Είσαι Έλληνας όταν...

1. Κάνεις φραπέ πριν φύγεις απ' το σπίτι, όταν φτάνεις στο γραφείο, μετά το φαγητό, όταν έχεις καλεσμένους, πριν φύγουν οι καλεσμένοι, αφού φύγουν οι καλεσμένοι και πριν πέσεις για ύπνο.
2. Έχεις ακόμα ρούχα, από τότε που ήσουν 5 χρονών, φυλαγμένα σε βαλίτσες.
3. Αποκαλείς κάθε μεγαλύτερο πρόσωπο που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ "θείο" ή "θεία".
4.Δεν λες τίποτα στους γονείς σου, αλλά πάλι αυτοί νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα, και σε κάνουν να πιστεύεις ότι όντως τα ξέρουν.
5. Όταν ταξιδεύεις με το αεροπλάνο και επιστρέψεις, βρίσκεις 20 άτομα να σε περιμένουν στο αεροδρόμιο.
6. Κάθε καλοκαίρι "πρέπει να πας στο χωριό".
7. Κάθε φορά που πας στο χωριό, γνωρίζεις συγγενείς που ούτε ήξερες ότι υπάρχουν, και δεν μοιάζουν καθόλου με την οικογένειά σου.
8. Πάντα καταριέσαι τους Έλληνες, και όταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό κάνεις φίλους μόνο Έλληνες.
9. Όλοι οι συγγενείς σου μαζί μπορούν να αποτελέσουν μια μικρή πόλη.
10. Μαθαίνεις στους Ευρωπαίους/Αμερικανούς να βρίζουν στη γλώσσα σου.
11. Όταν βγαίνεις ραντεβού, αρχίζεις να σκέφτεσαι τα πιο απίθανα μέρη για να αποφύγεις συγγενείς ή οικογενειακούς φίλους.
12. Νομίζεις ότι απελευθερώνεσαι, αν και δεν μπορείς ούτε να καπνίσεις δημόσια.
13. Αν φτάσεις τα 25 και δεν έχεις παντρευτεί, οι γονείς σου σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ γέρος.
14. Το να παντρευτείς είναι ο μόνος τρόπος να γλιτώσεις απ' τους γονείς σου.
15. Λες πάντα "Άνοιξε το φως", αντί "Άναψε το φως".
16. Ρωτάς τον πατέρα μια απλή ερώτηση κι εκείνος σου λέει μια ιστορία για το πώς περπατούσε χιλιόμετρα ολόκληρα για να πάει σχολείο, χωρίς παπούτσια.

Σκοτεινό Xωριό

Τώρα που σφίγγουν τα κρύα (μέχρι να βγει το άρθρο από τη λίστα, που θα πάει θα σφίξουν!) ο κινηματογράφος ανεβαίνει ως επιλογή για ψυχαγωγία. Και για να μη πλατειάζουμε, με μια απόφαση της στιγμής πήγα και είδα το “Σκοτεινό Χωριό” του Σιαμαλανγκ (ή όπως λέγεται!).
Στην ουρά για να κόψουμε εισιτήριο σε αρκετά πηγαδάκια ακουγόταν ότι η ταινία είναι μαλακία. Αλλά τι άλλες επιλογές υπήρχαν; Η Catwoman? :P Δεν θα προχωρήσω σε αναλυτική παρουσίαση της ιστορίας, των σκηνικών, των ηθοποιών κλπ. Θα σταθώ στο ότι όσοι είδαν την ταινία δεν τους φάνηκε αδιάφορη: είτε τους άρεσε είτε δεν τους άρεσε καθόλου. Εγώ ανήκω στη πρώτη κατηγορία και θα υπερθεματίσω υπέρ της, αλλά θα θελα και τον αντίλογο. Όπως καταλαβαίνετε η κριτική που ακολουθεί αφορά, ίσως περιέργως, περισσότερο αυτούς που την έχουν δει παρά όσους δεν την είδαν.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν τη θεωρώ και την καλύτερη ταινία που έχω δει στη ζωή μου (!) αλλά μπορώ να πω ότι είχε κάποια στοιχεία που την κάνουν μια αξιόλογη πρόταση. Η σκηνοθεσία αλλά και οι ερμηνείες κινούνται σε καλά επίπεδα. Το ίδιο και τα άλλα βασικά στοιχεία μιας τέτοιας παραγωγής. Η ταινία διαθέτει μια ενδιαφέρουσα και αρκετά πρωτότυπη ιστορία, η οποία ξεδιπλώνεται από την αρχή μέχρι το τέλος της. Δηλαδή αν κάποιος δει τα πρώτα 15 λεπτά και μετά πάει τουαλέτα και ίσα ίσα προλάβει τα τελευταία 15 (ρωτήστε τον mousel για ανάλογες περιπτώσεις :P) θα δει κάτι εντελώς διαφορετικό. Από το παραμύθι στο ρεαλιστικό (ή καλύτερα το πιο πιθανό). Νομίζω ότι εκεί βασίζεται και η ταινία. Όχι να παρουσιάσει κάτι το καινοφανές αλλά να επιδείξει μια ιστορία που ξεδιπλώνεται πολύ ωραία και που προσπαθεί να αφήσει και ένα επιμύθιο (όχι ότι το καταφέρνει απόλυτα). Η αίσθηση του διαφορετικού είναι στα συν της. Όπως και ότι σε σύγκριση με την γνωστότερη ταινία του ίδιου σκηνοθέτη (ο λόγος για τη “6η Αίσθηση”) έχει πολύ ανώτερη πλοκή. Τέλος θέλω να τονίσω ότι η ταινία ΕΙΝΑΙ θρίλερ. Γιατί θρίλερ δεν σημαίνει μόνο αίμα και τρόμαγμα! Αυτά για όσους περιμένουν φθηνούς εντυπωσιασμούς. Κλείνω γιατί πλησιάζουν οι Ακατανόμαστοι…

