Time stands still

Επηρεασμένος από επεισόδιο του Black Mirror, κάθισα να γράψω για το μέρος των διακοπών μου. Μιλάμε για ένα μέρος που θα βρεις μια τρύπα στο Matrix.

Μιλάω για τη Σίβηρη στη Χαλκιδική, που λόγω καταγωγής είναι σταθερό σημείο αναφοράς το καλοκαίρι. Τόσα χρόνια, τα πάντα μοιάζουν ίδια και απαράλλαχτα. Τόσο που σε χαλάει.

• Τα μαγαζιά και οι θέσεις τους. Τα ίδια ακριβώς, με τον ίδιο κόσμο, την ίδια μουσική.
• Η μέτρια πλέον παραλία. Μικρός τη θυμάμαι καθαρή, τώρα είναι ανακατεμένη.
• Ο κόσμος: ζευγάρια με μικρά παιδάκια. Παντού. Και μετά από δέκα χρόνια άλλες φάτσες αλλά μόνο ζευγάρια με μικρά παιδάκια. Εικοσάρηδες, τριαντάρηδες και παρέες αγνοούνται.
• Αγέλαστοι Βαλκάνιοι. Είμαι υπερβολικός με το αγέλαστοι. Ίσως άγχρωμοι.
• Τα πατσοκοιλια στη θάλασσα. Μόνο μεγάλες ηλικίες. Μόνο ρυτίδα και φωνή.
• Στη γειτονιά έχει περισσότερη φασαρία από ότι στη Θεσσαλονίκη. Είναι που τους έχεις πολύ κοντά, είναι που ο καθένας συμπεριφέρεται λες και είναι στο μπάνιο του.

Αρχαίο θέατρο

Στην πρώτη παράσταση πήγα κατόπιν παρότρυνσης. Στη δεύτερη λόγω πρόσκλησης.
Αντιγόνη του Σοφοκλή
Δεν είχα ξαναπάει σε αρχαία τραγωδία. Από φευγαλέες ματιές στην τηλεόραση μου φαινόταν πολύ βαρύ, μαύρο και τραβηγμένο. Και η αλήθεια είναι ότι και στο σχολείο δεν ήταν από τα αγαπημένα μου τα κείμενά τους.
Φεύγοντας από την πρώτη εμπειρία μου, ένοιωθα ότι πήγα σε λειτουργία και όχι σε παράσταση. Καθόλη τη διάρκεια δεν υπήρχε ούτε μία παύση και κάθε κουβέντα είχε ένα νόημα. Ο κόσμος παρακολουθούσε χωρίς ούτε ένα κιχ. Πολύ καλές ερμηνείες από όλους σχεδόν, με το χορό, τη Μαξίμου και τον Σαράντη να είναι σε άλλο επίπεδο. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα και είναι εφαλτήριο να αρχίσω να παρακολουθώ αρχαίες τραγωδίες.

Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη
Αριστοφάνη μας πήγαιναν στο δημοτικό και είχα δει μια παράσταση στο αμφιθέατρο της Σίβηρης με τον Καρακατσάνη. Μετά από 2500 χρόνια το χιούμορ έχει αλλάξει, οι υποθέσεις έχουν εξελιχθεί άρα δύσκολα θα βρεις κάτι που δεν έχεις δει ή γελάσει. Να μην είμαι άδικος, ένα χαμόγελο το είχα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το βασικότερο μειονέκτημα είναι ότι δεν είδα το σκοπό του έργου. Το σημαντικότερο θετικό ότι ήταν σφιχτοδεμένη και ο χορός η κινητήρια δύναμή της.

Αμοργιανό μου πέραμα (και από Δονούσα)

Αγαπάμε Κυκλάδες. Η Αμοργός είχε τα χαρακτηριστικά που μας αρέσουν και έτσι ξεκινήσαμε για το 8ωρο ταξίδι. Σώοι φύγαμε, σώοι γυρίσαμε, γεγονός αξιοσημείωτο αν αναλογιστούμε τι καλντερίμι και πέτρα περπατήσαμε.

Θάλασσες
Τις περίμενα αξιοπρεπείς και κρύες. Ήταν πολύ καλές και απλά δροσερές. Είναι λόγος να πας. Ειδικά στη Δονούσα δεν παιζόταν.

Φαγητό
Αυτό ήταν αποκάλυψη. Οι πειραματισμοί στο Νίκο στη Λαγκάδα, τα χιπστερικά στο Τρανζιστοράκι στη Χώρα, η πανδαισία στην Κόρη του Μιχάλη στη Μερσίνη, μέχρι και η χοιρινή στο Βρούτση που σου ξυπνούσε πρωτόγονα ένστικτα. Μην πω τα πρωινά στο Γιασεμί και την τοστάδα στο Τρίπορτο.

Ποτό
Χαλαρά πράγματα σε ταράτσες. Πιο ωραία φάση αν πετύχεις ζωντανή μουσική όπως εμείς με ρεμπέτικη βραδιά. Τα πάντα γίνονται καλύτερα με την ψημένη ρακή τους ;)

Άνθρωποι
Ευγενικοί και πρόσχαροι σε όλη την Αμοργό. Στη Δονούσα δε θα το λεγα αλλά στην Αμοργό σε σκλαβώνανε. Οι περισσότεροι τουρίστες ήταν Γάλλοι.

Αξιοθέατα
Πέρα από την εντυπωσιακή Χοζοβιώτισσα, αξίζει να πάει κανείς στον Άη Γιώργη τον Βαλσαμίτη να τον κεράσει η μοναχή καθώς και να πάρει το κλειδί του Κάστρου στη Χώρα για να το επισκεφθεί μόνος του!

Ομορφιά
Είτε το βλέπεις από μέσα το νησί είτε από πάνω είναι πολύ όμορφο. Δε χορτάσαμε να γυρνάμε μέσα στα λευκά στενάκια και το μάτι μας να κολλάει στα ωραία χρώματα από τις βουκαμβίλιες.

Αθήνα

Είχα να κατέβω Αθήνα περίπου 15 χρόνια! Στο μεταξύ έχω επισκεφθεί τόσες πρωτεύουσες και τη δική μας στην απέξω. Αν είσαι τουρίστας είναι μια χαρά. Σίγουρα η καθημερινότητα θα είναι δύσκολη αλλά από ομορφιά το κέντρο δεν υπάρχει και οι επιλογές για φαγητό και καφέ είναι αμέτρητες. Οι από γύρω δήμους δεν πολυκατεβαίνουν με αποτέλεσμα να έχει νεαρόκοσμο και τουρίστες.
Δε θα αναφέρω πόσο εντυπωσιακός είναι ο ναός του Ποσειδώνα, καλοστημένο το μουσείο κλπ όσο ότι η Πλάκα είναι μια όμορφη πόλη μέσα στην πόλη και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ένας χώρος ευρωπαϊκού πολιτισμού που μακάρι να συνεχίσει και όταν κρατικοποιηθεί. Όλα σου φαίνονται μεγάλα: κτίρια και τους δρόμους και τις συγκοινωνίες συγκριτικά με την φτωχομάνα της Θεσσαλονίκη. (Κανά μεταφορικό και για μας ρε παιδιά.)

ΥΓ Και τα Εξάρχεια μια πόλη μέσα στην πόλη. Γκράφιτι και αφίσες να είναι το σκηνικό και ο χαρακτηριστικός κόσμος να είναι η ψυχή.

Σε τέσσερα

Πάει και το φετινό. Είδα αρκετά αλλά πάλι δε μπορώ ότι το χόρτασα. Ίσως επειδή το τελευταίο κομμάτι είδα λίγο. Ίσως επειδή ήταν πολύ ευρωπαϊκό και του έλειπε η λάτιν πλευρά του. Ίσως γιατί είχα το κινητό στο χέρι... Τι μου έμεινε εμένα:

• η Αγγλία με τις πορδές έφτασε ως τους τέσσερις. Οι ειδικοί της pop κουλτούρας το τράβηξαν όσο μπορούσαν και κάποιοι εδώ στεναχωρήθηκαν που δεν έφτασαν μέχρι τον τελικό.
• οι Κροάτες έπαιξαν στρωτό ποδόσφαιρο και δεν ήταν μόνο από στημένες φάσεις. Αλλά να περνάς 2 φορές στα πέναλτι, θα ταν πολύ να το πάρεις. 
• οι Γάλλοι ξεχώρισαν από το ματς με την Αργεντινή. Το άξιζαν περισσότερο από όλους. Ο Γκριεζμάν συν τους έγχρωμους (sic) έχουν μεγάλη πορεία μπροστά τους.
• η Αργεντινή έχει γίνει συνώνυμη της αποτυχίας.
• η Ουρουγουάη έδειξε πολύ καλά στοιχεία.
• το Βέλγιο είχε τις καλές μονάδες και ταυτόχρονα φχαριστιόσουν να το βλέπεις.
• η Ιαπωνία ήταν ίσως η μοναδική ομάδα που δεν έδειξε τη σκοπιμότητα του βάζουμε γκολ και μετά χαλάμε το ματς.
• η Βραζιλία είχε έναν αέρα αλλά με drama queen δε πας πουθενά.
• Ισπανία και Γερμανία αποκλείστηκαν νωρίς αλλά ήταν σα να μην αποκλείστηκαν.