε στο πριν αλλά και στην αποδοχή του πρώτου δίσκου ας πάμε και στο σήμερα και στο νέο δίσκο. Από τη μια ήταν αναπάντεχη κυκλοφορία αλλά ταυτόχρονα και καλοδεχούμενη. Ο ήχος γέρνει καθαρά προς τους Earth με τη ρυθμική του Schaffer να είναι παρούσα αλλά και τα φωνητικά του Kursch να χρωματίζουν ιδιαίτερα τον ήχο. Έναν ήχο που δεν μπορείς να πεις ότι διαφέρει πολύ από το ντεπούτο τους. Οι πιο "ήσυχες" στιγμές είναι και εδώ αρκετές και είναι σαφώς προτιμότερες από ένα ανελέητο κοπάνημα χωρίς νόημα. Ποιοτικά πιστεύω ότι το Touched by the Crimson King είναι ανώτερο του πρώτου δίσκου: πιο συμπαγής ήχος, καλύτερες συνθέσεις και δομές τραγουδιών. Οι δύο φίλοι φαίνεται ότι συνεργάζονται καλύτερα πλέον με θετικότερα αποτελέσματα.

Ο δίσκος ανοίγει ισοπεδωτικά με το Crimson King, το οποίο είναι πιο Iced Earth από ότι ήταν όλος ο τελευταίος τους δίσκος! Και ενώ περιμένεις το επόμενο κομμάτι να συνεχίζει στο ίδιο ύφος, ο πιο Guardian ρυθμός το κάνει πολύ ενδιαφέρον. Οι "'ήσυχες" στιγμές ακολουθούν ενώ ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα είναι και η διασκευή που κλείνει τον δίσκο, στο Immigrant Song (τι "ποιων είναι;"; Για να σοβαρευτούμε λίγο :@).

Κλείνοντας και την κριτική να πω ότι το Touched by... τελικά ήταν αναπάντεχα καλό. Τόσο ο ήχος των Iced Earth όσο και των Blind Guardian, συνεχίζει να μ' αρέσει περισσότερο αλλά οι Demons & Wizards δείχνουν ότι μπορούν να αφήσουν το δικό τους στίγμα. Νομίζω ότι η τελευταία τους προσπάθεια θα βρίσκεται ανάμεσα στις σκέψεις μου όταν έρθει η ώρα να γράψω το Τοp 10 του 2005.

Spiritual Beggars - Demons

Σαν να μου φάνηκε ότι πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία τους κυκλοφορία, το On Fire του 2002. Ένας δίσκος όνομα και πράγμα για το συγκρότημα, που το έμπασε σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Όχι ότι το Ad Astra υστερούσε. Κάθε άλλο. Απλά ο ήχος του ίσως ήταν λίγο πιο βατός, με πιασάρικα τραγούδια. Από το βαρύ και πολύ καλό Ad Astra, στο πιο μελωδικό και ευθύ On Fire και τώρα στο πιο hard rock Demons.


Πριν γράψω δύο λόγια για τον δίσκο που αναμένεται τέλη Ιούνη, να πω ότι οι Spiritual Beggars είναι από τα γκρουπ που με κερδίζουν με τον ήχο τους. Ακόμα και αν ένα τραγούδι δεν είναι από τα καλύτερα τους ενισχύεται σημαντικά από τον χαρακτηριστικό τους ήχο. (το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με γκρουπ όπως οι Dark Tranquillity – σκύλιασε Radi :P).


Ο Michael Amott και η παρέα του είναι σε μεγάλα κέφια. Κι αυτό φαίνεται τόσο από την ποιότητα των τραγουδιών αλλά και από ένα γενικά εύθυμο κλίμα. Και λέω «εύθυμο» γιατί αν συγκρίνεις το Demons με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, παρατηρείς ότι το μουντό ύφος έχει υποχωρήσει . Τα πλήκτρα έχουν (σχεδόν) εξαφανιστεί ενώ και η ψυχεδελική διάθεση έχει δώσει την θέση της στην ευθύτητα. Γενικά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο δίσκος είναι η εξέλιξη των προσπαθειών του γκρουπ, δυο βήματα παραπέρα από το On Fire. Πολλοί, θεωρώντας το Ad Astra ως την καλύτερη στιγμή τους, περιμένουν ανάλογες κυκλοφορίες. Όχι ότι ο ήχος τους έχει διαφοροποιηθεί τόσο πολύ στο Demons αλλά είναι σαφώς διαφοροποιημένος ως προς το ύφος του. Στα δικά μου αυτιά ακούγεται ως η καλώς εννοούμενη εξέλιξη. Δεν ξέρω στα δικά σας..

