2015: Metal και συμπάθειο

Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της τελευταίας στιγμής (άκουσα από τετριμμένες κυκλοφορίες μέχρι ελιτίστικες της κακιάς ώρας) δεν κατάφερα φέτος να συγκεντρώσω 7 καλούς δίσκους. Αλλάζουμε εμείς αλλάζουν και οι εποχές. Ακολουθούν συμπαθητικές στιγμές.

 

Amorphis - Under the Red Cloud
Πώς μπορεί να σε ενθουσιάζει μια προσπάθεια που απέχει ελάχιστα από τις προηγούμενες; Και όμως είναι τόσο γλυκά κολλημένη και με ειλικρινή έμπνευση που θα στεναχωρεθείς αν κυκλοφορήσουν κάτι μέτριο.Οι κολλητικές μελωδίες θα σε ταξιδέψουν.

Iron Maiden - Book of Souls

Τα έγραψα και σε ξεχωριστό post. Όπως οι πραγματικοί καλλιτέχνες που αγαπούν τη δουλειά τους κάθισαν και έφτιαξαν ένα έργο που θα στέκεται ψηλά χρόνια μετά. Η θεϊκή έμπνευση θα παραμείνει στους κλασσικούς τους δίσκους αλλά αυτό δεν αφαιρεί την αγάπη για το τώρα.

 Lamb of God - VII : Sturm Und Drang

Η περιπέτεια ενός αμερικάνου τραγουδιστή στη φυλακή της Τσεχίας, δίνει τις ουλές που χρειάζονται. Τα καθαρά φωνητικά τις απαλύνουν. Οι συμμετοχές τις πουδράρουν. Με το δικό τους ήχο, σε μεστές στιγμές οι LoG είναι στα δυνατά χαρτιά του σήμερα.


Nightwish - Endless Forms Most Beautiful
Έχουν ξεφύγει πολύ από το vibe των μεγάλων στιγμών τους και πλέον με τη βούλα είναι disney metal. Παρόλαυτα η μηχανή δουλεύει στους γνωστούς ρυθμούς και δε μπορείς να αρνηθείς το ταλέντο που κουβαλάει ο Holopainen


W.A.S.P. - Golgotha
Δεν αγγίζει τις μεγάλες στιγμές τους ενώ και οι πεποιθήσεις του Blackie είναι να τις κρατάει για τον εαυτό του. Ο ήχος ο γνωστός αλλά η μαγιά των τραγουδιών είναι που στο τέλος κάνει καλό το αποτέλεσμα. Το Slaves of... θυμίζει περασμένα μεγαλεία.

The Last Kingdom

Το ανέφεραν ως αντίστοιχο του Game of Thrones: καμία σχέση. Περισσότερο με το Vikings έχει να κάνει καθώς διαδραματίζεται στην Αγγλία τον 9ο αιώνα με τους Σάξονες να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τους Βίκινγκ (Δανούς τους λένε). Αυτή τη φορά η οπτική είναι από την άλλη πλευρά και έτσι το ενδιαφέρον αυξάνεται.
Βασίζεται σε σειρά βιβλίων φαντασίας και ακολουθεί τον Ούντρεντ, Σάξονα που ανατράφηκε από Βίκινγκ. Που βρίσκεται στο περιβάλλον του (υπαρκτού) βασιλιά Άλφρεντ. Έτσι πέρα από τις fiction γραμμές υπάρχει ιστορική βάση, η οποία αποτυπώνεται με ακρίβεια στα ρούχα, τα κάστρα, τα μεγέθη της εποχής. Και οποία δίνεται με ακρίβεια στην μάχη του τελευταίου επεισοδίου, όπου ακολουθούνται τακτικές της εποχής.

Art Home

Σε ένα μουσικό κόσμο (τον μεταλλικό) που μετά από τόσα χρόνια τα πράγματα σου φαίνονται πέρα από γνωστά αλλά και συγκεκριμένα, η επαφή με κάτι ξένο και όχι άμεσα επεξηγήσιμο σου φαίνεται ενδιαφέρουσα. Έτσι μου ακούγεται η indie, ηλεκτρονική, alternative μουσική που παίζει συγκεκριμένα το Art House. Πιθανόν και σε άλλα μαγαζιά του κέντρου να παίζουν παρόμοια μουσική αλλά είναι το hype του, παλιού ειδικά, χώρου που σε ιντριγκάρει. Και η καλλιτεχνική προσέγγιση μέσα από τις αφίσες των event του είναι τέτοια, που μπορεί να τους αφιερώσεις περισσότερο χρόνο από την κλασσική πεταχτή ματιά.

Σημείωση: όχι δεν το γύρισα στην electronica

OHT 2015

Και φέτος περιμέναμε το Open House με προσμονή. Με μεγαλύτερη διαφήμιση φαινόταν να είναι πιο ζόρικα τα πράγματα και όντως ήταν για τα διαμερίσματα στο κέντρο. Στα υπόλοιπα πάντως, οι συνθήκες ήταν πολύ "ευρωπαϊκές".
Μέσα σε ένα ΣΚ ήμασταν και εμείς επισκέπτες στην πόλη μας, όπως η φίλη που φιλοξενούσαμε. Συνδυάσαμε το περπάτημα και τη γνωριμία με το εσωτερικό της πόλης μας με τη διασκέδαση σε ταβέρνες, καφέ και μπαρ. 

Clickbait

 Η αηδία με το κυνήγι κλικ έχει παραγίνει. Τα site του κίτρινου τύπου λειτουργούν μόνο έτσι. Τα mainstream ειδησεογραφικά σπάνια δεν θα το κάνουν. Το χειρότερο είναι κάποια που θέλουν να σου περάσουν ότι είναι σοβαρά και τελικά είναι χειρότερα και από τις δυο άλλες κατηγορίες.
Στο βωμό της κονόμας από τις διαφημίσεις το πράγμα γίνεται αναπόφευκτο στο ραδιόφωνο. Οι πολλές διαφημίσεις είναι παλιό φαινόμενο αλλά να κάθεται ο παρουσιαστής να σου μιλάει με στόμφο για τι καλή είναι η εταιρεία /χορηγός και πόσο καλύτερος γίνεσαι όταν πίνεις το αναψυκτικό, είναι too much.
Προσπερνάμε και τα μεν και τους δε.