LOTD – The true story Part II

Μετά από χιλιάδες τηλεφωνήματα, απειλητικά mail και ερωτικά ραβασάκια παραθέτουμε το δεύτερο και τελευταίο μέρος του Lord of the Demos....
Συγκλονισμένοι από το χαμό του Μέρλιν, ο Σύλλογος Φίλων Στέλιου Καζαντζίδη έπαιξε συμβολικά το τραγούδι «Δυο Πόρτες έχει η Ζωή» γύρω από τη φωτιά. Το δυνατό rhythm section του τραγουδιού τους έκανε άμεσα αντιληπτούς από τα Κουκουρουκου-Χάι, τα οποία έκαναν την λυσσαλέα επίθεση τους. Στον πανικό που ακολούθησε ο σύλλογος διασπάστηκε με τα Χόμπι να ανοίγουν μια από τις δυο πόρτες και να μπαίνουν.
Στην πορεία τους για τη Mordor συνάντησαν ένα μικρό πλάσμα που παλιότερα είχε στην κατοχή του το μαγικό demo και γνώριζε απίστευτη επιτυχία. Το μικρό πλάσμα δεν ήταν άλλο από τον Γιάννη Φλωρινιώτη που μεσουράνησε στα 80s με την αξέχαστη επιτυχία «Είμαι και Μεγάλη Φίρμα» (πειράζει, πειράζει;). Υποσχέθηκε στα Χόμπι ότι θα τα βοηθήσει ενώ ταυτόχρονα είχε στο μυαλό της («του» ήθελα να πω) να αποκτήσει πάση θυσία το demo.
Ο μάγος Μπάρομαν ήταν πλέον έτοιμος να επιτεθεί σε ένα από τα τελευταία προπύργια της ανθρωπότητας. Τα αναρίθμητα και πανάσχημα Κουκουρουκου-Χάι φαινόταν ανίκητα. Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα από τον αφανισμό. Τότε ο Άραχτον θυμήθηκε τα λόγια του Μέρλιν: «Στις δυο ώρες γυρνάς το κατσικάκι και το αφήνεις να ροδίσει. Μετά κοίτα προς τη Δύση». Έτσι κι έγινε. Η απαστράπτουσα μορφή του Μέρλιν φάνηκε στη Δύση μαζί με εξοργισμένους αγρότες του θεσσαλικού κάμπου που είχε φέρει μαζί του. Τρακτέρ, αξίνες, φρέζες και γιγάντια μπεκ κατέβηκαν την πλαγιά και έπεσαν πάνω στα Κουκουρουκου-Χάι σαν τον sleepless στο φαί. Η νίκη ήταν γεγονός.
Στο μεταξύ τα δύο Χόμπι ακολουθούσαν τον μικρό ανώμαλο Γιάννη Φλωρινιώτη. Αυτός είχε ως σκοπό να οδηγήσει, πέρα από μια Mustang του ’65, τα Χόμπι σε μια τεράστια αράχνη. Αυτή δεν ήταν άλλη από τον Παναγιώτη «Αράχνη» Φασούλα, ο οποίος θα τα σκότωνε και μετά το demo θα γύριζε στον προκάτοχό του. Όμως δεν υπολόγισε ότι ο Freddo ήξερε ήδη τον Φασούλα από τότε που παίζανε μαζί στο παιδικό του Πλατυποδιακού και όταν βρέθηκαν μαζί ξέσπασαν σε κλάματα νοσταλγίας. Έριξαν μερικές ραβέρσες, δυο άστοχες βολές και είδαν το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης. Τα Χόμπι μπορούσαν να συνεχίσουν ακάθεκτα το δρόμο τους προς τα στούντιο της Mordor, όπου εκείνη την ώρα ηχογραφούσαν Τα Κακά Κορίτσια.
Εδώ φτάνει στο τέλος το βιβλίο, όπου όπως και η Ιλιάδα, δεν εξιστορείται το τέλος,. Ο μύθος αναφέρει ότι η ιστορία ολοκληρώνεται με ένα απόκρυφο βιβλίο που πωλείται μόνο από τον Λιακόπουλο μόνο με 30 ευρώ (πακέτο με το best seller «Και οι Πακιστανοί είναι Έλληνες»). Το απόκρυφο αυτό βιβλίο ονόματι «Η Επιστροφή του Βασιλιά» εξιστορεί την επιστροφή του βασιλιά του Memphis, του μοναδικού Elvis Presley. Μέσα στον ορυμαγδό των συγκρούσεων εμφανίζεται με μία ροζ Cadillac και τραγουδάει το καταπληκτικό “Love me Tender”. Άνθρωποι, ξωτικά, νάνοι, Χόμπι, αγρότες, τρολ, Κουκουρουκου-Χάι αγκαλιάζονται και ξεσπάνε σε λυγμούς, Όλοι μαζί συμφωνούν πως το demo πρέπει να καταστραφεί γιατί, μη κοροϊδευόμαστε, η disco είναι η μουσική του Σατανά και περνάει λάθος μηνύματα στη νεολαία. Προτρέπει τα παιδιά να ντύνονται κακόγουστα. Και έτσι ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα …

LOTD – The true story

Μια όχι συνηθισμένη διασκευή στον πασίγνωστο μύθο του Tolkien. Μην μπερδεύστε από τα αρχικά. Δεν είναι Lord Of The Rings αλλά Lord Of The Demos :P
"Πριν από χιλιάδες χρόνια στη Μέση Γη ο σατανικός άρχοντας Saron (Stone) έφτιαξε πέντε demo κασέτες (και για να λέμε για κασέτες, καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για πολλές χιλιάδες χρόνια πριν :P) και τις μοίρασε στους πιο φιλόδοξους τότε μουσικούς, υποσχόμενος ότι αυτές θα τους οδηγήσουν στην κορυφή της μουσικής βιομηχανίας. Όμως καμία από αυτές δεν ήταν αληθινή, παρά μόνο μία, αυτή που περιείχε disco και την οποία κράτησε για το studio του, μακριά στη Mordor. Και για να μη σας κουράζουμε εσάς, ναι εσάς τους χιλιάδες φίλους του Blaze το demo αυτό κατέληξε μετά από πολλές περιπέτειες στο μικρό χωριό των Χόμπι (δεν ξέχασα το τ!)...

Στην ετήσια γιορτή της πλατυποδίας που λάμβανε χώρα στο χωριό των Χόμπι καλεσμένος ήταν και ο μάγος Gandalf αλλά τελευταία στιγμή προτιμήθηκε ο μέγας αστέρας Μέρλιν, καθώς θα πουλούσε πολλές φανέλες στην μπουτίκ. Αυτός λοιπόν παρατήρησε ότι ένα μικρό Χόμπι, ο Freddo που λεγόταν έτσι γιατί έμοιαζε σαν ποτήρι καφέ freddo με πόδια (o freddo είναι πιο υγιεινός), χόρευε με χαρακτηριστική άνεση disco αλά Travolta. Αυτό μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα: είχε στη κατοχή του κάτι που είχε ξεχαστεί για πολλά χρόνια… το demo “Disco Apocalypse: Καμπάνα και Ιδρώτας”.
Το demo έπρεπε να καταστραφεί. Αν έπεφτε στα χέρια του Saron όλη η Μέση Γη θα μεταμορφωνόταν σε ένα ξέφρενο disco party γεμάτο από κακοντυμένους αφανοφόρους να παραληρούν κάτω από τις ντισκομπάλες (παρεμπιπτόντως δισκομπάλα είχε σε ένα σημείο και στο live των Priest στο Rockwave :@). Ο Μέρλιν μάζεψε δυο ξέμπαρκους Χόμπι και τον Freddo και τους είπε ότι το demo πρέπει να καταστραφεί εκεί που φτιάχτηκε: στα studio της Mordor.
Όσο η αποστολή αυτοκτονίας έφτανε στη Mordor μεγάλοι (σε ηλικία πολεμιστές) ενώθηκαν μαζί τους. Οι σπουδαιότεροι ήταν ο Araxton, τεμπέλης διάδοχος του θρόνου, ο Legoland, ξωτικό από σπινοτουβλάκια lego και ο νάνος Βαγγέλης (το πραγματικό του όνομα αγνοείται). Πάνω από όλους αυτούς ο υπέρτατος πολεμιστής Vin Diesel, κουβαλώντας μαζί του το πολυμηχάνημα γυμναστικής “Muscle Burn 3000 Space Fitness Ultima Pro”. Όλοι αυτοί σχημάτισαν τον “Σύλλογο Φίλων Στέλιου Καζαντζίδη”.
Στο μεταξύ ο κακός μάγος Μπάρομαν, γνωστός στα τοπικά μπαράκια, ετοίμαζε στρατό αποτελούμενο από πλάσματα απίστευτης αηδίας και αποστροφής, τα Κουκουρουκου-Χάι τα οποία έφεραν τη μακάβρια μορφή του Βασίλειου Κωστέτσου. Οι ήρωες μας είχαν φτάσει στα ορυχεία του Λαυρίου, μέσα από τα οποία έπρεπε να περάσουν για να κερδίσουν χρόνο. Έπρεπε να προλάβουν το «Κλείσε τα Μάτια» του Παπακαλιάτη. Στο διάβα τους συνάντησαν μαύρους που μοίραζαν cd , τύπους που ήθελαν να πλύνουν το παρμπρίζ τους, αλλά και το χειρότερο από όλα, τον ίδιο τον Βασίλειο Κωστέτσο. Στη μάχη ανάμεσα σε Κωστέτσο και Μέρλιν επικράτησε ο πρώτος όταν φόρεσε όλα τα στρινγκ της collection ’05.
Θα αντέξει ο Σύλλογος τον χαμό του Μέρλιν; Θα προλάβουν οι ήρωες μας το αγαπημένο τους σήριαλ; Οι απαντήσεις στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του LOTD!

Τρομοκράτες ή Επαναστάτες

Συνεχώς σημειώνονται, σε διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη, πράξεις βίας από οργανώσεις που μάχονται για την αυτονομία ή την ανεξαρτητοποίηση των λαών τους. Ο IRA, η PLO, η ΕΤΑ, το PKK και οι τσετσένοι αυτονομιστές είναι οι πιο γνωστές. Όλες αυτές εξαιτίας των μεθόδων που χρησιμοποιούν χαρακτηρίζονται συλλήβδην από την διεθνή κοινότητα ως τρομοκράτες. Πραγματικά, τα όρια είναι πολύ λεπτά και δεν μπορεί να ισχύει και εδώ το μακιαβελικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δηλαδή το ότι επειδή επιδιώκουμε κάτι καλό, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα για να το αποκτήσουμε.

