Gamma Ray - Live at Principal

Πολύς κόσμος, πολύ ζέστη, πολύ διαφορετικοί άνθρωποι και φάση από τα γνωστά της καθημερινότητας. Και οι Gamma Ray.

Πριν από αυτούς όμως οι καλοί και φιλότιμοι Έλληνες Silent Winter. Και ακόμα πιο πριν ότι ξέχασα το εισιτήριο σπίτι και ξαναγύρισα. Το εισιτήριο που είχα αγοράσει από το Μάιο 😵

Ένα metal party, να ξελαρυγκιόμαστε στα γνωστά ρεφραίν και τον Hansen μόνιμα με το χαμόγελο στα χείλη. Rebellion in Dreamland, Heading for Tomorrow και άνοιξε η όρεξη για τη δισκογραφία τους ξανά. 

ΥΓ Τα live θα είναι πάντα μια απόδραση από την πραγματικότητα

4 γάμοι και 1 κηδεία

 Στα επιχειρηματικά νέα, κατά τη διάρκεια της σημερινής μέρας έκλεισα 4 δουλειές και ναυάγησε μία. Και επειδή το αρνητικό πουλάει, μιλάμε για μια περίπτωση που ψηνόταν από καιρό, σερνόταν 2,5 μήνες και τελικά άκυρο. Βρωμούσε από τους λάθος χειρισμούς του αλλά ας όψεται. Καλό θα ταν να έβρισκα άλλον στη θέση του.

Μετά από σκέψη, με τα χρονικά δεδομένα να είναι μεγάλα αποφάσισα και την ενδεχόμενη βοήθεια της ΑΙ, αποφάσισα να αναλάβω ένα μάθημα, το αντικείμενο του οποίου (περιβαλλοντικό) δεν είναι του πεδίου μου. Αργότερα διαπίστωσα ότι θα μπορούσα να είχα τμήμα στα ΣΑΕΚ (πρώην ΙΕΚ) αν δεν πήγαινα με το σταυρό στο χέρι. Δε πειράζει, το άλλο 6μήνο. Μέσα στη μέρα όμως, αναπάντεχα μιας και ήμουν πολύ χαμηλά στην κατάταξη, με κάλεσαν από άλλο ΣΑΕΚ. Τέλος ήρθε και η πρόταση για ένα ιδιαίτερο σε ένα ιδιαίτερο παιδί. ΙΕΚ και ιδιαίτερα πάντως έχω να κάνω καμιά 15αριά χρόνια άρα και οι 4 γάμοι είναι κάτι καινούργιο ουσιαστικά. Να δούμε πως θα πάνε και πώς θα τα ισορροπήσω,

ΥΓ Μέσα σε όλα έχουμε και αξιολόγηση στο σχολείο.

ΥΓ 2. Εργασιακά πάμε καλά, οικονομικά πολλές αβαρίες

El Chapo + Griselda = LFE

Μπορεί να μην υπήρξε ποτέ έρωτας ανάμεσα στον El Chapo και την Griselda αλλά σίγουρα μπορεί να πει κάποιος ότι έχω έρωτα με τις σειρές για ναρκέμπορους. Ίσως να ήμουν στην προηγούμενη ζωή, ποιος ξέρει..

Griselda: Καλοφτιαγμενη από τους παραγωγούς του Narcos και με μια Βεργκαρα να είναι το επίκεντρο, σε κρατούσε στα λίγα επεισόδια της. Όλα αυτά σε έσπρωχναν να τη συμπαθήσεις αλλά κάπου όπα.

El Chapo: Τον είχαμε γνωρίσει από το Narcos Mexico. Στις τρεις σεζόν της ομώνυμης σειράς, τον γνωρίζουμε από την καλή και την ανάποδη. Από πιστολίδι, καταδιώξεις, αποδράσεις, διαφθορά, κυνισμό άλλο τίποτα. Άλλοι άνθρωποι, άλλες καταστάσεις. Θα πεθάνει στη φυλακή αλλά στη θέση του βγήκαν άλλοι και πάει λέγοντας. 

ΥΓ Με όλες αυτές τις σειρές, το Μεξικό φαντάζει ένας προορισμός στα πλάνα. Ζόρικος αλλά θελκτικος.

