2008

Το 2008 ήταν πολύ γεμάτη και πολύ καλή χρονιά για μένα. Χωρίς υπερβολή, μακάρι να πάνε έτσι και οι επόμενες. Και στα προσωπικά και στα επαγγελματικά και με τους φίλους και στην υγεία. Από εκδρομές και ταξίδια, από νέες εμπειρίες τι να πρωτοθυμηθώ. Αν και όπως έγραφα οι ζυγές χρονιές μου πάνε καλά και οι μονές όχι τόσο. Ας ζούμε το σήμερα και ας κάνουμε κανένα βηματάκι για το αύριο. Καλή χρονιά και καλές new year resolutions!

Seven Top

To 2008 ήταν μια χρονιά με κυκλοφορίες σχεδόν από τους πάντες. Χορτάσαμε από ποσότητα, από ποιότητα είναι υποκειμενικό. Προσωπικά έμεινα ικανοποιημένος καθώς ήταν καλύτερη χρονιά συγκριτικά με πέρυσι ενώ στους 7 (+1) δίσκους που ξεχώρισα υπάρχει παρουσία τόσο από τα μεγαθήρια όσο και από νεότερες μπάντες.

AC/DC - Black Ice
Τα είπαμε πολλάκις. Άργησαν αλλά έβγαλαν έναν από τους καλύτερους δίσκους τους και για μένα τον καλύτερο της χρονιάς. Από τη φωνή του Brian Johnson μέχρι το μπάσο του Cliff Williams (ναι δεν είναι μύθος, υπάρχει :P) οι γερόλυκοι της rock είναι στα καλύτερα τους.
Amon Amarth - Twilight of the Thunder God
Είχα να ασχοληθώ μαζί τους από το ντεμπούτο τους το 1998. Βέβαια έχουν προοδεύσει αρκετά από τότε αλλά πάντα παραμένουν στο epic death metal. Ο πρόσφατος δίσκος τους είναι πολύ σφιχτοδεμένος και με πολλά καλά τραγούδια, που σου κολλάνε στο μυαλό (όχι χαρακτηριστικό του ιδιώματος!)
The Cavalera Conspiracy - Inflikted
Οι μπάντα που είναι πιο κοντά στους Sepultura που όλοι αγαπήσαμε είναι πλέον οι CC. Ούτε οι σημερινοί Seps, ούτε οι Soulfly. Και όχι μόνο γιατί την αποτελούν τα αδέρφια Cavalera αλλά και κυρίως ηχητικά. Στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτικός αλλά τραγούδια σαν το ομώνυμο, το Sanctuary, το Dark Ark και το Heart of Darkness κερδίζουν την εμπιστοσύνη σου. Το θέμα είναι να μην μείνουν project όμως.
Judas Priest - Nostradamus
Μετά από 34 χρόνια δισκογραφίας είχαν κάνει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα γιατί έλειπε ένας concept δίσκος. Θεματολογικά δεν αποτελούσαν ποτέ κάτι τρομερό αλλά ηχητικά είναι διαχρονική αξία. Το επιχείρησαν και τους βγήκε. Και στην ατμόσφαιρα και στα περάσματα αλλά και στα τραγούδια καθεαυτά. Οι Priest ήταν πάντα μια μπάντα που τολμούσε και αυτή ήταν από τις φορές που τους βγήκε.
Metallica - Death Magnetic
Αν τύχεις σε συζήτηση μεταλλάδων και δεν ακούσεις για τις επιλογές των Metallica τότε κάτι πάει στραβά στον κόσμο :P Ότι το γύρισαν στο metal μετά από χρόνια είναι θετικό. Οι λόγοι που το γύρισαν αποτελούν θέμα των συζητήσεων που λέγαμε. Ότι μπορείς να βρεις ένα σωρό ψεγάδια είναι αδιαμφισβήτητο. Αλλά όπως και να χει ο δίσκος έχει καλά τραγούδια. Στα οποία επανέρχομαι συχνά-πυκνά από τη στιγμή της κυκλοφορίας του. Δεν είναι αυτό δείγμα της αξίας του; Motorhead - Motorizer
Οι Motorhead λατρεύονται από τους μεταλλάδες και αν όχι θα ναι επειδή είναι πολύ μικροί και δεν τους ξέρουν. Είναι σαν τις κατσαρίδες, δεν πεθαίνουν με τίποτα. Τα χουν όλα γραμμένα, είναι γεννημένοι ρεμάλια και το αλητήριο πνεύμα τους βγαίνει και σε αυτό το δίσκο τους. Ούτε κουρασμένοι ακούγονται, ούτε αναμασήματα ακούμε. Αυτό τους βγήκε στο στούντιο εκείνη τη στιγμή, αυτό ηχογράφησαν. Άντε και από τα μέρη μας! Warrel Dane - Praises To The War Machine
Ο Dane είπε να βγάλει κι αυτός ένα προσωπικό δίσκο. Από τη στιγμή που δεν είναι Nevermore No 2 τότε έχει λόγο ύπαρξης. Και από τη στιγμή που έχει πολύ δυνατά τραγούδια τότε να το ξανακάνει. Εγώ παραμένω κολλημένος με τη διασκευή στο Lucretia My Reflection. I hear the sons of the city and dispossessed
Firewind - The Premonition
Κανονικά 7 δίσκους επιβάλλει η παράδοση αλλά επειδή δεν ήθελα να αδικήσω κάποιον (και επειδή το 8 ήταν καλή χρονιά) κάνω την εξαίρεση. Τα πατριωτάκια μας βγάλαν ασπροπρόσωπους. Heavy metal αξιώσεων, φρέσκο, δυναμικό, φχαριστιέσαι να το ακούς. Αδημονούμε να τους ξαναδούμε από κοντά στις 10 του Γενάρη.

Wien

Πέντε μέρες στη Βιέννη είναι λίγες και περνάνε πολύ γρήγορα. Το να περιγράψεις την πόλη, τα αξιοθέατα, την εντύπωση που σου έκανε είναι πολύ δύσκολο μέσα από ένα κείμενο. Από κοντά και αν... Επομένως θα αναφερθώ πολύ περιληπτικά στην κάθε μέρα.

24 Dezember: Η πρώτη μέρα περιελάμβανε το ταξίδι και μια πρώτη επαφή με την πόλη. Μένεις έκθαμβος (μην χρησιμοποιήσω την άλλη λέξη) με την αρχιτεκτονική τους. Όλη η πόλη ένα μουσείο. Όμορφα, στολισμένα, ψηλά και σκαλισμένα κτίρια άλλων εποχών αλλά και τωρινών. Πλάκα είχαν και οι χριστουγεννιάτικες αγορές που παίρνεις το Punch σου και χαζεύεις τα σπιτάκια.
25 Dezember: Χριστούγεννα και ξεκινήσαμε από το παλάτι Schonbrunn. Ο ορισμός της χλιδής. Το κακό για τους αυτοκράτορες θα ήταν ο ποδαρόδρομος να πάνε από το πρώτο δωμάτιο μέχρι το χιλιοτετρακοσιοστοτεσσαρακοστό :@ Μέσα στους κήπους είναι και ο ζωολογικός κήπος. Τα ζώα που βλέπετε στα ντοκυμαντέρ μπορείς εδώ να τα δεις από κοντα: πάντα, κοάλα, κροκόδειλοι, πιγκουίνοι, ρινόκεροι κλπ. Σειρά είχε η Karlskirche. Αν αυτό είναι εκκλησία τότε τι είναι τα παλάτια; Μια ξενάγηση στην Staatsoper για να εγκλιματιστούμε με την όπερα και μετά στην Kapuzinerkirche όπου βρίσκονται οι σαρκοφάγοι των μεγαλομανών Αψβούργων αυτοκρατόρων. Η συνέχεια της περιήγησης (και ενώ είχαμε ξεπαγιάσει) περιελάμβανε τον αγαπημένο μου γοτθικό Stephansdom και στη συνέχεια την μπαρόκ Jesuitenkirche. Λες και ανταγωνίζονταν ποια εκκλησία ήταν πιο πλούσια!
26 Dezember: Σήμερα το πρόγραμμα είχε εκδρομή στο Salzburg. Χαζέψαμε τις Άλπεις και μετά από μια στάση σε ένα γραφικό χωριό φτάσαμε στην πόλη. Πανέμορφη η γέφυρα της ενώ δεν έλειπε και από δω παλάτι. Το μεσαιωνικό της κάστρο είχε μια ολόκληρη πολιτεία μέσα του ενώ η θέα του ήταν εκπληκτική. Το μουσείο του κάστρου είχε εκθέματα από το Μεσαίωνα ως τον Α΄Παγκόσμιο.
Το βραδάκι τιμήσαμε τη νυχτερινή ζωή της Βιέννης σε ένα πολύ καλό και ζωντανό μπαράκι (Kaktus).
27 Dezember: Η μέρα ξεκίνησε με επίσκεψη στην γοτθική Votivkirche και πέρασμα από το πανεπιστήμιο. Πώς είναι το ΑΠΘ; Καμιά σχέση! Δύο μουσεία είχε το πρόγραμμα: το Φυσικής ιστορίας, το οποίο ήταν καλό αλλά και λίγο κουραστικό και το Kunsthistorisches με εκθέματα από την Αίγυπτο των Φαραώ, ελληνορωμαϊκά και κλασσικούς πίνακες. Για μεσημέρι επισκεφθήκαμε ένα πάρα πολύ όμορφο κελάρι με παραδοσιακά αυστριακά πιάτα (Zwolf Apotelkeller). Αξίζει.
Η χαλαρή μέρα :Ρ συνεχίστηκε με Όπερα: η Tosca του Puccini στην Volksoper. Καλή εμπειρία αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Στην επιστροφή ήπιαμε τον πρώτο μας βιεννέζικο καφέ και δοκιμάσαμε τα περίφημα γλυκά τους (Sacherorte). Παρόλη την εξάντληση μια παραδοσιακή μπύρα στα μπαράκια ήταν απαραίτητη.
28 Dezember: Η τελευταία μέρα δεν ήταν η παραδοσιακή χαλαρή. Κάθε άλλο. Επισκέφθηκα δύο παλάτια (Belvedere και Hofbrug) με το δεύτερο να είναι ίσως το καλύτερο από όλα όσα έχω δει. Ρίξαμε μια ματιά στα δωμάτια της Σίσσυς (μας έπρηξαν) αλλά όλα τα λεφτά ήταν οι θησαυροί των Αψβούργων. Εκθέματα από τον 10 μέχρι τον 19 αιώνα με τόσο χρυσάφι και πολίτιμους λίθους που με ένα απο αυτά θα καθόμασταν όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Πήραμε και τα αναμνηστικά μας, μια βολτίτσα στην Michaelkirche, και το πρόγραμμα περιελάμβανε πέρασμα από την αυστριακή επαρχεία. Παραδοσιακά σπίτια, σαν κουκλόσπιτα. Φτώχια :P Καταλήξαμε στο Baden, όπου ούτε το καζίνο προτιμήσαμε αλλά και για φαγητό δε μας έκατσε.
Ίσως κουραστήκατε να διαβάζετε μέρη αλλά ανέφερα τα πιο βασικά και υπήρχαν και πολλά που άξιζαν και δεν βόλεψε να πάμε. Ίσως είναι λίγο ακριβή σαν πόλη αλλά γι αυτά που σου προσφέρει και λίγα είναι. Και για να κλείνω κάποια στιγμή, αν τη χαρακτήριζα με μια λέξη θα ήταν αυτοκρατορική.