Ήδη από τον 19ο αιώνα άρχισε η διαμόρφωση των εθνικών κρατών. Είμαστε όμως στον 21ο και υπάρχουν ακόμα κάποια έθνη που καταδυναστεύονται. Και ως Έλληνες δεν μπορούμε να μπούμε και εμείς στη λογική ότι όποιος προσπαθεί να ξεσηκωθεί είναι τρομοκράτης. Γιατί και όταν ξεσηκωθήκαμε εμείς το 1821, τρομοκράτες μας χαρακτήριζαν. Και τότε χρησιμοποιούσαμε μεθόδους που έμοιαζαν τρομοκρατικές.
Αν πάρει κάποιος κάθε μία από τις προαναφερόμενες οργανώσεις που μάχονται για κάποιους σκοπούς, μπορεί να τις κατηγοριοποιήσει σε τρομοκρατικές και επαναστατικές. Αλλά τα κριτήρια είναι περισσότερο υποκειμενικά παρά αντικειμενικά. Όταν για παράδειγμα οι Παλαιστίνιοι μαχόνταν με πέτρες απέναντι στα όπλα των Ισραηλινών, κέρδιζαν τη συμπαράσταση όλων. Όταν όμως οι επιχειρήσεις αυτοκτονίας έγιναν μέθοδος, προβλημάτισαν και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές τους.
Και φτάνουμε στο τελευταίο περιστατικό (μέχρι το επόμενο): την σφαγή στο Μπεσλάν. Η καταπίεση και οι διωγμοί στους Τσετσένους από το ρωσικό κράτος είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Όπως και καλοδεχούμενη είναι η προσπάθεια τους να εξασφαλίσουν την αυτονομία τους. Όμως αυτό που έγινε στο σχολείο της Ρωσίας αφαιρεί και το τελευταίο ίχνος δίκιου που έχουν. Αναφέρω ένα περιστατικό από τα πολλά που συνέβησαν εκεί και το οποίο προκαλεί την ανατριχίλα: δόθηκε η δυνατότητα σε κάποιες από τις μητέρες που ήταν μέσα να πάρουν ένα παιδί τους και να αφεθούν ελεύθεροι. Όμως μια από αυτές που είχε δύο παιδιά, παρακάλεσε να αφήσουν ελεύθερα τα δυο παιδιά της και να κρατήσουν αυτή. Οι αυτονομιστές δεν το συζήτησαν καν και την ανάγκασαν μπει στο δίλημμα να διαλέξει…Η μητέρα διάλεξε τη μικρότερη κόρη της, αφήνοντας τη μεγαλύτερη μέσα στο σχολείο…
Για ποια προσπάθεια για αυτονομία μπορούμε να μιλήσουμε μετά, αν υπάρχει τέτοια διαστροφή και θηριωδία; Και πάνω σε τι είδους νόμους θα κυβερνήσουν άνθρωποι με τέτοια μυαλά; Τρομοκράτες ή επαναστάτες; Κάτι χειρότερο από το πρώτο…

Στο βασίλειο της Δανμαρκίας όλα βαίνουν καλώς

Καλοκαιράκι σημαίνει χαλαρότητα , ξενοιασιά, πιο καλή διάθεση. Ωραία όλα αυτά και ακόμη καλύτερες και οι διακοπές. Διακοπές εμπεριέχουν όλα αυτά και σημαίνουν ακόμα απόδραση από την ρουτίνα και ίσως την πραγματικότητα. Αλλά όπως φαίνεται όλοι είμαστε σε διακοπές από τις 7 του Μάρτη (αιδώς Αργείοι, τότε έγιναν οι εκλογές!).
Ίσως αυτή είναι μια εξήγηση γιατί υπάρχει αυτή η μαλθακότητα και η ανεκτικότητα απέναντι στην καινούργια κυβέρνηση. Έχουν περάσει 4 μήνες και δεν κουνιέται φύλο. Ή για να μην είμαστε απόλυτοι υπάρχει ένα θρόισμα. Οι όποιες προεκλογικές εξαγγελίες έχουν ξεχαστεί τόσο από τους υποψηφίους όσο και από τους ψηφοφόρους. Όσον αφορά την βασική δέσμευση για εκ βάθρου αναδόμηση του κράτους όσο μεγαλόστομη ακουγόταν προεκλογικά τόσο αστεία φαίνεται σήμερα που προτεραιότητα είναι οι κουμπαριές και οι βραβεύσεις.
Ίσως εξήγηση για την αδιαφορία του κόσμου είναι ότι η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη. Με ένα ΠΑΣΟΚ να ψάχνεται, προσπαθώντας να βρει μια κατεύθυνση μετά την πολυετή διακυβέρνηση που αλλοίωσαν το πρόσωπό του. Εκσυγχρονιστικό, ανανεωτικό, ευέλικτο ή ότι άλλο χαρακτηριστικό θέλει να αποκτήσει, πρέπει καταρχήν να αποδεσμευτεί από τις νοοτροπίες που το ακολουθούσαν εδώ και χρόνια. Με μια Αριστερά που είτε κατατρώγεται (δες Συνασπισμός) είτε διαλύεται (δες ΔΗΚΚΙ) είτε είναι στον κόσμο της (δες ΚΚΕ). Εύκολο το έργο της νέας κυβέρνησης. Αλλά αντί να βάλει γκολ με το έργο της, προτιμά να ανταλλάσσει πασούλες στο κέντρο…
Μάλλον η εξήγηση είναι η κούραση του κόσμου. Κανείς δεν έχει όρεξη να ασχολείται με προβλήματα που δεν του είναι ακόμη αισθητά (αλλά θα του βγουν μεγεθυσμένα στη συνέχεια) αλλά και σε τόσα που σε όλη τη μακρά προεκλογική περίοδο τα έβλεπε υπερτονισμένα. Τώρα ως δια μαγείας όλα λύθηκαν. Ακρίβεια, ασφαλιστικό, διαφθορά, εθνικά θέματα και τόσα άλλα δεν υπάρχουν πια. Μακάρι να ίσχυε.
Καλοκαίρι είναι. Ας πάρουμε δυο (δικαιολογημένες) ανάσες και μετά προς τη δόξα τραβάμε. Μέχρι τότε όλα βαίνουν καλώς στο βασίλειο της Δανμαρκίας…

Final Countdown

Υπό τους ήχους του γνωστού άσματος, που μας θυμίζει παλιές και νέες δόξες και που κακώς δεν το ψηφίσατε όλοι στο poll για το soundtrack του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος :P, να αναφερθούμε σε μια κρίσιμη αντίστροφη μέτρηση. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (και λιγότερο της Ελλάδας), κάτι που έχει κουράσει καθώς περιστρέφεται γύρω από το ίδιο πράγμα. Δε μας έφταναν οι εγχώριοι εξυπνάκηδες, αλλά κατά καιρούς προκύπτουν και εισαγόμενοι.

Εφημερίδες της Αυστραλίας έχουν χριστεί προστάτες του ολυμπιακού πνεύματος (ίσως λόγω Σίδνευ), οι Αμερικάνοι φοβούνται ότι τους παραμονεύουν παντού ενώ και οι «λεβέντες» εξ Αγγλίας σκέφτονται αν θα στείλουν τους αθλητές τους. Φταίει το κλίμα τρομολαγνείας, φταίει ότι δεν μας έχουν και σε μεγάλη εκτίμηση (εκτός των αρχαίους και του musaka :P) αλλά φταίμε και μεις. Γιατί η νοοτροπία μας είναι της τελευταίας στιγμής, αλλά τι να κάνουμε έτσι μάθαμε, έτσι μας πάει καλύτερα. Ωχ αδερφέ τι να κάθομαι να σκέφτομαι και να οργανώνομαι από πριν; Όταν έρθει η ώρα τότε με το ελληνικό μου δαιμόνιο θα τα βγάλω πέρα. Τσουλάει έτσι το πράγμα άλλα μόνο τσουλάει. Για μεγάλα πράγματα χρειάζονται και ανάλογοι προγραμματισμοί.
Τώρα, θα αναρωτηθεί κανείς, τι μπορεί να γίνει; Πλέον ότι προλάβουμε να κάνουμε μέχρι την έναρξη των αγώνων μη ξεφτυλιστούμε. Με την ψυχή στο στόμα. Δηλαδή την οργάνωση και την διαφορετική αντιμετώπιση να την αφήσουμε στην άκρη για την άλλη φορά; Έτσι δε θα αλλάξουμε ποτέ. Προσπαθούμε να γίνουμε Ευρώπη αλλά δε φτάνει που ανήκουμε εκεί. Βήματα γίνονται, αλλά απαιτούνται και άλματα. Και επειδή είμαστε φυλή που ενθουσιάζεται εύκολα και αποκτά γρήγορα δυναμική, μια καλή ευκαιρία είναι και η κατάκτηση του ευρωπαϊκού. Μια τόνωση ηθικού, μια ώθηση, ένα παράδειγμα όπως αναφέρθηκε και σε άλλο άρθρο του Blaze.
Σ’ αυτό το άρθρο δεν πωλείται μυαλό. Απλά τονίζεται ότι δεν μπορούμε να μείνουμε στον ίδιο τρόπο σκέψης και δράσης. Τα εναύσματα δεν προκύπτουν κάθε μέρα γι αυτό ας τα πιάσουμε από τα μαλλιά. Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε.

