Τα πέτρινα χρόνια

Ίσως το χω ξαναγράψει ότι δεν είμαι της λογικής "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα". Ας κάνω εγώ αυτό που μπορώ και δεν θα περνάω καλύτερα αν οι δίπλα μου δεν είναι σε καλή φάση. Στον αθλητισμό όμως η λογική αυτή επικρατεί. Δε πάει να είναι η ομάδα στη μετριότητα, αν ο διπλανός είναι σε χειρότερα χάλια τότε όλα καλά. Έτσι εδώ στη Θεσσαλονίκη αν κάποιος ασχοληθεί με τα αθλητικά θα διαπιστώσει μια χωρίς τελειωμό γκρίνια των παοκτσήδων, που φουντώνει με τον καιρό όσο η ομάδα δεν κάνει κάτι εξαιρετικό αλλά κυρίως γιατί ο Άρης πάει καλά. Το ότι η ομάδα τους δεν ήταν για πολλά φέτος το ήξεραν από το καλοκαίρι, τι έπαθαν τώρα και φτάνουν σε σημείο να επικαλούνται το όνομα του Αναστασιάδη επί ματαίω; Χαλαρώστε παίδες και πέτρινα χρόνια είναι, θα περάσουν.

ΥΓ Μεταφέρω τη γνώμη του Πανούτσου για τον πρόεδρο-παίκτη:
Το μεγάλο όμως πρόβλημα του πρόεδρου-παίκτη είναι οι φανατικοί οπαδοί. Οι οποίοι τον περιμένουν να συμπεριφέρεται σαν ένας από αυτούς. Αν πάει με τα νερά τους, θα χρειάζεται να λέει μία φορά τη μέρα «ο κόσμος του ΠΑΟΚ είναι η δύναμή του», όπως ο Ζαγοράκης, κάνοντας την τρελή στα «ντου» στα ματς εκτός έδρας και στα πεσίματα, όπως μετά το ματς με τον Αστέρα.

Σημειώση: Δείτε σε πλήρη ανάλυση την φωτογραφία και θα δείτε γιατί ταιριάζει με το post

*Update: Τελικά τα αθλητικά post δεν "τραβάνε". Θα ξανακάνω το βράδυ της 14 Μαΐου όταν σηκώσουμε την κούπα!