2006-2018

13 χρόνια γράφω! Ποιος ήμουν, ποιος είμαι; Όταν γράφω εδώ είμαι ο ίδιος που ήμουν τότε. Μπορεί από να έχουν συμβεί χιλιάδες σημαντικά πράγματα, μπορεί αυτό το online ημερολόγιο να το χω μόνο για την πάρτη μου και όχι για αλληλεπίδραση αλλά η ανάγκη παραμένει. Η επιθυμία για έκφραση, για κατάθεση σκέψεων, για κάτι που θεωρώ ότι αξίζει να σημειωθεί.
Ανατρέχω για να δω τη γνώμη μου για ταινίες που είδα και πλέον δεν θυμάμαι. Για τα πιστεύω μου και τους προβληματισμούς μου. Για όσα μ' άρεζαν και μ' αρέσουν μέχρι σήμερα. It 's a peace of my heart.

I 'm a blogger now, why don' t you kill me. Ιανουάριος 2006

Στη γη της Μακεδονίας

Τους τελευταίους τρεις μήνες και όχι επειδή ξύπνησε κάποιο εσωτερικό πατριωτικό αίσθημα, το χουμε ρίξει στις εξορμήσεις σε περιοχές της Μακεδονίας. Ξεπερνάω το κομμάτι της αναψυχής και θα σταθώ στην ομορφιά όπως αυτή διαμορφώνεται από τη φύση και από την ανθρώπινη παρέμβαση.
Για να καταλάβεις το ήπιο του περιβάλλοντος πρέπει να χεις ανέβει βορειότερα (πχ Σκόπια ή Βουλγαρία).  Το πράσινο σε συνδυασμό με τα νερά σε κάνει να εκτιμήσεις τη φύση στο έπακρο. Και εκεί συναντάς σημεία όπου υπεισέρχεται η ανθρώπινη παρέμβαση με όμορφα αποτελέσματα όπως στο φράγμα των Ασωμάτων.

  Όπως στη σπηλιά του Γρηγορίου Παλαμά.

Και μετά στα απομεινάρια άλλων εποχών που αποτελούν στολίδια στο σήμερα. Από τους αρχαίους τάφους στη Βεργίνα και την αρχαία πόλη της Πέλλας στο μεσαιωνικό μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου, στο μαυσωλείο του Γαζή Εβρενός στα Γιαννιτσά και στις παραδοσιακές κατοικίες στη Βέροια.

Στη γη της Μακεδονίας, εκεί που οι καταγωγές και οι προθέσεις συγχέονται και αλληλοκαλύπονται.

Respect, walk

Θα μπορούσα να σταθώ μόνο στην κλάψα. Αλλά περί αυτού έχω κάνει ένα ολόκληρο άρθρο. Όταν κοιτάς πολύ μεγαλύτερα οικονομικά μεγέθη από μένα. Όταν τα εισοδήματα σου μέσα στη χρονιά είναι (δικαίως ή αδίκως) πολλαπλάσια των δικών μου. Ε τότε δε μπορείς να αναφέρεσαι σχεδόν υποτιμητικά στο πόσο δουλεύω. Δεν ξέρεις καν τι κάνω, δεν ξέρεις καν πως είμαι εκεί, δεν ξέρεις την αβεβαιότητα του. Αλλά για σένα μόνο εσύ δουλεύεις. Δεν θα καθίσω ποτέ να αμφισβητήσω αν δουλεύεις. Πρώτον γιατί το κάνεις για την τσέπη σου και δεύτερον γιατί αντί να κοιτάς αυτούς που είναι από πάνω σου κοιτάς αυτούς που (μάλλον) είναι από κάτω σου.

Οι τωρινές καταστάσεις από τη μια και η εμπειρία από τις παρελθοντικές μου συγκρούσεις μου δείχνουν ότι πρέπει να συγκρατηθώ. Προέχουν μεγαλύτερα πράγματα από το μικρό σου μυαλουδάκι. Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι τώρα δε θα σε βάλω στη θέση σου με το γάντι. Ούτε ότι όταν έρθει η ώρα δεν θα σε κανονίσω με το δικό μου τρόπο.

Κωμικοί και κωμικοί

Σε ορισμένους καφέδες διαπιστώνω ότι κάποιες φορές η συζήτηση στέκεται πολύ στο τι κάναμε εμείς, τι αγοράσαμε, τι φτιάξαμε κλπ. Περαχτικά λέω άντε να πούμε και τι κάνατε εσείς. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που μπορεί να σπαταλήσουν ώρες μιλώντας για την (αδιάφορη) καθημερινότητα τους. Εύκολη περίπτωση. Υπάρχουν και άλλοι που  η αυτοαναφορά είναι οι ίδιοι. Να κάνανε και κάτι θα χε ένα ενδιαφέρον (για λίγα λεπτά). Είναι κωμικοί και σου προκαλούν μόνο λύπηση. Μακάρι με τα ψέματα να αισθάνονται καλά. Ίσως πιστεύουν ότι αν αντιμετώπιζαν την πραγματικότητα, η κατάσταση τους δε θα βελτιωνόταν και έτσι παραμυθιάζουν τον εαυτό τους για χρόνια.
Από την άλλη υπάρχει και η κατηγορία ανθρώπων που είναι σαν τις περιπτώσεις ηθοποιών της κωμωδίας. Που πίσω από το γέλιο και την ευχάριστη ατμοσφαίρα που δημιουργούν, κρύβεται μια κατάθλιψη. Δύσκολα να το διαπιστώσεις, δύσκολο να το αντιληφθούν και οι ίδιοι. Δύσκολο να πεις ποιον από τους "δύο κωμικούς" προτιμάς...

Seven demons heed the call

Αναπάντεχα, μετά από χρόνια, βρήκα δίσκους που όχι απλά μ' άρεσαν αλλά κόλλησα. Να πεις ότι έκανα κάτι ενσυνείδητα για να προσεγγίσω άλλα ιδιώματα; (αν και φέτος μπήκε περισσότερο death στην playlist μου). Όχι. Metal is back!

Axel Rudi Pell - Knights Call

Τρομερό κόλλημα. Λες και βγήκε από άλλη εποχή, λες και το αστέρι του Blackmore λάμπει και σήμερα. Δεν κρατήθηκα και τα είπα πιο νωρίς.

Bloodbath - The Arrow of Satan is Drawn

Deathιά από αυτές που μ αρέσουν: groove οδοστρωτήρας, φωνητικά γεμάτα, τίτλοι ένα κλικ από τα κλισέ του Death.

Daron Malakian and Scars On Broadway - Dictator

Σκέφτεσαι πόσο καλύτερος θα ταν ο δίσκος άμα τραγουδούσε άλλος. Τι α κανς, α κάτσεις α μαλώς; Ποικιλία και εναλλαγές, από το πουθενά να μας θυμίσει ότι οι μουσικοί των SOAD δεν ήταν μόνο για πριν από 15 χρόνια. 

Dimmu Borgir - Eonian

Συμφωνικό black metal=Αγαπημένος ήχος. Άνισος ο δίσκος και μεγάλη η αναμονή αλλά χαλάλι.

Ghost - Prequelle

Με το γαμημένο το Rats να ναι συνέχεια στο replay και χιτάκια για το μεγάλο κοινό, δίκαια γιγαντώνονται. Αποτέλεσε αφορμή να ψάξω όλη τη δισκογραφία τους.