Rockwave Festival: The Metal Days Part II

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με λίγη συννεφιά που άφηνε ελπίδες ότι δεν θα καούμε όπως την προηγούμενη. Φρούδες ελπίδες. Αλλά κατευθείαν στο ψητό. Η ώρα ήταν 4:30 όταν βγήκαν στην σκηνή οι Έλληνες Nightfall. Θερμή ανταπόκριση από μερίδα του κοινού, αλλά όχι από τους περισσότερους, ένας εκ των οποίων ήμουν και εγώ. Κάτι τα κρύα αστεία του Ευθύμη, κάτι ο ήχος τους (το Lesbian Show τρόμαξα να το αναγνωρίσω στην αρχή) αποτέλεσαν απλό ορεκτικό για τους επόμενους.
...Οι οποίοι επόμενοι ήταν οι Queensryche και όχι οι Nightwish που νόμιζα τόσο καιρό. Και στο εισιτήριο το έγραφε αλλά δεν το πρόσεξα. Κάτι τρέχει στα γύφτικα θα πει ένας άσχετος αλλά εδώ μιλάμε για ένα από τα συγκροτήματα που έγραψαν ιστορία στα τέλη του 80 και τις αρχές του 90. Αλλά αφού αυτοί δεν είχαν πρόβλημα να βγουν σε αυτή τη σειρά εμένα δε μου πέφτει λόγος. Βγήκαν, έπαιξαν ολόκληρο το Operation: Mindcrime (τον καλύτερο δίσκο τους και ένα από τα καλύτερα concept album του rock) και έφυγαν. Άναυδοι…
Μέχρι να συνέρθουμε και ζητιανεύοντας λεφτά από γνωστούς, για να πιούμε νερό (γιατί η ιδέα να τα αφήσουμε όλα στο αμάξι δεν ήταν και η καλύτερη!) προωθήθηκα κοντά στη σκηνή για τους Nightwish. Πολύ καλό το setlist τους, μεγάλη η συμμετοχή του κόσμου, ωραία τα πυροτεχνήματα αλλά όλα τα λεφτά ήταν η Tarja Turunen, η τραγουδίστρια τους. Εντυπωσιακή εμφανισιακά, πολύ καλή σκηνική παρουσία (headbanging από γυναίκα είναι άλλη καύλα) και απίστευτη φωνή. Κατά την προσωπική μου άποψη επισκίασε και τους δυο μεγάλους, τον Tate και τον Halford.
Αν στους Nightwish δυσκολεύτηκα να φτάσω κοντά στη σκηνή, στους Judas Priest μετά κόπων και βασάνων και ακολουθώντας κάτι γομάρια πλησίασα στα 10-15 μέτρα. Ο κόσμος είχε πυκνώσει πάρα πολύ και παρεμπιπτόντως τη δεύτερη μέρα είχε περισσότερο κόσμο από την πρώτη. Αν ο χώρος χωρούσε 15000 τότε πρέπει να ήταν κατάμεστος. Οι ήχοι του Hellion ακούγονται από τα μεγάφωνα, η μπάντα βγαίνει στη σκηνή και όλα είναι ιστορία. Ο Halford πραγματικός performer με κινήσεις που λες και ήταν χορογραφία. Τα σκηνικά εντυπωσιακά, τα καλύτερα που έχω δει σε συναυλία στην Ελλάδα. Και ενώ από κάτω οι ιαχές Priest, Priest δονούσαν την ατμόσφαιρα ακούγονται τα drums του Painkiller. Εκείνη τη στιγμή μέχρι και οι καθαρίστριες του Rockwave πρέπει να μπήκαν στο pit (εκτός από κάτι φλωροκάφρους, ονόματα δε λέμε). Αποθέωση και στο encore ο Halford βγαίνει με τη Harley στη σκηνή. Σταματάω γιατί σε λίγο θα αρχίσω να τραγουδάω :)
Το Rockwave Festival 2004 τελείωσε και παρόλα τα μικροπαράπονα που ακούστηκαν είναι ένα γεγονός που θα το θυμόμαστε για χρόνια. Τα συγκροτήματα, οι αποδόσεις τους, η διαφορετική διάρθρωση του setlist τους, αυτά και πολλά άλλα άφησαν ένα χαμόγελο σε όσους παραβρέθηκαν εκεί. Οι υπόλοιποι ας χτυπάνε το κεφάλι τους από τώρα μέχρι το επόμενο.

ΥΓ. Φέρτε Ozzy και AC/DC πριν πεθάνουν για να τα κάψουμε όλα.
ΥΓ 2. Thanks για την υπομονή. Stay heavy!

Rockwave Festival: The Metal Days Part I

Ένα συναυλιακό γεγονός που λόγω της έκτασης, της μορφής και των ονομάτων που φιλοξενεί επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα στην Ελλάδα, μόνο απαρατήρητο δεν μπορεί να περάσει. Πριν δύο χρόνια είχε ακυρωθεί για κάποιους λόγους που έχουν υπεραναλυθεί ενώ πέρυσι οι διοργανωτές δεν προχώρησαν στη διεξαγωγή του για να πάρει τη φετινή του μορφή. Σήμερα μιλάμε για ένα πραγματικό φεστιβάλ. Προβλήματα υπήρχαν αλλά προσωπικά δεν στάθηκαν τόσο σημαντικά για να μου χαλάσουν το διήμερο 19-20 Ιουνίου.