Κατά μάνα κατά κύρη

Σε αρκετές οικογενειακές περιπτώσεις, η παροιμία ισχύει. Σε εργασιακές ακόμα περισσότερο.
Αν πούμε ότι μάνα είναι ο διευθυντής ενός σχολείου, τότε έτσι πάει και στους εργαζόμενους και στο εργασιακό κλίμα. Μια δεκαετία στο χώρο το θεωρώ σχεδόν ανεξήγητο πως κάποιος που δεν σε επιβλέπει την ώρα της δουλειάς σου, που μπορεί να μην τον πετυχαίνεις όλη μέρα καθορίζει την ποιότητα εργασίας. Έτσι σε σχολείο:

• με αποσυρμένο/αυστηρό διευθυντή ήμασταν με τα χαλινάρια και την αποστασιοποίηση. 
• με χύμα διευθυντή λογικό ήταν να μην ήξερες πόσοι πάμε και πόσοι γυρνάμε στις εκδρομές.
• με υπεροργανωμένο ήσουν σχεδόν εκπαιδευτικός κολλεγίου
• με συνδικαλιστή δε λειτουργούσε τίποτα και όλοι ήταν σκασμένοι
• με καλόκαρδο και δοτικό γινόμαστε χαλί

Πρόσφυγες

Βρέθηκα για λίγες ώρες στην Ειδομένη. Η αίσθηση μου από τη μία είναι ότι δε βοήθησα τόσο πολύ όσο θα θελα όπως και ότι η κατάσταση δεν ήταν πολύ χαοτική.
Το να περιγράψω την κατάσταση εκεί με λεπτομέρειες δεν έχει τόσο σημασία απλά την επόμενη φορά ελπίζω να δράσω πιο στοχευμένα. Ίσως έτσι ελαφρύνω κάποιους ταλαιπωρημένους ανθρώπους μέσα σε ένα camp που εθελοντές προσπαθούν αυτόνομα και όχι συντονισμένα.
Το κρύο πέφτει γρήγορα και οι ανάγκες είναι έντονες. Θέληση, υπομονή και συντονισμός μήπως και κάνουμε και κάτι πέρα από τα εύκολα.

Σχόλη

Όταν έκανα αναφορές στο χώρο εργασίας μου (δημόσιο σχολείο) συνήθως δεν ήταν καλές. Τώρα με το νέο υπουργό όμως όλα έφτιαξαν: νέο όνομα, αυξήσεις στο μισθό, υποδομές κλπ...
Τα παραπάνω πάντα θα χειροτερεύουν και έτσι μένει το τι επικρατεί στο χώρο εργασίας. Φέτος ξεκόλλησα από εκεί που ήμουν και πήγα σε μια αντίστοιχη δομή που λειτουργεί όμως όπως τα σχολεία που ήξερα τόσα χρόνια. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και έτσι ελπίζω να είναι μια δημιουργική και ευχάριστη χρονιά. Να ξυπνήσει ο εκπαιδευτικός μέσα μου :P

Σκρα

Το Σκρα αν το ξέρει κανείς είναι από μια μάχη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ότι έχει και κάτι περισσότερο η περιοχή δεν το ξερα.  Διασχίζοντας εξωτικά χωριά του νομού Θεσσαλονίκης και Κιλκίς (Πρόχωμα, Βαθύλακος κλπ) φτάσαμε στη λεγόμενη γαλάζια λίμνη. Με λίγο περπάτημα (και βρέξιμο) φτάνεις σε ένα μικρό καταρράκτη και τη λιμνούλα που σχηματίζει. Αν περιτριγυρίσεις θα ανακαλύψεις και άλλα αντίστοιχα μέσα στο δάσος. Αν είσαι trekker ίσως χαθείς στο βουνό αλλιώς σε ταβέρνα.
Με μια κουβέντα ότι πρέπει για κοντινή εξόρμηση-γνωριμία με μια υποτιμημένη περιοχή.

Παλιοταινίες

Το χουμε κόψει το άθλημα των ταινιών. Και να βγαίνει καμιά καλή δεν το πολυπαίρνω χαμπάρι. Άρα πάμε πολύ πίσω από τότε που είδα την πιο παλιά εδώ.

• Minions
  Αγαπημένα τα Minions αλλά η ταινία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Προτιμήστε τα σποτάκια τους στο youtube.
  
• Irrational Man
  Ταινία του περίεργου Woody Allen. Έχει ροή και περνάει από το θεωρητικό στο πρακτικό. Το κλείσιμο της μ' άρεσε σε βαθμό να πω (σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που την είδαμε παρέα) ότι ήταν μια καλή ταινία.
  
• Underground
  Κλασσική, σουρεαλιστική που όσο περνάει η ώρα γίνεται καλύτερη και σε μεταφέρει στη Γιουγκοσλαβία.
  
• Black Death
  Έψαχνα μεσαιωνική ταινία και έπεσα σε αυτή. Δεν ήταν άσχημη αλλά σίγουρα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο.
  
• Nightcrawler
  Αν λάτρεψες το No Country for Old Men, θα σ' αρέσει. Περιστρέφεται γύρω από την πορεία του Gyllenhaal ως "γύπα".
  
• Μίλαντ – Ο πλανήτης μου...
  Δύο οικογένειες λαθρομεταναστών από το Αφγανιστάν εγκλωβισμένες στην Ελλάδα. Όνειρο τους να πάνε  στη Γερμανία. Δύσκολο θέμα, δύσκολη και η λύση.
  
• Sull'orlo del Marocco
  Όπως το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι στο βόρειο Μαρόκο ζουν για να επιβιώσουν. Σκληρές καταστάσεις, με χιλιάδες άτομα να τα καταφέρνουν εξαιτίας της παρανομίας.
  