Πορτογαλία

Το τελευταίο τρίμηνο είναι γεμάτο ταξίδια. Αεροδρόμια, αεροπλάνα, μέρη. Μετά από παρότρυνση του έτερου ήμισυ, φέτος επιλέχθηκε η Πορτογαλία. Δεν είναι στις πρώτες ευρωπαϊκές επιλογές που σου έρχονται στο μυαλό αλλά μετά την επίσκεψη εκεί, μπορώ να πω ότι είναι από αυτές που συγκεντρώνουν τον περισσότερο κόσμο και κυρίως ότι είναι μια χώρα που πρέπει οπωσδήποτε να πας. 

Πόρτο: Μια πόλη κόσμημα. Όμορφα κτήρια ακόμα και τα παρατημένα τους. Στολίδια οι εκκλησίες τους με τα azulejos που σου δίνουν κουράγιο να ανέβεις τις ανηφοριές. Και φτάνεις στο ποτάμι με την τεράστια γέφυρα. Εκεί χτυπάει η  καρδιά της πόλης. Πανέμορφες εικόνες καθώς διασχίζεις την παραλιακή τους. 

Άμα περάσεις απέναντι και αράξεις στις όχθες, βλέπεις το Πόρτο σα φωτογραφία ανάμεσα στις παραδοσιακές βάρκες. Απαραίτητο να δοκιμάσεις τα πασίγνωστα κρασιά τους με τις θετικές συνέπειες τους (χικ). Μπόνους να πεταχτείς στα παράλια του Ατλαντικού να νοιώσεις λίγο από τη άγρια ομορφιά του.

Λισαβόνα: Φτάνοντας στην πρωτεύουσα διαπιστώνεις ότι οι μεγάλοι δρόμοι του κέντρου (Baixa, Chiado) με το ζόρι χωράνε τις χιλιάδες κόσμου. Μεγάλες πλατείες, με την λεωφόρο Augusta να κλέβει την παράσταση με την αψίδα της που σου δίνει την αίσθηση ότι σε βγάζει σε έναν άλλον κόσμο. Άμα θες να δεις πανοραμικά την πόλη θα πας σε κάποιο Miradouro. Τότε είναι ευκαιρία να μπεις σε κάποιο τραμ και κυρίως τα funicular. Κυρίως για τη φάση, γιατί τις ανηφοριές δεν θα τις γλιτώσεις. Ειδικά στο Barrio Alto με τα πολλά μπαράκια.

Από σημεία ενδιαφέροντος πολλά. Καταρχάς τα ερείπια της Μονής Κάρμο και μετά πάμε στο Belem: ο εμβληματικός πύργος. το εντυπωσιακό μνημείο τω Ανακαλύψεων και κυρίως η φοβερή μονή Jerónimos. Το σκέφτεσαι να μονάσεις :) Για το τέλος άφησα την Alfama, η οποία ανήκει στις γειτονιές που μπορώ να περάσω ώρες χαμένος στα στενά της. Άμα με άφηναν ακόμα εκεί θα ήμουν.

Σίντρα: Λίγο δυτικά της Λισαβόνας είναι μια καταπράσινη περιοχή με παλάτια, εξοχικά, κάστρα προηγούμενων αιώνων. Πήγαμε στην Quinta da Regaleira και δεν προλαβαίναμε να δούμε από τα τούνελ που είχε, μέχρι το αρχοντικό, το παρεκκλήσι, τις κρήνες και αποκορύφωμα το πηγάδι των μυήσεων. Βγαλμένα από ταινίες. 

Μετά στο πολύχρωμο παλάτι της Pena. Είναι τόσο απίστευτο που νοιώθεις ότι είσαι και συ ένα playmobil μέσα σε ένα κάστρο της παιδικής σου ηλικίας. Πανέμορφο.

Και μετά από αυτό πήγαμε όσο πιο δυτικά γίνεται. Στο Cabo da Roca που χαζεύεις τον αχανή ωκεανό. 

ΥΓ Από φαγητό ήταν πολύ καλά ότι και να φάγαμε, με αποκορύφωμα την francesinha και τα pasteis de nata

ΥΓ 2. Μουσικές παντού, παντού, παντού

ΥΓ 3. Οι τιμές σχεδόν όπως εδώ, οι συγκοινωνίες χειρότερες από εδώ.

ΥΓ 4. Οι Πορτογάλοι κουλ.