Candlemass - Candlemass

Επανεσυνδέθηκαν πριν λίγα χρόνια όταν οι επανενώσεις ήταν μόδα και έκαναν μια περιοδεία. Αποτέλεσμα της ήταν ένα πολύ καλό live album. Δεν υποσχέθηκαν σε κανέναν δίσκους και μεγαλεία. Μέχρι που ξαφνικά μαζεύτηκαν και έβγαλαν, μετά από 20 χρόνια καριέρας, τον ομώνυμο δίσκο τους. Αυτό από μόνο του τραβάει την προσοχή αλλά ας ήταν μόνο αυτό…


Το 1986 μια ακόμα μπάντα που έπαιζε metal αποκτά δισκογραφικό συμβόλαιο. Τα μεγαθήρια ενός ήχου που ζει την χρυσή του περίοδο, δημιουργούν αριστουργήματα και κάθε νέος φαντάζεται τον εαυτό του στη θέση τους. Οι Candlemass όμως δεν θα παίξουν το metal της εποχής τους αλλά θα μείνουν τιμητές των πατέρων Sabbath. Ένας ήχος που σε γυρίζει στην αρχή των πάντων, στις 13/2/1970 και το Black Sabbath, στίχοι που στοιχειώνουν τα πάντα στο άκουσμα τους. Ο τίτλος, ο πιο εύστοχος, καθώς ονόμασε ένα ολόκληρο ιδίωμα που δημιουργούνταν και υπάρχει ως σήμερα: Epicus Doomicus Metallicus.


Σήμερα, βασισμένοι στα riff του Edling και τη φωνή του Marcolin, οι Candlemass δίνουν βροντερό παρόν. Όχι απλά παρόν αλλά ταρακουνάνε τα νερά με έναν δίσκο αντάξιο των καλύτερων στιγμών τους. Σπάνια ένας δίσκος επανένωσης στέκεται δίπλα στις κορυφαίες στιγμές ενός γκρουπ, να όμως που αυτό συμβαίνει με τους Candlemass. Από το καταιγιστικό Black Dwarf ως το υπέροχο ορχηστρικό The Man who Fell from the Sky και το The Day and the Night ο δίσκος είναι heavy όσο δεν πάει. Υπομονή ως τον Μάιο!


Πρόσφατα ο Ozzy δήλωσε (μας έχει πρήξει με τις δηλώσεις :@) ότι οι Sabbath δεν κυκλοφόρησαν δίσκο αφού ήθελαν τα κομμάτια τους να είναι αντάξια του παρελθόντος. Σεβαστό. Από τη μεριά τους οι Candlemass νομίζω πως έκαναν το καλύτερο τους για να καλύψουν μέρος αυτού του κενού.


Welcome Assassins of the Light…

Bruce Dickinson - Tyranny of Souls

Ήταν 1998 όταν ο Bruce Dickinson κυκλοφόρησε το Chemical Wedding, έναν πολύ καλό δίσκο στα χνάρια του Accident of Birth. Τότε ήθελε να κατοχυρώσει τη θέση του ως ισχυρής persona του ξανά ανερχόμενου μεταλλικού ήχου, καθώς τα προηγούμενα χρόνια ήταν δύσκολα τόσο γι αυτόν αλλά και για το ιδίωμα. Σήμερα, 7 χρόνια μετά, είναι ξανά ο frontman των Iron Maiden, όπως και πιλότος Boeing, όπως και ραδιοφωνικός παραγωγός στο BBC. Ποιος ο λόγος να κυκλοφορήσει έναν ακόμα προσωπικό δίσκο λοιπόν;