Παρακάμπτοντας όλα όσα με εμπόδιζαν να κατέβω στην Αθήνα, κατέφθασα με «εκλεκτή» παρέα στο χώρο του φεστιβάλ κατά τις 3:30 το μεσημέρι του Σαββάτου. Το Terra Vibe όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση βρίσκεται κοντά στη Μαλακάσα, μέσα στο βουνό, περιτριγυρισμένο από δάσος. Ωραίο περιβάλλον. Ταυτόχρονα όμως πολύ ζέστη και πολύ κόσμος.
Πριν καλά καλά καταλάβουμε τι μας συμβαίνει άρχισαν οι πρώτες νότες. Ήταν οι Firewind, οι κατά το ήμισυ Έλληνες (δύο από τα τέσσερα μέλη είναι δικοί μας) που άνοιξαν το μεταλλικό διήμερο. Για να πω την αλήθεια μόνο σαν υπόκρουση τους είχαμε γιατί ψαχνόμασταν να βρούμε νερό και φαΐ. Αφού προσανατολιστήκαμε και ακούσαμε κανά δυο τραγούδια τους, μας αποχαιρέτησαν.
Καπάκι ανέβηκαν στην σκηνή οι Dark Tranquility. Μια σκηνή που την πρώτη μέρα είχες την εντύπωση ότι έκοβε βόλτες ο καθένας. Έπαιζε το group και κάτι παλικάρια από πίσω έψαχναν κάτι κιθάρες. Τέλος πάντων ούτε ο ήχος των Σουηδών είναι από τους αγαπημένους μου γι αυτό έπιασα κουβέντα με ένα παιδί για κλασσικά μεταλλικά ζητήματα (ήχος των Metallica, Maiden κλπ) :). Ο τραγουδιστής των Dark Tranquility πρέπει να ήταν ένα βήμα πριν την ηλίαση: έκανε brutal φωνητικά, είχε 40 βαθμούς, φορούσε και μαύρα πως τη γλίτωσε ένας θεός ξέρει.
Κατά κάποιο τρόπο αυτή ήταν η προθέρμανση. Είδαμε τι παίζει στο χώρο του φεστιβάλ (ωραία τα σουβλάκια) και το άσχημο ήταν ότι δεν είχε merchandise της προκοπής. Μπλούζα Rockwave δεν είχε και των συγκροτημάτων δεν ήταν καμία τίποτα το ιδιαίτερο. Μετά από αυτό το χτύπημα της μοίρας :P και ενώ ο ήλιος μας βαρούσε αλύπητα ήρθε η ώρα για τους Running Wild… ωχ λάθος! Αυτοί ακύρωσαν πριν λίγες μέρες προκαλώντας απογοήτευση σε πολύ κόσμο από ότι φάνηκε. Καλά θα ‘ταν να τους βλέπαμε αλλά δεν χάθηκε και ο κόσμος. Και οι αναπληρωτές τους καλοί ήταν αν και δεν βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση.
Ο λόγος για τους Gamma Ray. Η παρέα του Kai Hansen, μορφής του Power, όπως και τα δύο προηγούμενα group δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεση της. Στάθηκε όμως στο ύψος της και με ύμνους όπως ο Rebellion in Dreamland και Land of the Free ξύπνησε τους πάντες για τα καλά. Πάντως φαινόταν ότι τα ‘χε παίξει ο Γερμανός από τη ζέστη. Εξασκήσαμε λοιπόν λίγο τις φωνητικές μας χορδές αλλά κράτησαν το καλύτερο για το τέλος. Εκεί που ήταν να αποχωρήσουν έπαιξαν και ένα τραγουδάκι… I want out από εποχή Helloween και χάθηκε η μπάλα.
Ο ήλιος άρχισε επιτέλους να πέφτει, ήπιαμε τα νερά μας (αν το μπουκαλάκι αντί για μισό ευρώ το είχαν για παράδειγμα ένα, θα είχαν γίνει πάμπλουτοι) και πλησιάσαμε ξανά στη σκηνή με άλλη σύνθεση παρέας. Ώρα για τους πιο κάφρους από κάτω, ώρα για τους Soulfly στη σκηνή. Οι ήχοι του Prophecy στα μεγάφωνα και μόλις μπαίνει η κιθάρα του Cavalera γίνεται χαμός. Από τη σκηνή και σε απόσταση 20 μέτρων όλοι χοροπηδούν! Πανικός! Ο Max με «καλόγουστο» συνολάκι κατεύθυνε τις αντιδράσεις του κοινού. Και ακούγονται οι ήχοι του Roots Bloody Roots… Ο σώζων εαυτόν σωθήτο! Τέτοιο κύκλο και τέτοιο ξύλο δεν έχω ξαναδεί. Work for territory και Inner Self (μπλιαχ) από εποχή Sepultura και ακόμα πέφτει ξύλο στην αρένα του Rockwave…
Και ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα ή καλύτερα των W.A.S.P.. Το ερώτημα που μας απασχολούσε όσον αφορά τους headliners ήταν αν θα φέρουν το show τους με τα κρέατα κλπ. Δυστυχώς όχι μόνο αυτό δεν έφεραν αλλά ούτε και το «μικρόφωνο» του Blackie. Το προσπεράσαμε γρήγορα γιατί γρήγορα μας έμπασαν και με ένα medley που περιελάμβανε το On you knees και το Chainsaw Charlie. Ένα setlist με όλες τις επιτυχίες τους και ένα ακουστικό κομμάτι με το Idol ήταν αρκετό για να μας αποτελειώσει. Πολύ σπρωξίδι κοντά στην σκηνή αλλά I don’t need no doctor, all I need is my loooove machine!
Η νύχτα έπεσε, ο χώρος άδειασε, η πρώτη μέρα τελείωσε, βρίσκοντας μας να στήνουμε σκηνή στη 1 τα μεσάνυχτα…

ΥΓ. Θα ακολουθήσει αναφορά και στη δεύτερη μέρα. Stay tuned |..|

Commune...

Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου θα βρεις πράγματα που σε εξοργίζουν. Αλλά και αν ρίξεις μια ματιά δίπλα σου θα δεις άτομα που σ' αρέσει να είσαι μαζί τους. Μια λύση λοιπόν είναι να αδιαφορείς για τα γύρω σου, αφού έτσι κι αλλιώς είναι πολύ δύσκολο να τα αλλάξεις, και να στραφείς στα όσα ευχάριστα έχεις κοντά σου. Ο στρουθοκαμηλισμός και ο ωχαδερφισμός είναι κύρια χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας, αλλά από την άλλη δεν είναι λύση το να φτάνεις στην συνεχή άρνηση και τον πόλεμο των πάντων. Η ζωή μας έχει πολλές διαστάσεις και όταν η προσοχή μας επικεντρώνεται σε μία από αυτές χάνουμε πολλά πράγματα που θα μπορούσαμε να κερδίσουμε από τις άλλες.
Για φιλοσοφίες καλά ακούγονται τα παραπάνω αλλά τι θέλει να πει ο ποιητής; Ο ποιητής λοιπόν, αν και κεντροαριστερών φρονημάτων, θα την "πει" λίγο στην αριστερή νεολαία. Είτε μέσω του πανεπιστημίου είτε σε συγκεντρώσεις μπορεί κάποιος να έχει έρθει σε επαφή με παιδιά που ανήκουν στο χώρο της αριστεράς και ειδικότερα της ΚΝΕ. Μπορεί κάποια απ' αυτά να είναι τα καλύτερα παιδιά, τα περισσότερα να είναι σαφώς πιο ενημερωμένα για πολιτικά πράγματα από τα υπόλοιπα και από χαβαλέ να είναι πρώτοι. Όμως στη συμπεριφορά τους υπάρχει μια οργή και στα πιστεύω τους μια απαξίωση για τον περίγυρο. Μπορεί ο κόσμος μας μόνο ο καλύτερος να μην είναι αλλά το να έχει ποτιστεί ο χαρακτήρας σου με μια συνεχή αντίδραση και ο λόγος σου να έχει μπει σε καλούπι από αυτήν την ηλικία δεν είναι και το καλύτερο.
Δεν θα εξετάσω αν δικαιολογημένα ή όχι συμβαίνει αυτό. Ούτε αν ισχύει σε μεγάλο ή μικρό βαθμό. Μόνο η ύπαρξή του αρκεί για να προβληματιστεί κάποιος. Όταν ένα πιστεύω περιορίζει την οπτική σου και σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα με μια απαισιόδοξη, καχύποπτη και ισοπεδωτική ματιά τότε κάτι τρέχει. Και σ' αυτό δεν φταίει η ιδεολογία του κομμουνισμού αλλά η "μετάφρασή" της από το κόμμα. Μια "μετάφραση" που οδήγησε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, αλλά ακόμα και σήμερα επιβιώνει σε ολοκληρωτικές δομές εντός των κομμουνιστικών κομμάτων, όπου οι εσωτερικοί αντιφρονούντες καθαρίζονται με συνοπτικές διαδικασίες. Όσο οι ιθύνοντές του παραμένουν προσκολλημένοι σε κάποιες συμπεριφορές που δεν έχουν καμιά σχέση με το σήμερα και τυποποιούν μέχρι και την γλώσσα των συντρόφών τους, ο κομμουνισμός θα φαντάζει σαν παιδί του σταλινικού παρελθόντός του.
Τα παιδιά που βρίσκουν το κομμουνιστικό κόμμα ως καταφύγιο για να διοχετεύσουν την ενέργεια τους και την προσπάθεια τους να αλλάξει η ασχήμια που επικρατεί σήμερα, γρήγορα θα απογοητευθούν όταν αντιληφθούν ότι ωθούνται προς τη μονοδιάστατη προσέγγιση των πραγμάτων.
Η ευτυχία ίσως βρίσκεται στα μικρά πράγματα αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε με τα μεγάλα. Η καλή ισορροπία των δύο είναι το ζητούμενο. Γιατί δεν είναι μόνο η θρησκεία όπιο των λαών…

A Maiden Story

Only The Good Die Young... Origins...
Ο μπασίστας Steve Harris θεωρείται ο δημιουργός και εμπνευστής του συγκροτήματος. Γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου 1957 στο Leytonstone του Ανατολικού Λονδίνου. Επηρεάστηκε από τα συγκροτήματα: Genesis, UFO, Deep Purple, Led Zeppelin κ.α.
Από μαθητής ακόμα, άρχισε να παίζει σε διάφορα συγκροτήματα. Για πρώτη φορά έπαιξε επαγγελματικά με το συγκρότημα Smiler, το 1974, ενώ είχε προηγηθεί η συμμετοχή στους Gipsy 's Kiss (1972-1973). Στα τέλη του 1975, σε ηλικία 18 ετών, το εγκατέλειψε και ίδρυσε τους IRON MAIDEN το Δεκέμβριο.
Η αρχική σύνθεση του συγκροτήματος ήταν: Paul Day (φωνητικά), Dave Sullivan, Terry Rance (κιθάρες), Steve Harris (μπάσο), Ron Matthews (τύμπανα).