ΥΓ 5. Πάρα πολλές ώρες στα αεροδρόμια και τις πτήσεις. Τους επόμενους μήνες ας κρατήσουμε μια απόσταση :)

Rammstein - Live in OAKA

Πιστεύω ότι αν είχα παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη συναυλία σε μικρότερη ηλικία, θα ήταν από αυτές που σε στιγματίζουν για πάντα. Φοβερά σκηνικά με τον εκπληκτικό πύργο, φαντασμαγορικό σόου, τέλειος ήχος, πρόζα σε κάποια τραγούδια, φωτιά και ξανά φωτιά. Δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια στιγμή αφού ήταν τόσο καλοστημένη και δουλεμένη που δε σε άφηνε να πάρεις ανάσα. Κερασάκι ο χαμός με τις εκρήξεις στο Du Hast. Δεν περιγράφω άλλο.

ΥΓ Γαμώ τα κινητά

Α(θ)λητισμός

Χρόνια είχα να γράψω κάτι σχετικά με τα αθλητικά. Στο σχολείο, τα παιδιά ασχολούνται συνεχώς και έτσι δεν μπορώ να το αποφύγω. Πέρα από τα παιδιά ασχολούνται φανατικά και κάποιοι συνάδελφοι. Όσο το κρατάμε στο χιουμοριστικό είναι καλά αλλά όταν μπαίνει η στενομυαλιά, τα κολλήματα και όσα θα αναφέρω παρακάτω, το πράγμα ξεφεύγει.

Εκεί έξω υπάρχουν γκρουπ ατόμων που οργανώνονται με σκοπό να βγουν και να χτυπήσουν, να σκοτώσουν. Στην διπλανή ομάδα του ΠΑΟΚ ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Στη μακρινή του Ολυμπιακού αποκαλύφθηκε εγκληματική οργάνωση 160 ατόμων. Και στις 2 περιπτώσεις, ανεξάρτητα αν φοβούνται να το πούνε, αυτά τα γκρουπ υποστηρίζονται από τις διοικήσεις.

Τα παιδιά στο σχολείο είναι λογικό να μην μπαίνουν σε αυτό το βάθος. Οι ενήλικοι συνάδελφοι, το καταπίνουν και το αποδέχονται. Βρείτε τη λέξη πως λέγεται αυτό. Βρείτε τη λέξη πως λέγεται και όταν ηδονίζεσαι με την αποτυχία του άλλου. Γιατί αυτό είναι που τροφοδοτεί την ενασχόληση με τον σημερινό α(θ)λητισμό. Ποια πρωταθλήματα και κύπελλα. Αυτά είναι χαρές της μιας μέρας. Η ήττα του απέναντι είναι που κρατάει αυτά τα άτομα να ασχολούνται με την ομάδα τους. Τα άτομα αυτά είναι είτε τα γκρουπ ατόμων που οργανώνονται με σκοπό να βγουν και να χτυπήσουν και να σκοτώσουν είτε οι (σκατόψυχοι) άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

ΥΓ Έβαλα να ακούσω (όχι να δω) τον τελικό κυπέλλου: άδειες κερκίδες, αποβολές, φασαρίες, όχι μπάλα

ΥΓ 2. Η οργάνωση αυτών των γκρουπ ατόμων έχει βγει από τα σύνορα

Πάσχα στη Ρόδο

Επιστροφή στη Ρόδο 26 χρόνια μετά. Λίγες εικόνες μου έχουν μείνει από την πενταήμερη, αλλά κάποιες αναλαμπές μου ήρθαν όταν πάτησα το πόδι μου εκεί. Ωραία η παρέα και πέρασαν όμορφα όλοι οι συνταξιδιώτες. Ο καθένας είχε και κάποιους δικούς του έξτρα λόγους. Οι δικοί μου είχαν να κάνουν με την μεσαιωνική πόλη.

Την περπάτησα και την ξαναπερπάτησα. Όσο πιο μόνος τόσο πιο χαρακτηριστικά. Το παλάτι των Μαγίστρων ήταν η κορωνίδα αλλά η μαγεία ήταν στα στενά: η απόλυτη σιωπή μετά τα μεσάνυχτα δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα.

Στο παραλιακό μέτωπο είτε θα περπατούσες με τα τείχη στο ένα χέρι είτε στο λιμανάκι με τα ελάφια και το φρούριο. Όλα για φωτογραφίες. 

Η Λίνδος θύμιζε Χώρα των Κυκλάδων στα στενά της και ενώ δεν περπατήσαμε στην ακρόπολη της, την αντικρύζαμε συχνά όταν σηκώναμε το κεφάλι. 30 βαθμοί και όλοι σχεδόν πλατσουρίσαμε στη θάλασσα.

Κύρια χαρακτηριστικά του νησιού είναι η εναλλαγή του πράσινου με το μπλε. Aνάμεσα οι ανθρώπινες τουριστικές παρεμβάσεις. 