Μετά την πρώτη ακρόαση του Tyranny of Souls η απορία γιγαντώνεται. Ένας δίσκος ηχητικά ανάμεσα στο Accident και το Chemical, χωρίς κάποια τραγουδάρα, Η φωνή του Bruce στα ίδια υψηλά επίπεδα. Υψηλά μεν αλλά ίδια. Πειραματισμοί ή κάτι διαφορετικό από ότι ξέρουμε τόσα χρόνια, δεν υπάρχει. Με προσεκτικότερα ακούσματα όμως, ανακαλύπτεις την αξία αυτού του δίσκου. Ανακαλύπτεις όμορφα και δυνατά τραγούδια, καθαρά heavy metal. Μερικά στοιχεία από τον προηγούμενο δίσκο είναι ακόμα παρόντα, ενώ την όλη ατμόσφαιρα ενισχύουν οι πάντα εύγλωττοι στίχοι του Bruce Bruce (που το θυμήθηκα αυτό τώρα; :P) καθώς και το ενδιαφέρον εξώφυλλο (παρμένο από πίνακα). Δύσκολα μπορείς να βρεις μια στιγμή που ο δίσκος κάνει κοιλιά, που είναι μέτρια. Πραγματικά όλα τα τραγούδια έχουν κάτι να πουν με τον ρυθμό και τη μελωδία που τα διακρίνει.


Μπορεί το τελευταίο διάστημα να έχω ακούσει χίλιους δυο δίσκους, από punk μέχρι death, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτός ο δίσκος θα κάτσει για καιρό στο cd-player μου. Scream for us Bruce!



ΥΓ Ο δίσκος αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο Μάιο. Ακολουθεί η tracklist.

1. Mars Within

2. Abduction

3. Soul Intruders

4. Kill Devil Hill

5. Navigate the Seas of the Sun

6. River of no Return

7. Power of the Sun

8. Devil on a Hog

9. Believil

10. A Tyranny of Souls

Seps in Salonica

Αυτό το Dirty Deed δεν είναι ένα review δίσκου αλλά μια αναφορά σε ένα συγκρότημα εν όψει της επερχόμενης συναυλίας του. Ίσως μάλιστα να έχει και συνέχεια με την ανασκόπηση της συναυλίας. Στις 22 του Μάρτη έρχονται στην πόλη της Θεσσαλονίκης οι Sepultura. Ούτε το σπουδαιότερο συγκρότημα του πλανήτη είναι ούτε και το πιο hot της εποχής. Αλλά έιναι ένα πολύ σημαντικό γκρούπ εκ Βραζιλίας ορμώμενο. Μια σύντομη αναφορά στην πορεία του για να μας ανοίξει η όρεξη εν όψει του live.



Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80 κάτι παλικάρια στις ζούγκλες του Αμαζονίου άρχισαν να αφουγκράζονται τον ανερχόμενο μεταλλικό ήχο. Αλλά ζώντας σε ένα πιο primitive περιβάλλον οδηγήθηκαν και σε αντίστοιχες μουσικές εκφράσεις. Έτσι κυκλοφορούν το Morbid Visions και το 1987 το Schizoprenia. Την εποχή που το thrash μεσουρανούσε οι Sepultura έβαλαν το δικό τους λιθαράκι. Καλούτσικες προσπάθειες αλλά μέχρι εκεί. Οι δύο επόμενοι δίσκοι (Beneath... και Arise) κινούνται στην ίδια thrash λογική με τους προκατόχους τους αλλά δείχνουν ένα γκρουπ πολύ βελτιωμένο, πιο κατασταλαγμένο και ικανό να αποτελέσει ηγέτη της σκηνής. Και πραγματικά το Arise θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος δίσκος τους καθώς περιέχει πολύ καλά κομμάτια. Αυτό όμως που τους έκανε εκτός από ένα εμπνευσμένο γκρουπ και μια μεγάλη επιρροή ήταν οι επόμενοι δύο δίσκοι τους. Το Chaos AD κυκλοφόρησε το 1993 και με τον groovάτο, βαρύ και με στοιχέια tribal ήχο τους όχι μόνο τους ξεχώρισε αλλά και έγινε σημείο αναφοράς. Στην ίδια κατεύθυνση, με περισσότερα στοιχεία tribal αλλά όχι τόσο καλό, ήταν το Roots. Από αυτόν το δίσκο, περισσότερο από κάθε άλλον, επηρεάστηκε μια ολόκληρη σκηνή, το nu metal. Δύσκολα γκρουπ που σήμερα μεσουρανούν (πχ Korn) θα ήχαν αυτόν τον ήχο.