Gourmet revisited

Τα Χριστούγεννα είναι συνυφασμένα με το φαΐ. Το πολύ φαΐ όμως. Ως γνωστόν (;) εγώ θα τα περάσω στην κλασσική Βιέννη. Δεν ξέρω πόσο πολύ θα φάω εκεί αλλά όσο ήμουν Θεσσαλονίκη του έδωσα και κατάλαβε!
Yasasu: Στο κινέζικο στην Πλατεία Ελευθερίας έχω πάει πολλές φορές. Εκεί έχει μπουφέ και διαλέγεις. Το Yasasu είναι πιο κλασσικό και βρίσκεται στη Ναυαρίνου. Ο χώρος δε μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση ενώ και με το φαγητο δεν ενθουσιάστηκα αλλά ούτε και χαλάστηκα κιόλας. Οι τιμές καλές. Χλιαρά τα πράγματα εν ολίγοις.
Από δυο χωριά: Πάλι στη Ναυαρίνου είναι ένα μεζεδοπωλείο με γεύσεις από Κρήτη και Πόντο. Ενδιαφέρουσες αν μη τι άλλο, με αρκετη ποικιλία. Είναι ελαφρώς τσιμπημένο αλλά αξίζει τα λεφτά του.
Λαδόκολλα στην πλατεία: Μαντέψτε που βρίσκεται! Παραγγέλνεις με το τεμάχιο και κινείται στις κλασσικές επιλογές. Σχετικά μικρός ο χώρος αλλά δεν σε εμποδίζει να καθήσεις με τις ώρες!
Πανελλήνιον: Στα Λαδάδικα (κοντά στον Κρικέλα). Ωραία διακόσμηση, καλή εξυπηρέτηση, κάποια διαφορετικότητα στα πιάτα. Η τηγανιά ήταν εθιστική!
Κατ' ευθείαν στο ψητό: Στο Πανόραμα με ωραία θέα. Το καλοκαίρι θα προσφέρετε περισσότερο. Μεγάλοι χώροι, κλασσικά πιάτα, οικογενειακές καταστάσεις. Μου έκανε άσχημη εντύπωση που μας χρέωσαν παραπάνω και δε ζήτησαν ούτε ένα συγνώμη. Προσπεράστε.
Για περισσότερες γευσιγνωσίες επισκεφθείτε αυτό το σύνδεσμο. Όλη η πόλη μια ταβέρνα :P

ΥΓ Τα λέμε τη Δευτέρα 29. Καλά και ξένοιαστα Χριστούγεννα σε όλους!

Cine Time

Τελειώνει η χρονιά και μαζί της η παρακολούθηση ταινιών. H τελευταία φουρνιά είχε πολλές καλές όπως θα διαβάσετε παρακάτω.

• Die Welle
  Όποιον και να ακούσεις θα σου πει καλά λόγια γι αυτή την ταινία. Αν σου άρεσε το Das Experiment θα λατρέψεις το Die Welle. Πολλά νοήματα, καλά δοσμένα. Να προσέχουν οι εκπαιδευτικοί!
  
• RocknRolla
  Γούσταρα τις Καπνισμένες Κάνες, δε μ' άρεσε η Αρπαχτή. Αυτή η ταινία του Guy Ritchie βρίσκεται κάπου στη μέση. Καταιγιστική δράση, καλή πλοκή. I 'm a man!
  
• Hallam Foe
  Η ελληνική μετάφραση είναι η "Το ημερολόγιο ενός ηδονοβλεψία". Ενός νεαρού που έχοντας δύσκολη εφηβεία φεύγει από το σπίτι του να ζήσει μόνος. Χμμ..
  
• Venkovský Učitel
  Τσέχικη ταινία που πραγματεύεται τη ζωή ενός δάσκαλου στην επαρχία. Εξ αρχής ακούγεται βαρετό αλλά στις κοντά 2 ώρες που διαρκεί κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον της. Τόσο αληθινή που σε κερδίζει.
• Akires to kame
  Ο σκηνοθέτης της ταινίας είναι και ο δημιουργός του "Κάστρου του Takeshi". Αν και αναγνωρισμένος διεθνώς εμένα μου έκανε τόση αίσθηση όσο το τηλεπαιχνίδι του Σκάι.
  
• The Wrestler
  Ο Aronofsky είναι ένας σκηνοθέτης που έχει δώσει το δικό του στίγμα. Ένας παλαίμαχος παλαιστής του κατς συνεχίζει στο σήμερα κουβαλώντας το χθες. Απολαυστικές οι στιγμές με υπόκρουση Motley Crue και λοιπούς εκείνης της περιόδου.
  
• A Good Year
  Το κλίμα μου φάνηκε σαν ένα υποδεέστερο Beautiful Mind. Η υπόθεση έχει να κάνει με έναν Άγγλο χρηματιστή που επιστρέφει στο αρχοντικό της παιδικής του ηλικίας
  
• Tropic Thunder
  O Ben Stiller αν και το είδος του είναι οι φαρσοκωμωδίες συνήθως διασώζεται. Σε αυτή εδώ όμως δεν τα καταφέρνει. Μαζί του παίρνει και άλλους γνωστούς ηθοποιούς (Jack Black, Nick Nolte)
  
• Happy Feet
  Την είδα περιμένοντας κάτι στο στυλ του Nemo, Ratatoullie κλπ. Τελικά παραήταν παιδική και ανιαρή.
  
• Capote
  Παρόμοια περίπτωση με το There Will Be Blood. Δηλαδή τίποτα ιδιαίτερο σαν υπόθεση, αμερικανοκετντρική με μια πολύ καλή ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή που του έδωσε και το Oscar.
  
• 9½ Weeks
  Η κλασσική και πασίγνωστη ταινία με την Κιμ και το Μίκι :P Τότε ήμουν μικρός για να τη δω, τώρα έφτασε η ώρα. Βλέπεται αλλά μην περιμένετε τίποτα τρομερό με τις βάτες των 80s να κλέβουν την παράσταση.
  
• Vicky Cristina Barcelona
  Ερωτικό τρίο και δεν θα χει ενδιαφέρον; Το καλό όμως είναι ότι δε μένει εκεί, ούτε καν στους λαμπερούς πρωταγωνιστές, αν και η ερμηνεία της Cruz είναι αναπάντεχη. Αξίζει.
  
• Wall-e
  Από τις ταινίες που καταφέρνουν να σου βγάλουν συναισθήματα. Τον έβαλα και avatar, τι άλλο να πω;!
  
• Dracula
  Κάτι αποσπάσματα είχα δει κατά καιρούς. Την έχετε δει όλοι, ο καλύτερος Δράκουλας στο σινεμά.