Give me Ed till I' m dead
Η σύνθεση του συγκροτήματος ήταν πολύ ρευστή τα πρώτα χρόνια με συνεχείς αλλαγές μελών. Έτσι λοιπόν από τα μέσα εώς τα τέλη του 1976 το group απαρτιζόταν από τους: Dennis Wilcock (φωνητικά), Bob Sawyer, Dave Murray (κιθάρες), Steve Harris (μπάσο), Ron Matthews (τύμπανα) Στα τέλη του '76 αποχώρησε ο Bob Sawyer ενώ από τις αρχές μέχρι τα μέσα του επόμενου χρόνου μέλη του συγκροτήματος ήταν οι: Dennis Wilcock (φωνητικά), Τerry Warram (κιθάρα), Tony Moore (Keyboards), Steve Harris (μπάσο), Thunderstick (τύμπανα). Ως τα μέσα του ίδιου έτους έφυγαν ο Τerry Warram και ο Tony Moore και επέστρεψε ο Dave Murray από τους Urchin. Το γεγονός ότι η μπάντα δεν έπαιζε punk αποτέλεσε τροχοπέδη στη προσπάθεια της να εξασφαλίζει χώρους για να εμφανίζεται. Το 1978 όμως εξασφαλίζουν τη συνεχή παρουσία τους στη pub Ruskin Arms ενώ τον Οκτώβριο του '79 εμφανίζονται, για πρώτη φορά ως headliner, στο θρυλικό Marquee club του Λονδίνου όπου και τους είδαν οι άνθρωποι της ΕΜΙ.
Μέχρι τον Ιανουάριο του 1980 οι IRON MAIDEN αποτελούνταν από τους: Paul Di' Anno (φωνητικά), Dave Murray (κιθάρες), Steve Harris (μπάσο), Doug Sampson (τύμπανα). Αυτή την περίοδο πέρασαν από τη θέση του κιθαρίστα κατά σειρά οι Paul Cairns, Paul Todd, Tony Parsons.
Οι IRON MAIDEN έκαναν το ντεμπούτο τους στο Cart and Horses του Stratford τον Μάιο του 1976,ενώ αργότερα εμφανίστηκαν στο Soundhouse, που ήταν το πιο γνωστό χεβυμεταλλάδικο κλάμπ του Λονδίνου, με τρία τραγούδια (Prowler, Iron Maiden, Invasion). Όταν τα τραγούδια αυτά βγήκαν σε μικρό δίσκο (Soundhouse Tapes) τον Νοέμβριο του 1979, πουλήθηκαν 5000 αντίτυπα σε δεκαπέντε μέρες. Στη συνέχεια έκαναν συμβόλαιο με την εταιρεία ΕΜΙ για την οποία αποδείχτηκαν το πιο επικερδές συγκρότημα: κέρδισαν πάνω από 45 πλατινένιους και χρυσούς δίσκους και έκαναν πωλήσεις πάνω από 50 εκατομμύρια δίσκους. Στις 15 Φεβρουαρίου του 1980 κυκλοφόρησε η συλλογή Metal for Muthas, με τη συμμετοχή τους με δύο τραγούδια, το Sanctuary και το Wrathchild. Στη συνέχεια περιόδευσαν μαζί με τα άλλα συγκροτήματα που συμμετείχαν στο δίσκο για τη "Metal for Muthas Tour", ως τον Μάρτιο.


Ο Derek Riggs είναι ο εμπνευστής του περιβόητου Eddie...
Ο Derek Riggs ήταν ο κύριος ζωγράφος του συγκροτήματος. Σχεδίασε τα εξώφυλλα όλων των άλμπουμ τους (εκτός των Fear of the Dark και Virtual XI), καθώς και των singles και Ε.Ρ. τους. Ο Riggs ήταν ένας απλός θαυμαστής τους, ο οποίος σχεδίαζε ζωγραφιές εμπνευσμένες από τα τραγούδια τους. Κάποτε πήγε ένα ντοσιέ με τις ζωγραφιές του στα γραφεία της δισκογραφικής εταιρείας ΕΜΙ, ελπίζοντας ότι θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες στα είδωλά του. Ο Rod Smallwood, μάνατζερ του συγκροτήματος, ενθουσιάστηκε τόσο με τις παραστάσεις εκείνες, ώστε υπέγραψε συμβόλαιο με τον Riggs ως ζωγράφο του συγκροτήματος. Σε όλα τα σχέδια του περιελάμβανε και το σύμβολό του, κάνοντας τους οπαδούς του συγκροτήματος να ψάχνουν που είναι κρυμμένο.
Στο μεταξύ ο drummer Doug Sampson αντικαταστάθηκε από τον Clive Burr, που προηγουμένως συμμετείχε στο συγκροτήμα Samson ενώ κιθαρίστας αυτή την εποχή ήταν ο Dennis Stratton (9/11/1954).


The Golden Years
To πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 11 Απρίλιου 1980 με τίτλο Iron Maiden και έφτασε αμέσως στο Νο 4. Είχε προηγηθεί το πρώτο single Running Free. Δημιουργήθηκαν μάλιστα και ορισμένα προβλήματα: το αρχικό εξώφυλλο του άλμπουμ απεικόνιζε το τερατάκι Eddie να πετάει κάτω το κομμένο κεφάλι της τότε πρωθυπουργού της Αγγλίας Margaret Thatser, αλλά εξαιτίας της λογοκρισίας, άλλαξε. Αργότερα όμως το single Sanctuary απεικόνιζε τον Eddie πάνω από το πτώμα της Thatser κι αυτό γιατί η πρωθυπουργός της Αγγλίας είχε δηλώσει ότι τέτοια συγκροτήματα διαφθείρουν την νεολαία και είχε σχίσει δημόσια μια αφίσα του συγκροτήματος. Ακολούθησε ευρωπαϊκή περιοδεία ("Iron Maiden Tour") με εμφανίσεις κυρίως στην Αγγλία, από τον Απρίλιο εώς τον Οκτώβριο του 1980.
Η σύνθεση του συγκροτήματος εκείνη την εποχή ήταν:
Paul Di' Anno (φωνητικά), Dave Murray, Dennis Stratton (κιθάρες), Steve Harris (μπάσο), Clive Burr (τύμπανα).
Με το τέλος της περιοδείας έφυγε από το συγκρότημα ο κιθαρίστας Dennis Stratton και προσχώρησε στους Lionheart, ενώ την περίοδο 1995-96 συνεργάστηκε με τον Paul Di' Anno. Αιτία της αποχώρησης ήταν οι μουσικές διαφορές με τα υπόλοιπα μέλη καθώς ήταν και πιο μεγάλος σε ηλικία. Αντικαταστάτης του ήταν ο Adrian Smith από τους Broadway Brats (πιο πριν στους Urchin).
Στις 2 Φεβρουαρίου 1981 κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ με τον τίτλο Killers (No. 12) και ακολουθεί η "Killer World Tour" από τις 17/2/81 (Ipswich) εώς τις 2 Αυγούστου (Long Beach). Τον Μάιο του ίδιου χρόνου κυκλοφόρησε το πρώτο video του συγκροτήματος Iron Maiden ενώ τον Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε το πρώτο live EP τους Maiden Japan.
Την ίδια εποχή έδιωξε από τους κύκλους του τον τραγουδιστή Paul Di' Anno και τον αντικατέστησε με τον Bruce Dickinson (Shots και Samson) τον ίδιο μήνα.Οι λόγοι αυτής της απομάκρυνσης οφείλονται στις καταχρήσεις του Di' Anno (αλκοόλ, ναρκωτικά), ενώ ο ίδιος το 1985 δημιούργησε δικό του συγκρότημα, τους Di' Anno και ακολούθησαν οι δουλειές του με τους Gogmagog, Battlezone, Praying Mantis και οι δικοί του Killers. O Bruce Dickinson, που η φωνή του παρομοιάστηκε με σειρήνα συναγερμού (air raid siren) επειδή είχε σπάσει έτσι ένα ποτήρι, προερχόταν και αυτός από τους Samson (όπως και ο Clive Burr).
Οι IRON MAIDEN κυκλοφορούν στις 2 Μαρτίου 1982 το άλμπουμ The Number of The Beast που έμελλε να τους καθιερώσει παγκοσμίως και τους χάρισε ένα χρυσό δίσκο.Το LP ανέβηκε στο στο Νο 1 της Αγγλίας και στο Νο. 33 των Η.Π.Α . Η παγκόσμια τουρνέ τους "The Beast On The Road" ξεκίνησε τις 25 Φεβρουαρίου για να τελειώσει στις 10 Δεκεμβρίου (6 εβδομάδες στην Αμερική, παρουσία στην Ευρώπη, Αυστραλία, Ιαπωνία). Μετά το τέλος της ο drummer Clive Burr εγκατέλειψε το συγκρότημα και έπαιξε στους Trust (82/83), τους Gogmagog (85) και τους Desperado (88). Τη θέση του πήρε λίγο αργότερα ο Nicko McBrain (κανονικό όνομα Michael Henry) από τους Trust ενώ είχε παίξει και στους Streetwalkers, Travers.
Στη συνέχεια πήγαν στις Μπαχάμες, στο Νασάου, για να κάνουν διακοπές και να ηχογραφήσουν το νέο τους άλμπουμ. Τον Απρίλιο του 1983 πέρασαν από την Ελλάδα και μετέδωσαν το κομμάτι τους Flight of Icarus σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Σύμφωνα με τον Bruce Dickinson, οι στίχοι αναφέρονται στην καταπίεση των παιδιών από τους γονείς τους. Ο Δαίδαλος, ο πατέρας του Ίκαρου, έφτιαξε ελαττωματικά φτερά για το γιο του, προκειμένου να τον τιμωρήσει για την αλαζονεία του, έτσι ώστε να πέσει και να σκοτωθεί.
Στις 16 Μαΐου 1983 κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ των IRON MAIDEN με τίτλο Piece of Mind, το οποίο έφτασε στο Νο. 3 στην Αγγλία και στο No. 14 στις Η.Π.Α (ο πρώτος πλατινένιος δίσκος στην Αμερική). Η "World Piece Tour" ανέλαβε την προώθησή του από τις 2 Μαΐου ως τις 18 Δεκεμβρίου (στο Dortmund), η οποία ήταν η πιο επιτυχημένη του συγκροτήματος, ιδιαίτερα στις Η.Π.Α. Τον Ιούλιο κυκλοφόρησε το video Video Pieces.
Tον Σεπτέμβριο του 1984 (3/9/1984) κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ τους Powerslave, με αρχαία αιγυπτιακά θέματα. Ο δίσκος αυτός, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ως ο κορυφαίος δίσκος του συγκροτήματος, έφτασε στο Νο. 2 και η νέα παγκόσμια τουρνέ τους ("World Slavery Tour") ξεκίνησε στις 9 Αυγούστου από την Βαρσοβία της Πολωνία.


World Slavery Tour
Ήταν η πρώτη φορά που μια δυτική μπάντα εμφανιζόταν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα ενώ η συναυλία αυτή κυκλοφόρησε ως video Behind the Iron Curtain τον Απρίλιο του '85. Κατά τη διάρκεια της (ως τις 5 Ιουλίου 1985), περιόδευσαν σε Ευρώπη, Αμερική, Ιαπωνία και Αυστραλία ενώ έπαιξαν στο Rock In Rio Festival μπροστά σε 200.000 άτομα κάτω από τους Queen. Από δω και πέρα δεν θα εμφανιστούν ποτέ "κάτω" από κανέναν.
Το πρώτο live άλμπουμ του συγκροτήματος ονόματι Live After Death κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1985 και αποτελεί ένα από τα κορυφαία live όχι μόνο των Άγγλων metallers αλλά και όλου του heavy metal, σε βαθμό που να συμπεριλαμβάνεται μέσα στην υπόλοιπη studio δισκογραφία τους.To άλμπουμ έφτασε στο Νο. 2 ενώ το αντίστοιχο video Live After Death στο Νο. 1. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο Long Beach Arena του Los Angeles των Η.Π.Α (14-17 Μαρτίου 1985).
Toν επόμενο χρόνο και συγκεκριμένα στις 9 Σεπτεμβρίου 1986, κυκλοφορούν το έκτο studio άλμπουμ τους με τον τίτλο Somewhere In Time (No. 3) και φουτουριστικό εξώφυλλο. Η πρωτοτυπία του συγκροτήματος να χρησιμοποιήσει synthesizer επικρίθηκε σε έντονο βαθμό όμως και αυτός ο δίσκος κυμάνθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα.


Somewhere On Tour
Μετά το τέλος της "Somewhere On Tour", η οποία διήρκεσε από τον Σεπτέμβριο του 1986 εώς τον Μάιο του επόμενου έτους, ακολούθησε ένα μικρό διάλειμμα για τα μέλη του συγκροτήματος μετά από πολύ καιρό. Στο διάστημα αυτό κυκλοφόρησε το video 12 Wasted Years.
Το 1988, στις 11 Απριλίου κυκλοφόρησε το concept άλμπουμ τους Seventh Son of a Seventh Son που αποτελεί και μία από τις κορυφαίες στιγμές του συγκροτήματος -αν όχι η κορυφαία- ενώ έφτασε για μια ακόμη φορά στο Νο 1 των charts της Αγγλίας.
Η "Seventh Tour of a Seventh Tour" ξεκίνησε από τoν Καναδά στις 13 Μαΐου και κορυφώθηκε στο Donington όπου μπροστά σε 107.000 άτομα και με την παρουσία των Κiss, Dave Lee Roth, Guns n' Roses, Helloween και Megadeth ήταν headliners στο θρυλικό "Monsters of Rock Festival". H μεγάλη επιτυχία τους συνεχίστηκε με συναυλίες σε όλη την Ευρώπη (και πρώτη φορά στην Ελλάδα στις 13 Σεπτεμβρίου) και παρουσίες σε κατάμεστους χώρους όπως τα Wembley Arena, Birmingham NEC, Hammersmith Odeon, ενώ έληξε στις 12 Δεκεμβρίου.