Αυτή ήταν η πιο σημαντική περίοδος στην ιστορία των Seps. Μετά από αλλαγές στη σύνθεση τους και κάποιες όχι τόσο επιτυχημένες προσπάθειες φτάνουμε στο σήμερα. Αλλά επειδή όταν ακούγεται η μουσική, τα λόγια περιττεύουν... Roots bloody roooooots



Μετά

Αν βαριόμασταν θα λέγαμε απλά ότι "μετά από 12 χρόνια οι Sepultura ξαναήρθαν στην Θεσσαλονίκη και έδωσαν ένα live αντάξιο του ονόματος τους" και θα τελειώναμε. Αλλά επειδή το γεγονός χρίζει περισσότερης αναφοράς ας επεκταθούμε λίγο.


Και χρίζει γιατί κατάφεραν να γεμίσουν την Αποθήκη του Μύλου. Δεν ξέρω πόσο ακριβώς χωράει αλλά κοντά στα 1500 άτομα θα ναι. Δεν ήμασταν βέβαια ο ένας πάνω στον άλλον αλλά OK. Γρήγορα στο ψητό αφού περί του γκρουπ τα παμε. Μετά από 20λεπτή καθυστέρηση βγήκαν τελικά στη σκηνή παίζοντας το ... Χμμ ο ήχος ήταν τόσο κακός που για τα πρώτα 2-3 τραγούδια δεν υποφερόταν. Μετά έστρωσε ενώ και οι αντιδράσεις του κοινού ήταν οι αναμενόμενες: ξύλο μπροστά και headbanging πιο πίσω. Το setlist τους ήταν γεμάτο. Κορυφαίες στιγμές το Territory και το Arise αλλά έφτασαν μέχρι και τον πρώτο δίσκο τους παίζοντας την επιτομή της καφρίλας, Necromancer. Πάντως το τιμήσαμε κι αυτό με headbanging :P


Γενικά και χωρίς να θέλω να φανώ μεμψίμηρος, το live δεν ήταν τόσο καταιγιστικό όσο το περίμενα. Ίσως φταίει ότι έπαιξαν λιγότερο από 1 1/2 ώρα, ίσως ότι δεν έπαιξαν κανά δυο must τραγούδια (Orgasmattron, Slaves of Pain). Μετά από τόσα live που έχω παρακολουθήσει, θα λεγα ότι περισσότερο ήταν η διάρθρωση του setlist παρά τα δύο παραπάνω. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι με το πέρας της συναυλίας σου έμενε μια ευχάριστη και δυναμική αίσθηση ενώ ακόμα και τώρα (στη δουλειά!), σιγοτραγουδάω τους στίχους του Propaganda... Don't, don't believe what you see. Don't, don't believe what you read!




ΥΓ Το να πας στους Sepultura και να τρως έξω από το συναυλιακό χώρο Ιον Αμυγδάλου μάλλον δεν πολυκολλάει. Έτσι δεν είναι ρε sleepless; :P :P

Judas Priest - Angel of Retribution

Δύο λόγοι κάνουν αυτήν την κριτική εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ίσως την πιο σημαντική των Dirty Deeds, μέχρι στιγμής: η κυκλοφορία αυτή είναι μεγάλο γεγονός για το μεταλλικό χώρο καθώς είναι η πρώτη ηχογράφηση της μπάντας με τον Rob Halford μετά από δεκαπέντε χρόνια και γιατί η κριτική προηγείται σχεδόν ενός μηνός της κυκλοφορίας.


Ακούγοντας τον δίσκο, έπιασα τον εαυτό μου να βρίσκει ένα σωρό τρωτά σημεία: το εξώφυλλο, οι στίχοι, ο λόγος που επανενώθηκαν, η μουσική. Αυτό είναι το νόημα; Η κριτική για την κριτική; Η γκρίνια; (Απεχθάνομαι την γκρίνια!) Ναι, όλα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Αλλά μη βγάζουμε τη μιζέρια μας, τη μιζέρια της ζωής μας σε αυτά που ασχολούμαστε μαζί τους γιατί μας δίνουν ευχαρίστηση.