Highway to hell

Καθημερινά διανύω περίπου 180 km πάνε-έλα για να βγάλω τον επιούσιο (αυτό που λέμε ένα τσιγάρο δρόμος :P). Καμιά φορά γίνεται λίγο βαρετό ειδικά όταν οι συνάδελφοι, που πάμε παρέα, αναλώνονται σε τετριμμένα και υπηρεσιακά θέματα. Αν σκεφτείς όμως ότι κάποιοι κάνουν αυτή τη διαδρομή για χρόνια τότε πας πάσο. Τι μπορείς να κάνεις σε αυτά τα km λοιπόν;

• Να βελτιώσεις τις οδηγικές σου συμπεριφορές.
• Να παρατηρείς τις τιμές της βενζίνης ανά βενζινάδικο.
• Να σκεφτείς χωρίς να σου αποσπούν την προσοχή ένα σωρό πράγματα.
• Να προβληματιστείς με τα πολλά σκοτωμένα ζώα που υπάρχουν στο δρόμο.

Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα. Ίσως αν άλλαζε η παρέα, ίσως αν γίνεις πιο παρατηρητικός ή πιο εφευρετικός. Όπως και να χει προσοχή στους δρόμους!

Round One

Φέτος δεν πολυασχολούμαι με το το πρωτάθλημα. Πάλι καλά που είναι οι μαθητές στο ΕΠΑΛ που με τσιγκλίζουν αλλιώς... Ίσως είναι επειδή χόρτασα από τις επιτυχίες :P, ίσως γιατί δεν μου μένει χρόνος με τα τόσα άλλα. O πρώτος γύρος σχεδόν τελείωσε και αυτά που κατάλαβα από το όσο ασχολούμαι είναι τα εξής:

• Ο Άρης δεν εμπνέει με την μπάλα που παίζει. Για παράδειγμα δεν θα βαζα ούτε ένα ευρώ στοίχημα ότι θα κερδίσει στο επόμενο παιχνίδι με τον Πανθρακικό.
• Ο Ηρακλής με τα αποτελέσματα που είχε είναι φαβορί για υποβιβασμό αλλά πήρε Κατσαβάκη. Τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα.
• Ο μΠΑΟΚ τα πάει καλύτερα από ότι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός του. Επειδή όμως οι άνθρωποι τη βρίσκουν με το να σχολιάζουν τα πάντα στην ομάδα, είναι αμήχανοι.

Τα άλλα όπως τα ξέρουμε: Ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα, ο Παναθηναϊκός την Ευρώπη, η ΑΕΚ το φάγωμα. Μπάλα δε βλέπουμε και φέτος αλλά αυτό δεν εμποδίζει την πόλωση και το φανατισμό.

ΥΓ Φάγαμε τη βροχή στο ματς (Άρης-ΑΕΚ) αλλα είχε τη φάση του. Αφού δεν πιάσαμε και κανένα κρύωμα καλά είμαστε.

Ζητείται δουλειά και σπίτι

Έχοντας μεγαλώσει σε ένα σπίτι με τον πατέρα να δουλεύει 7 μέρες τη βδομάδα και όχι να είναι είτε δημόσιος είτε αφεντικό (με την κακή έννοια) είναι λογικό να μου κακοφαίνεται που στο σχολείο μια δουλεύουμε - μια καθόμαστε. Ίσως βέβαια μες τη χρονιά αλλάξουν τα πράγματα αλλά μέχρι στιγμής και με όλες τις ανακατωσούρες στην παιδεία έτσι είναι. Από τη σχολή είτε δεν προκύπτει κάποιο τμήμα είτε δε με βολεύουν οι ώρες. Επομένως αν έχετε υπόψη καμιά απογευματινή δουλειά καλοδεχούμενη :@
Πας σπίτι μετά το σχολείο και θες να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι σου. Αντ΄αυτού κάποιος έβαλε πλυντήριο, ακούγονται τα μεσημεριανά από την τιβί, δίπλα σου μιλάνε στο τηλ. Άλλοι ρυθμοί που δε συμβαδίζουν με τους δικούς σου. Τότε περνάει απ' το μυαλό η κλασσική σκέψη να νοικιάσεις διαμέρισμα. Αλλά όπως είναι τα οικονομικά σήμερα θες και συγκάτοικο. άντε να βρεις έναν που να βγάζεις και άκρη μαζί του. Κάτι έχω στο μυαλό αλλά θέλει μηχανοραφίες :P

Funeral Hymn

Υπάρχει τόση υπερπληροφόρηση για τα τελευταία γεγονότα που κλασσικά οδηγεί στη μη πληροφόρηση. Προσωπικά ότι μαθαίνω από το ιντερνέτ. Σε κατ΄ιδίαν συζητήσεις λοιπόν θα πω την άποψη μου. Εδώ απλά αναρωτιέμαι πόσο θα πάει αυτό. Είναι σα να έχουμε μια πολυήμερη 17 Νοέμβρη (τότε συνήθως έχουμε τέτοια σπασίματα). Γιατί όσο περνάει ο χρόνος χάνεται η σύνδεση του γεγονότος της δολοφονίας του μαθητή με τις καταστροφές στις περιουσίες δικαίων και αδίκων. Αφού δεν ακουμπάει εμάς δεν υπάρχει πρόβλημα. Και δεν είναι ωχαδερφιστικό αυτό που λέω. Απλά αυτό το show το χουμε ξαναδεί και "εξυπηρετεί" σχεδόν τους πάντες: πολιτικούς, αντιεξουσιαστές, μαθητές, δημοσιογράφους κλπ. Να δούμε πότε θα κουράσει τους πρωταγωνιστές του να επανέλθουμε στα γνωστά...ΥΓ Run to the hills!

Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης

Πραγματικά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα πάει θέατρο. Έλεγα πέρυσι να πάω στον Caveman αλλά δεν έκατσε. Φέτος η θεατρόφιλη συντροφιά μου με παρέσυρε και μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια αξιώθηκα να παρακολουθήσω το Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης.
Πρόκειται για μια παράσταση που παίζεται στο θέατρο Αμαλία (σε κείνη την περιοχή βρίσκεις να παρκάρεις μόνο Δεκαπενταύγουστο) για δεύτερη χρονιά. Το τελευταίο σε συνδυασμό με θετικές γνώμες από γνωστούς, όπως και ότι θέλει καμιά βδομάδα πιο πριν να κλείσεις ήταν θετικά σημάδια. Ξεκίνησε λοιπόν η παράσταση και αυτό που μου έκανε πραγματικά αίσθηση ήταν ότι πρόκειται για κάτι τόσο ζωντανό και άμεσο (λόγω ότι είμαι ασυνήθιστος στο θέατρο αλλά και ότι ήμασταν στην τρίτη σειρά). Έξυπνοι διάλογοι, καταιγιστικοί ρυθμοί γύρω από μια ελληνική οικογένεια. Όχι και την πιο τυπική αλλά ούτε και εξωγήινη. Στα "τεχνικά" το σκηνικό ήταν λιτό αλλά λειτουργικό, οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί με την πρωταγωνίστρια να ξεχωρίζει λίγο παραπάνω. Όσον αφορά την υπόθεση, ένας θεατρολόγος θα έκανε ενδελεχείς αναλύσεις. Εμένα μου φάνηκε σαν ένας καυτηριασμός της αγίας ελληνικής οικογένειας. Από όλες τις απόψεις.
Σαν άσχετος με το χώρο δεν θα πω αν είναι φοβερή ή όχι η παράσταση. Αυτό που θα πω είναι ότι σίγουρα άξιζε τα χρήματά της και κυρίως ότι μου άνοιξε την όρεξη για θέατρο!
ΥΓ Αν δεν παινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει όμως μια ημερήσια στα Άνω Πορρόια είναι ότι καλύτερο!