• Οι τελευταίες κυμαίνονται από τα τεράστια και πολλά ξενοδοχεία ως τις κατασκευές τύπου λουτρά Καλλιθέας, greek tavern κλπ. Όχι αντιαισθητικά αλλά ήθελε προσπάθεια για να μη νοιώσεις τουρίστας.
• Οι θάλασσες είτε από κοντά είτε από ψηλά ήταν λαχταριστές και ζεστές ακόμα και για την εποχή. Πολύ η ξαπλώστρα.
• Ανεβήκαμε λίγο ψηλά (Έμπωνας), περπατήσαμε στα μονοπάτια των 7 Πηγών, περιηγηθήκαμε στην κοιλάδα των Πεταλούδων (δεν είχε). Ακόμα και το πάρκο Ροδίνι μες στη Ρόδο ήταν αρκετό να σε χαλαρώσει.

Μπόνους η ημερήσια εξόρμηση στη Σύμη. Περίμενα ότι θα έβλεπα απλά την κλασσική επεξεργασμένη φωτογραφία από το λιμάνι. Τελικά αντίκρυσα μια πανέμορφη εικόνα. Αξίζει να καθίσεις σε μια ακρούλα και να κοιτάς με τις ώρες.

ΥΓ Το κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας δεν το πολυκαταλάβαμε

ΥΓ 2. Όπου και να φάγαμε ήταν καλά

ΥΓ 3. Η νέα πόλη ήταν εύκολη, με πολλές επιλογές

Ολλανδία

Μετά από πολλά χρόνια, έφτασε επιτέλους η ώρα να επισκεφθώ τους φίλους μου στην Ολλανδία. Ζουν, εργάζονται και κάνανε οικογένεια (εδώ και αρκετά χρόνια) και εκεί θα συνεχίσουν. Με ορμητήριο το Hoofddorp ξεκίνησε το ταξίδι, που αρχικά ήταν για το Άμστερνταμ αλλά κατέληξε να καλύψει ένα μεγάλο κομμάτι της Ολλανδίας. Μου βγήκε τόσο καλά που μπορώ να πω ότι το Antonis Travel διέπρεψε :P

Άμστερνταμ: Μπορεί το τοπίο να μην είναι τόσο μαγικό όσο άλλες πρωτεύουσες. Μπορεί σε ένα βαθμό τα κανάλια να μοιάζουν μεταξύ τους. Μπορεί αυτό το καφέ χρώμα να μην σου τραβάει το μάτι. ΑΛΛΑ και άλλες τόσες μέρες να καθόμουν δεν θα το ανακάλυπτα. 

Κρυφοί θησαυροί σε στενάκια και γειτονιές που δεν συγκεντρώνουν τους τουρίστες. Απίστευτη ομορφιά και απλωσιά στους κεντρικούς και τις πλατείες. Το περπάτησα και το ξαναπερπάτησα. Είτε χαμηλά μέσα από καραβάκι είτε ψηλά από roof bar έβλεπες κάτι διαφορετικό. Αισθανόσουν τον αέρα.

By night οι φωτισμοί στις γέφυρες έδιναν άλλη εικόνα. Ο κόσμος συνέρρεε κατά χιλιάδες στα μαγαζιά από τις 6 ώρα και δε σταματούσε. Οι σημαίες LGBTQ κυμάτιζαν περήφανα και ο κόσμος κυκλοφορούσε μέσα σε ευφορία (μύριζε και λίγο χόρτο...). Μια πόλη που είναι μια κατηγορία μόνη της.

Ουτρέχτη: Όμορφη ολλανδική πόλη με το κανάλι που τη διασχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς. Την επισκέφθηκα με πολύ καλό καιρό και γινόταν χαμός από ζωντάνια και κόσμο. Αρκετά διαφορετική από την πρωτεύουσα.

Χάρλεμ: Βροχερός ο καιρός αλλά δε με έπιασε. Πολύ όμορφη η κεντρική πλατεία και κατά μήκος του καναλιού κουκλίστικα σπίτια και ένας πύργος και ένας ανεμόμυλος. Πιο μεσαιωνική και στα σημεία η πιο ωραία πόλη από αυτές που έκανα εξόρμηση.

Ντελφτ: Ο καιρός είχε φτιάξει για τα καλά και το μικρό σχετικά Ντελφτ έσφιζε από ζωή στο παζάρι. Οι εκκλησίες, το δημαρχείο και οι διαδρομές πολύ όμορφα όλα. 