Ο δίσκος λοιπόν είναι καλός, πολύ καλός. Ή καλύτερα είναι Priest ;) Τόσο καλός ώστε θα προτιμούσα στην επερχόμενη περιοδεία τους να έπαιζαν όλο το δίσκο παρά ακόμα μια best of setlist. Πάντως αυτό που προκύπτει από την εμπειρία για τους δίσκους που ακολουθούν της επανένωσης μεγαθηρίων, είναι ότι δεν εκπληρώνουν απόλυτα τις προσδοκίες μας. Όταν ο Bruce και ο Smith επέστρεψαν στους Maiden, κυκλοφόρησαν το Brave New World (με το οποίο έχει φάει κόλλημα ο Radikal ;)). Πάρα πολύ καλός και μεστός δίσκος. Αλλά δεν ήταν η δισκάρα του παρελθόντος. Όταν ο Dio γύρισε στους Sabbath το 1992, το αποτέλεσμα ήταν αδιάφορο (αλλά η υπόθεση Sabbath είχε εκφυλιστεί καιρό πριν). Γεγονός είναι ότι τα προηγούμενα παραδείγματα μετριάζουν τις προσδοκίες μας από έναν reunion δίσκο.


Αλλά αν κάποιος διαβάζει την κριτική θα ήθελε να κατατοπιστεί στο ύφος του δίσκου. Το να έχεις ακούσει ένα δίσκο 4 συνεχόμενες φορές σε ένα βράδυ λέει κάτι. Το να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό λέει κάτι. Το να σιγοτραγουδάς τα refrain… μια από τα ίδια. Λοιπόν, καμιά σχέση με την περίοδο Owens. Ούτε είναι το Painkiller II. Ούτε είναι παλιομοδίτικος, ούτε nu-metal. Τότε τι είναι; Μα το είπαμε: Priest.


Τα φωνητικά του Halford άψογα. Ο ήχος γεμάτος, μεστός, όπως τον θες. Αν έπρεπε να τον προσεγγίσω με κάποια περίοδο, θα τον έβαζα ανάμεσα στο Ram It Down και Painkiller, με πιο κοντά στο τελευταίο. Μελωδίες που σου μένουν, δυναμικός αλλά και με πιο «χαλαρές» στιγμές ήχος. Το εκτίμησα ότι δεν έγραψαν 12-13 τραγούδια για να είναι εντός μόδας. 10 και αν σας αρέσει! Judas Rising: πολύ καλό εισαγωγικό, με τον τίτλο να τα λέει όλα. Deal with the Devil: πιασάρικο, το σιγοτραγουδάς από την αρχή. Revolution: στο ίδιο ύφος. Priest ρε! Worth Fighting for: μ’ άρεσε πολύ ο ήχος του. Από τα αγαπημένα μου. Demonizer και Hellrider: τα πιο Painkillerίστικα του δίσκου. Lochness: Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι που έχουν γράψει οι Priest και πραγματικά ενδιαφέρον.


Συμπερασματικά, οι Judas Priest βγάζουν έναν δίσκο αντάξιο του ονόματος τους. Όσοι γνωρίζουν τι σημαίνει το όνομα τους και δεν ακούνε με τα μάτια θα σπεύσουν. Οι υπόλοιποι δε με ενδιαφέρουν.



Judas is Rising |..|

Kreator - Enemy of God

Εν όψει της επερχόμενης συναυλίας των Γερμανών thrasher στη Θεσσαλονίκη είπα να γράψω ένα review για τον πρόσφατο δίσκο τους, ονόματι Enemy of God . Η αλήθεια είναι ότι τον είχα ακούσει καιρό πριν κυκλοφορήσει αλλά είτε λόγω έλλειψης χρόνου είτε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος δεν έγραψα κάτι. Να διευκρινίσω ότι όταν λέω έλλειψη ενδιαφέροντος δεν εννοώ ότι είναι χάλια ο δίσκος. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά.


