Είχα κάποια χρόνια να πάω στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Περισσότερο γιατί δε με ενθουσίαζαν ή δε βόλευε. Και αν δεν είσαι σε φάση για ψυχοπλάκωμα, άστο. Με προσκλήσεις από τον inside man παρακολουθήσαμε Μίλαντ – Ο πλανήτης μου και το Sull'orlo del Marocco.
Βασικά το πρώτο είχαμε επιλέξει αλλά μας προέκυψε και το δεύτερο. Ο Μίλαντ είναι ένα παιδάκι λαθρομεταναστών που εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από το Αφγανιστάν. Σου βάζει στη μούρη το οξύ πρόβλημα που αδυνατεί να περιορίσει το διαλυμένο κράτος μας και να αποφύγουν οι αγαμπημένοι εταίροι μας. Αυτό που διέκρινα προσωπικά είναι ότι σε ένα τόσο γενικευμένο και μεγάλο πρόβλημα, οι ευθύνες υπάρχουν σε όλες τις πλευρές. Ακόμα και οι πρόσφυγες κουβαλάνε ένα μικρό μερίδιο ευθύνης αλλά ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, θα το καταλάβουνε όλοι θέλουν δε θέλουν.
Το δεύτερο παρουσίαζε τη μαύρη πλευρά του Μαρόκου. Γιατί σίγουρα όπως όλα έχει και θετική πλευρά. Αλλά έβλεπες περιστατικά, νοοτροπίες και ζωές που σε κάνουν να συνειδητοποιείς ότι το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη ζει περισσότερο σαν υπάνθρωποι. Και μεις εδώ χαλιόμαστε και ασχολούμαστε με μαλακίες.
Γενικά πάντως μου έκανε εντύπωση ότι ο κόσμος το στηρίζει και ακόμα και αυτός ο θεσμός έχει γίνει κομμάτι της κατά τα άλλα κατοικημένης από ημιάγριους πόλης μας.
Το δεύτερο παρουσίαζε τη μαύρη πλευρά του Μαρόκου. Γιατί σίγουρα όπως όλα έχει και θετική πλευρά. Αλλά έβλεπες περιστατικά, νοοτροπίες και ζωές που σε κάνουν να συνειδητοποιείς ότι το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη ζει περισσότερο σαν υπάνθρωποι. Και μεις εδώ χαλιόμαστε και ασχολούμαστε με μαλακίες.
Γενικά πάντως μου έκανε εντύπωση ότι ο κόσμος το στηρίζει και ακόμα και αυτός ο θεσμός έχει γίνει κομμάτι της κατά τα άλλα κατοικημένης από ημιάγριους πόλης μας.