 Judas Priest - Firepower

Μπορεί να χουν χάσει τους κιθαρίστες τους αλλά η φωνή είναι εδώ. Τα κουράγια είναι μπόλικα για να περιοδεύουν ενώ και η έμπνευση παραμένει ψηλά. There 's no surrender

Parkway Drive - Reverence

Τα σπάνε οι Αυστραλοί με τον αγαπημένο αμερικάνικο ήχο. Δεν ξεφεύγουν να πάνε προς πιο soft κιθάρες ενώ με πιασάρικα τραγούδια, σε πιάνουν και δε σε αφήνουν.

Warrel Dane - Shadow Work

Τιμής ένεκεν για τον αγαπημένο μουσικό. Δεν είναι καλύτερος από τον προηγούμενο αλλά πρέπει να σκεφτούμε ότι κυκλοφόρησε μετά θάνατον χωρίς να έχει ολοκληρωθεί.

Φίλος, συνάδελφος, αδελφός

Λέξεις που χρησιμοποιούμε για να προσφωνήσουμε κάποιον. Επειδή δε μας βρίσκεται κάτι άλλο, επειδή δεν έχουν πολύ νόημα για μας. Δυστυχώς. Καλύτερα να φωνάξεις τον άλλον "ψηλό" κι ας είναι 1,50 μέτρο παρά να ακυρώνεις αυτές τις λέξεις που έχουν αξία.
Φίλοι είναι ελάχιστοι στη ζωή ενός ανθρώπου. Αδελφοί ένας-δυο συνήθως. Ότι δουλεύεις στον ίδιο χώρο δε σε δένει με το κάθε καμένο χαρτί δίπλα σου. Use your mind and not your mouth.

Φώτοπροστ

Βρίσκονται δίπλα μας απλά θέλει παρατηρητικότητα και ετοιμότητα: αφορμές να χαμογελάσεις.

1. Με μια φευγαλέα ματιά βλέπεις τα θυροτηλέφωνα μιας πολυκατοικίας της Θεσσαλονίκης. Με κλικ στην εικόνα θα διαπιστώσεις ότι ο Batman μετακόμισε στην πόλη.
2. Τι άλλο να κάνεις για να αποτρέψεις τους κάγκουρες από το να πετάνε καφέδες και πλαστικά στην ανακύκλωση, οέο;
3. Στο βρεφικό τμήμα μπορείς να δεις πάνω στις σαλιάρες ατάκες όπως "Best mom", "I love daddy", "Baby" κλπ. Αλλά "I love Mummy" ρε παιδιά; Τη μόνη μούμια που αγαπάμε είναι ο Eddie του Powerslave!

Another one bites the dust

Παρακολουθείται ευχάριστα η ταινία για τους Queen. Μακάρι να βγάλουν αντίστοιχες για όλα τα μεγάλα hard rock συγκροτήματα. Αλλά μην περιμένεις μια εις βάθους ανάλυση και ένα κινηματογραφικό μνημείο. Μετά θάνατον όλων των μελών του συγκροτήματος, μπορεί.
Το άρθρο όμως δεν είναι για τους Queen. Ούτε για τη φυσική πορεία της ζωής. Είναι για κάτι που συμβαίνει σε όλους και φυσικά στον γράφοντα. Και δεν αναφέρομαι σε όλες όσες γνωριμίες και φιλίες έχουν παύσει τα τελευταία 38 χρόνια. Απλά έχω την αίσθηση ότι τους τελευταίους 38 μήνες το φαινόμενο έχει πυκνώσει. Σίγουρα συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο αλλά συνειδητοποιημένα και αναμενόμενα παύουν οι περισσότερες επαφές. Ο προβληματισμός δημιουργείται όταν αφορά κοντινούς ανθρώπους. Και το κακό είναι ότι όσο κάθεσαι και το σκέφτεσαι δε μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό. Η νοσταλγία, το μακρύ παρελθόν ακόμα και ότι ξεμένεις από κοντινούς ανθρώπους, είναι οι λόγοι που θα σε κάνουν να προβληματιστείς. Ίσως και να κάνεις μια ακόμα προσπάθεια. Αλλά αξίζει όταν το πλοίο έχει σαλπάρει; 

Toxicity

Έχω την τύχη να δουλεύω σε ένα περιβάλλον που είναι ελεύθερο, μη καταπιεστικό και ευχάριστο. Ακόμα, παρόλη την χύμα κατάσταση που επικρατεί υπάρχουν άτομα που μαθαίνουν πράγματα στα παιδιά χωρίς να τα καταπιέζουν. Υπάρχουν άτομα, στα πλαίσια του ωραρίου του δημοσίου, που προσπαθούν και κάνουν τη ζωή όλων καλύτερη. 

Δυστυχώς όμως υπάρχουν άτομα που ισχύει το αργία μήτηρ πάσης κακίας. Που δεν έχουν δουλέψει σε άλλα περιβάλλοντα εντός δημοσίου (δε μιλάω για ιδιωτικό και ελεύθερο επάγγελμα). Που δεν τους συμπαθούν ούτε τα παιδιά ούτε οι συνάδελφοί τους. 

Το θέμα είναι αν θα τους αφήσεις να δηλητηριάσουν αυτό το όμορφο περιβάλλον. Γιατί ξέρεις ότι δύσκολα θα το ξανατύχεις. Ο χρόνος δεν είναι στο πλευρό μας. Ούτε και η τύχη. Στο περιθώριο λοιπόν όλοι αυτοί οι τοξικοί άνθρωποι. 

ΥΓ Και να είχαν πραγματικό όφελος. Και να είχε να κάνει με λεφτά. 

Open House 7

Το περιμένουμε και το τιμάμε. Καλά να μαστε και μακάρι να πηγαίνουμε κάθε χρόνο. Αυτή τη χρονιά ήμασταν χαρακτηριστικά οργανωμένοι και κινηθήκαμε στην Άνω Πόλη και στο δυτικό κομμάτι του κέντρου. Εκτός από ένα βυζαντινό μνημείο και ένα "ίδρυμα", επισκεφθήκαμε δύο ξενοδοχεία και τέσσερα διαμερίσματα. Κανένα δε μας απογοήτευσε (κάθε άλλο) ενώ και η παρεΐστικη διάθεση με τους άλλους openhousers έκανε ακόμα πιο ευχάριστη την εμπειρία.
Καλή αφορμή για να αρχίσουμε το περπάτημα μέσα στην πόλη και να παρατηρούμε ακόμα περισσότερο την αρχιτεκτονική. Δυστυχώς στον κύκλο μας δεν έχουμε λόγους να παρατηρούμε το interior design άρα ας εξασκήσουμε το exterior.

4 εποχές

Για να μη ξεχνιόμαστε το blog συνεχίζει να αντικατοπτρίζει την οπτική και αυτό που απασχολεί τον συντάκτη του. Άρα το αν το διαβάζει κάποιος ή το ότι δεν σχολιάζει κάποιος, δε λέει κάτι τρομερό. Εδώ στο τετ α τετ δε μπορείς να ανταλλάξεις απόψεις, πόσο μάλλον σε ένα ιστολόγιο. Ίσως και γι αυτό υποχώρησε σαν μέσο.
Πάμε στο ψητό. Ανάλογα με τη διάθεση που επικρατούσε για ένα διάστημα, τα χώριζα απλοϊκά και μεταλλικά σε περιόδους AC/DC, Seventh Son και Slayer. Από την παιχνιδιάρικη και ροκ, στην πιο metal, δυναμική και αισιόδοξη και μετά στην πιο οργισμένη, σκληρή και επιθετική. Τον τελευταίο καιρό σα να προσθέτω και την πιο Death φάση. Είναι καλύτερη εκτόνωση απέναντι στις καταστάσεις και τις συμπεριφορές που αντιμετωπίζεις.