Marching on

Έφτασε Δεκέμβρης για να στρώσουν προγράμματα, μαθήματα και (λίγο) τα παιδιά στο σχολείο. Αυτό είναι το ένα που μου κάνει εντύπωση. Αυτοί που τα περνάνε κάθε χρόνο έχουν μάθει σε αυτή την κατάσταση. Το άλλο είναι η γκρίνια. Πηγαινοερχόμενος καθημερινά ακούς τη γκρίνια (κάποιων) συναδέλφων. Ναι ρε φίλε δίκιο έχεις αλλά και όπως ήθελες να ήταν πάλι δε θα γκρίνιαζες; Θέλει να αποτραβιέσαι από τις καταστάσεις σε κάποια φάση. Θυμίζει στρατό η φάση στο πιο καλό του και από την πλευρά των στελεχών :)
Το χρήμα του χρήματος δεν το χω δει ακόμα από το (ονειρικό για κάποιους) δημόσιο αλλά οι σπατάλες δεν σταματάνε και αυτή τη βδομάδα: Πέρα από τα καθιερωμένα έχουμε θέατρο, καμιά ημερήσια, διαδικτιακές κρατήσεις για τις χριστουγεννιάτικες εξορμήσεις, εισιτήριο για συναυλία. Τώρα που βγάλαμε και πιστωτική ποιος μας πιάνει :@ΥΓ Ένα καλό με τα μαθήματα στο σχολείο είναι ότι ασχολούμαι με hardware (παραπάνω) και Unix/Linux

Μαύρο Θέατρο της Πράγας

Ένα από τα θετικά της μεγάλης πόλης είναι ότι μπορεί να έρθουν παραστάσεις και happening που διαφορετικά δεν θα τα έβλεπες εκτός και αν πήγαινες στη συγκεκριμένη χώρα. Στο Ράδιο Σίτι λοιπόν φιλοξενείται για λίγες μέρες ο θίασος Image από την Τσεχία και ο οποίος παρουσιάζει μια παράσταση Μαύρου Θεάτρου. Λογικά δύσκολο να έχει ξανακούσει κάποιος γι αυτό εκτός και αν τα είχε με καμιά Τσέχα ;) Εν ολίγοις πρόκειται για βουβές παραστάσεις χορευτών που παρουσιάζουν μια ιστορία σε μαύρο φόντο και με εκμετάλλευση των χρωμάτων και του φωτός. Μια γεύση θα πάρετε από το κλιπάκι.
Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό και ασυνήθιστο. Σε κρατάει καθόλη τη διάρκεια αν και δεν υπάρχει ομιλία παρά μόνο μουσική. Γνώριζα ότι διαδραματίζεται μια ιστορία αλλά στη συγκεκριμένη (Best of Image) ήταν μια επιλογή από τις καλύτερες χορογραφίες του θιάσου με διαλείμματα από παντομίμες. Απολαυστικοί οι ηθοποιοί της παντομίμας, πολύ καλοί οι χορευτές.

Επειδή και να θέλει κάποιος δεν προλαβαίνει να τη δει, ας την έχει υπόψη για άλλη φορά. Ή όταν πάει στη Τσεχία. Είναι μια διαφορετική και ευχάριστη εμπειρία.

ΥΓ Την Κυριακή είδα μια τσέχικη ταινία, τη Δευτέρα προτίμησα τσέχικη μπύρα, την Παρασκευή είδα τσέχικο θέατρο. Έτσι τελείωσε μια βδομάδα αφιερωμένη στη λεβεντογέννα Τσεχία.

New Metal 7

Ήταν προ αμνημονεύτων χρόνων όταν αναφέρθηκα για τελευταία φορά σε rock/metal κυκλοφορίες. Οι πιο πρόσφατες που απασχολούν το winamp μου, το κινητό μου και το mp3 player του αυτοκινήτου μου (α τςςς) είναι οι εξής:


Σταθερή αξία οι γερόλυκοι του NWOBHM. Αν περάσουν από τα μέρη σας μην παραλείψετε να τους δείτε live. Είναι όλα τα λεφτά. Στον νέο τους δίσκο εκτός από το να μας αναπτερώνουν τις ελπίδες να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας, στέκονται σε αξιοπρεπή επίπεδα. Ωραίος και δυνατός ο ήχος και ο Biff μπορεί να βραχνιάζει ώρες-ώρες αλλά τον αγαπάμε :)


Τα είπαμε γι αυτούς σε ένα ολόκληρο post. Η τελική έκδοση του άλμπουμ έχει ελαφρές διαφορές αλλά δεν αναιρούν τα προαναφερθέντα. Περισσότερο για soundtrack στα καθημερινά πάνε-έλα είναι παρά ένας hard rock δυναμίτης.Mastodon - Crack The Skye
Ο Sammet άλλαξε το μαλλί του, ξαπόστασε από τις rock όπερες και ξανασχολήθηκε με το γκρουπ του. Μάλλον θέλει περισσότερη ξεκούραση και να αφήσει το μαλλί να μακρύνει λίγο γιατί ο δίσκος δεν είναι κάτι τρομερό. Χρειάζεται να πάρουν τα πάνω τους συγκροτήματα σαν τους Edguy.

Πρόκειται για κυκλοφορία του 2009 αλλά ο Άγιος Βασίλης μας το φερε από τώρα... H παρέα του Petrozza επιστρέφει μετά από 4 χρόνια και έχει να πει πολλά. Τα κλασσικά Kreator στοιχεία είναι εδώ και αυτό είναι θετικό. Η φωνή του Γερμανού σε πωρώνει. Οι εναλλαγές σε ωθούν σε moshpit. Ίσως να μην στέκεται δίπλα στο Outcast (το αγαπημένο μου) αλλά δεν είναι και άσχημο.

Από αρχές Οκτώβρη που το κατέβασα (από το ράφι) δε λέω να ξεκολλήσω. Μπορεί να έχουν 4 δεκαετίες στην πλάτη τους αλλά οι τυπάδες από το down under το χουν ακόμα. Riff, riff, riff. Μπορεί να γίνω ιερόσυλος αλλά το Black Ice ηχεί στα αυτιά μου σαν ένας από τους τρεις καλύτερους δίσκους της καριέρας τους. I could be in a rock ‘n’ roll dream...

Γέλιο μέχρι δακρύων

Στη δουλειά με τους συναδέλφους θα ειπωθεί κάτι και θα χαμογελάσεις. Αν έχεις και εύθυμους τότε θα γελάσεις.
Όταν βγαίνεις για ένα καφέ με φίλους σίγουρα θα ειπωθεί κάτι και θα γελάσεις.
Σε κάποιες εκπομπές στο ράδιο (τιβί δεν ξέρω).
Δεν είναι σπάνιο αλλά σπάνιο είναι το γέλιο μέχρι δακρύων. Τελευταία φορά που θυμάμαι ήταν με έναν έναν φίλο από Αθήνα που έκανε μια γλαφυρή περιγραφή για τη ματζιριά ενός άλλου φίλου. Το λαμπατεεεέρ! Αλλά αυτό ήταν εσωτερικό αστείο. Προχθές στην μεσημεριανή εκπομπή του Imagine ο Σερβετάς έκανε μια καταπληκτική φάρσα. Αξίζει!

Gourmet

Βγαίνεις κάθε μέρα έξω (γιατί έχεις λεφτά για ξόδεμα και γιατί βρίσκεις χρόνο για όλα). Σε κάποιες από αυτές τις εξόδους θα τύχει να πας για φαγητό. Με την εμπειρία :P που έχω συγκεντρώσει θα αναφερθώ στις πιο πρόσφατες γαστρονομικές εντυπώσεις μου. Αν σας πιάσει καμιά λιγούρα στη Σαλονίκη να ξέρετε.
Beer Academy: Απίστευτη ποικιλία από μπύρες. Το καλό είναι ότι σίγουρα θα βρεις κάτι που δεν έχεις ξαναπιεί αλλά το κακό ότι πιθανότατα δεν θα το ξαναβρείς κάπου αλλού. Παραγγείλτε την μπύρα στο λευκό μπουκάλι (πάντα συγκεκριμένος!). Για φαΐ λέει μόνο τσιμπολόγημα.
Μόλυβος Ethnic: Βαρέθηκες τα κλασσικά; Δοκίμασε κάτι που δεν είναι extreme αλλά όχι και μια από τα ίδια. Εγω διάλεξα ανατολίτικα πιάτα. Φοβερό το τυρόψωμο και οι λουκουμάδες, λίγο ενοχλητικό το δήθεν που υπάρχει στους θαμώνες.
Meat Me: Αν έχεις πάει στις Τηγανιές και Σχάρες θα βρεις πολλές ομοιότητες. Ουσιαστικά είναι μια καλύτερη εκδοχή του. Τα πιτάκια είναι κολλητικά.
Κάπελα: Σχετικά μικρός χώρος αλλά ανεβασμένος. Προσεγμένα πιάτα και αν και δεν δε θα βρεις κάτι που δεν έχεις ξανακούσει σε κερδίζουν γευστικά. Ο ορισμός του εστιατορίου.
Delicioso: Να βάλουμε και ένα γλυκό. Μεγάλες και χορταστικές βάφλες. σε περίπτωση υπογλυκεμίας επιβάλεται! Παραγγείλτε την βάφλα με το ιταλικό όνομα και δεν θα χάσετε (Τζιανατέλα, Τζιαλατέλα κάτι τέτοιο).

Μέρες Φεστιβάλ

Από τις 14 μέχρι και τις 23 Νοέμβρη είχαμε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη. Δεν υπήρχαν στάρλετ και μεγάλοι αστέρες όπως στο Φεστιβάλ των Καννών (δυστυχώς) αλλά υπήρχε το κλίμα. Πώς πας σε μια συναυλία και αναρωτιέσαι που ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι μαλλιάδες με τα ραφτά έτσι και τώρα αναρωτιέσαι που ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι σινεφίλ με το δικό τους στυλ.
Φέτος το πήρα πιο ζεστά και είδα ταινίες, πέρασα και από τα πάρτι, κινήθηκα μέσα και γύρω από το φεστιβάλ. Ωραίος "Ο Παλαιστής" του Aronofsky, πολύ καλό το "Ο δάσκαλος του χωριού", μετριότατο το "Ο Αχιλλέας και η χελώνα" του Takeshi. Στα πάρτι δυναμική εμφάνιση του Bregovic και της μπάντας του, υποτονική της Nezih Ünen Band και των ανατολίτικων ρυθμών της.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα όμως. Όλη η ιστορία ήταν το γεγονός το ίδιο, η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, η διάθεση για τριγύρισμα μες την πόλη. Έτσι μου δημιουργήθηκε η όρεξη για ποιοτικά εστιατόρια (Κάπελας, Μόλυβος) και ποιοτικά live (Μικρούτσικος, Πασχαλίδης). Και του χρόνου λοιπόν!

