Axel Rudi Pell - Knights Call

Καταλαβαίνω ότι αυτό το post είναι συνέπεια ενθουσιασμού. Ότι δε γίνεται ένας δίσκος που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες να ανήκει σε αυτή την κατηγορία, που θέλει χρόνια να δοκιμαστεί μια κυκλοφορία για να μπει.
Είχα χρόνια όμως να αισθανθώ τόσο ενθουσιασμό και να φάω τέτοιο κόλλημα. Και δε μιλάμε για κανέναν πρωτοποριακό δίσκο. Είναι σα να έβγαζε ο Blackmore πολύ καλό δίσκο με τους Rainbow. Hard Rock/Power που σε πάνε στα καλύτερα του γεροRichie, με τη φωνάρα του Johnny Gioeli να τα απογειώνει. Στίχοι πιο κλισέ πεθαίνεις και θεματολογία του χώρου. Λες και κυκλοφόρησε στα 70s.
Έψαξα στη δισκογραφία του Γερμανού κιθαρίστα αλλά ο ήχος δεν είναι τόσο hard rock και η έμπνευση δεν έχει χτυπήσει κόκκινο όπως εδώ. Δύσκολα βρίσκεις μέτρια στιγμή, με τα ρεφραίν να δίνουν και να παίρνουν και τον ήχο να σε πάει αλλού. In our wildest dreams We'll live forever

Μεταλλάδες και άλλα είδη

Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, θέλοντας και μη παρατηρείς κάποιες κοινές συμπεριφορές στα άτομα που ακούνε ενσυνείδητα κάποιο μουσικό είδος. Βέβαια τα στεγανά και τα τείχη έχουν πέσει προ πολλού και έτσι (ευτυχώς) δεν υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ των ομάδων.
Τα άτομα που πίνουν νερό στο όνομα του metal δύσκολα θα κοπανηθούν σε ένα μεταλλάδικο. Από το φαίνεσθαι θα αγριευτεί κάποιος αλλά συγκριτικά με άλλους είναι πιο καλά παιδιά. Αν πέσει κάποιος σε μια συναυλία θα τον σηκώσουν. Θα σεβαστούν και δεν θα κλέψουν σειρά για να μπουν. Χαρακτηρίζονται από μια σχεδόν παιδική αθωότητα.
Όσο ξεφεύγουμε από το καθαρά μουσικό και πάμε αλλού, χαλάει το πράγμα. Έτσι όταν το ζητούμενο είναι να βρουν ταίρι, οι νεαρές ειδικά ηλικίες δεν χαλιούνται από τη μουσική σαβούρα και θα στηθούν στην ουρά για να μπουν στο σκυλάδικο.
Όταν μπλέκεται και το ιδεολογικό βλέπεις τον κόσμο να χτυπιέται σε κομμάτια που διαφορετικά απλά θα χάζευε με μια μπύρα στο χέρι. Όσο πάμε σε άλλα επίπεδα διαπιστώνουμε ότι περισσότερο είναι το φαίνεσθαι και όχι η μουσική η ίδια. Αυτό είναι που θέλει και η μουσική βιομηχανία άλλωστε.