Drawn In By A Bite - Invoking Witch

Hand Carved For The Favourite Son

Unhinged, A Devilment Fires

No Blame, Just Insane

Buried In Nameless Graves

ΥΓ: Ουααααααααα

Dog eat dog

Παλιά μου έκανε εντύπωση που έβλεπα ζώα όπως οι γάτες, οι πάπιες κλπ να αγνοούν τα όμοια τους όταν τα συναντούσαν. Μόνο σε περιπτώσεις που οι σκύλοι έβλεπαν άλλους σκύλους υπήρχε το αντίθετο: έντονη αντίδραση και γαβγίσματα πολλές φορές. Πλέον συνειδητοποιώ ότι και στους ανθρώπους τα πράγματα είναι κάπου εκεί.
Στην αρχή μια οπτική επαφή και αν τον γνωρίζεις θα χαιρετηθείς ειλικρινώς ή ανειλικρινώς. Σε περίπτωση που δεν είσαι οικείος πας παρακάτω. Και κυρίως άμα τον θεωρείς μαλάκα και είτε του το έχεις πει είτε τον αγνοείς γιατί είναι "σαν να τραβιέται μόνο του το καζανάκι".

Έργα

Όχι κάτι αξιομνημόνευτο αυτή τη φορά.

• I, Tonya
  Αυτοβιογραφική ταινία μιας αθλήτριας του πατινάζ που έφτασε ένα κλικ πριν την καταξίωση, αν και ζούσε μέσα στην παρακμή. Αλλά ούτε τα κατάφερε αυτή ούτε η ταινία να μας κάνει να τη ζήσουμε πιο πολύ.
• Από Έρωτα
  Μια ακόμα ταινία του Αθερίδη με πρωταγωνίστρια την Καρύδη. Στάθηκα στα θετικά και προσπέρασα το γεγονός ότι σε λίγο καιρό δε θα θυμάμαι ότι την είδα.
• Κοινός Παρονομαστής
  Καλοστημένο, σαν αυτοτελές επεισόδιο. Σου θύμιζε τις φιλοσοφικές κουβέντες που έκανες και ίσως θα θελες να ξανακάνεις. Είχε λίγο παραπάνω Κοέλιο από το επιτρεπτό.
• El Ciudadano Ilustre
  Αργεντίνικη ταινία που έχει να κάνει με την επιστροφή ενός βραβευμένου συγγραφέα στη γενέτηρά του. Κυλούσε καλά αλλά δε βρήκα που το πήγαινε. Ούτε θρίλερ ήταν, ούτε κάποιο επιμύθιο είχε.
• Oh Boy
  Η ανούσια μέρα ενός ρεμαλιού. Άμα είσαι σε φάση, σου δίνει το χρόνο να σκεφτείς διάφορα παράλληλα.
• Le Grand Blue
  Ταινία με ωραία πλάνα από θάλασσα και δελφίνια. Σενάριο της κακιάς ώρας στα όρια της φαρσοκωμωδίας, χαρακτηριστικό της δεκαετίας του 80. Αν γυριζόταν σήμερα ο πρωταγωνιστής θα ήταν αυτιστικός και θα έβγαζε κάποιο νόημα. Αλλά με έναν Ρενό βγαλμένο από κόμικ και την πρωταγωνίστρια ως χωριάτα από τη Νέα Υόρκη, σου μένει μόνο η Αμοργός. 
• Teströl és lélekröl
  Άκουσα καλά λόγια και καθίσαμε να τη δούμε. Τελικά υπνοταινία ολκής.
• The Death of Stalin
  Έξυπνη μεταφορά στην αυλή του Πατερούλη της Σοβιετικής Ένωσης και το τι έγινε με το θάνατό του. Με ρυθμό, όσο επιτρέπουν οι σοσιαλιστικές διεργασίες.
• Darkest Hour
  Η αρχή της πρωθυπουργίας του Τσώρτσιλ. Δεν το λες εύκολο άνθρωπο πόσο μάλλον τις συνθήκες μέσα στις οποίες ανέλαβε. we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender...
• Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales
  Μου μπήκε να το δω, κυρίως λόγω της εποχής που αναφέρεται. Από κει και ύστερα ένα συνεχές κυνηγητό, αληθοφάνεια κινουμένων σχεδίων και πολλά εφέ.
• Ted 2
  Με την εμπειρία του πρώτου που ήταν αναπάντεχα καλό, το είχα κατεβάσει καιρό. Δεν έλεγε πολλά ως τίποτα.

Σημείωση: Δεν έβαλα φώτο γιατί δεν ξεχώρισα καμία.

Nevermore - Dead Heart In A Dead World

Ακόμα απορώ που δεν έχω γράψει και δεν έχω βάλει στο Hall of Fame του blog, τον συγκεκριμένο δίσκο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

2000. Μεταβατική χρονιά, με τις μεταλλικές κυκλοφορίες να θέλουν να αφήσουν πίσω τη δεκαετία του 90 που αποδιοργάνωσε το ιδίωμα. Να επανεφεύρουν το ατσάλι όπως είπαν οι Pantera. Φυσικά ποτέ τα πράγματα δεν έγιναν όπως τη δεκαετία του 80 αλλά πρώτον ο συγκερασμός των παλιών με την εμπειρία από την "αποτυχία" της παρελθούσας δεκαετίας και πάνω από όλα η πτώση των τειχών ανάμεσα στα είδη, ξεκίνησε τότε.

Πάμε στους Nevermore. Ο καλύτερος ήχος με τον καλύτερο συνδυασμό αργών και βαρβάτων συνθέσεων. Μπορεί να τον πεις και τον πιο ήπιο δίσκο τους αλλά οι μελωδικές του γραμμές δεν έχουν ανταγωνισμό. Ούτε ξεπούλημα ούτε μαλακίες. Πάντα παρέμειναν ποιοτικοί και το διαλύσανε μες την ψευτοϋπερηφάνια που τους/μας δέρνει. 

Δεν θα σταθώ σε συνθέσεις γιατί σίγουρα θα υποτιμήσω κάποιο κρυμμένο riff. Όσο το ακούς τόσο γουστάρεις τη σπαρακτική-psycho φωνή του Dane. Και έτσι περνάς και στις πιο σκοτεινές τους κυκλοφορίες. Ο οδοστρωτήρας θα σε λιώσει. RIP Warrel, RIP Nevermore.

Εξουσίες

Στο σχολείο προσέχαμε ως κάποια τάξη και μας μάθανε για τις τρεις εξουσίες: νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική. Γρήγορα καταλάβαμε για τη διαφθορά της εκτελεστικής. Μας πήρε χρόνια να καταλάβουμε ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία και αποτελούνται από άτομα του ίδιου χώρου. Στην αρχή της κρίσης είδαμε ότι αυτοί που έχουν το μαχαίρι έχουν και το καρπούζι. Αποτέλεσμα να βγάζουν νόμος που δεν περικόπτουν τους μισθούς τους λες και ζούσαν σε άλλη χώρα. Και το τελευταίο διάστημα διαπιστώσαμε ότι Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει. 