ΥΓ Η επόμενη βδομάδα προβλέπεται πιο συμμαζεμένη.

Dokken - Back For The Attack

Η κιθάρα του George Lynch είναι όλα τα λεφτά. Ξεχωρίζει το γκρουπ από τη glam σαβούρα της εποχής και την κάνει πιο hard rock. Απότομα μπήκα, ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Είναι 1987, είσαι από το LA, δύσκολα θα ξέφευγες από το να έπαιζες με ηλεκτρικές κιθάρες και να είχες μαλλί permanant. Έχοντας στο ενεργητικό τους δύο πλατινένιους δίσκους, οι Dokken κυκλοφορούν και το μάλλον καλύτερο τους, που δυστυχώς ήταν και ο τελευταίος πραγματικά σημαντικός. Μετά τους παρέσυρε το κύμα του grunge.
Επιθετικά μπαίνει το Back For The Attack με το Kiss of Death όπου ξεδιπλώνονται οι αρετές του Lynch. Η συνέχεια έχει από όλα, ενώ είναι δύσκολο να βρεις κάποιο τραγούδι που υστερεί. Τραγούδια που σου φτιάχνουν τη διάθεση χωρίς να είναι χαζοχαρούμενα, που τα ακούς άνετα και στο αμάξι στο repeat. Επειδή το ύφος του δίσκου είναι αρκετά μελωδικό λογικό είναι να μην είναι προσφιλές σε κάποιον που ακούει αποκλειστικά metal. Αλλά για ξεχαρμάνιασμα καλό είναι :) Αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές είναι το instrumental Mr Scary και το Dream Warriors που βρισκόταν στο soundtrack του Nightmare on Elm Street.

My City My Town

28 χρόνια στην ίδια πόλη είναι πολλά. Μόνο για διακοπές, για κάτι έκτακτο ή για τον στρατό έφυγα λίγο. Η ιδέα να φύγω ήταν (και είναι;) δελεαστική. Να δω κάτι διαφορετικό ρε παιδί μου. Αλλά πέρα από το ότι όλα που έχω είναι εδώ, να πάω που; Για λίγο σίγουρα θα αξίζει κάπου αλλού αλλά για περισσότερο; Αν δεν πας δεν μπορείς να κρίνεις και σίγουρα κάποιοι θα έχουν επιχειρήματα για τη μεγαλύτερη ή την μικρότερη πόλη από την Θεσσαλονίκη.
Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή το Φεστιβάλ έριξα μια διαφορετική ματιά στην πόλη: Πήγα σε διαφορετικές καφετέριες, σε διαφορετικά εστιατόρια, σε διαφορετικούς χώρους, είδα διαφορετικούς ανθρώπους, συνάντησα διαφορετική ατμόσφαιρα. Σα να ανακάλυπτες μια πόλη μέσα στην πόλη σου. Δεν χρειάζεται να φύγεις χιλιόμετρα μακριά για να βρεις το διαφορετικό. Είναι μέσα σου αλλά η συνήθεια δεν στο επέτρεπε να το δεις.

ΥΓ Έτυχε αυτό το ΣΚ να πέσουν στα χέρια μου από τη μια έντυπα του λεγόμενου Free Press (πχ Parallaxi, FAQ κλπ) και από την άλλη μια κλασσική κυριακάτικη εφημερίδα. Η πλάστιγγα έγυρε στα πρώτα.

Πιότητα

Τελευταία ο Seventh Son (of a Seventh Son) το χει γυρίσει υποσυνείδητα στην ποιότητα (πιότητα όπως έλεγε ο ηγέτης). Έτσι διαπιστώνουμε τα εξής:

• Αντί για τις κλασσικές ταινίες (και) φέτος θα δώσει παρόν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
• Μετά από απροσδιόριστα μεγάλο διάστημα θα πάει θέατρο μέσα στην επόμενη βδομάδα.
• Έχει κόψει τα κοψίδια και σε περίπτωση εξόδου για φαγητό θα φιλοδωρήσει τον ουρανίσκο του με πιο εκλεπτυσμένες απολαύσεις.
• Από την έλλειψη επαφής με τον έντυπο τύπο, πέρασε στις εκδόσεις του free press (πχ LIFO, FAQ) που κρατάνε ένα επίπεδο.
• Άνοιξε βιβλίο (Ηerman Ηesse και George Orwell παρακαλώ) μετά από τρία χρόνια και βάλε.
  
• Τελευταία στο playlist δεν βρίσκεται μανιασμένο metal αλλά πιο hard rock στιγμές ή τουλάχιστον πιο intellectual metal.
• Την περίοδο των Χριστουγέννων σκέφτεται να την περάσει στην πρωτεύουσα των Αψβούργων.

ΥΓ Όχι δεν έγινα gay :@

Whitesnake - Restless Heart

Οι Whitesnake μόνο άγνωστη μπάντα δεν είναι.Από τα τέλη της δεκαετίας του 70 και με σκαμπανεβάσματα εξαιτίας του ιδρυτή-mainman-φωνάρα David Coverdale έφτασαν το 1997 να κυκλοφορούν το Restless Heart. Εκείνη τη χρονιά απορώ αν κάποιος ασχολιόταν με hard rock. Επομένως και κάτι τρομερό να κυκλοφορούσε χαμπάρι δεν θα έδινε ο τύπος.
Το Restless Heart επομένως δεν είναι εμπορικός δίσκος. Ούτε ο καλύτερος του συγκροτήματος. Απλά είναι αναπάντεχα καλός γιατί κανείς δεν υπολόγιζε τότε ότι η μπάντα μπορεί ακόμα να βγάλει κάτι αξιόλογο. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος το Don't Fade Away είναι ένα μαγευτικό τραγούδι. Το ομώνυμο ξεσπάει. Το Crying παραπέμπει στο Mistreated των Deep Purple. Από κει και μετά γυρνάμε στα γνωστά αγαπησιάρικα λημέρια του γκρουπ και κυρίως σε blues νόρμες. Όποιος περιμένει hard rock ύμνους όπως στο 1987 θα προσπεράσει. Όποιος βαδίζει στη σκιά των blues (όπως τραγούδησε κάποτε ο Coverdale) θα γουστάρει.

Scenes from a Memory

Μπαίνεις στο λεωφορείο και συνωστίζεσαι με (άλλους) φοιτητές
Μαθαίνεις ότι ο Καλυβάτσης κάνει παραστάσεις
Ακούς AC/DC
Λένε "δικηγόρους" αυτούς που πετάγονται για να υπερασπιστούν κάποιον
Μερικοί είναι ακόμα σε φάση "με πήραν στο 131 στον ΟΤΕ"

Όλα αυτά (μαζί με πολλά άλλα) συμβαίνουν σήμερα αλλά συνέβησαν και στο παρελθόν...

Artillery - By Inheritance

Ο δεύτερος δίσκος που θα αναφερθώ είναι και αυτός από ένα συγκρότημα που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό. Πρόκειται για τους Artillery από τη Δανία και το By Inheritance.
Δραστηριοποιήθηκαν στο χώρο του thrash στο δεύτερο μισό των 80s, την χρυσή εποχή του ιδιώματος. Αυτό που τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, εκτός από τη χώρα προέλευσής τους, είναι το τεχνικό thrash που έπαιζαν. Έτσι χαρακτηρίζονται οι ιδέες τους, που παρουσιάζονται πιο καλοπαιγμένες και πιο μελωδικές σε σχέση με τα τότε δεδομένα. Ακόμα εντύπωση μου προκάλεσε που η δανέζικη κυβέρνηση τους είχε επιχορηγήσει να κάνουν περιοδείες και ειδικά στην ΕΣΣΔ.
Στον ίδιο το δίσκο τώρα, ένα πολύ θετικό είναι ότι δεν είναι μονοκόμματος. Όπως και τα φωνητικά δεν είναι ουρλιαχτά. Μπορώ να πω θυμίζουν ένα πιο ήρεμο Bobby Ellsworth (Overkill). Και φυσικά υπάρχουν οι top στιγμές που δεν είναι άλλες από το Khomaniac (για ένα διάστημα το είχα σαν ringtone στο κινητό) και το ομώνυμο. Στα λίγα αρνητικά για μένα το εξώφυλλο. Khomaniac, your holy war is a tragedy...

