Ζ

Είχα δει πριν χρόνια την ταινία του Γαβρά: τρομερή. Τώρα διαβάζω το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε: τόσο ζωντανό μετά από σχεδόν 50 χρόνια.
Η δεκαετία του 60, που εμείς τη βλέπουμε μέσα από τις κωμωδίες της εποχής, ήταν πολύ διαφορετική και δύσκολη. Οι τελευταίοι λίγοι ιδεολόγοι άφησαν το στίγμα τους μέσα σε ένα περιβάλλον ανελευθερίας και διώξεων. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης είναι μια προσωπικότητα που θα με κάνει να αναζητήσω και το πρόσφατο ντοκιμαντέρ "Μαραθώνιος Μιας Ημιτελούς Άνοιξης". Ελπίζω να το προλάβω στην Αποθήκη Α` στο Λιμάνι.
Ζει, ζει, ζει

Ζώα

Γύρισα αργά το απόγευμα και είπα να κάνω λίγο γυμναστική. Και όπως μικρός είχα τη συνήθεια να βλέπω τηλεόραση όταν τρώω έτσι και τώρα θέλω κάτι να χαζεύω. Δυστυχώς εκείνη την ώρα είχε δελτία ειδήσεων. Καταρχήν ενημερώθηκα ότι το Μάιο θα δοθεί σε κάποιους ένα χρηματικό ποσό για να πάνε να ψηφίσουν την κυβέρνηση (μετάφραση του επιδόματος σε ασθενείς ομάδες από το πλεόνασμα). Μετά ότι στα σώματα ασφαλείας-καταστολής θα δοθεί ενίσχυση (μετάφραση του επιδόματος αποκλειστικά στους ένστολους). Και αυτά μέσα σε τηλεοπτικές ειδήσεις για εκρήξεις, πανηγύρια, κώλους.
Κατά τις 9 παρά και σε χρόνο 10 δευτερόλεπτων αναφέρθηκε ότι 7 λαθρομετανάστες πνίγηκαν στη Μυτιλήνη.
Δυστυχώς η τηλεόραση πιάνει και χωρίς κεραία.

Το φιλορωσικό κόμμα

Μου πέρασε από το μυαλό και στην αναζήτηση για να βρω πληροφορίες για το ρωσικό κόμμα την εποχή της επανάστασης του 21 έπεσα στο εν λόγω άρθρο. Φαίνεται και άλλος έχει την ίδια εντύπωση και έτσι το επόμενο βήμα είναι να δούμε τη δημιουργία ενός τέτοιου σχηματισμού. Γνωρίζω "λάτρεις" της πολιτικής του Πούτιν και την σήμερον ημέρα γιατί να μην ιδρύσεις και συ ένα κόμμα; Γρήγορα να το κατοχυρώσουμε και να κατοχυρωθούμε και μεις. Μια τετραετία και θα γίνουμε μάγκες. Δουλειά, επιστήμες και μαλακίες. Άντε Nick, σήκω από καναπέδες, καρέκλες. Βλαδίμηρε σου ρχόμαστε.

ΥΓ Για αρχή έχουμε τους παοκτσήδες λόγω Σαββίδη
ΥΓ 2. Έχουμε και τους λιγούρηδες λόγω Ρωσίδων

Τώρα που γυρίζει

Η σκηνοθεσία έξυπνη. Οι ηθοιποιοί να στέκονται στο ύψος τους και να το έχουν πολύ δουλεμένο. Το έργο το χειρότερο που έχω παρακολουθήσει.
Καταιγιστικοί και ανούσιοι διάλογοι. Στιγμές που σκέφτεσαι τι έχεις να κάνεις τη Δευτέρα. Στιγμές που παραδέχεσαι ότι ο Σουλεϊμάρκ ο Μεγαλοπρεπής θα ήταν καλύτερος. 1,5 ώρα που λυπάσαι τους ηθοποιούς, τα λεφτά σου και κυρίως το χρόνο σου.
Έβαλα αυτή την εικόνα έτσι ώστε να μην κάνει κάποιος το λάθος και πάει να δει παράσταση του συγκεκριμένου συγγραφέα. Τραγικός.

Gypsy's Kiss

Ακούγοντας το εν λόγω τραγούδι των Deep Purple, μου ρθε στο μυαλό η λεγόμενη γυφτιά. Πας σε μια γιορτή, σε κερνάνε και δεν προθυμοποιήσε να πάρεις κάτι. Ντάξει ρε φίλε, μπορεί να είσαι δύσκολα οικονομικά. Μπα, βγάζεις παραπάνω. Μπορεί να έχεις έξοδα. Μπα, ούτε ενοίκια ούτε δόσεις. Μπορεί να τα πάρεις μαζί σου. Μπρρ
Σε καλούν να πας σε ένα σπίτι, δεν είχατε ξαναπάει. Και πας σαν τον γύφτο, επειδή "δεν πρόλαβες να πάρεις κάτι". Τόσες μπίζνες που μυαλό για τέτοια, ε;
Αυτό που φταίει είναι ότι οι δικοί μας μας μάθανε να μην είμαστε κακομοίρηδες, και σε εποχές που δεν τους περίσσευαν. Γιατί δεν είναι θέμα χρημάτων αλλά νοοτροπίας. Αλλά αν έχεις τη γυφτιά μέσα σου, πάνω σου, σου βγαίνει στο παραμικρό.