Έτσι απλουστευτικά φτάνουμε στην απαξίωση όλων των εξουσιών. Σε κάθε περίπτωση η εξουσία αλλοιώνει τον άνθρωπο και τον μετατρέπει σε κάτι άλλο. Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα δεν υπάρχει τελικά διαφορά γιατί οι θεσμοί που τις διαφυλάττουν τελικά είναι αυτοί που τις διαφθείρουν. Μας κάνανε αντιεξουσιαστές τελικά...

Casa de Papel

Μεγάλος ντόρος για τη συγκεκριμένη σειρά. Ψάχνουμε να βρούμε καμιά της προκοπής και είμαστε από τους λίγους που συνεχίζουν το Homeland (αξίζει). Έτσι είδαμε την ισπανική αυτή παραγωγή.
Ως γνωστόν πρόκειται για μια ομάδα ληστών που καταλαμβάνει το Νομισματοκοπείο κρατώντας ομήρους και ξεκινώντας να κόβει χρήμα. Μέσα στα 15 επεισόδια της πρώτης σεζόν (λένε θα χει και δεύτερη) παρακολουθούμαι τα γεγονότα με βάση τους ληστές, άντε και την επιθεωρήτρια από την άλλη πλευρά. Αποτέλεσμα να τους συμπαθήσεις και να θες να κάνουν τη μεγάλη μπάζα. Καλογυρισμένο σε κρατάει και θες να δεις τη συνέχεια.
Από την άλλη έχει άκυρες στιγμές καθώς και πινελιές σαπουνόπερας. Δεν καταστρέφουν το σύνολο αλλά του στερούν τη δυνατότητα να είναι μια από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων χρόνων. Αντισυστημικό μήνυμα δεν περνάει, όπως είχε αναφερθεί, ενώ και κάποιοι χαρακτήρες είναι προς το κόμικ.
Όβεραλ, που λένε και στο χωριό μου, είναι καλή επιλογή για να σαι μέσα στα πράγματα χωρίς να χάσεις κομμάτι από τη ζωή σου.

ΥΓ. Κολλητικό το Bella Ciao

Το Μυστικό της Μπλε Πολυκατοικίας

Για την Ακρίτα έχω καλή άποψη όσον αφορά την κοφτερή της σκέψη ενώ για τις σαπουνόπερες που έγραφε δε θα έλεγα το ίδιο. Έτσι με το που ξεκινάω την ανάγνωση και βλέπω όνομα Ρεγγίνα, λέω "ωχ, Βέρα στο Δεξί κλπ".
Μπορείς να βρεις αρκετά κλισέ και να σε πάει προς τα τηλεοπτικά σενάρια. Αλλά αν θεωρήσεις ότι η εν λόγω δημοσιογράφος κάποια σχέση έχει με αυτούς τους κύκλους τότε ίσως μιλάμε για πραγματικότητα. Η δράση διαδραματίζεται στα Εξάρχεια και επειδή πριν 2 μήνες ήμουν εκεί μου κέντρισε λίγο περισσότερο το ενδιαφέρον. Τους χαρακτήρες τους βρήκα περισσότερο ή λιγότερο ρεαλιστικούς και σίγουρα όχι γραφικούς. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ωραία γραφή και την έξυπνη κεντρική ιδέα, με έκαναν να το τελειώσω σε λίγες μέρες.
Δε μιλάμε για ένα αστυνομικό θρίλερ επιπέδου Nesbo αλλά ούτε και μια ανάλαφρη περιπέτεια. Αξίζει και αν πέσει στα χέρια σας, δοκιμάστε το.

Το Κόκκινο Τανγκό

Καλοκαιριάτικα βιβλίο για την πιο δύσκολη περίοδο της ιστορίας του τόπου; Δεν είχε πολύ ζέστη φέτος και είπα να ανεβάσω τη θερμοκρασία ;) Καλή η ενασχόληση με τη μεσαιωνική ιστορία του τόπου αλλά μια η αρχαία τραγωδία που με πήγε σε κεινη την εποχή, μια το συγκεκριμένο βιβλίο, έκανα το ταξίδι με τη χρονομηχανή.
Με κεντρικό χαρακτήρα τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, μια σημαντική και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, μπαίνουμε στην περίοδο 1945 και φτάνουμε με άλματα ως το θάνατο του. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν αγωνιστές, προδότες, δυνατοί και αδύνατοι. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που σε εισάγει στην πολυπλοκότητα της εποχής, όταν τη μια στιγμή ήσουν ήρωας και την άλλη θεωρούσαν χαφιές από την ίδια την παράταξη σου. Τυχεροί που δεν τα ζήσαμε. Ευνοημένοι που γνωρίζουμε τις καταστάσεις και μπορούμε να διδαχθούμε από την ιστορία.
Άνοιξα μεγάλο κεφάλαιο και θα προχωρήσω σε κάποια φάση άλλα όχι με στείρες αναφορές από τις δυο πλευρές αλλά αν βρω κάτι παρόμοια αντικειμενικό.

ΥΓ Είμαι στη σελίδα 224 και ξαφνικά πάει στην 241! Ωραία σελιδοποίηση, αναγκάστηκα να πάω στον Ιανό να διαβάσω τις 17 σελίδες που έλειπαν για να συνεχίσω
ΥΓ 2 Ένα πρωί διάβαζα στο μπαλκόνι και είδε το βιβλίο μια ξαδέρφη που έμενε δίπλα. Τελικά για κάποιους ακόμα υπάρχει ο διχασμός...

1988 revisited

Τι κόλλημα αυτός ο άνθρωπος με το 1988, θα πει κάποιος. Πριν χρόνια είχα κάνει αναφορά στους σπουδαίους δίσκους που είχαν βγει εκείνη τη χρονιά. Λες και ήταν όλοι συνεννοημένοι και κυκλοφόρησαν μουσική. Το Metal Hammer κατάλαβε τη σημασία εκείνης της χρονιάς και έβγαλε συλλεκτικό αφιέρωμα. Είναι τόσες οι πληροφορίες και οι μουσικές που ξεφεύγουν από τους σημαντικούς δίσκους που είχα αναφέρει τότε.
Η ανάγνωση του τεύχους είναι αργή και ιεροτελεστική με συνεχή αναζήτηση τραγουδιών από τις κυκλοφορίες εκείνης της χρονιάς. Έτσι το απολαμβάνεις και ανακαλύπτεις πολλά άγνωστα. Άσε που ούτε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρα το περιοδικό. Έτσι σα να τσουλάει πιο ανεπαίσθητα το τέλος του καλοκαιριού. Η φυγή σε παλιές ημερομηνίες είναι ένας τρόπος να μην είναι το μυαλό συνέχεια στο στρεσογόνο σήμερα. Ξεχνιέται και αντιμετωπίζει τα πράγματα σαν παραμύθια.

ΥΓ Τυχαίο που τα χρώματα του τεύχους είναι κιτρινόμαυρα; Γιατί τότε ήταν το peak με τη συμμετοχή στο Final Four της Γάνδης και τον Γκάλη σε τρελή φόρμα.

Nightwish - Once

Πέρασε σχεδόν μια γενιά από τότε που οι Nightwish στο peak της δημοτικότητας τους κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους τους. Μετά ο ήχος έγινε πιο κινηματογραφικός και η Tarja δε γύρισε ποτέ. Αν τους ακούμε ακόμα όμως, είναι γιατί τότε μεγαλουργούσαν.
Καταρχάς ο ήχος που πέτυχαν ήταν ο ιδανικός συνδυασμός δυναμικότητας, οπερατικότητας και δεν έγερνε προς τον εντυπωσιασμό. Ο αέρας του συγκροτήματος με γυναικεία φωνητικά έπαιζε ρόλο εκείνη την εποχή και τους εκτόξευσε. Το σημαντικότερο όμως είναι οι συνθέσεις. Ξεκινώντας από το τέλος, το πανέμορφο και επικό Ghost Love Score είναι προμήνυμα για τη συνέχεια της μπάντας. Τα Romanticide και Dead Gardens κρατάνε τη metal πλευρά τους ψηλά. Το Siren είναι η επιτομή του ήχου τους. Planet Hell και Nemo είναι χαρακτηριστικά του τότε ήχου τους. Και πάμε στο χιτάκι Wish I Had an Angel που χρειαζόταν για να τους διαδώσει παντού. Σε μια από τις καλύτερες συνθέσεις τους, το Dark Chest of Wonders σε ταξιδεύει και καταλαβαίνεις ότι δίσκοι σαν κι αυτόν βγαίνουν μια φορά (Once).

Λευκή Καραϊβική

Χρόνια εχω να γράψω για βιβλίο αν και δεν έχω χρόνια να διαβάσω. Ίσως το ξεχνάω να τα αναφέρω, ίσως ξεχνάω να διαβάσω...
Ένα βιβλίο που σε πηγαίνει σε μέρη που δεν έχεις σκεφθεί να επισκεφθείς, τη μακρινή Γουαδελούπη. Διαδραματίζεται 40 χρόνια πριν και σε μεταφέρει σε ένα σκηνικό που δεν κυριαρχούν οι λευκές παραλίες των Αντιλλών αλλά μια κοινωνία που η αποικιοκρατία ρίχνει βαριά τη σκιά της (sic).
Πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα που έχει βάθος και καλή γραφή. Δε το λες βιβλίο για παραλία αλλά είναι για καλοκαίρι. Φταίει και το περιβάλλον που εξελίσσονται οι φόνοι και ο πρώην αστυνομικός Πάκο, προσπαθεί να βγάλει άκρη ποιος ευθύνεται. Δεν έχει ίσως τη λεπτομέρεια και την επεξεργασία του Nesbo αλλά δεν υστερεί σε ενδιαφέρον. Καλός ο κύριος Maurice Attia λοιπόν.

Time stands still

Επηρεασμένος από επεισόδιο του Black Mirror, κάθισα να γράψω για το μέρος των διακοπών μου. Μιλάμε για ένα μέρος που θα βρεις μια τρύπα στο Matrix.

Μιλάω για τη Σίβηρη στη Χαλκιδική, που λόγω καταγωγής είναι σταθερό σημείο αναφοράς το καλοκαίρι. Τόσα χρόνια, τα πάντα μοιάζουν ίδια και απαράλλαχτα. Τόσο που σε χαλάει.

• Τα μαγαζιά και οι θέσεις τους. Τα ίδια ακριβώς, με τον ίδιο κόσμο, την ίδια μουσική.
• Η μέτρια πλέον παραλία. Μικρός τη θυμάμαι καθαρή, τώρα είναι ανακατεμένη.
• Ο κόσμος: ζευγάρια με μικρά παιδάκια. Παντού. Και μετά από δέκα χρόνια άλλες φάτσες αλλά μόνο ζευγάρια με μικρά παιδάκια. Εικοσάρηδες, τριαντάρηδες και παρέες αγνοούνται.
• Αγέλαστοι Βαλκάνιοι. Είμαι υπερβολικός με το αγέλαστοι. Ίσως άγχρωμοι.
• Τα πατσοκοιλια στη θάλασσα. Μόνο μεγάλες ηλικίες. Μόνο ρυτίδα και φωνή.
• Στη γειτονιά έχει περισσότερη φασαρία από ότι στη Θεσσαλονίκη. Είναι που τους έχεις πολύ κοντά, είναι που ο καθένας συμπεριφέρεται λες και είναι στο μπάνιο του.

Αρχαίο θέατρο

Στην πρώτη παράσταση πήγα κατόπιν παρότρυνσης. Στη δεύτερη λόγω πρόσκλησης.
Αντιγόνη του Σοφοκλή
Δεν είχα ξαναπάει σε αρχαία τραγωδία. Από φευγαλέες ματιές στην τηλεόραση μου φαινόταν πολύ βαρύ, μαύρο και τραβηγμένο. Και η αλήθεια είναι ότι και στο σχολείο δεν ήταν από τα αγαπημένα μου τα κείμενά τους.
Φεύγοντας από την πρώτη εμπειρία μου, ένοιωθα ότι πήγα σε λειτουργία και όχι σε παράσταση. Καθόλη τη διάρκεια δεν υπήρχε ούτε μία παύση και κάθε κουβέντα είχε ένα νόημα. Ο κόσμος παρακολουθούσε χωρίς ούτε ένα κιχ. Πολύ καλές ερμηνείες από όλους σχεδόν, με το χορό, τη Μαξίμου και τον Σαράντη να είναι σε άλλο επίπεδο. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα και είναι εφαλτήριο να αρχίσω να παρακολουθώ αρχαίες τραγωδίες.

Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη
Αριστοφάνη μας πήγαιναν στο δημοτικό και είχα δει μια παράσταση στο αμφιθέατρο της Σίβηρης με τον Καρακατσάνη. Μετά από 2500 χρόνια το χιούμορ έχει αλλάξει, οι υποθέσεις έχουν εξελιχθεί άρα δύσκολα θα βρεις κάτι που δεν έχεις δει ή γελάσει. Να μην είμαι άδικος, ένα χαμόγελο το είχα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το βασικότερο μειονέκτημα είναι ότι δεν είδα το σκοπό του έργου. Το σημαντικότερο θετικό ότι ήταν σφιχτοδεμένη και ο χορός η κινητήρια δύναμή της.

Αμοργιανό μου πέραμα (και από Δονούσα)

Αγαπάμε Κυκλάδες. Η Αμοργός είχε τα χαρακτηριστικά που μας αρέσουν και έτσι ξεκινήσαμε για το 8ωρο ταξίδι. Σώοι φύγαμε, σώοι γυρίσαμε, γεγονός αξιοσημείωτο αν αναλογιστούμε τι καλντερίμι και πέτρα περπατήσαμε.

Θάλασσες
Τις περίμενα αξιοπρεπείς και κρύες. Ήταν πολύ καλές και απλά δροσερές. Είναι λόγος να πας. Ειδικά στη Δονούσα δεν παιζόταν.

Φαγητό
Αυτό ήταν αποκάλυψη. Οι πειραματισμοί στο Νίκο στη Λαγκάδα, τα χιπστερικά στο Τρανζιστοράκι στη Χώρα, η πανδαισία στην Κόρη του Μιχάλη στη Μερσίνη, μέχρι και η χοιρινή στο Βρούτση που σου ξυπνούσε πρωτόγονα ένστικτα. Μην πω τα πρωινά στο Γιασεμί και την τοστάδα στο Τρίπορτο.