Οι Kreator είναι ένα από τα συγκροτήματα της Αγίας Τριάδας του γερμανικού thrash. Αν μη τι άλλο οξύμωρος ο όρος :P Ενημερωτικά τα άλλα δύο είναι οι Sodom και οι Destruction (ακόμα παραμιλάει ο Στάθαρος που του χα πει ότι έψαχνα στο ίντερνετ για αυτούς). Οι Kreator έχουν κυκλοφορήσει αρκετούς καλούς δίσκους μερικοί από τους οποίους θεωρούνται κλασσικοί του ιδιώματος. Προσωπικά πιο πολύ μ’ αρέσουν οι κυκλοφορίες τους της τελευταίας δεκαετίας παρά της χρυσής εποχής του thrash.


Πάμε και στο Enemy of God. Μονολεκτικά καλούτσικος δίσκος. Δεν έχει την τραγουδάρα όπως ο προηγούμενος (για το Violent Revolution ο λόγος) αλλά κάποιες πολύ καλές στιγμές. Το Ancient Plague προκαλεί το ενδιαφέρον με τις επικές διαστάσεις του, το Impossible Brutality για το ξεσηκωτικό riff του κοκ. Από την άλλη όμως μερικά τραγούδια βρωμάνε thrashιλα. Κάτι από Slayer των μέσων 80s, κάτι το τρέξιμο χωρίς αιτία, ουρλιαχτά και κοπάνημα άλλων εποχών μάλλον με αφήνουν αδιάφορο. Σε άλλους μπορεί αυτό να ακούγεται εξαιρετικό αλλά σε μένα το αντίθετο.


Δεν το κόβω να πηγαίνω στη συναυλία γιατί 2 ώρες thrash χωρίς σταματημό, δεν αντέχεται. (καλά αυτό είναι μαλακεία δικαιολογία αφού στις 22 του Μάρτη θα δώσουμε βροντερό παρόν στους Sepultura, Arise!!). Όσοι έχουν σχέση με το χώρο ας προτιμήσουν προηγούμενους δίσκους τους και μετά ας περάσουν σε αυτόν. Σιγά μη ξέρει κανένας αναγνώστης του Blaze τι εστί thrash αλλά λέμε τώρα…

U2 - How to Dismantle an Atomic Bomb

Να και ένας δίσκος που δεν είναι metal, αλλά αφορά τους πάντες: Rockers, popers, lovers and sinners. Πρόκειται για μια μπάντα που έχει βγάλει τραγουδάρες και δισκάρες και αντικειμενικά είναι μία από τις μεγαλύτερες του rock σήμερα (τουλάχιστον). :)


Όλων το αυτί θα έχει πάρει σε κάποιο σταθμό το Vertigo που είναι και το πρώτο κομμάτι αυτού του δίσκου. Καλό και πιασάρικο. Κάτι σαν Beautiful Day ας πούμε. Αυτό που ακολουθεί όμως δεν είναι το ίδιο. Ακόμα ψάχνω να βρω ένα δυνατό τραγούδι.


Γενικά ο δίσκος κινείται σε χαλαρά, ήσυχα επίπεδα. Για κάποιον που έχει μάθει σε συνεχές «χτύπημα» και κανά δυο χαλαρές στιγμές σε ένα δίσκο (εμένα δηλαδή Razz) και γνωρίζοντας το παρελθόν των U2, του κάνει λίγο εντύπωση.


Βασικά δυσκολεύομαι να προσεγγίσω βαθμολογικά τον δίσκο. Όσο τον ακούω τόσο μεγαλώνει μέσα μου. Απλά δεν έχει την τραγουδάρα που μας έχουν καλομάθει αλλά από την άλλη όλα τα τραγούδια έχουν μια σταθερή ποιότητα. Η ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα που ξέρουν τόσο καλά να δημιουργούν οι Ιρλανδοί είναι και εδώ παρόντα. Επομένως μην είμαστε και πλεονέκτες..

Motorhead - Inferno

Τι ήχο θα έχουν ή που θα κινηθούν σε κάθε άλμπουμ τους οι Motorhead το γνωρίζουμε όλοι: σ’ αυτό που κινούνται από τα τέλη της δεκαετίας του 70 μέχρι σήμερα! Για τους άσχετους και μόνο το Ace of Spades ή το Killed by Death να έχετε ακούσει θα καταλάβετε τι εννοώ. Μόνο που όσο να ναι έχει και τη δύναμη του σήμερα. Κατά συνέπεια αυτό που μένει είναι αν γράφουν καλά τραγούδια. Μα αυτό δεν πρέπει να είναι και το ζητούμενο για κάθε συγκρότημα;!