• Birdman
  Πήρε τα Όσκαρ και άξιζε σε μεγάλο βαθμό. Όχι γιατί είναι η ταινιάρα αλλά γιατί είχε στοιχεία που την έκαναν να είναι έργο της 7ης τέχνης και όχι μία ακόμα καλή ταινία.
  
• Whiplash
  Ασταμάτητο drumming, κράτημα του ρυθμού, να μην ξεφύγεις από το tempo. Ωραίο και ανεξάρτητο.
  
• The Theory of Everything
  Η ζωή του Stephen Hawking, από τη νεότητα ως το σήμερα. Με έμφαση στην προσωπική του ζωή και την προσωπικότητα του.
  
• The Imitation Game
  Βασισμένο στην ιστορία του Άλαν Τούρινγκ και την τραγική ειρωνεία τη σημαντικότητας της ζωής του σε αντίθεση με τη κοινωνία που έσωσε.

 

Machine Head - Live in Fix

Μέχρι να τους δω στη σκηνή δεν ήμουν σίγουρος ότι μια μπάντα που είναι στα ντουζένια της και κουβαλά τέτοια δισκογραφία, θα ερχόταν στα μέρη μας. Η metal τρέλα του Robb Flynn τους έφερε σε ένα venue σαν του Fix να παίζει για σχεδόν 2,5 ώρες χωρίς encore.
Ως παλιοί (και όχι γιατί άργησε δέκα ώρες ο Nick) μπήκαμε με το intro από Ozzy. Και μετά απολαύσαμε μια εμφάνιση που σου έδινε να καταλάβεις ότι σε σέβονται ως ακροατή τους. Τόσο τα σκηνικά όσο ο ήχος, το ότι δεν ήθελαν καπνό και η απόδοση τους σε γέμισαν. Ακόμα και αν στην αρχή τους θεωρούσε αρκετά nu metal, πλέον δε μπορείς παρά να θεωρείς τον Flynn από τους πιο metal τύπους εκεί έξω.
Δεν είχε κάποια κοιλιά η εμφάνιση ενώ το mosh pit στο Killers & Kings ήταν επικό και το κοπάνημα στο Davidian ιστορικό. Στα χοροπηδηχτά τους το "jump, jump" μου θύμισε Cavalera. Εκείνα τα Thessaloniki, Thessaloniki να μην έλεγε αλλά ψάχνουμε ψίλο στα άχυρα.
Το ξέρουμε ότι θα κάνει χρόνια να έρθει μπάντα του βεληνεκούς τους στα μέρη μας. Γι αυτό τους απολαύσαμε διπλά. And with this now we die!

Roller coaster

Δεύτερες διακοπές ήταν οι 5 μέρες στο Ρέθυμνο. Και όπως στις πρώτες έτσι και τώρα ήταν καταιγιστικές. Ο λόγος της εκδρομής ένα χαρμόσυνο γεγονός. Και αυτά που μου άφησε ήταν πολλά.
Δε θα μιλήσω για την πολιτεία που ανακάλυψα και ονομάζεται Ρέθυμνο (όχι μια ακόμα πόλη) αλλά για το ότι βρέθηκα ανάμεσα σε τόσο πολλούς ανθρώπους που σε είχαν σα δικό τους άνθρωπο. Σε σκλάβωνε η φιλικότητα και η ζεστασιά τους. Πρώτα οι Κρητικοί και μετά όλοι τους. Πως οδηγάς και βλέπεις δεκάδες μαλάκες δίπλα σου; Ε το ακριβώς αντίθετο.
Είναι στιγμές όπως αυτή που έρχεσαι κοντά σε συγγενείς που σας έχει απομακρύνει η καθημερινότητα. Και συνειδητοποιείς ότι κάτι σε δένει και δεν είναι απλά η όποια συγγένεια. Που κάποιοι από αυτούς είναι χαρακτήρες που σου λείπουν.
Καλή η οθόνη του smartphone και οι καφέδες μέσα στην πόλη αλλά η ζωή είναι ανάμεσα σε ζεστούς ανθρώπους και σε μέρη αλλιώτικα.

Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο

Ποιος δεν ξέρει την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας; Αλλά πόσοι έχουν δει το θεατρικό του Σαίξπηρ;
Μέσα από μια νεανική, γεμάτη ενέργεια και χιούμορ προσέγγιση, το βαρύ και καρακλασσικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας γίνεται σημερινό και σπαρταριστό. Άγνωστοι οι ηθοποιοί αλλά μετά από αυτή την παράσταση, που ο κάθε ένας τους παίζει δέκα ρόλους και χύνει τόνους ιδρώτα, οι άλλοι ηθοποιοί θα μου φαίνονται δημόσιοι υπάλληλοι. Ειδικά ο πρωταγωνιστής είναι ένας θίασος μόνος του.
Πάντα μπορείς να βρεις ψεγάδια αλλά το μεγαλύτερο κατόρθωμα το οποίο πιστώνονται, είναι το δέσιμο του αστείου με την τραγική ιστορία του ζευγαριού. Και το κάνουν με τρόπο χωρίς να φαίνονται παράταιροι.