Chinese Democracy

Πριν από δέκα και βάλε χρόνια ήταν να κυκλοφορήσει δίσκο ο Axl Rose για τους Guns n' Roses. To 1999 βγαίνει εκείνη η ταινία που ο Schwarzenegger νικάει το διάβολο :@, στης οποίας το soundtrack υπήρχε το Oh My God από τον επερχόμενο δίσκο. Ο καιρός περνούσε και οι Guns εμφανίστηκαν στο Rock in Rio του 2001 παίζοντας και άλλα κομμάτια (πχ το Madagaskar). Κάπου εκεί η ιστορία με το Chinese Democracy έγινε αστείο. Κάθε χρόνο έβγαιναν φήμες που γρήγορα διαψευδόταν. Εδώ και ένα μήνα ανακοινώθηκε ότι στις 23 Νοέμβρη τελικά θα κυκλοφορήσει. Αλλά αν δεν το δούμε ή το ακούσουμε* καλύτερα δεν θα το πιστέψουμε. Τότε ο καμμένος ο Axl ειρωνεύτηκε την ύπαρξη δημοκρατίας στην Κίνα αλλά τόσα χρόνια μετά η τραγική ειρωνία είναι η έλλειψη δημοκρατίας και στην ίδια του τη χώρα.*το 2006 είχαν διαρρεύσει υποτίθεται κάποια κομμάτια. Από ότι βλέπω σήμερα όντως πρόκειται για τα κανονικά κομμάτια του δίσκου. Με λίγα λόγια είχε κυκλοφορήσει πριν 2 χρόνια και δεν το χαμε καταλάβει :@

My name is Bond

Σχετικά σύντομα βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες ο διάδοχος του Casino Royal, της τελευταίας ταινίας του James Bond. Και της μοναδικής της σειράς που έχω δει ολόκληρη. Όλοι έλεγαν ότι ήταν καλή και έκανα το λάθος και την είδα. Δεν θα το επαναλάβω, το μόνο σίγουρο.
Οι ταινίες του James Bond είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που κάτι χωρίς να είναι πραγματικά καλό έχει γίνει διαχρονικό και τραβάει την προσοχή εκατομμυρίων θεατών. Όταν πρωτοβγήκε ήταν κάτι ξεχωριστό και ίσως θεαματικό. Ανάλογη περίπτωση είναι και το σημερινό ποδόσφαιρο που αποτελεί ένα παιχνίδι σκοπιμότητας και όχι θεάματος όπως θα πρεπε να ήταν. Και όπως στην πρεμιέρα της νέας ταινάς παρεβρέθηκε η Βασίλισσα της Αγγλίας έτσι και σε μεγάλα παιχνίδια πρέπει να έχεις βασιλικό πορτοφόλι για να παρακολουθήσεις τον αγώνα.
ΥΓ Ένας ήταν ο πραγματικός μυστικός πράκτορας

Kit Kat

Εδώ και μήνες και όχι καν βδομάδες, το πρόγραμμα είναι φουλ. Όχι τόσο από δουλειά (το μεροκάματο το βγάζουμε πάντως) αλλά από βόλτες, εκδρομές, γεγονότα τέλος πάντων. Ευχάριστο και δημιουργικό σε ένα βαθμό αλλά και εξαντλητικό ώρες-ώρες. Ειδικά αυτή η ταβερνοφαγία έχει παραγίνει (μέσα σε 4 μέρες πήγα 3 φορές με 3 διαφορετικές παρέες!). Και επειδή αν πάμε έτσι το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα κλατάρουμε με όσα προκύπτουν, χρειάζεται ένα διάλειμμα. Έτσι η επόμενη βδομάδα θα είναι κάπως διαφορετική. Δηλαδή μείωση των εξόδων, αλλαγή της διατροφής, ξεκούραση. Και δε λέω μεγάλες κουβέντες, για μια βδομάδα μιλάμε μόνο. Κάνουμε ένα διάλειμμα, ένα Kit Kat.ΥΓ Από την παύση της αγρανάπαυσης πηγαίνω με φουλ ρυθμούς. Να προσέχουν όσοι μπαίνουν σε αυτή τη φάση λοιπόν :P

Back in Black

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε ο μάλλον τελευταίος δίσκος της καριέρας των AC/DC. Παππούδες θα πουν κάποιοι αλλά αυτοί οι παππούδες γεμίζουν αρένες και κάνουν αστρονομικές πωλήσεις: No 1 σε 29 χώρες και 780 χιλιάδες πωλήσεις την πρώτη βδομάδα μόνο στις ΗΠΑ!
Πριν ένα μήνα κυκλοφόρησε ως γνωστόν και ο νέος δίσκος της love to hate μπάντας στο metal, των Metallica. Από πλευράς αποδοχής και αυτός έσκισε πραγματικά, ενώ και η πρόσφατη περιοδεία τους (στην οποία παρεβρεθήκαμε) είχε μεγάλη επιτυχία. Όπως τρομερή επιτυχία είχε και η Back in Time Tour των θεών Iron Maiden (στην οποία παρεβρεθήκαμε επίσης).
Αν τα βάλουμε αυτά κάτω ίσως κάποιος καταλήξει ότι metal is back. Τα πράγματα όμως δε μπορούν να συγκριθούν με τη δεκαετία του 80. Ούτε όμως και είναι όπως το 97-98 που ξεκινήσαμε να ακούμε και μερικοί ντρεπόταν να πουν τι μουσική ακούνε. Τα άκρα δε βοηθάνε στην πορεία μιας μουσικής γι αυτό θεωρώ ότι η σημερινή κατάσταση, όπου το ιδίωμα είναι δημοφιλές αλλά όχι mainstream ίσως είναι η καλύτερη. Ας διασκεδάζουμε με τα μεγαθήρια, ας στηρίζουμε τους νέους ήχους, ας τραβιόμαστε σε καμιά συναυλία και τα πράγματα θα πάνε ακόμα καλύτερα για τα αυτιά μας.

ΥΓ Ωραίο το ντοκιμαντέρ Global Metal και ξεφεύγει από τα κλασσικά

Συμβαίνει;

Ενώ συμβαίνουν τόσα πολλά τελικά είναι σα να μη συμβαίνει τίποτα. Από την επικαιρότητα να ξεκινήσει κάποιος, καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με την πτώση των χρηματιστηρίων και την οικονομική κρίση. Αφού μέχρι στιγμής δεν μας έχει συμβεί κάτι στην καθημερινότητα μας (λες και δε μας φτάνουν όσα έχουμε ήδη) είναι σα να μην υπάρχει για μας αυτή η κρίση.
Στα πιο δικά μας, αυτή η ιστορία με το Βατοπέδι κρατάει καιρό αλλά κάποια στιγμή θα βαρεθεί το φιλοθεάμον κοινό και τότε θα ξεφουσκώσει. Όχι ότι θα δοθεί λύση απλά θα ξεχαστεί. Για παράδειγμα τι κάνει αυτή η ψυχή ο Ζαχόπουλος που ξέραμε μέχρι και τα τριγλυκερίδια του όταν ήταν στο νοσοκομείο;
Και στα πιο δικά μας, πηγαινοερχόμαστε στο σχολείο αλλά μάθημα-μάθημα δεν έχουμε κάνει ακόμα. Άντε να δούμε αύριο. Χαιρετήσαμε και μια φίλη που διορίστηκε μακριούτσικα αλλά φεύγει εδώ και κάτι μήνες και στην τελική δε μας φάνηκε ο αποχαιρετισμός. Άνθρωποι από το περιβάλλον σου συμπεριφέρονται λες και δεν έχει αλλάξει κάτι ενώ κάποιοι άλλοι δε λένε να αλλάξουν με τίποτα (έχουν κολλήσει στα 10 μου φαίνεται). Τελικά συμβαίνει τίποτα;

ΥΓ Ομορφούλα η Ξάνθη αλλά με τις περιγραφές που είχα ακούσει την περίμενα πιο γραφική

Τεραήμερο - ξετετραήμερο

Υπολόγιζα και γω 27 Οκτωβρίου που είναι της σημαίας να είναι αργία άρα να το κάνω τετραήμερο. Αλλά και στην 28η στο σχολείο πρέπει να μαι. Δύσκολη η ζωή του καθηγητή :P Μας έμεινε όμως η αίσθηση του τετραήμερου. Έτσι αυτή τη φορά και σε αντίθεση με πέρυσι δε θα καθίσω Θεσσαλονίκη να γιορτάσω τη γιορτή της πόλη μας (sic) αλλά θα εξορμήσω κάπου. Η διάθεση μετράει. Καλά να περάσετε όλοι είτε σε καμιά εκδρομή είτε στην παρέλαση :PΥΓ Τελικά δεν είχα καθίσει Θεσσαλονίκη πέρυσι :) Η φωτογραφία από τις τότε εξορμήσεις

Κα-κα-τάληψη

Από την προηγούμενη Τετάρτη το σχολείο που είμαι τελεί υπό κατάληψη. Για ποιο λόγο; Γιατί έχουν και άλλα σχολεία κατάληψη αλλά η πρόφαση είναι κάποια αιτήματα είτε αξιόλογα είτε ασόβαρα. Δεν θα σταθώ σε αυτά, ούτε θα πω τι ωραία που δεν έχουμε δουλειά. Έτσι κι αλλιώς σχεδόν καθημερινά πηγαίνω στο σχολείο, αν έκανα και μάθημα θα ταν καλύτερα από το να κάθομαι εκεί χωρίς να κάνω κάτι.
Αν και ΕΠΑ.Λ η κατάσταση δε συγκρίνεται με τις καταλήψεις που γινόταν όταν πήγαινα εγώ σχολείο: αφήνουν τους καθηγητές να μπουν μέσα, δεν μπαίνουν εξοσχολικοί, δε καταστρέφουν, δεν κάνουν όργια κλπ. Δεν είναι ότι πρόκεται για καλόπαιδα, είναι ότι δεν έχουν αντίστοιχα ερεθίσματα. Όπως λοιπόν κάνουν κατάληψη γιατί κάνουν και οι άλλοι έτσι δεν κάνουν χαζομάρες γιατί δεν κάνουν και οι άλλοι. Αν έχουν καλά παραδείγματα κάτι καλύτερο θα κάνουν λοιπόν.

ΥΓ Εκείνο το πανί της κατάληψης που είχαμε στο 1ο Μαλακοπής πρέπει να περνούσε από γενιά σε γενιά :P

Χαρτάκι

Δεν ξέρω πως κανονίζει ο καθένας τα πράγματα που θέλει ή πρέπει να κάνει αλλά προσωπικά κάθομαι και τα καταγράφω σε ένα χαρτί. Ίσως είναι πολλά ίσως γιατί μπλέκονται μεταξύ τους. Και μετά τα περνάω στο κινητό. Και μετά χτυπάνε υπενθυμίσεις. Τι μας τα λες ρε μπάρμπα θα πει κάποιος. Τα λέω γιατί καμιά φορά νοιώθω σαν τον τύπο στο Memento που η μνήμη του ήταν σαν του χρυσόψαρου. Δε γίνεται αλλιώς δουλειά όμως. Εκτός και αν κάποιος ακολουθεί κάποιον πιο παραγωγικό τρόπο.
Γι αυτή τη βδομάδα το χαρτάκι έχει πολλά σχετικά με τα επαγγελματικά αρά σχετικά άχαρα πράγματα. Θα υπάρξουν όμως και εκλάμψεις έτσι ώστε να κάνουμε τίποτα πιο καλό τις χαλαρές μέρες τις 28ης. Όπα χτύπησε υπενθύμιση για έξοδο :P

Kingdom Come - In Your Face

Τα post για το τι κάνω ίσως έχουν λίγο ενδιαφέρον για κάποιους αναγνώστες αλλά περισσότερο τα βάζω για να ξέρετε γιατί είμαι χαμένος τελευταία. Post για την επικαιρότητα δεν έχω να κάνω και γιατί δεν την παρακολουθώ αλλά και γιατί είτε είναι αδιάφορη είτε χιλιοσχολιασμένη. Να πω και γω τα προφανή;
Έτσι είπα να ξεκινήσω μια σειρά post για δίσκους που αρέσουν πολύ σε μένα. Από καιρό το χα στο μυαλό μου και κατά πάσα πιθανότητα δε θα αρέσουν και σε πολλούς ακόμα αλλά blog είναι εδώ. Ξεκινάω λοιπόν με τους Kingdom Come και το In Your Face.Τέλη δεκαετίας του 80 το λεγόμενο glam rock μεσουρανούσε με όσα θετικά και αρνητικά αυτό συνεπαγόταν για τον σκληρό ήχο. Οι Kingdom Come εμφανίστηκαν στο προσκήνιο το 1988 και έκαναν αίσθηση γιατί λανθασμένα τους συνέδεσαν με τους Led Zeppelin. Μέχρι και φήμες ότι ήταν ένα κρυφό project των εναπομείναντων μελών κυκλοφορούσαν. Έτσι δημιουργήθηκε μια φασαρία γύρω από το όνομα τους που γρήγορα γύρισε μπούμερανγκ.
Ένα χρόνο μετά κυκλοφορεί το In Your Face. Καθαρά hard rock στο κλίμα της εποχής, δέχθηκε άσχημες κριτικές λόγω του μπερδέματος με τους Zeppelin. Αν μείνουμε στο ηχητικό κομμάτι όμως (γιατί στο image όλοι ίδιοι ήταν τότε) μιλάμε για ένα δίσκο γεμάτο από εμπνευσμένες στιγμές. Το hit Do You Like It δε σε προετοιμάζει για κάτι ξεχωριστό. Η φωνή του Lenny Wolf όμως δίνει εξ αρχής πόντους. Who Do You Love για την συνέχεια και μιλάμε για ένα κολλητικό τραγούδι. Σε κανένα σημείο του δίσκου δε βρίσκεις νερόβραστες στιγμές ούτε τα κλισέ του ιδιώματος. Ανανεωτικό δεν ήταν αλλά σίγουρα μιλάμε για μια κυκλοφορία διαμάντι για τον συγκεκριμένο ήχο. Η κλασσική μπαλάντα ευτυχώς απουσιάζει ενώ η σχετική ποικιλία των συνθέσεων δεν οδηγεί σε μια ισοπέδωση του δίσκου. Στιχουργικά έχει και τις glam στιγμές αλλά με μέτρο.
Ξεπερασμένο ηχητικά για το σήμερα, υποτιμημένο στο χθες, το δεύτερο άλμπουμ των Γερμανοαμερικάνων είναι ένας φοβερά καλός μουσικά δίσκος. Πριν κάποια χρόνια είχαν περάσει και από τα μέρη μας αλλά που μυαλό τότε. Ο ορισμός του κρυφού διαμαντιού!

Full ρυθμοί (σχεδόν)

Έχουν πέσει τόσα τρεξίματα με τη δουλειά τελευταία, που ούτε με τα κουμπάκια του Astra δεν έχω ασχοληθεί. Που να μπλέξουμε και με Β΄βάθμια, ΤΕΒΕ και Εφορία όπως λέει το πρόγραμμα για τη συνέχεια.

• Το πολυαναμενόμενο τετραήμερο της 28ης Οκτωβρίου τελικά δε θα ρθει. Άρα κάτι σύντομο και πιο ξεκούραστο θα κάνουμε.
• Αν και ο ήλιος λάμπει ακόμα (ρίξτε το στις βόλτες) λέει και καμιά βόλτα από το σινεμά. Παίζονται καλές ταινίες.
• Υπομονή 3000 km για να στρώσει το αμάξι και να μπορούμε να το πατάμε παραπάνω. Υπομονή και σε όσους θέλουν βόλτα και να το ασημώσουν :)
• Να ασχολείστε μόνο με ό,τι αξίζει.

Φτου φτου

Μετά από ένα γεμάτο καλοκαίρι μπήκε το φθινόπωρο, το οποίο είναι συνώνυμο της δουλειάς. Βέβαια οι πιο πολλοί κοιτάμε αν η 27 Οκτώβρη θα είναι αργία για να πάμε καμιά εκδρομή αλλά τέλος πάντων. Με φώναξαν πάλι αναπληρωτή αλλά αυτή τη φορά κάπου πιο κοντά από τον πολυθρύλητο Άη Στράτη και έτσι θα πάω. Επειδή θα υπάρχει όμως καθημερινό πάνε-έλα, είπαμε να πάρουμε και μεις αμάξι. Να μην είναι άδειοι οι δρόμοι! Κάτι εκκρεμότητες με τη δουλειά υπάρχουν αλλά και να μη κάτσουν όπως ακριβώς τα θέλουμε δεν πειράζει. Μην είμαστε και αχάριστοι.
Τους φίλους δεν πολυβλέπουμε με όλα αυτά αλλά που θα πάει. Από τους διαδικτυακούς έχει χαθεί το roulaki (συνάδελφος) ενώ κάποιοι άλλοι διακτινίστηκαν στο Coventry :P
Σημείωση: Το αμάξι που λέγαμε :P

Το ραντεβού του Σεπτέμβρη

Έγινε το ραντεβού ("Ραντεβού τον Σεπτέμβρη" δεν έγραφαν παλιά οι κινηματογράφοι;) αλλά δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα κιόλας καθώς καμιά από τις παρακάτω ταινίες δεν ήταν κάτι τρομερό. Ίσως επειδή πολλές ήταν χαζοαμερικανιές.

• Burn After Reading
  Ταινία των αδερφών Coen με πολύ δυνατά ονόματα. Αν γουστάρετε το στυλάκι τους θα σας αρέσει και αυτή, ενώ όλοι οι πρωταγωνιστές βάζουν το λιθαράκι τους. Έχουν πάρει φόρα τα αδέρφια.
  
• You Don't Mess With The Zohan
  Ταινία με τον Adam Sandler και καλή γίνεται; Παρόλαυτα η συγκεκριμένη διασώζεται γιατί η υπόθεση της είναι ελαφρως διαφορετική από μια κλασσική αμερικανιά (Εβραίος πράκτορας θέλει να γίνει κομμωτής). Βέβαια σε ορισμένα σημεία γίνεται ελληνική βιντεοκασέτα (πχ οι σκηνές με τη Mariah Carey) αλλά πάλι καλά δεν είναι πολλές.
  
