Ο όρος poser στη μουσική έχει να κάνει με τα συγκροτήματα του rock, που μεσουράνησαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ογδόντα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι Bon Jovi, Motley Crue, Cinderella κλπ. Ευκαιρία να αναφερθώ σε αυτό το ιδίωμα δεν είναι επειδή τώρα το ξαναθυμήθηκα αλλά γιατί κατηγορούμαι από γνωστούς/αγνώστους ως poserάς. Βέβαια άλλοι θα πάνε να δούνε τους Kiss, Def Leppard και έχουν δει τους Skid Row αλλά τέλος πάντων.
Λοιπόν να το ξεκαθαρίσουμε: από πλευράς περιεχομένου και image το poser ήταν κάτι άθλιο. Αν διαφωνείτε δείτε αυτό και θα πειστείτε. Από πλευράς σημαντικότητας, το γεγονός ότι δίχασε, ότι έφερε πολύ κόσμο (έστω και πρόσκαιρα) στο rock και ότι μνημονεύετε μέχρι σήμερα εκείνη η εποχή δείχνουν τη σημασία του. Από μουσικής άποψης κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι βγήκανε τραγουδάρες. Για τις πιο χαλαρές και ευχάριστες στιγμές, το poser είναι μια καλή επιλογή. Για στιγμές προβληματισμού, οργής, καψούρας υπάρχουν άλλες μουσικές. Επομένως ας κρατήσουμε τη μουσική και ας λικνιστούμε στους ρυθμούς του Pour some sugar on me :P
ΥΓ ...in the name of love φυσικά!
10 Μαρτίου 2008
Pour some poser on me
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Το κακό με το κακό glam/poser κτλ είναι ότι υιοθετήθηκε από τη μουσική βιομηχανία ως ο pop ήχος της περιόδου που αναφέρεις, όπως τώρα έχει γίνει με το R&B/Rap και δεν βγήκαν απλά σαβούρες αλλά προσβλητικά για τη νοημοσύνη των ακροατών "τραγουδάκια".
Δε ξέρω αν έφεραν κόσμο και να τον έφεραν ήταν τα λάθος άτομα, ξέρω όμως ότι σαν αντίδραση ώθησε τον πραγματικό σκληρό ήχο σε ακόμη πιο άγρια και απάτητα μονοπάτια. Εξάλλου το metal είναι κάτι πολύ παραπάνω από μαλλιά και riffάκια, είναι το συναίσθημα, εκ διαμέτρου αντίθετο με την κόκα και τη λάκ.
In lulz we trust
Δημοσίευση σχολίου