Iron Maiden - The Book of Souls

5 χρόνια μετά το απογοητευτικό Final Frontier, οι Maiden τελικά κυκλοφόρησαν και άλλο δίσκο μετά τον 15ο. Απογοητευτικό για εμάς που μεγαλώσαμε μουσικά μαζί τους και δεν περιμέναμε ότι μια μέρα θα κυκλοφορούσαν κάτι τόσο αδιάφορο. Και ο αρχηγός Steve Harris είχε αναφέρει ότι πάντα νόμιζε ότι θα έβγαζαν 15 δίσκους και θα σταματούσαν.
Όπως το εξώφυλλο έτσι και ο δίσκος. Χρειάζεται χρόνος να δεχτείς αυτή τη μορφή του Eddie και περισσότερος χρόνος ότι πρόκειται για ένα απλό πορτρέτο όπως τότε στον πρώτο δίσκο. Με την πρώτη μουσική επαφή με το Book of Souls βρίσκεσαι μπροστά σε ένα μεγάλο συμπαγές σύνολο χωρίς να ξεχωρίζει κάποιο πεταχτό riff. Έτσι του αφιερώνεις ώρες και το περιεργάζεσαι. Γιατί είναι οι αγαπημένοι σου, γιατί και τότε στις αρχές έτσι άρχισες να ακούς.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που περίμενα(με) να βγάλουν το νέο Seventh Son και να απογειώσουν το metal. Δεν γίνεται και θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου (δυστυχώς). Μέσα από μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις σε κρατάνε μέχρι το τέλος. Ίσως γιατί συνήθισες ίσως γιατί καταφέρνουν να γράφουν μεγάλα τραγούδια που είναι πολύ καλά. Μεγάλωσαν και με τον τρόπο τους σου λένε να μεγαλώσεις κι εσύ. Το εκπληκτικό riff και το anthemικό τραγούδι πάντα θα είναι top αλλά δεν βρίσκεται μόνο εκεί η ουσία. Όμορφες μελωδίες, ωραίες ενορχηστρώσεις, νέες προσεγγίσεις δίπλα στις κλασσικές και μια διαδικασία που ξεκίνησε με το A Matter of Life and Death και βρίσκει την καλύτερη έκφανση της σε αυτή την κυκλοφορία.
Up the Irons ξανά!

Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω

Δεν πρόκειται για το κίνημα που προ 4ετίας σήκωνε μπάρες. Αλλά για το γνωστό έργο από το οποίο πήρε το όνομα του και είναι του Ντάριο Φο. Μιας προσωπικότητας της αριστεράς με μεγάλη δραστηριότητα και σημαντικό έργο. Είχα δει στο θέατρο τον Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού και είχα μείνει ενθουσιασμένος με το κείμενο.
Εδώ λοιπόν απλοί εργάτες ξεσηκώνονται μια ωραία πρωία γιατί δεν μπορούν πια να καταπίνουν αυτά που τους δίνει το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι εντυπωσιακό ότι ο τρόπος λειτουργίας, αδικίας, κοινωνικής ανισορροπίας είναι ολόιδιος 40 χρόνια μετά. Έχουν γαλουχηθεί γενιές μέσα σε αυτό το σύστημα και πλέον έχουν απομείνει μόνο τα πυροτεχνήματα όπως το κίνημα που αναφέρθηκε στην αρχή.

Τα πορτοκάλια του Μονταλμπάνο

Ο Σάλβο Μονταλμπάνο είναι αστυνομικός στη Σικελία. Ο Αντρέα Καμιλλέρι τον βάζει να βρίσκεται συνέχεια μπροστά σε αστυνομικά μυστήρια. Και λόγω κοφτερού μυαλού και φαντασίας καταφέρνει να τα εξιχνιάζει.
Πολλές αυτοτελείς ιστορίες, άλλες φορές με προφανείς δράστες και άλλες με ευφάνταστους κακοποιούς, ξεδιπλώνονται στην καλοκαιρινή σου ψάθα. Γιατί αποτελεί καλοκαιρινό και ευχάριστο αλλά όχι χαζοχαρούμενο ανάγνωσμα. Δε σε κάνει κατά τι σοφότερο αλλά σίγουρα δε γεμίζει απλά το μυαλό σου.

Οδύσσεια (Ιθάκη-Λευκάδα)

Η σκέψη για μακρινό ταξίδι υπήρχε. Η επιθυμία φούντωσε μες τον Ιούλη. Ο χρόνος όμως ήταν λιγοστός και το κόστος δυσθεώρατο.  Επιφυλασσόμαστε λοιπόν.
Επόμενη επιλογή δε θα μπορούσε παρά να είναι το μέρος συνώνυμο του προορισμού:

Κι όλους τους ξέμπαρκους θα τρώει το σαράκι
μα όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη

Ιθάκη: με δυο λέξεις πράσινο και μπλε. Έτσι φαινόταν από τα πολλά ψηλά σημεία του. Απόλαυση και στο επίπεδο της θάλασσας με τα κρυστάλλινα νερά και την ηρεμία που σου περνούσε. Ιδανικό μέρος για καθαρό μυαλό. Σε τρεις μέρες την οργώσαμε και την αγαπήσαμε.

Και από κει στην Λευκάδα (την ομηρική Ιθάκη κατά ορισμένους), ανάμεσα στη φύση και στους ανθρώπους. Διαμονή σε camping, βουτιές στα διάσημα γαλάζια νερά του νησιού, περπάτημα σε γραφικά χωριά. Συνωστισμός σχεδόν σε όλα τα μέρη που κινείσαι είτε πρόκειται για διαδρομές είτε για το τουριστικό Νυδρί.
Γύρισα γεμάτος και αποκαμωμένος. Ένοιωσα την οδύσσεια με την έννοια της γνωριμίας των τόπων και του συνεχούς ταξιδιού. Ευχήν Οδυσσεί

Summertime madness

Κυκλοφορεί παντού από προχθές για πτώση 70% του τζίρου λόγω της κατάστασης. Κανείς δε λέει ότι είναι καλό το κλίμα αλλά όταν στο ρεπορτάζ σου βάζουν και δηλώσεις 23χρονου να λέει ότι φέτος πρώτη χρονιά μετά από 5 χρόνια δε θα πάει διακοπές, σου φεύγει ένα δάκρυ. Και μετά πας σε bar και beach bar στη Χαλκιδική και δεν έχει καρέκλα να ακουμπήσεις, ούτε μέρος να παρκάρεις.
Πτώση στις τιμές και ιδιαίτερα των ακινήτων. Ενώ όταν είχαν ρίξει τον ΦΠΑ στην εστίαση κανείς δεν είχε μειώσει τις τιμές τώρα που επανήλθε στο 23% τις ανεβάζουν. Ενώ διαβάζουμε για πτώση στις τιμές πετρελαίου στο βαρέλι εδώ στην καλύτερη δεν την ανεβάζουν. Και για τα ακίνητα παρόμοιος "επαγγελματισμός" από μεσίτες και ιδιοκτήτες. Μόνο πτώση στα έσοδα μας υπάρχει τελικά.
Όταν μετά από όλα αυτά βγεις στην παραλία για μπάνιο διαπιστώνεις ότι είτε είναι όλοι μέχρι 15 χρονών είτε πάνω από 45. Που πήγε η χαμένη γενιά; Γιατί αποκλείεται οι παραλίες να ανήκουν αποκλειστικά στην αγία ελληνική οικογένεια! Αν πας στα trendy beach bar θα βρεις τη χαμένη γενιά. Οι υπηρεσίες που σου προσφέρουν είναι τραγικές αλλά λες και ευχαριστώ που βλέπεις λίγο καλό κόσμο και όχι θειάδες και παιδάκια.
Δυο καρπούζια σε μια μασχάλη δεν τα καταφέραμε να τα κουβαλήσουμε και έτσι φέτος δύσκολο το κόβω για διακοπές (οι τιμές για έξω είναι αστρονομικές-κρίση βλέπεις). Μέσα σε αυτή την ανισόρροπη κατάσταση θα το παλέψουμε.

