Να ξεκινήσω αυτήν την, μετά από πολύ καιρό ελέω ΕΣ, αναφορά σε μια κυκλοφορία του σκληρού ήχου σημειώνοντας ότι δεν είχα εμβαθύνει στη μουσική του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Οι επαφές μου με τους Rammstein περιοριζόταν καταρχήν στο Du Hast και στη συνέχεια σε ραδιοφωνικά ακούσματα και στο Live aus Berlin. Η εντύπωση που αποκόμισα από αυτά ήταν ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή μπάντα (γερμανικός στίχος) με μεγάλο κοινό, το οποίο όμως δεν δικαιολογούταν από την ποιότητα της μουσικής του. Χαρακτηριστικός ο ήχος τους μεν, μονότονος και σε καμιά περίπτωση πρωτοποριακός. Έχοντας μόνο βαριές και μπουκωμένες κιθάρες και ψευτοεντυπωσιακά riffάκια, δεν καταξιώνεσαι στη συνείδηση του ακροατή που ψάχνεται.
Έπεσε λοιπόν στα χέρια μου το τελευταίο πόνημα των Γερμανών και έβαλα να ακούσω μήπως ξεχωρίσω κάποιο νέο hitάκι. Η ακρόαση όμως επιμηκύνθηκε καθώς το Rosenrot δεν περιορίζεται στα πλαίσια της μονολιθικότητας που διακρίνει των ήχο της μπάντας. Δυνατά τραγούδια με καλά refrain, μελωδία σε πολλά σημεία και όχι «βαράμε για να είμαστε μοντέρνοι». Και κυρίως ποικιλία: αγγλικός και ισπανικός στίχος, ήχοι από Μέση Ανατολή, λυρικότητα, φωνητικά από τα γνωστά ως και στυλ Nosferatu (!)
Δεν ξέρω αν το Rosenrot είναι ο καλύτερος δίσκος τους, πιθανόν όχι, αλλά είναι ένας δίσκος που μπορεί να σταθεί άνετα μουσικά και να μη χρειάζεται δεκανίκια τύπου «είναι φιλοναζιστές;», μπιμπλίκια στον ήχο κλπ. Άντε και από τα μέρη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου