2006-2018

13 χρόνια γράφω! Ποιος ήμουν, ποιος είμαι; Όταν γράφω εδώ είμαι ο ίδιος που ήμουν τότε. Μπορεί από να έχουν συμβεί χιλιάδες σημαντικά πράγματα, μπορεί αυτό το online ημερολόγιο να το χω μόνο για την πάρτη μου και όχι για αλληλεπίδραση αλλά η ανάγκη παραμένει. Η επιθυμία για έκφραση, για κατάθεση σκέψεων, για κάτι που θεωρώ ότι αξίζει να σημειωθεί.
Ανατρέχω για να δω τη γνώμη μου για ταινίες που είδα και πλέον δεν θυμάμαι. Για τα πιστεύω μου και τους προβληματισμούς μου. Για όσα μ' άρεζαν και μ' αρέσουν μέχρι σήμερα. It 's a peace of my heart.

I 'm a blogger now, why don' t you kill me. Ιανουάριος 2006

Στη γη της Μακεδονίας

Τους τελευταίους τρεις μήνες και όχι επειδή ξύπνησε κάποιο εσωτερικό πατριωτικό αίσθημα, το χουμε ρίξει στις εξορμήσεις σε περιοχές της Μακεδονίας. Ξεπερνάω το κομμάτι της αναψυχής και θα σταθώ στην ομορφιά όπως αυτή διαμορφώνεται από τη φύση και από την ανθρώπινη παρέμβαση.
Για να καταλάβεις το ήπιο του περιβάλλοντος πρέπει να χεις ανέβει βορειότερα (πχ Σκόπια ή Βουλγαρία).  Το πράσινο σε συνδυασμό με τα νερά σε κάνει να εκτιμήσεις τη φύση στο έπακρο. Και εκεί συναντάς σημεία όπου υπεισέρχεται η ανθρώπινη παρέμβαση με όμορφα αποτελέσματα όπως στο φράγμα των Ασωμάτων.

  Όπως στη σπηλιά του Γρηγορίου Παλαμά.

Και μετά στα απομεινάρια άλλων εποχών που αποτελούν στολίδια στο σήμερα. Από τους αρχαίους τάφους στη Βεργίνα και την αρχαία πόλη της Πέλλας στο μεσαιωνικό μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου, στο μαυσωλείο του Γαζή Εβρενός στα Γιαννιτσά και στις παραδοσιακές κατοικίες στη Βέροια.

Στη γη της Μακεδονίας, εκεί που οι καταγωγές και οι προθέσεις συγχέονται και αλληλοκαλύπονται.

Respect, walk

Θα μπορούσα να σταθώ μόνο στην κλάψα. Αλλά περί αυτού έχω κάνει ένα ολόκληρο άρθρο. Όταν κοιτάς πολύ μεγαλύτερα οικονομικά μεγέθη από μένα. Όταν τα εισοδήματα σου μέσα στη χρονιά είναι (δικαίως ή αδίκως) πολλαπλάσια των δικών μου. Ε τότε δε μπορείς να αναφέρεσαι σχεδόν υποτιμητικά στο πόσο δουλεύω. Δεν ξέρεις καν τι κάνω, δεν ξέρεις καν πως είμαι εκεί, δεν ξέρεις την αβεβαιότητα του. Αλλά για σένα μόνο εσύ δουλεύεις. Δεν θα καθίσω ποτέ να αμφισβητήσω αν δουλεύεις. Πρώτον γιατί το κάνεις για την τσέπη σου και δεύτερον γιατί αντί να κοιτάς αυτούς που είναι από πάνω σου κοιτάς αυτούς που (μάλλον) είναι από κάτω σου.

Οι τωρινές καταστάσεις από τη μια και η εμπειρία από τις παρελθοντικές μου συγκρούσεις μου δείχνουν ότι πρέπει να συγκρατηθώ. Προέχουν μεγαλύτερα πράγματα από το μικρό σου μυαλουδάκι. Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι τώρα δε θα σε βάλω στη θέση σου με το γάντι. Ούτε ότι όταν έρθει η ώρα δεν θα σε κανονίσω με το δικό μου τρόπο.

Κωμικοί και κωμικοί

Σε ορισμένους καφέδες διαπιστώνω ότι κάποιες φορές η συζήτηση στέκεται πολύ στο τι κάναμε εμείς, τι αγοράσαμε, τι φτιάξαμε κλπ. Περαχτικά λέω άντε να πούμε και τι κάνατε εσείς. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που μπορεί να σπαταλήσουν ώρες μιλώντας για την (αδιάφορη) καθημερινότητα τους. Εύκολη περίπτωση. Υπάρχουν και άλλοι που  η αυτοαναφορά είναι οι ίδιοι. Να κάνανε και κάτι θα χε ένα ενδιαφέρον (για λίγα λεπτά). Είναι κωμικοί και σου προκαλούν μόνο λύπηση. Μακάρι με τα ψέματα να αισθάνονται καλά. Ίσως πιστεύουν ότι αν αντιμετώπιζαν την πραγματικότητα, η κατάσταση τους δε θα βελτιωνόταν και έτσι παραμυθιάζουν τον εαυτό τους για χρόνια.
Από την άλλη υπάρχει και η κατηγορία ανθρώπων που είναι σαν τις περιπτώσεις ηθοποιών της κωμωδίας. Που πίσω από το γέλιο και την ευχάριστη ατμοσφαίρα που δημιουργούν, κρύβεται μια κατάθλιψη. Δύσκολα να το διαπιστώσεις, δύσκολο να το αντιληφθούν και οι ίδιοι. Δύσκολο να πεις ποιον από τους "δύο κωμικούς" προτιμάς...

Seven demons heed the call

Αναπάντεχα, μετά από χρόνια, βρήκα δίσκους που όχι απλά μ' άρεσαν αλλά κόλλησα. Να πεις ότι έκανα κάτι ενσυνείδητα για να προσεγγίσω άλλα ιδιώματα; (αν και φέτος μπήκε περισσότερο death στην playlist μου). Όχι. Metal is back!

Axel Rudi Pell - Knights Call

Τρομερό κόλλημα. Λες και βγήκε από άλλη εποχή, λες και το αστέρι του Blackmore λάμπει και σήμερα. Δεν κρατήθηκα και τα είπα πιο νωρίς.

Bloodbath - The Arrow of Satan is Drawn

Deathιά από αυτές που μ αρέσουν: groove οδοστρωτήρας, φωνητικά γεμάτα, τίτλοι ένα κλικ από τα κλισέ του Death.

Daron Malakian and Scars On Broadway - Dictator

Σκέφτεσαι πόσο καλύτερος θα ταν ο δίσκος άμα τραγουδούσε άλλος. Τι α κανς, α κάτσεις α μαλώς; Ποικιλία και εναλλαγές, από το πουθενά να μας θυμίσει ότι οι μουσικοί των SOAD δεν ήταν μόνο για πριν από 15 χρόνια. 

Dimmu Borgir - Eonian

Συμφωνικό black metal=Αγαπημένος ήχος. Άνισος ο δίσκος και μεγάλη η αναμονή αλλά χαλάλι.

Ghost - Prequelle

Με το γαμημένο το Rats να ναι συνέχεια στο replay και χιτάκια για το μεγάλο κοινό, δίκαια γιγαντώνονται. Αποτέλεσε αφορμή να ψάξω όλη τη δισκογραφία τους.

 Judas Priest - Firepower

Μπορεί να χουν χάσει τους κιθαρίστες τους αλλά η φωνή είναι εδώ. Τα κουράγια είναι μπόλικα για να περιοδεύουν ενώ και η έμπνευση παραμένει ψηλά. There 's no surrender

Parkway Drive - Reverence

Τα σπάνε οι Αυστραλοί με τον αγαπημένο αμερικάνικο ήχο. Δεν ξεφεύγουν να πάνε προς πιο soft κιθάρες ενώ με πιασάρικα τραγούδια, σε πιάνουν και δε σε αφήνουν.

Warrel Dane - Shadow Work

Τιμής ένεκεν για τον αγαπημένο μουσικό. Δεν είναι καλύτερος από τον προηγούμενο αλλά πρέπει να σκεφτούμε ότι κυκλοφόρησε μετά θάνατον χωρίς να έχει ολοκληρωθεί.

Φίλος, συνάδελφος, αδελφός

Λέξεις που χρησιμοποιούμε για να προσφωνήσουμε κάποιον. Επειδή δε μας βρίσκεται κάτι άλλο, επειδή δεν έχουν πολύ νόημα για μας. Δυστυχώς. Καλύτερα να φωνάξεις τον άλλον "ψηλό" κι ας είναι 1,50 μέτρο παρά να ακυρώνεις αυτές τις λέξεις που έχουν αξία.
Φίλοι είναι ελάχιστοι στη ζωή ενός ανθρώπου. Αδελφοί ένας-δυο συνήθως. Ότι δουλεύεις στον ίδιο χώρο δε σε δένει με το κάθε καμένο χαρτί δίπλα σου. Use your mind and not your mouth.

Φώτοπροστ

Βρίσκονται δίπλα μας απλά θέλει παρατηρητικότητα και ετοιμότητα: αφορμές να χαμογελάσεις.

1. Με μια φευγαλέα ματιά βλέπεις τα θυροτηλέφωνα μιας πολυκατοικίας της Θεσσαλονίκης. Με κλικ στην εικόνα θα διαπιστώσεις ότι ο Batman μετακόμισε στην πόλη.
2. Τι άλλο να κάνεις για να αποτρέψεις τους κάγκουρες από το να πετάνε καφέδες και πλαστικά στην ανακύκλωση, οέο;
3. Στο βρεφικό τμήμα μπορείς να δεις πάνω στις σαλιάρες ατάκες όπως "Best mom", "I love daddy", "Baby" κλπ. Αλλά "I love Mummy" ρε παιδιά; Τη μόνη μούμια που αγαπάμε είναι ο Eddie του Powerslave!

Another one bites the dust

Παρακολουθείται ευχάριστα η ταινία για τους Queen. Μακάρι να βγάλουν αντίστοιχες για όλα τα μεγάλα hard rock συγκροτήματα. Αλλά μην περιμένεις μια εις βάθους ανάλυση και ένα κινηματογραφικό μνημείο. Μετά θάνατον όλων των μελών του συγκροτήματος, μπορεί.
Το άρθρο όμως δεν είναι για τους Queen. Ούτε για τη φυσική πορεία της ζωής. Είναι για κάτι που συμβαίνει σε όλους και φυσικά στον γράφοντα. Και δεν αναφέρομαι σε όλες όσες γνωριμίες και φιλίες έχουν παύσει τα τελευταία 38 χρόνια. Απλά έχω την αίσθηση ότι τους τελευταίους 38 μήνες το φαινόμενο έχει πυκνώσει. Σίγουρα συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο αλλά συνειδητοποιημένα και αναμενόμενα παύουν οι περισσότερες επαφές. Ο προβληματισμός δημιουργείται όταν αφορά κοντινούς ανθρώπους. Και το κακό είναι ότι όσο κάθεσαι και το σκέφτεσαι δε μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό. Η νοσταλγία, το μακρύ παρελθόν ακόμα και ότι ξεμένεις από κοντινούς ανθρώπους, είναι οι λόγοι που θα σε κάνουν να προβληματιστείς. Ίσως και να κάνεις μια ακόμα προσπάθεια. Αλλά αξίζει όταν το πλοίο έχει σαλπάρει;