Λάιντεν: Πιο μεγάλο το Λάιντεν με πολύ κόσμο στο δικό του παζάρι (ποιος αγοράζει CD και δίσκους και είχε τόσους πάγκους;). Όπως και όλες οι πόλεις είχε το κανάλι που συγκέντρωνε τον κόσμο.

Κέκενχοφ: Τεράστιος κήπος που χρειάζονται πάνω από 2-3 ώρες για να τον περπατήσεις. Απίστευτες εικόνες με τις εκατομμύρια τουλίπες και τις λιμνούλες. Τα μάτια σου γέμισαν αναρίθμητα χρώματα και δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις.

ΥΓ Οι μετακινήσεις γινόταν στο άψε-σβήσε και με τα κατάλληλα app ήταν piece of cake

ΥΓ 2. Ακριβές οι τιμές σχεδόν στα πάντα, μόνο στο Super Market ήταν νορμάλ

ΥΓ 3. Χάρηκα πολύ που συνάντησα φίλους μακρινούς αλλά και τόσο καλούς

ΥΓ 4. Μου έλειψαν και έλειψα, ειδικά στη Στέλλα

Φως στο τούνελ

 Τα χω ξαναγράψει ότι όλα είναι θέμα οπτικής. Όλη η ιστορία είναι να μπορέσεις να αλλάξεις οπτική και να δώσεις αξία/σημασία στα πράγματα και να μην τα βλέπεις σαν αγγαρεία. Ωραία τα λέω αλλά εδώ και 2 μήνες που έχω αυτοφάει χώσιμο με τη δουλειά, δεν μπόρεσα να το δω εντελώς έτσι. Ίσως αν κρατήσω τα καλά (ανταπόκριση από το ακροατήριο, σημαντικότητα του νέου αντικειμένου που ασχολήθηκα) και τα εξελίξω τότε να αξίζει πραγματικά.

Πλέον φτάνω στο τέλος αυτής της φάσης και το ζητούμενο παραμένει το γνωστό και κλασσικό: να είμαστε καλά για να μπορούμε να δρέψουμε τους καρπούς. Ελπίζω το επόμενο post να είναι ταξιδιάρικο αλλά όχι μέσα από τούνελ αλλά από κανάλια ;)

Bruce Dickinson - The Chemical Wedding

Κυκλοφόρησε αναπάντεχα νέο δίσκο ο Dickinson μετά από πολλά χρόνια. Αφιερώνουμε ευλαβικά το χρόνο που επιβάλλεται σε ότι maidenικό υπάρχει. Έτσι βρίσκουμε ωραίες στιγμές και γυρνάνε οι θύμισες μας στα παλιά. Παλιά χρονικά, γιατί όταν τον ακούς το Chemical Wedding είναι λες και κυκλοφόρησε χθες.
Αν το Accident of Birth ήταν το μεγάλο comeback, το Chemical Wedding ήταν αυτό που έδειξε ότι ο Dickinson ήταν πολύ δυνατός και μπορούσε να ξαναδώσει την ώθηση που χρειαζόταν τότε οι Maiden (είχαν κυκλοφορήσει το άνισο Virtual XI). Με ύμνους όπως το Book of Thel (ξαδερφάκι του Darkside of Aquarius), τα πολύ δυνατά King in Crimson, Killing Floor, Tower και τα μελωδικά Jerusalem, Gates of Urizen. Και μαζί τους το ομώνυμο και το Alchemist να δίνουν το στίγμα του δίσκου. Ίσως του μόνου δίσκου που κυκλοφόρησε και ήταν ολοκληρωμένος και θεματικά/στιχουργικά.
Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομα τους, ο άνθρωπος πίσω από το δίσκο ήταν άλλος: ο Roy Z. Οι μουσικάρες, η παραγωγή, η ψυχή ήταν αυτός. Αυτός ανέστησε τον Bruce και τον γύρισε εκεί που ήταν η θέση του. Στην μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχώνε.

Heading for tomorrow

Οι σχεδιασμοί για το αύριο γίνονται σε πολλά επίπεδα. Το μέλλον μας ανήκει.

Πάμε στο σήμερα όπου οι μικροϊώσεις δε λένε να φύγουν με αποκορύφωμα ένα κοπάνημα στο δόξα πατρι που κυκλοφορώ σαν τραυματίας πολέμου. 

Συνεχίζουμε ατενίζοντας το μέλλον.