Όλα τριγύρω (summertime edtion)

Το τελευταίο διάστημα όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Καλό είναι να τα κοιτάς όσον αφορά εσένα γιατί αλλιώς καταλήγεις ένας θεατής ενός άσχημου σίριαλ, που όχι μόνο δε κάνεις τίποτα αλλά και χαλιέσαι συνέχεια.
Η παλιά διαπίστωση ότι οι άλλοι απομακρύνονται, επαληθεύεται με το πέρασμα του καιρού. Και δε μιλάω για περιπτώσεις υγείας, δουλειάς, υποχρεώσεων λόγω παιδιών κλπ. Απλά ο κόσμος δεν κινείται τόσο κοινωνικά όσο θα περίμενες. Το πολύ πολύ να βγει για να ξεσκάσει και σε καμιά περίπτωση να κάνει κάτι αξιοσημείωτο. Φταίει σίγουρα το πέρασμα της ηλικίας αλλά περισσότερο τι κουβαλάει ο καθένας στο κεφάλι του.
Το σοκ των Capital Controls και της δέσμευσης ουσιαστικά των καταθέσεων, είχε συνέπειες για τους περισσότερους. Αλλά όπως όλα αποτέλεσε και φθηνή δικαιολογία για να μην ανταποκριθούν πολλοί στις υποχρεώσεις τους. Αν σκεφτόμουν σαν κι αυτούς και δεν με είχαν μεγαλώσει λάθος, δηλαδή να είμαι συνεπής και αξιοπρεπής στις υποχρεώσεις μου, δε θα με χαλούσε.

Βαρέθηκα κιόλας;

Δε βαρέθηκα από τη ζωή καθώς αυτή δεν έχει να κάνει με επιχειρηματίες, τραπεζίτες, καπιταλόσκυλα, οικονομικούς εγκληματίες. Αυτούς τους βαρέθηκα. Όπως και τα κοράκια που μέσω συνεχών τηλεοπτικών εκπομπών και live blogging πνίγουν τον κόσμο.
Πρέπει να συνεχίσουμε ανεξάρτητα από αυτά, αφού δε μπορούμε να κάνουμε κάτι. Για κάποιους μπορεί ο τελευταίος μήνας να μην υπάρχει ή να είναι η συνεχής παρακολούθηση των Eurogroup. Δεν υπάρχει χρόνος για πέταμα. Ας ξέρουμε τι γίνεται αλλά όπως όλες τις άλλες φορές. Και κυρίως ας είμαστε έτοιμοι για όλα. Πλέον αιωρούμαστε στον αέρα. Από μας εξαρτάται πως.

ΥΓ Δεύτερη μέρα που δεν έχω δουλειές και πρέπει να προσαρμοστώ καθώς τόσους μήνες ξεσυνήθισα.

Magna Carta

Εν μέσω διαπραγματεύσεων, αντεγκλήσεων και υπαναχωρήσεων αρκούμαστε να παρακολουθούμε τι θα συμβεί με τη χώρα μας. Κάποιοι είναι στην τσίτα (ειδικά οι μεγάλες ηλικίες) και κάποιοι άλλοι πέρα βρέχει. Είτε γιατί δεν τους "πιάνει" η φάση είτε γιατί έχουν άλλα. Σίγουρα όμως όλοι έχουν καταλάβει ότι οι διάφοροι κυβερνήτες παίζουν ένα μεγάλο παιχνίδι με άγνωστη κατάληξη.
Το μόνο καλό είναι ότι αυτό το παιχνίδι δεν είναι άγνωστο σε μας. Έτσι δεν θα καταλήξουμε από το πουθενά να τρέχουμε αλαφιασμένοι, καθώς η όποια πληροφόρηση είναι συνεχής. Δεν θα σκάσει μύτη ένας στρατός να σφάξει το χωριό μας. Όμως όπως πάντα, από την ιστορία μέχρι τη φανταστική λογοτεχνία, τα πιόνια στη σκακιέρα τα μετακινούν κάποιοι οίκοι. Το παιχνίδι ορίζεται βάση των ονομάτων τους, λες και εμείς ανήκουμε σε αυτούς.
Ο καθένας μπορεί να προσπαθήσει να προστατευτεί αλλά απέξω και στην ιστορία, φαινόμαστε λες και είμαστε και μεις ή του οίκου των Lannister ή των Targaryen ή των Stark ή των Baratheon ή των ... Ποιος μπορεί να ξεφύγει από το σύστημα;

Και ζησαν αυτοί καλά...