Προσωπικά δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan του συγκροτήματος αλλά γουστάρω πολλά τραγούδια τους. Ούτε και προσκυνώ τον Lemmy (ο ηγέτης του γκρουπ) όπως πολλοί εκεί έξω αλλά γουστάρω τη μαγκιά του.


Στο κυρίως πιάτο τώρα. Καλός δίσκος το Inferno αλλά όχι και δισκάρα. Από το γαμάτο In the Name of Tragedy, που ακούω ξανά και ξανά, μέχρι το αλλιώτικο Whorehouse Blues (ο τίτλος τα λέει όλα ;) μπορώ να πω ότι ο δίσκος ακούγεται στρωτά. Φυσικά υπάρχουν και κάποια τραγούδια που απλά είναι Motorhead και όχι κάτι παραπάνω. Μια ακόμα δουλειά υψηλού επιπέδου για τους θρύλους του ιδιώματος που κινείται κοντά στο..

Within Temptation - Silent Force

Πάω στοίχημα ότι κανένας εδώ, πλην του στρατευμένου Bullard που του χα πασάρει ένα DVD, δεν γνωρίζει τους Within Temptation. Και; θα πουν οι περισσότεροι. Και, θα πω εγώ ότι αξίζει να τους ακούσει κανείς, αν του αρέσουν οι Nightwish, ή ακόμα και τα γρουπ με γυναικεία φωνητικά στυλ Evanescence. Σαφώς ο ήχος τους είναι πιο μεταλλικός, αν και στο Silent Force δεν είναι τόσο γεμάτος.


Με μόλις δυο δίσκους έχουν καταφέρει να σημειώσουν επιτυχία στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Ειδικά στην πατρίδα τους την Ολλανδία συγκεντρώνουν πάρα πολύ κόσμο. Νομίζω ότι με την καινούργια κυκλοφορία τους θα κερδίσουν ακόμα περισσότερο κόσμο για τρεις λόγους: 1) είναι γρουπ με γυναικεία φωνητικά Confused 2) η εταιρεία τους, τους προωθεί αρκετά Rolling Eyes 3) ο δίσκος έιναι αξιόλογος.


Η προηγούμενη κυκλοφορία τους, το Mother Earth, ήταν πραγματικά δισκάρα. Εμπνευσμένες μελωδίες, υπέροχη μουσική που παρέπεμπε σε soundtrack. Το Silent Force διατηρεί την ταυτότητα του γρουπ αλλά είναι κάπως διαφοροποιημένο. Θεμιτό αν μη τι άλλο. Ο ήχος του είναι πιο "ήσυχος", δεν βαράει τόσο και δεν είναι τόσο γεμάτος. Αυτό δεν το κάνει κακό απλά πιο εμπορικό. Ωραίες στιγμές που σου κολλάνε υπάρχουν σε όλον το δίσκο. Και ένα ακόμη θετικό: η φωνή της τραγουδίστριας είναι εμφανώς πιο βελτιωμένη, μοιάζει αιθέρια.


Αυτά. Όσοι μέσα από αυτή την κριτική, νομίζουν ότι μπορούν να βρουν ένα όμορφο άκουσμα σε αυτό το δίσκο, ας δοκιμάσουν.

Saxon - Lionheart

Στον απόηχο ενός ακόμα live της βρετανικής μπάντας στη Θεσσαλονίκη που άφησε ιστορία, η ακόλουθη δισκοκριτική προσπαθεί να σκιαγραφήσει το τελευταίο πόνημα τους. Ο λόγος για το Lionheart.


Ας αρχίσουμε από τα άσχημα: ο δίσκος αυτός δεν πρόκειται να αλλάξει την ιστορία της μουσικής. Κουράγιο παιδιά Razz Στα ευχάριστα τώρα, πρόκειται για ένα πολύ καλό δίσκο Μετά από 25 χρόνια συνεχούς δισκογραφικής παρουσίας, οι Saxon δίνουν για ακόμα μια φορά βροντερό παρόν. Επικό εξώφυλλο, επικός τίτλος αλλά και επικά κάποια από τα τραγούδια. Ξεχωρίζουν το ομώνυμο, το Justice, Die by the Sword, Searching for Atlantis και κανένα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως filler. Ο ήχος είναι πολύ δυναμικός στο ύφος μιας σειράς καλών δίσκων που άρχισε από το Unleash the Beast του 1997. Αυτό που είναι απορίας άξιο είναι που βρίσκουν τόσα αποθέματα έμπνευσης η «μάγισσα» και η παρέα της (όπου μάγισσα ο frontman Biff Byford).