• Moulin Rouge
  Επειδή διαπίστωσα ότι μου αρέσουν τα μιούζικαλ είπα να δω και αυτό που θεωρείται καλό στο συγκεκριμένο είδος. Η αλήθεια είναι ότι δε μου έκανε μεγάλη αίσθηση, ίσως γιατί η ιστορία παραήταν απλοϊκή αλλά σα γενικό αποτέλεσμα ήταν αξιόλογο.
  
• Righteous Kill
  Robert DeNiro-Al Pacino. Ζευγάρι κράχτης από την εποχή του Heat. Με μια πρώτη ανάγνωση η υπόθεση είναι καρακλασσική (2 ντεντέκτιβ στη νέα Υόρκη κυνηγάνε έναν serial killer) αλλά το σενάριο καταφέρνει να την κρατήσει μακριά από τα κλισέ.
  
• P.S. I Love You
  Ένα ζευγάρι δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα: το θάνατο του ενός από τους δύο. Όμως αυτός στέλνει μηνύματα από το υπερπέραν... Αν δε μιλούσαμε για χολυγουντιανή παραγωγή αλλά πχ κορεάτικη θα μπορούσαμε να ήταν μια σουρεαλιστική και έξυπνη ιδέα. Τώρα απλά είναι χαζή.
  
• Bridget Jones's Diary
  Έφτασε η ώρα να δω και αυτή τη διάσημη κομεντί. Αν ήμουν γυναίκα ίσως μου άρεσε επειδή θα ταυτιζόμουν με το δράμα της Bridget :P Τώρα όμως μου φάνηκε μια από τα ίδια.
  
• Rumor Has It...
  H Jennifer Aniston ακολουθεί τη μοίρα των γυναικών της οικογένειας της να πέφτουν πάνω στον Cevin Costner. Πάει να πει κάτι αλλά μια τα κλισέ της, μια η πλοκή της την οδηγούν στη μετριότητα (ούτε ο Τιμογιαννάκης δεν τα γράφει έτσι :P)
  
• The Whole Nine Yards
  O Bruce Willis είναι ο μαφιόζος της διπλανής πόρτας. Ο Matthew Perry ο φουκαράς της διπλανής πόρτας. Έξυπνη ταινία, καλή ροή, να λειπαν και κάποια κλισέ θα ταν μια χαρά. Ίσως δω και το δεύτερο μέρος.
  
• Hancock
  Ένας ακόμα παρεξηγημένος υπερήρωας. Έχει χαβαλέ αλλά μην περιμένετε τίποτα πρωτοποριακό. Αναρωτιέμαι γιατί ο Charlize Theron παίζει σε τέτοιες ταινίες
  
• The Incredible Hulk
  Ο Hulk κρύβεται στη Βραζιλία να μην τον βρουν και τον εκμεταλλευτούν. Τον βρίσκουν όμως και τότε τον κυνηγάει όλος ο US Army. Ο Norton φαίνεται είχε ανάγκη τα λεφτά.
  
• Made of Honor
  Την κατάληξη της την ξέρεις εξ αρχής, όπως και την εξέλιξη της. Αν καταφέρει να έχει κάτι καλό γύρω γύρω τότε κάτι γίνεται. Δεν τα πάει και άσχημα.
  
• Matchstick Men
  Αυτός ο Cage έχει να παίξει σε ενδιαφέρουσα ταινία από τότε που εγώ αγόραζα Super Aris :@ Εννοείται βρήκα καλύτερα πράγματα να κάνω κατά τη διάρκεια της.

Πρόγραμμα τηλεόρασης

Η επαφή μου με την τηλεόραση είναι το μεσημέρι όταν τρώω ή αν κάποιος την έχει ανοιχτή στο σπίτι και ακούω. Επομένως δε θα το παίξω ειδικός. Από ότι κατάλαβα πάντως φέτος είναι μια από τα ίδια:

• Από το πρωί μέχρι το απόγευμα οι ίδιες εκπομπές με ακόμα περισσότερο κατινίστικο περιεχόμενο.
• Τα δελτία τα γνωστά. Και όταν δεν έχει σκάνδαλα (τυχαίνει καμία φορά το εξάμηνο) προσπαθούν με το ζόρι να βρούνε άλλα άσχημα.
• Το Star είναι ο ιερός βράχος της ενημέρωσης.
• Από σειρές αν βγει καμιά καλή (μια φορά στα δυο χρόνια κάτι βγαίνει) θα την κατεβάζουμε από το ίντερνετς.

Ωραία λοιπόν. Και φέτος θα ναι για να στηρίζει το σεμεδάκι που είναι από πάνω της :)

Το κερασάκι στην τούρτα

Από σκάνδαλα άλλο τίποτα. Χρειάζεται όμως και ένα κερασάκι στην τούρτα:

Ο κ. Κεφαλογιάννης προσήχθη σε δίκη κατόπιν καταγγελίας δύο αστυνομικών της Ειδικής Αστυνομικής Υπηρεσίας Δίωξης Εγκλήματος Ρεθύμνου. Συγκεκριμένα, οι αστυνομικοί κατήγγειλαν ότι ο πρώην υπουργός τούς ζήτησε να κάνουν τα «στραβά μάτια», προκειμένου να απαλλαγεί καλλιεργητής κάνναβης από τις κατηγορίες που αντιμετώπιζε. (...) Η ποινή που επιβλήθηκε στον πρώην υπουργό και σύμβουλο του πρωθυπουργού είναι 12 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή.

Λογικά το χει πάρει το αυτί σας σε κάποιο δελτίο. Δε παρακολουθώ δελτία αλλά και έτσι θα περίμενα να γινόταν χαμός από αυτή την είδηση. Σε μια πολιτισμένη χώρα είναι σοβαρός λόγος να πέσει μια κυβέρνηση. Σε μια απολίτιστη (sic) να γίνει πραξικόπημα. Στην Κίνα να τον εκτελέσουν. Εδώ;

ΥΓ Και για να ελαφρύνουμε το κλίμα οι δηλώσεις αυτού του σπουδαίου πατέρα του έθνους:
Το μόνο που στενοχωρήθηκα, πικράθηκα και είμαι απογοητευμένος είναι γιατί ο λαός μού χάρισε 50 ολόκληρα χρόνια, κρίνοντας τη συμπεριφορά μου και την αγωγή μου, την πολιτική, την κοινωνική και την οικογενειακή

Green

Μερικοί άνθρωποι τρώγονται με τα ρούχα τους, έστω και ασυναίσθητα. Έτσι αν δεν έχουν κάτι να κάνουν γρήγορα φτάνουν στα όρια σαπίλας, ενώ όταν έχουν πολλά δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν. Άλλοι καταφέρνουν να μην προλαβαίνουν έστω και αν αντικειμενικά δεν έχουν πολλά να κάνουν. Τώρα που ανήκει ο καθένας, αυτός το ξέρει. Προσωπικά κάπου καταλήγω...
Επειδή κάθε Σεπτέμβρη κάνουμε προγραμματικές δηλώσεις, μάλλον επηρεασμένοι από τον εκάστοτε πρωθυπουργό στη ΔΕΘ, αλλά ποτέ δεν τις πραγματοποιούμε, ας μιλήσουμε με γεγονότα.

• Τα έξοδα αυξάνονται παρά τον (ασυναίσθητο) περιορισμό των εξόδων με φίλους.
• Η μη καλή πορεία της ομάδας στην αρχή είναι καλή αφορμή να κόψουμε τις αθλητικές εκπομπές στο ράδιο.
• Το ότι δε μας επιστράτευσαν ως αναπληρωτές μας δίνει χρόνο να χαρούμε τα καλά της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.
• Υπάρχει καλή διάθεση και το playlist έχει πολύ hard rock (φυσικά και poser :P) αλλά και νέες κυκλοφορίες από τα μεγαθήρια του χθες.
• Το recover των mp3 μετά την επική καταστροφή έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Ευκαιρία όμως να ανανεωθεί λίγο η library.
• Σα να παίρνει ο καθένας τη θέση που του ανήκει.

Αγροτουρισμός

Πριν χρόνια αυτός ο όρος περισσότερο μπέρδευε και επομένως δύσκολα τον παίρναμε στα σοβαρά. Να πας στα χωράφια και να περάσεις τις διακοπές σου; :P Σήμερα όμως και αφού τελείωσαν οι ζεστές μέρες δε πάει να πει ότι τελειώσαν και οι ευκαιρίες για εξορμήσεις. Δεν έχει χιόνια για τα χιονοδρομικά, δεν υπάρχουν διαθέσιμες μέρες και λεφτά για εξωτερικό. Τι καλύτερο από το να πεταχτείς για ένα ΣΚ σε ένα κοντινό προορισμό που συνδυάζει το πράσινο με το παραδοσιακό.
Ο Παλιός Παντελεήμονας στην Πιερία και το Βαρόσι (συνοικία της Έδεσσας) είναι καλά παραδείγματα. Παραδοσιακά μέρη, προσεγμένα καταλλήματα, πράσινος περίγυρος, μπόλικα νερά. Μπορεί κάποιος να γουστάρει μόνο πράγματα της πόλης αλλά σίγουρα χάνει πολλά αν δε δει και το πιο παραδοσιακό, το πιο φυσικό. Καλό αγροτουρισμό λοιπόν!