Ποτό
Χαλαρά πράγματα σε ταράτσες. Πιο ωραία φάση αν πετύχεις ζωντανή μουσική όπως εμείς με ρεμπέτικη βραδιά. Τα πάντα γίνονται καλύτερα με την ψημένη ρακή τους ;)

Άνθρωποι
Ευγενικοί και πρόσχαροι σε όλη την Αμοργό. Στη Δονούσα δε θα το λεγα αλλά στην Αμοργό σε σκλαβώνανε. Οι περισσότεροι τουρίστες ήταν Γάλλοι.

Αξιοθέατα
Πέρα από την εντυπωσιακή Χοζοβιώτισσα, αξίζει να πάει κανείς στον Άη Γιώργη τον Βαλσαμίτη να τον κεράσει η μοναχή καθώς και να πάρει το κλειδί του Κάστρου στη Χώρα για να το επισκεφθεί μόνος του!

Ομορφιά
Είτε το βλέπεις από μέσα το νησί είτε από πάνω είναι πολύ όμορφο. Δε χορτάσαμε να γυρνάμε μέσα στα λευκά στενάκια και το μάτι μας να κολλάει στα ωραία χρώματα από τις βουκαμβίλιες.

Αθήνα

Είχα να κατέβω Αθήνα περίπου 15 χρόνια! Στο μεταξύ έχω επισκεφθεί τόσες πρωτεύουσες και τη δική μας στην απέξω. Αν είσαι τουρίστας είναι μια χαρά. Σίγουρα η καθημερινότητα θα είναι δύσκολη αλλά από ομορφιά το κέντρο δεν υπάρχει και οι επιλογές για φαγητό και καφέ είναι αμέτρητες. Οι από γύρω δήμους δεν πολυκατεβαίνουν με αποτέλεσμα να έχει νεαρόκοσμο και τουρίστες.
Δε θα αναφέρω πόσο εντυπωσιακός είναι ο ναός του Ποσειδώνα, καλοστημένο το μουσείο κλπ όσο ότι η Πλάκα είναι μια όμορφη πόλη μέσα στην πόλη και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ένας χώρος ευρωπαϊκού πολιτισμού που μακάρι να συνεχίσει και όταν κρατικοποιηθεί. Όλα σου φαίνονται μεγάλα: κτίρια και τους δρόμους και τις συγκοινωνίες συγκριτικά με την φτωχομάνα της Θεσσαλονίκη. (Κανά μεταφορικό και για μας ρε παιδιά.)

ΥΓ Και τα Εξάρχεια μια πόλη μέσα στην πόλη. Γκράφιτι και αφίσες να είναι το σκηνικό και ο χαρακτηριστικός κόσμος να είναι η ψυχή.

Σε τέσσερα

Πάει και το φετινό. Είδα αρκετά αλλά πάλι δε μπορώ ότι το χόρτασα. Ίσως επειδή το τελευταίο κομμάτι είδα λίγο. Ίσως επειδή ήταν πολύ ευρωπαϊκό και του έλειπε η λάτιν πλευρά του. Ίσως γιατί είχα το κινητό στο χέρι... Τι μου έμεινε εμένα:

• η Αγγλία με τις πορδές έφτασε ως τους τέσσερις. Οι ειδικοί της pop κουλτούρας το τράβηξαν όσο μπορούσαν και κάποιοι εδώ στεναχωρήθηκαν που δεν έφτασαν μέχρι τον τελικό.
• οι Κροάτες έπαιξαν στρωτό ποδόσφαιρο και δεν ήταν μόνο από στημένες φάσεις. Αλλά να περνάς 2 φορές στα πέναλτι, θα ταν πολύ να το πάρεις. 
• οι Γάλλοι ξεχώρισαν από το ματς με την Αργεντινή. Το άξιζαν περισσότερο από όλους. Ο Γκριεζμάν συν τους έγχρωμους (sic) έχουν μεγάλη πορεία μπροστά τους.
• η Αργεντινή έχει γίνει συνώνυμη της αποτυχίας.
• η Ουρουγουάη έδειξε πολύ καλά στοιχεία.
• το Βέλγιο είχε τις καλές μονάδες και ταυτόχρονα φχαριστιόσουν να το βλέπεις.
• η Ιαπωνία ήταν ίσως η μοναδική ομάδα που δεν έδειξε τη σκοπιμότητα του βάζουμε γκολ και μετά χαλάμε το ματς.
• η Βραζιλία είχε έναν αέρα αλλά με drama queen δε πας πουθενά.
• Ισπανία και Γερμανία αποκλείστηκαν νωρίς αλλά ήταν σα να μην αποκλείστηκαν.

Μου ντιάλ

Έχοντας ως παραστάσεις τα φετινά ματς της Λίβερπουλ και με τον πήχη πάντα ψηλά για τα Μουντιάλ, μέχρι στιγμής μου φαίνονται λίγο ψόφια τα πράγματα. Βασικά είναι νωρίς για να ξεχωρίσει κάποια ομάδα αλλά ούτε τα μεγάλα ονόματα ούτε κάποια άλλη ομάδα έδειξε κάτι μουντιαλικό. Δε μας πτοεί το γεγονός και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε όσα περισσότερα ματς μπορούμε αλλά ρε παιδί μου τρέξτε λίγο παραπάνω, κάντε καμία τρίπλα.
Μεγάλη κουβέντα για το VAR. Το περιμέναμε να προκαλεί καθυστερήσεις αλλά έχει εξελιχθεί σε φιλοπτωχο ταμείο. 9 στις 10 αλλάζει την απόφαση και δίνουν πέναλτι. Σε λίγο θα λέμε πως ζούσαμε χωρίς αυτό αφού σχεδόν πάντα οι αποφάσεις των διαιτητών αποδεικνύονται λανθασμένες!

Don't let me be misunderstood

Δυο πράγματα για τον εαυτό μας τα γνωρίζουμε. Θυμάμαι που ένας συμφοιτητής ζήλευε το μαλλί μου. Με τρίχες ασχολούμασταν, που το βρήκε καλό και στρωτό ο θεός κι ψυχή του. Εδώ και χρόνια έχω ένα μούσι. Καμιά σχέση με στρωτό, πυκνό σαν του Ποσειδώνα να πούμε. Κάποιος βρέθηκε να πει ότι δεν έχει τόσο καλό σαν και το δικό μου. Με τρίχες ασχολούμαστε και σήμερα φαίνεται.
Προχθές έκανε εντύπωση η σωστή στάση που έχω στο σώμα. Με ελαφρά σκολίωση, εδώ γελάμε. Και πάμε στη συμπεριφορά. Εκεί είναι που πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι τους μιλάει ένας εξασφαλισμένος, αξιοζήλευτος, δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου τύπος. Ίσως και γελοίος γιατί αστειεύεται και τρολάρει στις περισσότερες περιπτώσεις.
Να μην το αναλύσουμε και περιαυτολογήσω. Αν από τα εμφανή και τις τρίχες βγάζεις λάθος συμπεράσματα, τι να περιμένεις με τα βαθιά και εσωτερικά.