Όταν ακούς γυναικείες απορίες παρακολουθώντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, χαμογελάς. Όταν διαπιστώνεις ότι προέρχονται από την αδιαφορία τους για το άθλημα, σου φαίνεται παράξενο. Αλλά όταν αντί να ακούς μετάδοση από εκφωνητές ακούς καφενειακές διαπιστώσεις από σαλιάρηδες, προβληματίζεσαι.
Στον χθεσινό τελικό CL είδαμε την προσπάθεια να φανεί ο Μέσι ως θεός ακόμα και όταν παραπατούσε. Εδώ και μέρες κυριαρχεί η ιστορία του Τσάβι που ξεκίνησε μικρός και έγινε μεγάλος και τρανός και τώρα φεύγει από την Μπαρτσελόνα (για να πάρει εκατομύρια ευρώ αλλά αυτή η πληροφορία δεν είναι στο κλίμα της ιστορίας). Ακόμη για τον Μπουφόν που ο καημένος έχει πάρει τα πάντα αλλά όχι CL. Και τον Πίρλο που το ένα και το άλλο. Αν αλλάξεις λίγο το σκηνικό όλα αυτά φαντάζουν όπως οι ιστορίες για βασιλιάδες και πριγκίπισσες που εμάς μας φαίνονται χαζές και για γυναίκες. Τις καταπίνει όμως το αντρικό κοινό και καταλήγει να παρακολουθεί έναν μακρινό κόσμο προνομιούχων που ζουν το παραμύθι τους. Και ζησαν αυτοί καλά...

Ροκ ον δε ρέιντιο

Ραδιόφωνο ακούω στην αρκετή ώρα που είμαι στο αμάξι και σε κενούς χρόνους στο σπίτι. Άρα ποιοι είναι οι hot σταθμοί και οι persones του μέσου, δεν ξέρω.
Ένας κλασσικός σταθμός είναι ο 1055 rock. Δυστυχώς δεν παίζει μόνο μουσική αλλά παρεμβάλλεται το ύφος του διευθυντή. Στις βλακώδεις διαφημίσεις που παίζονται, το κερασάκι που με έκανε να γράψω το post είναι αυτή που λέει ότι είναι ο σταθμός που σου δίνει το δικαίωμα να αισθάνεσαι ροκ. Τι λες ρε καραμήτρο λέω εγώ. Ας θυμηθώ και άλλες γραφικές:

• το πρώτο ροκ ραδιόφωνο. Αν λέει χρονικά είναι λάθος γιατί πρώτα βγήκε το Rock Radio. Αν λέει από ακροαματικότητες παίζει να έχει 0,2 ενώ το Rock Radio να έχει 0,1.
• εδώ παίζει μόνο ροκ. Και καπάκι ακούς ποπ, ρέγκε. r'n'b κλπ.
• η διαφήμιση που έλεγε ότι το ΣΚ θα παίζει μόνο μουσική χωρίς παραγωγούς. Λες και  οι παραγωγοί είναι η σαβούρα. 

Άρα που καταλήγουμε: 106,5 \m/

Working Class Hero

Έχουν πλακώσει τόσα πολλά το τελευταίο διάστημα και για το επόμενο μεγάλο διάστημα, που δεν υπάρχει χρόνος για πολλά. Το θετικό είναι ότι όλα αυτά είναι για καλό.
Κοιτώντας το σήμερα απορείς πως κυλούσε ο χρόνος πριν. Για την ώρα το ελέγχω και μου θυμίζει όταν μικρός στα παιχνίδια έκανα τον πολυάσχολο. Κάπως έτσι θα το πάω γιατί αλλιώς εύκολα θα σε πλακώσουν οι δουλειές και τα τρεξίματα, αφού πρώτα σε αγχώσουν. Καλό προγραμματισμό και σε σειρά θέλει. Άντε ανέβα και κινήσαμε.

Πρέσπες

Δεν είναι ο κατεξοχήν πασχαλινός προορισμός και η αλήθεια είναι ότι δεν το σχεδιάζαμε και καιρό. Μακάρι να μέναμε άλλο τόσο, γιατί το τσιμέντο και η λαμαρίνα της πόλης δεν φεύγουν εύκολα από τον οργανισμό.
Ήμαστε τυχεροί γιατί ήταν οι πρώτες μέρες που ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος. Έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε περισσότερο τα γραφικά χωριά, τις ιδιαίτερες διαδρομές και τις λίμνες. Ένας κόσμος αποκομμένος στα δικά μας μάτια. Το παιδί που έτρεχε μια ταβέρνα στην περιοχή και πριν δούλευε στην Αθήνα, κάτι θα ήξερε όμως.
Πολύ καλό το φαγητό τους, η βαρκάδα στα ασκηταριά της Μεγάλης Πρέσπας δεν χάνεται, ενώ και οι άνθρωποι πολύ ζεστοί. Αγαπημένος τόπος.

ΥΓ Στην επιστροφή καθίσαμε στο Νυμφαίο: άλλη κλάση χωριό.
ΥΓ 2. Πάντα αγαπημένη η Καστοριά.
ΥΓ 3. Απροσδόκητα καλή η Φλώρινα.

Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ 2015

Είχα κάποια χρόνια να πάω στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Περισσότερο γιατί δε με ενθουσίαζαν ή δε βόλευε. Και αν δεν είσαι σε φάση για ψυχοπλάκωμα, άστο. Με προσκλήσεις από τον inside man παρακολουθήσαμε Μίλαντ – Ο πλανήτης μου και το Sull'orlo del Marocco.

Βασικά το πρώτο είχαμε επιλέξει αλλά μας προέκυψε και το δεύτερο. Ο Μίλαντ είναι ένα παιδάκι λαθρομεταναστών που εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από το Αφγανιστάν. Σου βάζει στη μούρη το οξύ πρόβλημα που αδυνατεί να περιορίσει το διαλυμένο κράτος μας και να αποφύγουν οι αγαμπημένοι εταίροι μας. Αυτό που διέκρινα προσωπικά είναι ότι σε ένα τόσο γενικευμένο και μεγάλο πρόβλημα, οι ευθύνες υπάρχουν σε όλες τις πλευρές. Ακόμα και οι πρόσφυγες κουβαλάνε ένα μικρό μερίδιο ευθύνης αλλά ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, θα το καταλάβουνε όλοι θέλουν δε θέλουν.
Το δεύτερο παρουσίαζε τη μαύρη πλευρά του Μαρόκου. Γιατί σίγουρα όπως όλα έχει και θετική πλευρά. Αλλά έβλεπες περιστατικά, νοοτροπίες και ζωές που σε κάνουν να συνειδητοποιείς ότι το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη ζει περισσότερο σαν υπάνθρωποι. Και μεις εδώ χαλιόμαστε και ασχολούμαστε με μαλακίες.
Γενικά πάντως μου έκανε εντύπωση ότι ο κόσμος το στηρίζει και ακόμα και αυτός ο θεσμός έχει γίνει κομμάτι της κατά τα άλλα κατοικημένης από ημιάγριους πόλης μας.

