Το τελευταίο (μεγάλο) χρονικό διάστημα έχω διαβάσει 3 αυτοβιογραφίες μέταλ καλλιτεχνών. Εκκρεμεί μία ακόμη αλλά δε νομίζω να την πιάσω. Ο λόγος για τον KK Downing των Priest, που έχει ένα στράβωμα και είναι ο λιγότερο ενδιαφέρων από τους υπόλοιπους.
Ξεκινάω με τον Rob Halford. Γεμάτη και με πολλά ενδιαφέροντα θέματα και περιπέτειες στη ζωή του. Δίνει μεγάλο βάρος στη σεξουαλική του ζωή και πως ζούσε κρυμμένος: η αντιδιαστολή της καλλιτεχνικής και εμπορικής επιτυχίας με την προσωπική αποτυχία. Γνωρίζοντας και την ιστορία των Priest, αντιλαμβάνεσαι ότι κάποια πράγματα τα περνάει πάνω-πάνω. Πάντως σου δίνει αυτόν τον θετικό τόνο για τη ζωή.
Επόμενη η αυτοβιογραφία του μεγάλου Iommi. Σταματάει το 2010 άρα δεν περιλαμβάνει το τελικό reunion. Βλέπουμε τη ζωή ενός σπουδαίου καλλιτέχνη ακόμα και μέσα από τις λάθος επιλογές και τις φάρσες, που ήταν χαρακτηριστικό του. Κάθε περίοδος έχει τρομακτικό ενδιαφέρον αλλά και αυτός αποσιωπά κάποια θέματα στις σχέσεις του.
Τέλος του γίναντα Ronnie James Dio. Διάλεξα να αφήσω την περίοδο πριν τους Rainbow. Δε μαθαίνεις πολλά περισσότερα από όσα γνώριζες αν είσαι χωμένος-καμένος αλλά σε βάζει στην εποχή και σου ανοίγει την όρεξη να δεις πιο καλά τη δισκογραφία του. Σταματάει το 1986 που ήταν στο πικ του. Ένα μεγάλο μείον είναι ότι η ανάμιξη της χήρας του είναι εξόφθαλμη και η αγιοποίηση της χτυπάει άσχημα. Τεράστιο σφάλμα που με το ζόρι αναφέρει την πρώτη του σύζυγο και μητέρα του παιδιού του.
Δεν υπάρχει καλύτερη και χειρότερη. Αντικειμενικά κάποιες υστερούν, όπως ανέφερα παραπάνω. Θα βάλεις την κατάλληλη μουσική και θα απολαύσεις την γεμάτη σκαμπανεβάσματα ζωή του αγαπημένου metal icon σου.