Ο Παρατηρητής

Όταν βλέπουμε σειρές ή ταινίες με χιουμοριστικό περιεχόμενο, πιάνουμε τον εαυτό μας να γελάει. Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να γελάει όχι τόσο με τις αστείες καταστάσεις και ατάκες αλλά με την αντίδραση τον συμμετεχόντων στη σκηνή. Και δε μιλάω όταν δε συγκρατείται ο ηθοποιός και γελάει (αυτό γίνεται και στο Σεφερλή...) αλλά στην αντίδραση του στο αστείο που ακούγεται. Χαρακτηριστικός ο Γούλοβιτς από το Big Bang Theory.
Ίσως αλλάζει το χιούμορ μας όσο μεγαλώνουμε, ίσως ψάχνουμε το αστείο στα πρόσωπα των άλλων.

Μας παρέσυρε το ρέμα

Η αντίληψη των πραγμάτων παραμένει για πολλούς η ίδια λες και είμαστε 18. Ευτυχώς από τη μια γιατί ζούμε μια παρατεταμένη νεότητα. Δυστυχώς γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι μοιάζουμε 18 ή έτσι θα μαστε πάντα. Οι απώλειες είναι καμπανάκι που ηχούν περαστικά στα αυτιά μας.
Ότι μας παρασέρνει η καθημερινότητα και ξαφνικά από Σεπτέμβρης είναι Ιούνης είναι ένα γεγονός. Ότι στο μεσοδιάστημα έχουν αλλάξει οι ζωές και βρισκόμαστε μίλια μακριά από πάλαι ποτέ κοντινούς ανθρώπους είναι άλλο γεγονός. Φταίνε οι άλλοι. Γίναμε πιο ρεαλιστές εμείς και αντιλαμβανόμαστε ότι για κάποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Ο θησαυρισμός στις ανθρώπινες σχέσεις δε λειτουργεί. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχθούμε τόσο καλύτερα για μας (και γι αυτούς).

They 'll never walk alone

Φέτος λόγω φίλων-συναδέλφων είδα αρκετά ματς της Liverpool και μάλιστα στο σύνδεσμο. Δεν είμαι οπαδός της όπως σιγά σιγά δεν είμαι οπαδός καμιάς ομάδας ουσιαστικά. Αλλά ο τρόπος παιχνιδιού και το ήθος της ομάδας σε κερδίζουν.
Στον τελικό που τελείωσε πριν λίγο, συνέβη ό,τι στραβό μπορούσε να συμβεί και έχασε το τρόπαιο. They 'll never walk alone όμως, όπως τραγουδάνε οι φίλαθλοι της. Αντίπαλος της η πιο πλούσια ομάδα του κόσμου που επιβραβεύεται με τίτλους. Οι Beatles (από το Λίβερπουλ) τραγουδούσαν money can 't buy me love αλλά οι οπαδοί της Ρεάλ μπορούν να τραγουδάνε money can buy me cups. Ο τρόπος που εξελίχθηκε το παιχνίδι είναι αυτό που με χαλάει περισσότερο στο άθλημα. Αθλητές εκατομμυρίων έχουν την ανάγκη να φερθούν πρόστυχα και πούστικα για να μπορέσουν να επικρατήσουν. Ίσως αυτό με χαλάει γιατί έτσι συμβαίνει και στη ζωή: οι ανήθικες συμπεριφορές εξασφαλίζουν καριέρες και το μέλλον. Ποιος θα θυμάται ότι διορίστηκες με βύσμα; Ότι έφαγες τη θέση κάποιου που άξιζε περισσότερο από σένα; Αλλά έτσι θα κερδίσεις γιατί ακόμα και ικανότητες να έχεις δε φτάνουν αν πας με το σταυρό στο χέρι.
Αυτό το κόμπλεξ το κουβαλάω και δε μπορώ να ανεχτώ αυτούς τους ανθρώπους. Πολύ ευαίσθητος είσαι, θα μου πεις. Μέχρι σήμερα, ναι. Να ευχηθώ κάποια μέρα να μην είναι; Μπα...

Η θρυλική κατηγορία επέστρεψε.

1. Στη μεγάλη φώτο, παλιά συμμαθήτρια και η μάνα της (μεγάλη περίπτωση) φιγουράρουν σε εκκλησιαστική έκδοση για το θαύμα που τους συνέβη λόγω της μονής που επισκέφθηκαν.
2. Η στάση λεωφορείου "Περίπτερο" είναι επιπέδου στάσης "Ψιλικατζίδικο", "Κουρείο", "Φανοβαφείο" κλπ
3. Αυτό θα πει ενημέρωση. Βλέποντας ειδήσεις νομίζεις ότι γίνεται πόλεμος έξω αλλά πλέον μας ενημερώνουν ότι μας χτυπάνε και εκ των έσω.

Rats

Αφορμή για αυτό το post που είχα χρόνια στο μυαλό, το τραγούδι κόλλημα των Ghost. Ο τύπος πίσω από την μπάντα είναι κατά γενική ομολογία ιδιοφυΐα. Δεν εξηγείται αλλιώς πως οι pop μελωδίες του, παιγμένες με ηλεκτρικές κιθάρες, κρυμμένες πίσω από μάσκες (το αιώνιο κόλπο) και δοσμένες με αποκρυφιστικό ύφος τους έχουν φέρει στην εμπορική καταξίωση.
Αυτό που με "ανησυχεί" είναι ότι έχουν διαδραματίσει μια πορεία και ίσως καθορίσει το πως θα μας φαίνεται ότι ήταν το metal, όταν το βλέπουμε στο μέλλον. Και μεις δεν πήραμε χαμπάρι. Αυτό έχει συμβεί στο παρελθόν με σπουδαίους δίσκους. Με μουσικά ρεύματα. Με ανερχόμενα συγκροτήματα. Και μετά από χρόνια τα θεωρούμε καταξιωμένα, αξιομνημόνευτα και γιατί ρε αδερφέ δεν τους είχαμε πιάσει εξ αρχής.
Ίσως είναι η φύση της μουσικής, που για να γίνει αποδεκτή η αξία σου χρειάζεται χρόνος. Που μετά από χρόνια ακόμα και οι γραφικότητες θεωρούνται ψαγμένες. Πάντως δεν ισχύει πλέον ότι δεν τους πήραμε χαμπάρι. Σαν τους αρουραίους που χρειάστηκαν αιώνες για να αντιληφθούμε το ρόλο τους στην πανούκλα...