Sanctuary - Live in Eightball

Πέρασε πάλι καιρός από το προηγούμενο live. Φταίνε και αυτοί που δεν έρχονται κοντά, φταίνε και μεις που δε βρίσκουμε μεγάλο λόγο για να τραβηχτούμε.
Από όλες τις απόψεις ευχάριστη και πλήρης παρουσία. Ο κόσμος αρκετός, σε ένα χώρο που σε κάνει ένα με το συγκρότημα. Οι Sanctuary είναι ο ορισμός της μπάντας που απέκτησε το status και την αγάπη του μεταλλικού κοινού λόγω της 25ετίας που πέρασε από την τελευταία παρουσία τους. Όχι ότι δεν έχουν καλά τραγούδια αλλά οι θρυλικές διαστάσεις έτσι αποκτήθηκαν.
Ο Warrel Dane ήταν σε τρομερή φόρμα με ατάκες που βοηθούσαν. O Jim Sheppard αφασία με stage diving. Η κιθάρα του Lenny Rutledge στα top. Και τα τραγούδια; Τρελό χτύπημα στα κλασσικά. Ο κόσμος; Λες και έπαιζαν οι Maiden.
Δεν το περίμενα αλλά μας ανανέωσαν μεταλλικά. Youuuu, living in a liiiie \m/

Party Time vs Κομμένη Μαγιονέζα

Έτυχε από την αρχή της χρονιάς να πάμε δύο φορές θέατρο και αυτές σε σκηνές της Καλαμαριάς. Τη πρώτη επειδή μας είχαμε καιρό να πάμε και το θέμα/κριτικές ήταν καλές. Τη δεύτερη επειδή είχαμε τζάμπα προσκλήσεις και φαινόταν κάτι χαλαρό.
Το Party Time βασιζόταν σε έργα του Χάρολντ Πίτερ. Δεν τον γνώριζα ενώ ήξερα τον Κιμούλη. Και σε πολιτικά/κοινωνικά θέματα προσφέρεται για αρκετή ανάλυση και προσέγγιση. Όμως η συρραφή των όποιων ιδεών και η σκηνοθεσία του Κιμούλη ήταν τραγική. Αν δεν είχα πάει πέρυσι στο Τώρα που γυρίζει θα έγραφα ότι ήταν η πιο χάλια παράσταση που έχω πάει. Η περιέργεια και η ανωμαλία, η χωρίς νόημα εμμονή του έργου κατέστρεψαν την όποια τροφή για σκέψη πάνω σε σημαντικά θέματα της κοινωνίας.
Από την άλλη, η Κομμένη Μαγιονέζα ήταν μια ελαφριά κωμωδία που διαδραματιζόταν τα χρόνια των παχιών αγελάδων. Περάσαμε καλά, διασκεδάσαμε και μ' άρεσαν οι άγνωστοι ηθοποιοί. Στο υλικό που είχαν έδωσαν αυτό που είχαν και πέρασαν τη γελοιογραφία των χαρακτήρων.
Αλλά εκεί που δε χωράει σύγκριση είναι στο κλείσιμο, όταν βγαίνει ο θίασος και αποσπά το χειροκρότημα. Στη δεύτερη περίπτωση ήταν ένα πεταχτό χειροκρότημα και μετά οι ηθοποιοί δεν ξαναβγήκαν. Πρώτη φορά μου έτυχε και μου έκανε εντύπωση η μαζεμένη συμπεριφορά τους. Σε αντίθεση με το Party Time που έβγαιναν και ξανάβγαιναν για να δείξουν το μεγαλείο του έργου τους. Τραγικοί.

Europanic

Εμείς τη μάθαμε ως ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα). Στη σημερινή, πιο εξελιγμένη μορφή της είναι η Ζώνη του Ευρώ. Και σε όσες δημοσκοπήσεις έχουν γίνει στη χώρα οι γνώμες ήταν πάντα θετικές. Γιατί τόσο η έννοια Ευρώπη μας παραπέμπει σε κάποια ιδεώδη όσο και το ισχυρό νόμισμα μας καθιστά αξιόπιστους. 
Βέβαια η πραγματικότητα πάντα είναι διαφορετική από τις εντυπώσεις. Έτσι από την αρχή η υιοθέτηση του ευρώ υπήρξε μεγάλο πλήγμα με τις ανατιμήσεις των προϊόντων που έπληξε το εισόδημα των μικρομεσαίων. Και όπως φαίνεται ξεκάθαρα μετά από τα μνημόνια, και πιο κραυγαλέα στα πρόσφατα eurogroup, πρόκειται για ένα σύστημα που οι ισχυροί δρουν σαν τοκογλύφοι κατευθύνοντας τους ανίσχυρους και πνίγοντας τους χρεωμένους.
Σίγουρα δεν είμαστε εμείς οι καλοί κατατρεγμένοι αλλά και οι υπόλοιποι περισσότερο σε κανιβάλους κάνουν πάρα σε εταίρους. Στα διάλα.

