Judas Priest - Angel of Retribution

Δύο λόγοι κάνουν αυτήν την κριτική εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ίσως την πιο σημαντική των Dirty Deeds, μέχρι στιγμής: η κυκλοφορία αυτή είναι μεγάλο γεγονός για το μεταλλικό χώρο καθώς είναι η πρώτη ηχογράφηση της μπάντας με τον Rob Halford μετά από δεκαπέντε χρόνια και γιατί η κριτική προηγείται σχεδόν ενός μηνός της κυκλοφορίας.


Ακούγοντας τον δίσκο, έπιασα τον εαυτό μου να βρίσκει ένα σωρό τρωτά σημεία: το εξώφυλλο, οι στίχοι, ο λόγος που επανενώθηκαν, η μουσική. Αυτό είναι το νόημα; Η κριτική για την κριτική; Η γκρίνια; (Απεχθάνομαι την γκρίνια!) Ναι, όλα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Αλλά μη βγάζουμε τη μιζέρια μας, τη μιζέρια της ζωής μας σε αυτά που ασχολούμαστε μαζί τους γιατί μας δίνουν ευχαρίστηση.


Ο δίσκος λοιπόν είναι καλός, πολύ καλός. Ή καλύτερα είναι Priest ;) Τόσο καλός ώστε θα προτιμούσα στην επερχόμενη περιοδεία τους να έπαιζαν όλο το δίσκο παρά ακόμα μια best of setlist. Πάντως αυτό που προκύπτει από την εμπειρία για τους δίσκους που ακολουθούν της επανένωσης μεγαθηρίων, είναι ότι δεν εκπληρώνουν απόλυτα τις προσδοκίες μας. Όταν ο Bruce και ο Smith επέστρεψαν στους Maiden, κυκλοφόρησαν το Brave New World (με το οποίο έχει φάει κόλλημα ο Radikal ;)). Πάρα πολύ καλός και μεστός δίσκος. Αλλά δεν ήταν η δισκάρα του παρελθόντος. Όταν ο Dio γύρισε στους Sabbath το 1992, το αποτέλεσμα ήταν αδιάφορο (αλλά η υπόθεση Sabbath είχε εκφυλιστεί καιρό πριν). Γεγονός είναι ότι τα προηγούμενα παραδείγματα μετριάζουν τις προσδοκίες μας από έναν reunion δίσκο.


Αλλά αν κάποιος διαβάζει την κριτική θα ήθελε να κατατοπιστεί στο ύφος του δίσκου. Το να έχεις ακούσει ένα δίσκο 4 συνεχόμενες φορές σε ένα βράδυ λέει κάτι. Το να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό λέει κάτι. Το να σιγοτραγουδάς τα refrain… μια από τα ίδια. Λοιπόν, καμιά σχέση με την περίοδο Owens. Ούτε είναι το Painkiller II. Ούτε είναι παλιομοδίτικος, ούτε nu-metal. Τότε τι είναι; Μα το είπαμε: Priest.


Τα φωνητικά του Halford άψογα. Ο ήχος γεμάτος, μεστός, όπως τον θες. Αν έπρεπε να τον προσεγγίσω με κάποια περίοδο, θα τον έβαζα ανάμεσα στο Ram It Down και Painkiller, με πιο κοντά στο τελευταίο. Μελωδίες που σου μένουν, δυναμικός αλλά και με πιο «χαλαρές» στιγμές ήχος. Το εκτίμησα ότι δεν έγραψαν 12-13 τραγούδια για να είναι εντός μόδας. 10 και αν σας αρέσει! Judas Rising: πολύ καλό εισαγωγικό, με τον τίτλο να τα λέει όλα. Deal with the Devil: πιασάρικο, το σιγοτραγουδάς από την αρχή. Revolution: στο ίδιο ύφος. Priest ρε! Worth Fighting for: μ’ άρεσε πολύ ο ήχος του. Από τα αγαπημένα μου. Demonizer και Hellrider: τα πιο Painkillerίστικα του δίσκου. Lochness: Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι που έχουν γράψει οι Priest και πραγματικά ενδιαφέρον.


Συμπερασματικά, οι Judas Priest βγάζουν έναν δίσκο αντάξιο του ονόματος τους. Όσοι γνωρίζουν τι σημαίνει το όνομα τους και δεν ακούνε με τα μάτια θα σπεύσουν. Οι υπόλοιποι δε με ενδιαφέρουν.



Judas is Rising |..|