Chaos A.D.

Ήταν Οκτώβριος και περίμενα απόσπαση για άλλο σχολείο. Εν τω μεταξύ οι λιγοστοί καθηγητές κάναμε τετράωρα και μοιραζόμασταν τα πολλά εξωδιδακτικά καθήκοντα. Σήμερα αυτά τα καθήκοντα ουσιαστικά εκμηδενίζουν τα διδακτικά, καθώς ασχολούμαι με εφημερίες, το παλιό hardware των εργαστηρίων, τα καινούργια PC που ήρθαν, τα χαρτιά για τις απουσίες, τα χαρτιά αδειών κλπ.
Από τότε έχουμε γίνει πάρα πολλοί. Πέρα από καθηγητές έχουν έρθει βοηθητικό προσωπικό, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, γενικών καθηκόντων, επιστάτες, νοσοκόμες και όλο κάποιον θα ξεχνάω. Τα καθήκοντα τους είναι συγκεχυμένα και ουσιαστικά αυτό που γίνεται είναι εγώ να κάνω ότι έκανα (και παραπάνω), μέσα σε ένα χάος. Δε φταίνε οι άνθρωποι φυσικά που οι περισσότεροι δουλεύουν για τρεις και εξήντα και θέλουν να βοηθήσουν. Τόσο κόσμο, να μην έχεις τοίχο να ακουμπήσεις, δεν θα τον ξαναδούμε. Μέχρι τις επόμενες εκλογές σίγουρα...

 

Σημείωση: Το ανησυχητικό είναι ότι το διασκεδάζω λίγο με το χάος.

Motley Crue - Shout At The Devil

Υπάρχουν δίσκοι που κλείνεις τα μάτια και τους απολαμβάνεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση καλύτερα να κλείσεις τα μάτια γιατί από πλευράς image οι Motley Crue δεν βλεπόταν :O
Από μουσικής άποψης ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο ορισμός του πιασάρικου σκληρού ροκ. Η glam φάση είναι στην αρχή της με τους στίχους να είναι για τα γνωστά θέματα. Η ρινική-σπαστική φωνή του Vince Neil είναι σήμα κατατεθέν πλέον ενώ το κοπάνημα του Tommy Lee κάνει τον ήχο πιο ωμό.
Και έτσι δημιουργούνται τραγούδια που φωνάζεις το χορωδιακό ρεφραίν:

• Shout-shout-shout, Shout at the devil! 
• She's got the looks that kill! She's got the looks that kill!
• Bastard! Consider that bastard dead. 
• I'm too young, too young to fall in love. 
• Ten seconds lo love! Pull my trigger, 
• Dangeeer, You're in danger and this is my town. This is hollywood 

Θες-δε θες σου κολλάνε. Σ' αρέσουν-δε σ' αρέσουν οι φάτσες τους σιγοτραγουδάς το ρυθμό τους.

Κωνσταντινούπολη

Από χρόνια το λέγαμε να πάμε. Μας φάνταζε προσβάσιμη αλλά πάντα κάτι δεν καθόταν. Τελικά την πήραμε την Πόλη :)

Στην περιοχή του Γαλατά και του Πέρα ζεις στους ρυθμούς μιας πόλης-γίγαντα 15 εκατομμυρίων. Η λαοθάλασσα στον πεζόδρομο της Istiklal είναι συνεχής μέρα και νύχτα. Οι επιλογές σε φαΐ, ποτό, ψώνια απεριόριστες. Θέλει μέρες να ψάξεις τις κάθετες οδούς, πόσο μάλλον να επεκταθείς παραπέρα.

Ο Βόσπορος και ο Κεράτιος σε μεταφέρουν τη μια στιγμή στην παλιά πόλη και την άλλη στη νεότερη: από την ευρωπαϊκή στην ασιατική. Πύργοι του 15ου αιώνα, παλάτια των σουλτάνων, τζαμιά, πλωτές γέφυρες και ξένοιαστοι διαβάτες στις ακτές.

Στην παλιά πόλη δεσπόζουν τα τζαμιά και οι εκκλησίες που τις έκαναν τζαμιά. Εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά με την Αγιασοφιά να ξεχωρίζει. Σε πιάνει μια θλίψη πως θα ήταν εσωτερικά αν δεν την είχαν αλλάξει. Το Τοπ Καπί σε μεταφέρει 500 χρόνια πίσω, ενώ το Αρχαιολογικό μουσείο χιλιάδες πιο πίσω.

Αν τυχόν κάτσεις κάποιες περισσότερες μέρες το σίγουρο είναι ότι θα γυρίσεις και με κάποια κιλά περισσότερα. Εκεί καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς.

...και όλη η Πόλη ένα παζάρι.