Seventh Tour of a Seventh Tour...
Η σύνθεση του συγκροτήματος για όλη την περίοδο 1983-1988 παρέμεινε σταθερή και ήταν η εξής: Bruce Dickinson (φωνητικά), Adrian Smith, Dave Murray (κιθάρες), Steve Harris (μπάσο), Nicko McΒrain (τύμπανα).
Μετά το τέλος της τουρνέ ακολούθησε η κυκλοφορία του video Maiden England (Νοέμβριος 1989), ενώ μέσα στο 1990 αποχώρησε ο κιθαρίστας Adrian Smith και τη θέση του πήρε το πρώην μέλος των Gillan και των White Spirit, Janick Gers. Τον Σεπτέμβριο το συγκρότημα περιόδευσε σε μικρά club στην Αγγλία,ωστέ να "δέσει" με τους υπόλοιπους ο νέος κιθαρίστας. Ο Adrian ακολούθησε solo καριέρα με τους A.S.A.P, τους Untouchables, Skeleton Crew, Psycho Motel και συμμετοχές στις μετέπειτα δουλειές του Dickinson.
Can I Play With Madness? Fall From Grace And Back Again...
Στις 9 Οκτωβρίου 1990 είναι η σειρά του Νo Prayer For The Dying ενώ είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Bruce Dickinson με τίτλο Tattooed Millionaire. Σύμφωνα με τον Dickinson με το δίσκο αυτό υπήρξε επιστροφή στον καθαρά μεταλλικό ήχο χωρίς την χρησιμοποίηση synthesizer (όπως είχε γίνει στα δύο προηγούμενα άλμπουμ).
Η "No Prayer on the Road" ήταν μια περιοδεία πιο λιτή σε σχέση με τις προηγούμενες και διήρκεσε από τον Οκτώβριο εώς τον Απρίλιο του 1991. Παρόλο που ο δίσκος αυτός παρουσιάζεται κατώτερος των προηγούμενων έφτασε στο Νο. 2 των charts ενώ για πρώτη φορά ένα single τους (Bring Your Daughter...to the Slaughter) βρέθηκε στο Νο. 1. Tον Νοέμβριο του '90 προηγήθηκε η κυκλοφορία του video The First Ten Years.
Το συγκρότημα εκείνη την εποχή και μέχρι το 1993 αποτελείται από τους: Bruce Dickinson (φωνητικά), Janick Gers, Dave Murray (κιθάρες), Steve Harris (μπάσο), Νicko McBrain (τύμπανα).
Δύο χρόνια μετά, στις 12 Μαϊου 1992 κυκλοφορεί το κύκνειο άσμα του Bruce Dickinson με τους IRON MAIDEN, το Fear of The Dark. Το εξώφυλλο ήταν από τον Melvin Grant (όπως και του Virtual XI). Μετά από παγκόσμια τουρνέ, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος δήλωσε ότι έδωσε ότι είχε να δώσει με το συγκρότημα και ακολούθησε solo καριέρα. Παρόλαυτα ήταν ο τρίτος δίσκος του συγκροτήματος που έφτασε στην κορυφή των αγγλικών charts. Λίγους μήνες αργότερα θα κυκλοφορήσει μια συλλογή video clips,το From Here to Eternity.
Mέσα στο 1993 οι IRON MAIDEN κυκλοφόρησαν τρία live άλμπουμ. Κατά τη διάρκεια της "Fear of the Dark World Tour", η οποία ξεκίνησε από την Σκανδιναβία στις 5 Ιουνίου και τελείωσε στην Ιαπωνία στις 4 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, ηχογράφησαν το Live At Donington. Αυτό έγινε στις 22 Αυγούστου 1992 στο "Μοnsters of Rock Festival" του Donington μπροστά σε 75.000 οπαδούς τους, ενώ το άλμπουμ κυκλοφόρησε (αρχικά) σε περιορισμένη έκδοση τον επόμενο χρόνο.
Το τέλος της "Fear of the Dark World Tour", όπως προαναφέρθηκε, ακολούθησε η δήλωση αποχώρησης του Dickinson και μετά μια αποχαιρετιστήρια τουρνέ του συγκροτήματος ("Real Live Tour"). Κατά τη διάρκεια της η μπάντα επισκεύθηκε για πρώτη φορά την Μόσχα και ηχογράφησε δύο νέα live άλμπουμ, τo A Real Live One και αργότερα το A Real Dead One. Στην αποχαιρετιστήρια συναυλία (28 Αυγούστου 1993), η οποία ήταν pay-per-view, ο μάγος Simon Drake «σκότωσε» τον Bruce επί σκηνής για να φανεί το τέλος εποχής στην ιστορία των θρύλων του heavy metal. Aκολούθησε η κυκλοφορία δύο video, του Live At Donington και του Raising Hell.
Τέλη του 1993 εισχωρεί στους κόλπους του συγκροτήματος νέος τραγουδιστής, ο Blaze Bayley των Wolfsbane. Με τον Bayley στα φωνητικά κυκλοφορούν τον πιο σκοτεινό τους δίσκο, το The X Factor. Ο δίσκος αυτός στάθηκε κατώτερος των προσδοκιών των φανατικών οπαδών τους (Νο. 8). Στις 3 Οκτωβρίου 1995 βγήκε στην κυκλοφορία, όμως πολύ γρήγορα έκανε τους περισσότερους να αναπολούν τις εποχές που το συγκρότημα είχε στις τάξεις του την Air raid siren. Επακολoύθησε η "Χ Factour" από τον Σεπτέμβριο εώς τον Απρίλιο του 1996, με παρουσίες σε νέα μέρη όπως το Ισραήλ και η Νότια Αφρική.
Tα μέλη του συγκροτήματος για την περίοδο 1993-1999 ήταν: Blaze Bayley (φωνητικά), Dave Murray, Janick Gers (κιθάρες), Steve Harris (μπάσο),Νicko McBrain (τύμπανα).
Μέσα στο 1996 το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει το πρώτο Best, Best Of The Beast (Νο. 16). Ο δίσκος αυτός περιείχε ένα απάνθισμα από τα τραγούδια που έκαναν γνωστούς και καθιέρωσαν τους IRON MAIDEN ως ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του heavy metal. To καλοκαίρι εμφανίζονται ως headliner σε διάφορα festival.
Στις 23 Μαρτίου 1998 βγήκε στην κυκλοφορία το ενδέκατο studio άλμπουμ του συγκροτήματος με τον «εικονικό» τίτλο Virtual XI. Ο ήχος δεν παρουσιάστηκε σκοτεινός όπως στον προηγούμενο δίσκο, αποτελούσε όμως εξέλιξη του με αποτέλεσμα να μην πάει πολύ ψηλότερα στις πωλήσεις (Νο. 16). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την σκληρή κριτική που δεχόταν από οπαδούς και κριτικούς και το απρόσμενο πρόβλημα που παρουσιάστηκε στη φωνή του Bayley (αιτία ακύρωσης αρκετών εμφανίσεων στην Αμερική κατά τη διάρκεια της ("Virtual World Tour") στάθηκαν σημαντικοί παράγοντες στις μετέπειτα εξελίξεις.


Οι ΙRΟΝ MAIDEN μετά την επιστροφή του Bruce
Tον χειμώνα του 1998 οργίαζαν οι φήμες για αντικατάσταση του Bayley από κάποιον άλλο τραγουδιστή. Στις 10 Φεβρουαρίου 1999 ανακοινώνεται μέσα από την επίσημη τοποθεσία του συγκροτήματος στο Internet, η αναπάντεχη επιστροφή των Bruce Dickinson και Adrian Smith με την ταυτόχρονη φυγή του Blaze. Tαυτόχρονα αναγγέλθηκε νέα περιοδεία το καλοκαίρι και η κυκλοφορία καινούργιου δίσκου μέσα στο 2000.
Mετά τη λήξη της "Ed Hunter Tour" (Ιούλιος-Οκτώβριος 1999), η οποία είχε σκοπό την προώθηση του ομότιτλου video game, άρχισε η σύνθεση του καινούργιου δίσκου που είχε τίτλο Brave New World και κυκλοφόρησε στις 29 Μαΐου 2000. Η κυκλοφορία του νέου άλμπουμ έγινε δεκτή με ενθουσιασμό τόσο από τους οπαδούς όσο και από τους κριτικούς και έφτασε στο Νο. 7 των αγγλικών charts. Η δυναμική επάνοδος των IRON MAIDEN συνδυάστηκε με την "Brave New World Tour" περιοδεία, η οποία διήρκησε από τις 2 Ιουνίου εώς τις 10 Νοεμβρίου (Αθήνα) και έληξε στις 19 Ιανουαρίου 2001 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Η τελευταία αυτή συναυλία έγινε στα πλαίσια του Rock In Rio III, μπροστά σε 250.000 οπαδούς και η ηχογράφηση της κυκλοφόρησε ως νεό live το 2002 με τον απλό τίτλο Rock in Rio.
Μετά την επανένωση, η σύνθεση του συγκροτήματος είναι η εξής: Bruce Dickinson (φωνητικά), Adrian Smith, Janick Gers, Dave Murray (κιθάρες), Steve Harris (μπάσο), Νicko McBrain (τύμπανα).
Στο μεσοδιάστημα μεταξύ της κυκλοφορίας του live και του καινούργιου δίσκου κυκλοφόρησε ένα Greatest Hits με τίτλο Edward the Great, που μαλλον προοριζόταν για τους νεότερους οπαδούς του συγκροτήματος καθώς το Best of the Beast ήταν πιο ολοκληρωμένη κυκλοφορία." "Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2003 κυκλοφόρησε το Dance of Death (Νο. 2), ένα άλμπουμ που πήγε καλύτερα σε πωλήσεις από το Brave New World σε σημείο να είναι το νούμερο 1 πανευρωπαικά την πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας του. Στην Αμερική τα πράγματα ήταν διαφορετικά αλλά σε γενικές γραμμές ο δίσκος αν και κινείται σε υψηλά επίπεδα δεν είναι όσο καλός όσο ο προηγούμενος. Η Dance of Death Tour, που υπήρξε συνέχεια της καλοκαιρινής Give me Ed till I' m Dead Τour (μια κατουσίαν best of περιοδεία) ξεκίνησε στις 22 Οκτωβρίου και ολοκληρώθηκε στα μέσα Φεβρουαρίου του 2004. Τι μας επιφυλάσει το μέλλον των MAIDEN; Μόνο ο Clairvoyant το ξέρει...
Up the Irons!!!