Σεμινάρια χρήσης δημόσιων τουαλετών

Η επίσκεψη στην τουαλέτα όταν βρισκόμαστε σε κάποιο χώρο εστίασης είτε είναι απλή καφετέρια ή εκλεπτυσμένο εστιατόριο, έχει εξελιχθεί σε εφιάλτη. Οι δυσκολίες έχουν αναλυθεί στο συγκεκριμένο ποστ ενώ συνέχεια ανακύπτουν καινούργιες. Οι δυσάρεστες συνέπειες της ελλιπούς εκπαίδευσης των θαμώνων έχει συνέπειες για τους ίδιους και για το κοινωνικό σύνολο. Εδώ έρχεται η νεοφυής επιχείρηση (aka start up) Seminarbest για να καλυτερέψει την καθημερινότητα.
Καταρχήν η αδυναμία εξεύρεσης του καζανακίου λόγω των πρωτοποριακών μεθόδων που έχουν εφαρμοστεί όπως και η χρήση φωτοκύτταρων που οδηγεί στην αστοχία, κάνουν τον χώρο ανυπόφορο. Κατόπιν η αδυναμία χρήσης του νιπτήρα, του μηχανήματος με το σαπούνι όπως και του στεγνωτήρα δημιουργούν κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Τέλος τα κρούσματα παρείσφρησης ατόμων του άλλου φύλλου στις τουαλέτες (λόγω ασάφειας των σημάτων), οδηγεί σε έντονα προβλήματα στα όρια της σεξουαλικής παρενόχλησης.
Η Seminarbest με το εξειδικευμένο προσωπικό και την πολυετή εμπειρία στη χρήση τουαλετών σε όλη την υφήλιο είναι ένα βήμα μπροστά. Με την παρακολούθηση των 10ωρων σεμιναρίων εξασφαλίζει στους συμμετέχοντες δύο πράγματα: ότι θα επισκεφθείτε τη σωστή τουαλέτα με άνεση και σύμφωνα με τους κανόνες υγιεινής και ότι στην περίπτωση που ηθελημένα παρακάμψετε τα παραπάνω θα μπορέσετε να γλιτώσετε την αποδοκιμασία των φίλων σας και των ατόμων του άλλου φύλου, με χαρακτηριστική άνεση.
Από όποια πλευρά και να κοιτάξετε το νόμισμα, η λύση στο έντονο πρόβλημα της χρήσης δημόσιων τουαλετών, που έχει οδηγήσει σε άσχημα αποτελέσματα και αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή, θα αντιμετωπιστεί μέσα από τα σεμινάρια της Seminarbest. Μην χάνετε χρόνο και δηλώστε άμεσα συμμετοχή. Εγγυημένο αποτέλεσμα.

Κοτσυφόκισσα

Μετά από αρκετό καιρό ολοκλήρωσα το τελευταίο βιβλίο της σειράς. Το ξεκίνησα μετά τη μούφα που ήταν η ταινία που βγήκε πρόσφατα και ήταν για το πρώτο κομμάτι του. Έτσι και με σκοπό να αποφύγω να δω και την ταινία που θα βγει σε κάνα χρόνο κάθισα και διάβασα το υπόλοιπο.
Βρήκα θετικό που δεν ήταν γραμμένο όπως το προηγούμενο, στο οποίο κάθε κεφάλαιο τελείωνε με ένα cliffhanger. Είχε μια σκοτεινιά αλλά η οπτική από την πλευρά της Κάτνις, μιας 17χρονής δεν είναι κάτι που μπορώ να ταυτιστώ. Ούτε ηλικιακά φυσικά, ούτε σε όλα τα άλλα.
Τέλος πάντων, δεν είναι κακό να διαβάζεις αλλά την επόμενη φορά θα ταν καλύτερο να είμαι πιο επιλεκτικός σε best seller σειρές. Απευθύνονται αλλού.

Ταινίες

Ποδαρικό με αναφορά σε ταινίες. Τις είχα παραμελημένες πέρυσι αλλά φέτος ελπίζω να αντιστραφεί η κατάσταση. Καλή χρονιά σε όλα τα επίπεδα.

• Gone Girl
  Είχαμε ακούσει πολύ καλά λόγια και έτσι δε μας πτόησαν οι 2,5 ώρες διάρκεια. Καλογυρισμένο και σε κρατάει ως το τέλος.
  
• The Hunger Games: Mockingjay - Part 1
  Περισσότερο από συνήθεια παρά ότι αναμένεις κάτι τρομερό, είδα τη συνέχεια της τετραλογίας. Αν είσαι έφηβος είναι καλή εισαγωγή σε ένα "επαναστατικό" mood. Αν έχεις δει σοβαρές ταινίες και διαβάσει σχετικά βιβλία, θα σου φανεί χαζομαρούλα.
  
• Force Majeure
  Σουηδική οικογένεια σε διακοπές σε χιονοδρομικό κέντρο. Οι ρόλοι σήμερα έχουν αλλοιωθεί και το αντρικό πρότυπο καταρρεύσει.
  
• Today
  Ιρανικό σινεμά με προσέγγιση σε ένα καθημερινό θέμα που υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες. Τόσο ρεαλιστική ταινία που την κουβαλάς.
  
• Magical Girl
  Η περιγραφή ισορροπούσε ανάμεσα στην κανονική πλοκή και την ιντελεκτουάλ. Πάλι καλά βάρυνε στην πρώτη. Ωραία δομή και γενικά πολύ καλή. Πρώτη φεστιβαλική για φέτος.
  
• My Left Foot
  Η ιστορία ενός ατόμου με εγκεφαλική παράλυση σε μια πολύ καλή ερμηνεία του Day Lewis. Με δύναμη και θέληση μπορούμε να ζήσουμε.
  
• Rise of the Planet of the Apes
  Σε ρυθμούς αμερικάνικης ταινίας του είδους που βλέπεται ευχάριστα. Τίποτα ιδιαίτερο
  
• The Lunchbox
  Ινδική ταινία που απεικονίζει τη ζωή στη Βομβάη του σήμερα μέσα από μια ρομαντική ιστορία. Σου ανοίγει την όρεξη για το Φεστιβάλ.
  
• Miss Violence
  Μια απλή οικογένεια ενός ταλαίπωρου πενηντάρη. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα και η αρρωστημένη και σχεδόν παρανοϊκή κατάσταση παρουσιάζεται σιγά σιγά. 
  
• Cinema Paradiso
  Με μια λέξη: νοσταλγικό. Αν το έβλεπα μικρός, πιστεύω θα το είχα σαν σημείο αναφοράς. Σήμερα σου φαίνεται αρκετά απλοϊκό. Σε κάθε περίπτωση η μουσική του σε ταξιδεύει.
• Michael Kohlhaas
  Με μια λέξη: φεστιβαλική. Σου αφήνει χώρο να τοποθετήσεις τον ήρωα στην εξέλιξη των γεγονότων και να αντιληφθείς όσα δε σου λέει ρητά.