Παρά φύση αθλητισμός

Υπάρχει πολύς κόσμος που δε θεωρεί την αθλητική δημοσιογραφία, πραγματική δημοσιογραφία. Είναι το ευτελές περιεχόμενο που φτάνει σε σημείο να αλλάζουν νούμερα στην οθόνη του υπολογιστή για να ενημερωθείς για την εξέλιξη του σκορ ενός αγώνα μπάσκετ. Δηλαδή καμιά σχέση με τον αθλητισμό τον ίδιο. Μην αναφερθώ στις ανταποκρίσεις από δεκάδες αθλητικογράφους από την προετοιμασία των ομάδων που μεταφέρουν τι έφαγαν και πως κοιμήθηκαν οι παίκτες.
Ας ξεπεράσουμε τα παραπάνω και ας παραδεχτούμε ότι πλέον θεωρούμε αθλητισμό το στοίχημα και τα άγνωστα ονόματα ομάδων που ακούμε σε αθλητικές εκπομπές. Η ενημέρωση για αθλητικά γεγονότα προσφέρεται είτε από τα αθλητικά ραδιόφωνα που είναι για 50αρηδες που συχνάζουν στα καφενεία είτε από τα αθλητικά site. Δυστυχώς και εκεί η προσέγγιση είναι με clickbait και σαλιάρικα post. Πάντα θα σου πετάξουν μια ημίγυμνη άγνωστη, η οποία φυσικά δεν έχει σχέση με κάτι αθλητικό.
Και πάμε σε ένα ακόμα σημείο των καιρών. Που δεν το συναντάμε σε εμάς όπως τα παραπάνω γιατί απλά το ποδόσφαιρο εδώ διεξάγεται στα δικαστήρια και στα ραδιόφωνα. Πρόσφατα αποχώρησε από τη Barcelona o Ινιέστα. Και πριν από καιρό ο Τσάβι. Ο οργανισμός της ομάδας διοργάνωσε τελετή που φυσικά υποστηρίχθηκε από τον κόσμο και τη δημοσιογραφική αγιοποίηση. Όπως χιλιάδες σημαντικοί αθλητές, αξίζουν να τιμηθούν όταν αποχωρούν από την ενεργό δράση ή και μετά από κάποιο διάστημα με βραβεύσεις. Το θέμα είναι ότι οι συγκεκριμένοι δεν αποχωρούν από το ποδόσφαιρο απλά πάνε στην Κίνα, Κατάρ κλπ για να πάρουν ένα καράβι εκατομμύρια. Όλοι είναι ικανοποιημένοι από αυτές τις "αποχωρήσεις" και δυστυχώς και οι φτωχομπινέδες που αποθεώνουν τους εκατομμυριούχους που πάνε να γίνουν πολυεκατομμυριούχοι.

Sleep(less) nights

Μου πήρε χρόνια, μη πω δεκαετίες για να αποδεχθώ τη φωνή του King Diamond. Τσιριχτή, επιτηδευμένη, περισσότερο με ενοχλούσε παρά μ άφηνε να ακούσω τα riffs. Το Sleepless Nights ήταν τραγούδι σε κασέτα από τις πρώτες που μου είχαν δώσει και περιέργως το έβρισκα από τότε τρομερό.
Πάλι καλά αϋπνίες δεν έχουμε μέχρι στιγμής. Σαν κούτσουρο πέφτω, σαν κούτσουρο σηκώνομαι. Η συνεχής κίνηση μέσα στη μέρα; Η υγρασία της Θεσσαλονίκης; Πάλι όμως υπάρχουν πολλά θέματα που σου δημιουργούν καταστάσεις και βγαίνουν μέσα στη νύχτα. Αυτό θα κάνει τον ύπνο πιο χάλια ενώ ίσως σε ξυπνήσουν. Έτσι είναι το υποσυνείδητο έτσι είναι το άγχος που κουβαλάμε. Το χειρότερο είναι που εν τω μέσω της νυκτός κάποια πράγματα φαίνονται τεράστια και ανυπέρβλητα. Σε σκεπάζουν και σε τυλίγουν. Πάλι καλά με το που σηκώνεσαι επανέρχονται στις διαστάσεις τους.

Οχρίδα - Lady of the Lake

Αυτή τη φορά το τραβήξαμε ακόμα πιο μακριά: κλείσαμε την εκδρομή μια μέρα πριν! Μας ευνόησε η διαθεσιμότητα σε δωμάτια και έτσι η αναποφασιστικότητα και πολυπραγματοσύνη μας επιβραβεύτηκε.
Από όλες τις απόψεις μιλάμε για ένα επιτυχημένο ταξίδι. Ο καιρός ήταν τέλειος. Το δωμάτιο με φοβερή θέα. Οι τιμές στον πάτο. Η διαδρομή άνετη. Αλλά αν δεν ήταν τα μέρη σούπερ, δε θα λέγαμε για επιτυχία.

Η Οχρίδα είναι μια ιστορική πόλη που αποτέλεσε σημαντικό ορμητήριο για βασιλιάδες και ιεραπόστολους. Αυτό αποτυπώνεται στις δεκάδες καλοδιατηρημένες βυζαντινές εκκλησίες και τις φοβερές τοιχογραφίες τους. Αποτυπώνεται στο επιβλητικό κάστρο και τα σημαντικά αρχοντικά. Όλα αυτά συνδέονται μέσα από τα πλακόστρωτα ανηφορικά σοκάκια της παλιάς πόλης. Η οποία παλιά πόλη έχει την τύχη να είναι χτισμένη μέσα στη φύση. Και να απλώνεται στα πόδια της η μεγάλη πεντακάθαρη λίμνη.
Για τους λάτρεις της φύσης και της ιστορίας υπάρχουν διαδρομές κατά μήκος της λίμνης. Με αποκορύφωμα το μοναστήρι του Όσιου Ναούμ με τον ιστορικό ναό και τις διαδρομές στις πηγές της λίμνης. Κερασάκι στην τούρτα o προϊστορικός οικισμός πάνω σε πασσάλους στο νερό.

Αλλά χωρίς ευ ζειν θα στεκόμασταν μόνο στην ομορφιά. Πολλά καφέ και πολλά εστιατόρια για όλα τα γούστα. Μας έπαιρνε και κάναμε μεγάλη ζωή. Εντύπωση μου έκαναν οι νυχτερινές επιλογές της Οχρίδας και ο πολύς κόσμος παντού.
Bonus η επίσκεψη στο Μοναστήρι (νυν Bitola). Μια ζωντανή πόλη με τον πεζόδρομο της και την αγορά της σαν το δικό μας Καπάνι.

ΥΓ. Επισκεφθήκαμε τη γειτονική χώρα σε μια περίοδο που έχω διαβάσει αρκετά για την ιστορία της περιοχής. Έτσι δε μου την έδιναν στα νεύρα οι γραφικότητες με τα αναμνηστικά με το Μεγαλέξαδρο και τον ήλιο της Βεργίνας.

Axel Rudi Pell - Knights Call

Καταλαβαίνω ότι αυτό το post είναι συνέπεια ενθουσιασμού. Ότι δε γίνεται ένας δίσκος που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες να ανήκει σε αυτή την κατηγορία, που θέλει χρόνια να δοκιμαστεί μια κυκλοφορία για να μπει.
Είχα χρόνια όμως να αισθανθώ τόσο ενθουσιασμό και να φάω τέτοιο κόλλημα. Και δε μιλάμε για κανέναν πρωτοποριακό δίσκο. Είναι σα να έβγαζε ο Blackmore πολύ καλό δίσκο με τους Rainbow. Hard Rock/Power που σε πάνε στα καλύτερα του γεροRichie, με τη φωνάρα του Johnny Gioeli να τα απογειώνει. Στίχοι πιο κλισέ πεθαίνεις και θεματολογία του χώρου. Λες και κυκλοφόρησε στα 70s.
Έψαξα στη δισκογραφία του Γερμανού κιθαρίστα αλλά ο ήχος δεν είναι τόσο hard rock και η έμπνευση δεν έχει χτυπήσει κόκκινο όπως εδώ. Δύσκολα βρίσκεις μέτρια στιγμή, με τα ρεφραίν να δίνουν και να παίρνουν και τον ήχο να σε πάει αλλού. In our wildest dreams We'll live forever