Masterplan - Aeronautics

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι αυτό που κάνει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρουσα αυτή την κριτική είναι ότι πρόκειται για έναν δίσκο που θα κυκλοφορήσει πολύ αργότερα και συγκεριμένα τέλη Γενάρη του 2005. Σας έχουμε και αποκλειστικότητα δηλαδή!



Το Aeronautics είναι η δεύτερη κυκλοφορία του γκρουπ που ιδρύθηκε από δύο πρώην μέλη των Helloween, του Ronald Grapow και του Uli Husch. Το ομώμυμο ντεπούτο τους έκανε μεγάλη αίσθηση καθώς επρόκειτο για καλοπαιγμένο και εμπνευσμένο power metal, πράγμα που είναι πλέον δυσεύρετο στο συγκεκριμένο ιδίωμα. Ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν μια πρόταση για το power των '00s.



Και ας έρθουμε στο σήμερα. Το Aeronautics κινέιται και αυτό σε παρόμοια μονοπάτια. Ο ήχος του είναι μοντερνος (μη πάει το μυαλό σας στο nu metal!) και δυναμικός. Η διαφοροποίση του είναι ότι κινείται σε ελαφρά πιο progressive ρυθμούς, κάτι πολύ θετικό για τον γράφοντα. Ίσως σε αυτό να έχει βάλει το χεράκι του ο Jorn Lande, τραγουδιστής του γκρουπ, με σχετικό παρελθον. Ένα ακόμη θετικό έιναι ότι ο δίσκος είναι non-stop, το ένα τραγούδι δένει με το επόμενο. Αυτό το ακαταπαυστο άκουσμα του δίνει μια ώθηση έτσι ώστε να ακούγεται από την αρχή ως το τέλος χωρίς να κουράζει σε καμιά στιγμη!



Αλλά ώρα να αναφέρουμε και το μειονεκτημα του δίσκου, το οποίο έιναι αρκετά σημαντικό. Σε σύγκριση με τον προκάτοχό του δεν έχει τόσο καλές στιγμές ή τραγουδάρες. Δε μιλάμε για καμιά χαοτική διαφορά αλλά έιναι κάτι που μόνο αμελητέο δε μπορεί να είναι. Αλλά εδώ αφήνω ένα περιθώριο να μεγαλώνει ο δίσκος μέσα μου καθώς τον ακούω. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να του αφιερώσεις χρόνο, χρόνος που είναι δυσεύρετος. Σήμερα ίσως είμαι λίγο αυστηρός.

Dio - Master of the Moon

Το 2000 είχε κυκλοφορήσει το Magica, μια καλή δουλειά με κανά δυο τραγουδάρες, ενδιαφέρον concept και ωραίο εξώφυλλο (γιατί στο metal όλα έχουν σημασία). Μόνο κάποια αργά κομμάτια χαλούσαν το σύνολο.


Το 2002 βγαίνει βγάζει τον καλύτερο δίσκο του από τη δεκαετία του 80, το Killing the Dragon. Ωραίος, φρέσκος ήχος με πολύ καλές στιγμές. Και φτάνουμε στο 2004 και το Master of the Moon. Δυστυχώς δεν συνεχίστηκε η ανοδική πορεία. Θα μπορούσα να πω ότι είναι το Magica χωρίς το καλό εξώφυλλο, το concept και τα καλά τραγούδια Shocked Mid-tempo κομμάτια μέχρι αηδίας. Ωραίες μελωδιούλες και καλούτσικο ύφος θα βρει κανείς αλλά από εκεί και μετά τίποτα το ιδιαίτερο.

Όχι ότι είναι πατάτα αλλά μας είχε ανοίξει η όρεξη με τον προηγούμενο δίσκο και μας φάνηκε σαν κρυάδα. Δεν πειράζει ρε Ronnie σχηματίζουμε με τα δάχτυλα το |..| και τα ξεχνάμε όλα.